text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik keek erg uit naar dit nieuwe boek van Simone van der Vlugt. Ergens had ik gelezen dat dit verhaal in tegenstelling tot Het laatste offer lekker spannend zou worden! Ik zat er helemaal klaar voor maar het viel tegen. Het las lekker weg (2 uurtjes!), maar er gebeurde ook weinig. Ik verheugde me op een verhaal à la De reünie, maar helaas; ik vond het allemaal wel erg voorspelbaar. Jammer! | 0neg
|
Stan is een advocaat die met enkele collega's meedoet aan hardloopwedstijden voor bedrijven. Op een foto die tijdens een wedstrijd is genomen ziet hij iemand achter zich lopen die daar helemaal niet kan lopen; de laatste keer dat ze elkaar zagen lag hij zwaargewond in een ziekenhuis en zou hij waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen. Gedurende het verhaal wordt duidelijk wat de relatie tussen beide mannen was en hoe er 1 zo gewond raakte. Er gebeuren meerdere rare dingen met Stan tijdens de wedstrijden en de advocaat begint wat paronoïde te worden.
Gezien het feit dat het boek maar 125 blz heeft is het wel een aardig verhaal maar het was misschien wat beter tot zijn recht gekomen als sommige zaken iets verder uitgediept had kunnen worden. | 0neg
|
Tien jaar geleden werd het land Astrea belegerd door de Kalovaxiërs. Sindsdien is prinses Theodosia (16) hun gevangene. Haar moeder is vermoord, zij mag haar naam niet houden, haar taal niet spreken en ze mag geen contact hebben met onderdrukte Astreanen die de belegering overleefd hebben. Iedere keer wanneer de Astreanen in opstand komen, wordt zij daarvoor lichamelijk gestraft door de Kaiser. Na een gruwelijke gebeurtenis lijkt er een vuur in haar te ontstaan. Ze wil haar land terug. Samen met een jeugdvriend bedenkt ze een plan. Zal het Theodosia lukken om zichzelf en haar volk in vrijheid te brengen?
Het duurt lang voordat het verhaal op gang komt. Terwijl alles zich afspeelt in een niet-bestaande wereld, is er nauwelijks sprake van een wereldopbouw. Het is duidelijk dat tien jaar geleden de belegering plaats heeft gevonden, maar niet hoe de wereld er daarvoor uit zag. Bovendien maakt de spelling van bepaalde woorden (Kaiser, Kaiserin, Prinz, Prinzessin) het lezen ook niet makkelijker. Bepaalde scènes zijn wel beeldend geschreven. Deze bevatten voornamelijk geweld. De Kaiser is een verschrikkelijke tiran. Het maakt hem een interessante bijfiguur. Ook Cress – de enige Kalovaxische vriendin van Theodosia – roept veel belangstelling op. Vooral tegen het einde van het verhaal. Maar Theodosia is saai en vermoeiend. Ze is een twijfelaar. Ze heeft geen pit en dat hoort een hoofdpersoon wel te hebben.
Ash Princess is een verhaal dat rustig voortkabbelt met een hoge dosis geweld. De hoofdpersoon is saai en er zitten elementen in het verhaal die beter uitgewerkt moeten worden, wil het echt iets toevoegen. De plottwist aan het eind is geen cliffhanger. Een tweede deel hoeft niet. | 0neg
|
Ctrl Alt Delete is het vervolg op Daemon en kan haast niet op zichzelf gelezen worden. Daarvoor wordt er teveel teruggegrepen naar gebeurtenissen in het eerste deel. Alhoewel je als lezer gedurende het verhaal wordt bijgepraat, merk je wel dat het handiger zou zijn geweest om het vorige deel te hebben gelezen om alle details te weten.
De wereldbevolking moet zich ernstig zorgen maken. Ogenschijnlijk worden we geregeerd door democratieën, maar in werkelijkheid ligt de macht bij een handjevol mensen die alleen geïnteresseerd zijn in eigen gewin. Om die reden heeft ene Sobol een computerprogramma gemaakt, Daemon, dat de wereldeconomie moet aanvallen en eerlijke oplossingen zoals duurzame energie moet stimuleren. Sobol was al overleden in het eerste boek, maar zijn erfenis bestaat nog. In Ctrl Alt Delete gaat de aanval op de wereldeconomie verder. Daemon heeft volgelingen gekregen die door middel van een vizierbril een toegevoegde dimensie zien, darknet genaamd. Via darknet zijn de digitaal opgeslagen gegevens van mensen zichtbaar, zoals hun schulden bij de bank. Binnen Daemon bestaan twee partijen: mensen die het programma ten goede en die het ten kwade willen gebruiken. Uiteraard botst dat met elkaar, en dan moeten die volgelingen het ook nog eens opnemen tegen degenen die het programma willen vernietigen.
Dat is in het kort waar het boek over gaat en dan heb ik het nog niet eens over de personages gehad. Op zich komt dat wel overeen met het boek, waarin de personages nogal vlak blijven en enkel dienen om theorieën over de toekomst van de wereld aan op te hangen. Zelfs de flaptekstschrijver had moeite om te beschrijven welke personages interessant zijn om te volgen en is zover gegaan dat hij wat is gaan verzinnen. Pete Sebeck staat namelijk niet op om tegen de Daemon te vechten. Er is geen sprake van een opstand, laat staan dat Pete er leider van wordt. De vraag of het hem lukt om de nietsontziende software te vernietigen, is daardoor ook op niets gebaseerd (en komt ook niet aan de orde). Suarez gaat er in grote stappen doorheen, met weinig aandacht voor wat al deze ontwikkelingen voor de mensheid betekenen. Een overleg tussen allerlei geheime diensten wordt door Suarez zo opgetekend dat bij de dialogen alleen de naam van de geheime dienst wordt verteld en niet de naam van de afgezant.
Ctrl Alt Delete is een boek met potentie, maar door deze uitwerking is het het niet helemaal. Er waren slechts enkele scènes waar ik geboeid door raakte, en dat is te weinig voor drie sterren. | 0neg
|
Het boek brengt zeer weinig vernieuwing met zich mee.
De tegenspelers van Van In zijn zo goed in te schatten, dat de spanning hierdoor verdwijnt. Ik, persoonlijk ben van mening dat dit verhaal veel te veel lijkt op een verzonnen verhaaltje. De personages zijn soms veel te simpel bedacht, waardoor de spanning in het boek helemaal verdwijnt! Ook hier is de nogal abrupte ontknoping een puntje van kritiek. De oplossing van deze zaak is te veel gebaseerd op toevalligheden en de intuïtie van Van In. De keuze voor meerdere verhaallijnen (moord, smokkel, afpersing, chantage) is iets te gewoon. Dit vind je meestal terug in de meeste misdaad romans. Bij dit boek had ik totaal geen drang om steeds verder te lezen. Bepaalde scènes zijn vaak te simplistisch, bijvoorbeeld de manier waarop de moorden gebeuren. Ik verwacht van Pieter Aspe toch iets meer orginaliteit! Ook omdat de moorden meestal juist op dezelfde manier gebeuren is de spanning verdwenen. Echt spijtig, want je had veel meer kunnen halen uit deze verhaallijn! Er is te weinig oog voor detail in dit boek. Maar al bij al, je weet dat deze boeken niet veel verrassende elementen met zich meebrengen! Het leest gemakkelijk en het is wel fijn. | 0neg
|
Dit boek kreeg ik aangeboden door de schrijver Ronald-Henk Ritsma als recensie-exemplaar. De achterflaptekst beloofd behoorlijk wat en ik was vooral geïnteresseerd geraakt door het rechercheurskoppel in Schotland en het kasteel dat benoemd wordt. Ik hou van de detectiveachtige sfeer, het mystieke en het land Schotland. Aangezien die elementen terug lijken te komen in het daadwerkelijke verhaal ging ik vol enthousiasme aan het boek beginnen.
Helaas viel ‘Voodookind’ tegen. Het gaat in de eerste instantie goed van start met een mysterieus voorval en in Schotland. Toch begin ik mij al gauw aan de schrijfstijl en verloop van het verhaal te storen. Er komen behoorlijk wat herhalingen van dezelfde soort gebeurtenissen voor en de bewoording die karakters bezigen herhaalt zich regelmatig. Hierdoor werd het geheel voor mij voorspelbaar en genoot ik minder van plottwisten of ander soort wendingen in het verhaal. De personages zijn ieder bijzondere karakers op zich, toch bleef ik het gevoel houden dat zij niet ontwikkelde, geen stappen vooruit maakten en enigszins aan de oppervlakte bleven. Vooral de relatie tussen Floris en Gwyneth blijft vragen oproepen en komt op mij vaak onlogisch over.
Ik heb het gevoel dat het manuscript nauwelijks door proeflezers onderhanden is genomen en geen eind redactie heeft gehad. Dit vind ik zonde want in de kern draait het zeker om een origineel verhaal wat sterker over had kunnen komen. Er gebeurt nu teveel en het voelt voor mij over de top. Het is een jongensachtig avonturen boek, inclusief space, voodoo, racen, vrouwen, geweld, speuren, landen, liefde en nog veel meer. Soms is minder gewoon beter om een overdosering bij de lezer te voorkomen.
Toch hoop ik van harte dat de schrijver zich door mijn mening niet laat ontmoedigen om een volgend verhaal te schrijven. Want zoveel fantasie verdient het om geuit te worden. Wat ik echter mee wil geven is; schrik niet terug voor het gebruik maken van proeflezers en een eindredacteur, want uiteindelijk kom je dan met een sterker manuscript op de markt. | 0neg
|
De prijswinnende Zweedse columnist en journalist Thomas Engström schrijft vooral over internationale politiek en cultuur in kranten en magazines. Daarvoor heeft hij rechten gestudeerd aan de Universiteit van Lund en specialiseerde hij zich in internationaal recht en mensenrechten. In zijn tienerjaren dacht Engström altijd dat hij muzikant zou worden. Hij vond het schrijven van nummers echter leuker dan optreden en op zijn drieëntwintigste begon hij aan wat later zijn eerste boek zou worden. In 2013 schrijft hij zijn eerste thriller, Ten westen van de vrijheid, waarvoor hij de prijs van het beste Zweedse debuut kreeg. Dit boek maakt deel uit van een serie van vier. Naast schrijver is hij ook vertaler, onder andere van de boeken van Barack Obama.
In juli 2011 worden er in een kapperszaak in de Marokkaanse stad Marrakech drie Amerikanen vermoord. Korte tijd later neemt een onbekende vrouw contact op met de Amerikaanse ambassade in Berlijn. Ze zegt meer informatie over die aanslag te hebben. Het telefoontje wordt onderschept door de plaatselijke CIA-afdeling en schakelt Ludwig Licht, voormalig Stasi-agent en spion, in om de vrouw op te sporen. Hij doet dit op zijn eigen, soms onorthodoxe manier. Terwijl hij met zijn zoektocht bezig is, maar later ook als de vrouw gevonden is, komt Licht tot een aantal ontdekkingen die ervoor zorgen dat er een jacht ontstaat op Amerika's traditionele vijanden. Daarbij rijst wel de vraag wie die vijanden, maar ook wie de bondgenoten zijn.
Het eerste hoofdstuk, dat zich in Marrakech afspeelt, wekt de indruk dat het een boeiende en waarschijnlijk ook spannende thriller kan worden. Daarna verplaatst het verhaal zich naar Berlijn en zakt het verhaal zienderogen in. Niet erg als deze terugval zich alleen aan het begin voordoet, de lezer moet dan immers een indruk van de personages krijgen, maar na deze eerste kennismaking is spanning voor een boek in dit genre wel gewenst. In Ten westen van de vrijheid ontbreekt deze grotendeels. Zelfs van onderhuidse spanning is geen enkele sprake. De vele oninteressante dialogen en situaties maken het er allemaal niet veel beter op.
De schrijfstijl van Engström is nogal wisselvallig. Het ene moment zijn er enkele mooie vergelijkingen, het andere vervelende stukken tekst, veelvuldig voorkomende flauwe grappen en woordspelingen die op den duur hinderlijk worden. Daarnaast komt het regelmatig voor dat het verhaal, ondanks dat het over het algemeen een redelijk goede opbouw heeft, niet overal altijd even duidelijk is. Dit komt vooral doordat het er alle schijn van heeft dat de structuur ontbreekt. Ten westen van de vrijheid is daardoor een lastig boek om te lezen en komt over als een onsamenhangend geheel.
Ondanks dat dit een eerste uit een serie van vier is, worden de belangrijkste personages niet voldoende uitgewerkt. Dit zou je in principe wel mogen verwachten. Het boek had er waarschijnlijk wel wat meer diepgang door gekregen. Nu blijft vooral hangen in oppervlakkigheid en de lezer krijg geen enkele binding met welk personage dan ook. Het valt vooral op dat Engström Berlijn erg goed beschrijft. Hierdoor hebben grote delen van het boek veel weg van een reisgids. Dat een aantal geografische locaties met naam en toenaam worden genoemd, is in principe helemaal niet erg, maar overdaad schaadt. Dit boek is daar een goed voorbeeld van.
Met een knipoog naar de actualiteit verwijst de auteur met Hydraleaks naar het veel in het nieuws geweest zijnde Wikileaks. Dat is een aardige vondst die er echter niet voor zorgt dat het boek een kwalitatief hoogstandje is. Om van de Ludwig Licht-serie een succes te maken, zal Thomas Engström meer uit de kast moeten halen. | 0neg
|
De talloze verwijzingen naar het verhaal in haar eerdere boek mooie leugens vind ik storend en halen voor mij de vaart uit het verder wel spannende verhaal. Ook het vele rechtstreekse aanspreken van de lezer met zoals je nog wel weet etc. vind ik niet prettig. Het boek wordt gepresenteerd op de omslag als een op zichzelf staand boek maar om dit boek zonder mooie leugens te lezen raad ik af. Ik zie het meer als deel 2. Misschien had het zelfs gewoon 1 dik boek kunnen zijn, dan hadden alle verwijzingen er fijn uit gekund. | 0neg
|
Ik vond dit boek rommelig en hoe verder ik er in las, hoe meer ik me ging ergeren aan de vlakke beschrijvingen. Voor mij geen aanrader. | 0neg
|
Ik vond het spannend met de
verhaallijn van een priester die jonge vrouwe vermoorde maar het werd meer een romantische verhaal dan een spannende ik ben er niet zo'n fan ervan. Ook het einde vond ik er niet veel aan. Wel jammer want het begon echt heel goed. | 0neg
|
De minste van de drie, dat is zeker. Het leest traag, de driehoeksrelatie tussen weerwolf Jacob, vampier Edward en meisje Bella is niet echt overtuigend. Meyer rekt de thema's veel te ver uit wat mij betreft. Maar goed, de meiden die haar boeken lezen hebben daar geen enkel probleem mee | 0neg
|
Paul Verhuyck en Corine Kisling wonen samen in Graauw, Zeeuws-Vlaanderen. Sinds 2007 schrijven de auteurs als duo onder de naam Kisling & Verhuyck. In tegenstelling tot sommige andere duo-auteurs, wordt er bij Kisling & Verhuyck geen enkel hoofdstuk door slechts één van hen geschreven. Er wordt altijd in geschrapt, gecorrigeerd, toegevoegd en aan gesleuteld door de ander.
De duim van Alva is het derde boek van het schrijversduo. Het verhaal speelt zich af op de Sinksenfoor, de jaarlijkse pinksterkermis in Antwerpen, waar het lijkt alsof de inwoners en de bezoekers van de stad gewelddadiger zijn dan anders. Sommige mensen denken dat het door de (geluids)overlast komt die de kermis veroorzaakt. Sylvie Verron, een inwoonster van de stad, weet zeker dat het te maken heeft met kwade energie uit het verleden. Plaatsgenoot Cornelis Reyziger, journalist voor een gezaghebbend tijdschrift, ziet er een verhaal in en besluit een gesprek aan te gaan met Sylvie Verron, ondanks dat hij bij voorbaat weet dat hij het niet met haar eens zal zijn.
Verron weet hem echter te overtuigen met feiten uit het verleden. Historische verhalen over het standbeeld van Alva leiden hen wellicht naar de oplossing van de puzzel die men over de jaren heen maar niet op lijkt te kunnen lossen.
De duim van Alva is, zoals de cover al aangeeft, een roman. In de flaptekst wordt echter geschreven over een literaire thriller. Het verhaal heeft van beide genres wat, dus dat klopt enigszins. Het boek begint meteen spannend, dit is echter niet voor lange duur. Het is zeer zeker geen bloedstollend verhaal, dit komt mede door de saaie personages en de ontbrekende spanningsbogen.
Een boek als De duim van Alva zal vooral geliefd zijn bij de liefhebbers van historische thrillers/romans, daar een deel van het verhaal gebaseerd is op historische gebeurtenissen. Het speelt zich weliswaar geheel af in het heden, maar verwikkelingen uit de zestiende eeuw spelen een prominente rol. Maar het verhaal zelf is even saai als de afbeelding op de cover van het boek; een kermisattractie in een verschoten donkere, trieste omgeving. | 0neg
|
Het boek las in het begin vrij vlot, en kon soms wat spanning brengen, maar helaas is hiermee ook alles positief over het boek gezegd.
Naargelang het verhaal zich verder zet, wordt het een overrompeling van karakters (die de schrijver op het einde niet samen kan brengen) en ook het plot van het verhaal is vrij zwak. Het is jammer, want men kon met zo'n verhaallijn een sterk boek schrijven. Het verbaast me dat er op de achterflap van het boek positieve kritiek werd gegeven. Ik veronderstel dat deze kranten dan ook niet het verhaal hebben uitgelezen...
Samenvattend: een sterk beginnend verhaal, dat helaas aan de verwachtingen van de lezer niet voldoet.
Kevin Bogaerts | 0neg
|
Dodelijke nalatenschap is een roman over de studente Mary Russell waarbij het hier gaat om het tweede deel in een serie die zich rond 1920 afspeelt. In dit boek stuit Mary toevallig op een voormalig studiegenote, Veronica Beaconsfield, die haar introduceert in de wereld van de feministische predikante Margery Childe. De kennismaking vervult Mary met gemengde gevoelens. Enerzijds ziet zij de liefdadigheid van Childe, anderzijds lijkt er een machtsspel gaande te zijn waarbij rijke jonge vrouwen dingen naar de gunsten van de predikante. Als Mary dan hoort van de dood onder verdachte omstandigheden van enkele kapitaalkrachtige volgelingen die Childe geld nagelaten hebben, besluit ze om een onderzoek in te stellen.
Het boek biedt behalve een opvallende mengeling van religiositeit en feminisme ook een kijkje in het leven van Sherlock Holmes met wie Mary Russell innig bevriend blijkt te zijn. De inmiddels grijze speurder Sherlock Holmes is eigenlijk een creatie van schrijver sir Arthur Conan Doyle maar Laurie King weekt hem in Dodelijke nalatenschap los van zijn schepper. Er is hier zowel continuïteit als discontinuïteit in het personage zoals dat eens door Conan Doyle op papier werd gezet. King gaat feitelijk met het personage aan de haal op een manier waar vraagtekens bij te plaatsen zijn.
Naast mijn scepsis over de manier waarop Sherlock Holmes neergezet wordt, heb ik ook mijn bedenkingen over het boek in zijn geheel. Soms is het verhaal moeilijk te volgen door gebrekkige introductie van bepaalde personages en situaties uit het leven van de hoofdpersoon Mary Russell. Alsof verondersteld wordt dat de lezer daarmee al bekend is. Natuurlijk heb ik deel één uit deze serie, De leerling van de bijenhouder, niet gelezen. Het boek verliest daardoor wel overtuigingskracht. Het kan me slechts bij vlagen boeien. Het plot is uiteindelijk simplistisch, Sherlock Holmes onwaardig. Een teleurstelling. | 0neg
|
De sfeer zoals die wordt beschreven in het Vaticaan komt wel over, vind ik. Helaas is er van spanning en van intrige niet veel sprake, terwijl dat met het gegeven toch wel mogelijk had geweest. Uiteindelijk had ik al snel begrepen dat je een aantal dialogen en discussies gewoon diagonaal kunt lezen omdat ze niet wezenlijk zijn voor het verhaal. De plot, die ik natuurlijk niet zal verklappen, lijkt me toch wel aannemelijk schokkend voor de katholieke kerk... en niet alleen voor deze kerk trouwens.
Dus het gegeven zit wel goed maar de uitwerking ervan is toch wel flauw te noemen. Neen... voor diegenen die niet speciaal geïnteresseerd zijn in Michelangelo, zou ik zeggen. Laat maar liggen dat boek. | 0neg
|
Ik had enorm grote verwachtingen na het lezen van zijn debuutroman, maar ik heb het gewoon niet uitgelezen, jammer, een echte teleurstelling. | 0neg
|
In zijn thrillerdebuut De verdwenen zoon laat de Israëlische Dror Mishani zijn hoofdpersoon Avri Avraham zeggen dat er niet veel thrillers zijn verschenen in Israël omdat zulke misdaden daar niet voorkomen. Er is volgens Avri Avraham geen sprake van seriemoordenaars, ontvoeringen of vergelijkbare misdaden. Als er een misdaad wordt gepleegd, is meestal een buurman, oom of grootvader verantwoordelijk. Allemaal zaken waarvoor geen ingewikkeld onderzoek nodig is. Een mooie verklaring voor het feit dat er weinig thrillers hun oorsprong vinden in Israël.
Op een doordeweekse namiddag zit rechercheur Avri Avraham achter zijn bureau op het politiebureau in Cholon, een klein stadje vlakbij Tel Aviv, als Channa Sjarabi het bureau binnenloopt omdat haar zoon die dag niet is thuisgekomen. 's Ochtends was de 16-jarige Ofer gewoon naar school gegaan. Avraham neemt ruim de tijd om haar af te poeieren en vertelt haar dat als Ofer de volgende dag nog niet thuis is, dat ze dan weer mag komen en hij dan op onderzoek uit zal gaan. De volgende dag is Ofer nog niet teruggekeerd, en dus gaat Channa weer naar het bureau. Er zit voor Avraham niets anders op dan een onderzoek op te starten. Dat verloopt traag en moeizaam, niet alleen door de landerige, bijna onverschillige houding van Avraham, maar ook door het gebrek aan aanwijzingen. Het enige feit dat er lijkt te zijn, is dat Ofer op een dag naar school ging en niet meer thuiskwam.
Zeëv Avni, de benedenbuurman bemoeit zich intensief met het onderzoek, dringt zichzelf op aan Avraham. Een paar dagen later belt Zeëv, zonder zijn naam te noemen, naar de politie om door te geven dat op een bepaalde plek een lichaam ligt. Hiermee brengt hij bewust de politie op een dwaalspoor, want hij heeft het verzonnen. Zeëv is geobsedeerd door de zoektocht naar Ofer en maakt zichzelf verdacht in de ogen van Avraham en diens collegas. Vraag is of hij dat ook is of heeft hij inspiratie nodig om te kunnen schrijven?
De flaptekst op De verdwenen zoon spreekt over een "spannende pageturner waarin een treffend beeld wordt geschetst van het kleinstedelijk leven in Tel Aviv en de spanningen in Israël". Het lijkt alsof deze tekst over een ander boek gaat. De verdwenen zoon is best een spannend verhaal, maar beslist geen pageturner te noemen. Daar ligt het tempo veel te laag voor en is de sfeer in het boek veel te sloom voor; denk hierbij aan een broeierige, lome zomerdag.
Het beeld van het kleinsteedse leven dat wordt geschetst is niet typisch voor kleine stadjes bij Tel Aviv. Overal in de westerse wereld zijn voorstadjes te vinden waar nooit iets lijkt te gebeuren, tot die ene moord of verdwijning. En wat betreft de spanningen in Israël: die zijn er beslist, maar niet in dit boek. De enige aanwijzingen dat het boek zich in Israël afspeelt zijn naast de plaatsnamen en straten, de verwijzingen naar de sabbatsviering en de dienstplicht. Geen bomaanslagen, kolonisten, Hamas of Gazastrook te bekennen in De verdwenen zoon. Dit verhaal had zich ook elders in de Westerse wereld kunnen afspelen.
Avri Avraham is in de eerste helft van het verhaal niet vooruit te branden, alles lijkt hem te veel. Het zorgt ervoor dat hij allerlei belangrijke aanwijzingen over het hoofd ziet in het onderzoek. Pas veel later is hij druk bezig al zijn fouten te herstellen en lijkt hij zijn eerdere gedrag te betreuren. Er wordt geen verklaring gegeven voor zijn gedrag. Avri Avraham laat zich op deze manier moeilijk in het hart sluiten. Hetzelfde geldt voor Zeëv, die overkomt als een rare vogel, met eveneens onverklaarbaar gedrag. Het onderzoek blijft in kringetjes ronddraaien tot er maar een mogelijkheid overblijft. Tegen de tijd dat de ontknoping eindelijk nadert is die allang geen verrassing meer.
Mijn verwachtingen over De verdwenen zoon waren hooggespannen, mede door de flaptekst en de jubelende recensies in de kranten. De teleurstelling over deze spannende roman is des te groter. Het is mij nu wel duidelijk waarom er geen thrillers in het Hebreeuws verschijnen. | 0neg
|
De gelouterde New Yorkse reclameman James Siegel, die in 2003 debuteerde met de beloftevolle thriller Ontspoord, heeft zijn belofte helaas niet waar kunnen maken. Zijn opvolger Onder dwang was een stuk minder en kreeg dan ook de recensies en waardering die het boek verdiende. Nu ligt Siegels derde boek, Rampspoed, op de roestvrijstalen tafel van de patholoog om ontleed te worden.
Journalist Tom Valle, de hoofdpersoon in dit verhaal, is gedegradeerd van sterverslaggever voor een landelijke krant tot onbeduidend nieuwsjager voor een lokale krant in het dorpje Littleton in Californië. Hij heeft zijn verbanning te wijten aan het feit dat hij tijdens zijn vorige baan een groot aantal artikelen zelf heeft verzonnen. Niet zozeer om de lezer tevreden te stellen maar meer om een goede beurt te maken bij zijn baas.
Een raadselachtig auto-ongeluk waarbij twee slachtoffers vallen, die niet zijn wie ze lijken te zijn, doet het dorpje opschrikken. Een vermeende noodstop kan niet worden bewezen en remsporen zijn nergens te vinden. Met deze gegevens gaat Tom op onderzoek uit. Hij probeert de waarheid te achterhalen om zich op die manier te rehabiliteren. Maar wie zal de ex-bedrieger Valle ooit nog geloven?
Het is James Siegel op geen enkele wijze gelukt om zijn verhaal spannend te maken. Dat komt in de eerste plaats door het gebrek aan structuur in het verhaal. Op willekeurige momenten verplaatst Siegel de handelingen naar diverse tijdstippen in het verleden. Deze flash backs worden nauwelijks aangekondigd en vaak is ook niet direct duidelijk over welke persoon het op dat moment gaat. Dikwijls heeft het onderwerp niet altijd een direct verband met de grote, doorlopende verhaallijn. Dit werkt heel rommelig waardoor het verhaal moeilijk te volgen is, langdradig wordt en uiteindelijk weinig tot de verbeelding spreekt.
Wordt er al een ontknoping gevonden, dan volgt een oppervlakkige verklaring waardoor je met een aantal onbeantwoorde vragen blijft zitten. Verbanden met de scène en het verhaal zijn dan ook moeilijk te leggen. Aan het eind van het boek resteren dan ook vele vragen.
Rampspoed levert ongevraagd het bewijs dat waardering en succes in een bepaalde branche geen garantie zijn om eenzelfde niveau in een andere branche te evenaren. Was Ontspoord een succes, dit laatste boek doet zijn titel eer aan, rampspoed. Daar is alles mee gezegd. | 0neg
|
Voor paar euro bij een kringloop een prachtig hardcover exemplaar gekocht. Deze eindigde in de papierkliko nog voordat ik het heb kunnen lezen.... Mijn vrouw (docente Nederlands die heel wat literatuur wegwerkt) was me namelijk voor en heeft, na het gelezen te hebben, het boek in de kliko gegooid. Ze gaf aan dat ik het boek zéker niet moet lezen omdat het op geen enkele manier een zinvolle bijdrage aan het leven biedt. Want voorspelbaar, psychologisch zwak en zo leeg dat het boek in de kliko beter tot zn recht komt dan op een plank bij de kringloop. Degene die het koopt zou namelijk zijn tijd verdoen met het lezen van dit boek.
Haar tip: als je wat leest van Amos Oz, lees dan 'Een verhaal van liefde en duisternis'. | 0neg
|
Ja winterchalet van Linda van Rijn,het type boek dat meer lijkt op een boek van Susanne Vermeer,zag nog een fout staan op blz 177 had de persoon geen handschoenen aan en 2 blz later doet ze haar handschoenen uit om de sleutel te pakken,rara hoe kan dat,wel een leuk boek als je iets makkelijks tussendoor wilt lezen.. | 0neg
|
Als liefhebber van Goddard zijn boeken vond ik deze echt minder, de setting van het verhaal boeide me niet, een kasteel waar een reünie plaatsvindt van mensen die elkaar in jaren niet hebben gezien en dan gebeurt er van alles... Toeval? De hoofdpersoon wordt natuurlijk verdachte nummer 1. Het tempo van het boek vond ik soms erg langdradig en springend van het een op het ander, weinig diepgang in de personages. Bij bladzijde 200 dacht ik even "leg het weg". Eindconclusie bij deze Goddard: nee laat maar zitten.... | 0neg
|
Een vrij chagrijnig beeld van een op zich interessant onderwerp. | 0neg
|
Dean Koontz wordt beschouwd als een van Amerika's beste auteurs van suspenseverhalen. De auteur is een veelschrijver, voornamelijk van fictie. Zijn werk omvat onder andere enkele series, waaronder de Odd Thomas-reeks en een reeks waarin hij het verhaal van Frankenstein vernieuwde. Een aantal van zijn boeken werd al bewerkt voor film of TV. Naast zijn talenten in het spannende genre heeft Dean Koontz ook een grappige kant. Een aantal van zijn personages werden het onderwerp van graphic novels of manga's. Er werden al talloze boeken van hem in het Nederlands vertaald. De Vloek is de vertaling van 77 Shadow Street.
De Vloek is een kroniek over een speciaal landhuis. Er is iets mis in het statige Pendleton House, Shadow Street 77. Het landhuis, gelegen in een rustige, exclusieve omgeving, herbergt een aantal luxueuze appartementen speciaal voor de rijke beau monde. De rimpelloze wereld van de bewoners wordt echter al gauw door elkaar geschud. Het begint met de verdwijning van Earl Blandon. De onfortuinlijke senator komt namelijk niet meer tevoorschijn uit een lift. Kort daarna zijn andere bewoners getuige van nog meer rare verschijnselen, zoals het ongrijpbare wezen in het zwembad. Er zijn ook bewoners die aan waanvoorstellingen beginnen te lijden. Tijdens die hallucinaties wordt het Pendleton onherkenbaar. De onwrikbare wetten van tijd en ruimte blijken toch geen constante natuurwetten te zijn. Het huis zelf wordt letterlijk door elkaar geschud. Dat is niet onlogisch want het is gebouwd op een oude, gedoofde vulkanische scheur. De vreemde gebeurtenissen escaleren. De bewoners van het oude huis verkeren in levensgevaar. Toch zijn ze niet allemaal bereid om zich zomaar over te geven aan wat hen overkomt. Zullen ze zich weten te redden? Wat is de betekenis van de bizarre gebeurtenissen? Onthullen de gebeurtenissen een glimp van de toekomst?
De verhaalstructuur van De Vloek is atypisch voor een spannend boek. Het verhaal draait namelijk niet rond een personage, maar rond het bewuste Pendleton House. De lezer beleeft daardoor het verhaal door de ogen van de verschillende bewoners. Daar zijn heel wat kleurrijke personages bij, zoals de nerveuze Sparkle Sykes en haar autistische dochter Iris. Dean Koontz staat erom bekend dat hij vaak humor verwerkt in zijn verhalen. In De Vloek wordt de komische noot vertolkt door het paranoïde personage Fielding Udell. Zijn paranoïde wanen vormen tevens een leuke knipoog naar de cultfilm The Matrix. Zelfs de namen van zijn personages heeft Dean Koontz niet willekeurig gekozen. Dr. Ignis (Latijn voor vuur) is hiervan een voorbeeld. De lezer leert de personages in de loop van het verhaal met mondjesmaat kennen. Dat is een van de manieren van de auteur om het boek boeiend te houden. De Vloek is qua genre moeilijk in een vak onder te brengen. Het verhaal is geen pure thriller. Het is een cross-over tussen een spannend verhaal en horror. Beide genres gaan in het boek naadloos in elkaar over. Het duurt tot de helft van het boek vooraleer het verhaal openbreekt. Vanaf dan neemt het verhaal een nieuwe wending in de richting van de oplossing, en gaat het verteltempo alleen maar omhoog. Er worden ook steeds meer bizarre elementen toegevoegd.
Als recensent moet ik hier persoonlijk het woord nemen om mijn beoordeling van 2 sterren te verklaren. Ik pleit dan ook schuldig aan een totale aversie voor het horrorgenre. Het boek was daarom voor mij geen aangename leeservaring, met als logisch gevolg een score van 2 sterren. Los hiervan zit het verhaal heel degelijk in elkaar. Dit wil zeggen dat spanning en horror elkaar moeiteloos en voldoende afwisselen. De personages blijven doorheen het hele verhaal boeien; ze worden zeer goed gekarakteriseerd. De auteur plaatst af en toe een grappige kwinkslag in het verhaal. Daarnaast onthult de auteur op tijd en stond een tip die de sluier oplicht tot de ontknoping van het verhaal. Alle voorgaande redenen maken dat lezers die openstaan voor meerdere verhaalgenres en niet vies zijn van een beetje horror zich zeker moeten wagen aan De Vloek. | 0neg
|
Hoe dom kun je zijn, dacht ik met enige regelmaat.
De hoofdpersoon in het verhaal heeft mij met enige regelmaat in verbijstering achtergelaten.
Ze presteerde het om keer op keer de meest vreemde en, wat mij betreft, onlogische keuzes te maken. De keuzes op de laatste bladzijdes vond ik ongekend onlogisch en dom. Maar misschien zegt dit weer alles over mijzelf en weinig over het boek.
Ondanks mijn toenemende verwondering over de hoeveelheid aan domheid, heeft dit boek mij toch weten te boeien. Maar verrassend was het boek eigenlijk niet. Erg cliche.
Goed leesbaar maar zeker geen topper. Een onterechte prijswinnaar. | 0neg
|
Dit boek van Innes viel me zwaar tegen, eerlijk gezegd. Net of deze even tussendoor geschreven was. Het was allemaal een beetje te veel van het goede, bijvoorbeeld wanneer de hoofdpersonen eerst in de berghut onder schot worden gehouden en vervolgens met zijn allen liedjes gaan zingen. Ook de manier waarop Blair op een gegeven moment na een moordaanslag terug weet te keren naar de hut deed erg ongeloofwaardig aan. Jammer; de auteur kan/kon veel beter! | 0neg
|
Nienke Draaijer heeft alle pech van de wereld. Haar geliefde vader is kort geleden gestorven, een maand daarna zegt haar vriend dat hij haar gaat verlaten en als kers op de taart verliest ze haar baan. Hoeveel pech kan een mens hebben, maar dan een lichtpunt, ze heeft via facebook een kompleet verzorgde skivakantie gewonnen. 20 blz later is er een moord gepleegd die we niet zagen aankomen, vervolgens 10 blz over de Oostenrijkse politie en als plot ontkomt haar schoonzus aan een hoop ellende. Dit boek is lekker op een tropisch strand als je een paar uurtjes wil relaxen en niet hoeft na te denken. Korte zinnen, lichte spanningsopbouw. Ze zou zo een van de schrijvers van Suzanne Vermeer kunnen zijn (ik begreep haar grote voorbeeld). Makkelijk en aangenaam leesvoer voor onervaren (jonge) lezers. | 0neg
|
Het boek “Dochter van het moeras” van Karen Dionne, in paperback ziet er mysteries uit door de mooie cover met een doorkijkje over het moeras naar een mysterieus uitziend huis.
De hoofdpersoon “De dochter” is nu zelf een jonge moeder en schrijft haar levensverhaal in de “ik” vorm. Ze schrijft over haar jeugdjaren waarin ze haar vader min of meer verafgood. Dat het een bizarre jeugd was drong toen nog niet tot haar door. Het heden en verleden lopen in het boek door elkaar. Bij het lezen van enkele episodes gaan je gedachten al verder, zoals toen ik las: “Mijn vader nam me mee naar hun slaapkamer en tilde me op hun hoge bed”. “Normaal mocht ik niet in hun slaapkamer komen, dus zwaaide ik met mijn voeten in blijde verwachting terwijl mijn vader op handen en knieën ging zitten”. Dit had een thriller kunnen worden maar het liep anders.
Het is een aardig verhaal, meer een relaas wat zelfs een waar gebeurd zou kunnen zijn, in de bizarre tijden waarin wij leven.
Maar het boek heeft mij niet in vervoering gebracht, omdat ik een goede thriller had verwacht en dit is niet uit de verf gekomen. Ik mis de spanning, de spanning die een toppunt bereikt met een ontknoping die je niet had verwacht.
Het boek telt 302 bladzijden, is mei 2018 uitgegeven door @uitgeverijdefontein
Het is vertaalt vanuit het Engels. Oorspronkelijke titel: The Marsh King’s Daughter | 0neg
|
Heel gemotiveerd was ik begonnen aan dit boek. Heb keurig de eerste 100 bladzijden gelezen, omdat gezegd wordt dat je die zeker moet lezen om het boek een kans te geven. Maar na deze bladzijden ben ik gestopt met dit boek. Ik mis teveel om het verhaal te kunnen volgen, mij lukt het niet. Misschien dat ik het boek later nog eens probeer te lezen, maar voor nu even een ander boek. Een boek lees je tenslotte voor je plezier :-) | 0neg
|
Voor velen zal de naam Kristen Heitzmann (1959) een nieuwe naam zijn. Toch heeft deze schrijfster al vijftien boeken geschreven. Dramatische, historische en liefdesromans, ze schrijft ze allemaal.
Elexis, Exi voor vrienden, gaat trouwen. Na een flink aantal foute relaties is ze er eindelijk van overtuigd de ware gevonden te hebben in de nette en brave Jeffrey. Wanneer Exi Bo leert kennen, een beroemde acteur, slaat er meteen een vonk over. Exi doorziet Bo’s ware aard en respecteert hem voor wie hij is, een nieuwe ervaring voor Bo. Krijgt hun liefde kans?
Op de flaptekst staat heel duidelijk dat Hier voor jou los te lezen is. Al meteen bij de start van het boek heb je hier vraagtekens bij. Er zijn veel personages, die zonder al te veel introductie een rol spelen. Die dingen beleefd hebben die je zou moeten weten. Bijvoorbeeld waarom Grace schrikt van het brandalarm en waarom haar man Devin zegt dat het wel toevallig is dat het vaak afgaat sinds zij er woont. Dit roept al meteen vraagtekens op tijdens het lezen en geeft het gevoel dat je een deel van het verhaal mist. Het lijkt wel alsof de schrijfster geen rust wil nemen om het verhaal te vertellen. Dialoog na dialoog volgt elkaar op en je zit in een sneltrein van gesprekken. Het is dan ook niet altijd duidelijk te volgen wie wat zegt. Dat is storend, het haalt de vaart uit het verhaal, omdat je terug moet lezen of denken wie er aan het woord is.
Er wordt dan ook, zeker in het begin, niet stilgestaan om echt te vertellen. Dat resulteert in zinnen als: “Exi rende achter haar aan. Nog een gelukje dat ze de trap af moesten…” Het is onduidelijk waarom dat een gelukje is en wat dat precies met het verhaal te maken heeft, omdat het hoofdstuk na die zin eindigt.
Gelukkig wordt het naarmate het verhaal vordert beter en vooral ook spannender. Heitzmann neemt de rust om ook het verhaal via de vertellende vorm te vertellen en zo kom je meer te weten over de achtergrond van alle personages. Ook het groot aantal personages begint langzaam minder storend te worden, omdat je door krijgt wie welke rol speelt in het verhaal.
De dialogen blijven veelal aanwezig en zijn soms voorzien van korte antwoorden in discussies. Dit geeft vaart aan het verhaal, dat tegen het einde redelijk langdradig wordt. De sfeer, die bij wijlen zwartgallig is, maakt dat dit een pittig stuk is om te lezen. Enkel de jongeren die Bo tijdens zijn ‘vlucht’ tegenkomt raken je als lezer. Je gunt hen meer dan dat ze hebben.
Al met al is Hier voor jou geen hoogvlieger. Het is een grote chaos in het begin waar je niks van begrijpt. Als je dan eenmaal in het verhaal zit, wordt het langdradig en zou je het voor de tweede keer op willen geven. Het christelijke tintje dat het boek bevat moet je liggen; hou je hier niet van, laat dit boek dan voor wat het is.
Een kleine kanttekening: de leeservaring van dit boek kan natuurlijk anders zijn wanneer je het eerste deel ook hebt gelezen. Als alleenstaande roman slaagt deze roman in ieder geval niet in zijn opzet. | 0neg
|
Dit is een bundel met korte verhalen en een novelle. De verhalen zijn niet allemaal even spannend , soms zijn ze voorspelbaar of ongeloofwaardig . De novelle V en M is een langer verhaal en gaat over de streng gelovig opgevoede Manon , die een lesbische relatie krijgt met een klasgenoot. Als ze tijdens een avondje stappen worden belaagd door een groep jongens, schieten twee vrouwen hen te hulp. Deze dames blijken over bovennatuurlijke gaven te beschikken en nemen de meiden mee om hun te beschermen .Of zit er meer achter? Het leest vlot en is redelijk spannend maar niet echt verrassend, vooral het plot vind ik nogal bijzonder. Toch vind ik dit een van de betere verhalen. Dan volgen er een paar korte verhalen van wisselende kwaliteit. Verse geesten en Ax, de dochter van Lix vind ik wel aardig maar niet geweldig. Het titel verhaal Tijd M.A.N. Chine vind ik wel weer goed. De hoofdrolspeler Melvin is al meer dan 500 jaar oud, hij lijkt onsterfelijk te zijn .Omdat hij steeds de verkeerde keuze maakt , sterft hij niet. Steeds is hij in een andere tijd, zoals in de loopgraven , waar hij vecht tegen de Duitsers. Het verhaal gaat over het maken van keuzes en het leren van je fouten, dat maar niet schijnt te lukken. Dit leest lekker weg en is wat mij betreft echt het beste verhaal van het boek.
De schrijfster gebruikt veel thema’s in het boek die actueel zijn zoals pesten en geaardheid.
De schrijfstijl is vlot en ondanks het Vlaamse taal en woordgebruik goed te lezen . Het is jammer dat er minder goede of spannende verhalen bij zitten, dan zou het boek hoger gewaardeerd worden. Nu geef ik het 2.5 sterren. | 0neg
|
In de zomervakantie voordat ze naar de middelbare school gaan zijn een groepje van 5 vrienden bijna dagelijks samen in het Savelsbos te vinden. Het meisje van de groep, Juul, raakt vermist en wordt nooit meer gevonden. De 4 jongens worden uiteindelijk opgepakt en veroordeeld. Vanwege hun jonge leeftijd bestaat de veroordeling uit een werkstraf en een verplichte psychologische behandeling. Nadien krijgen ze geen van allen hun leven echt op de rit.
Nu 10 jaar later is de zaak door de media opgerakeld en daardoor wordt alles alleen maar erger. De jonge mannen zinnen op wraak, ze willen nu schoon schip maken en weten wie er verantwoordelijk is voor hun ellende.
Het is een boek wat niet heel dik is maar toch lijkt er geen eind aan te komen. Het is saai gewauwel over jeugdherinneringen die op een vreemde manier afgewisseld worden met het heden, waarbij het plot ook nog eens niet echt verrassend is. | 0neg
|
Helaas viel dit boek van Linda Jansma tegen. Het verhaal kwam niet echt op gang en pas na de helft werd het spannender.
In het verhaal wordt geschakeld tussen het oogpunt van meerdere personages, wat mij betreft te veel. Ook wordt er steeds gewisseld in tijdspanne, wat ik persoonlijk niet zo prettig vond lezen.
Het verhaal opzich is wel goed. Een meisje wordt verkracht door een groep bendeleden. Haar vader is politie agent en schiet een half jaar na de gebeurtenis de hoofd-dader dood. Er wordt alleen geen wapen gevonden. Was dit de kans van de vader om hem te doden, of was het gerechtvaardigd omdat hij gewoon zijn werk deed?
De bendeleden willen maar 1 ding: wraak! Iemand uit hun bende dood? Dan moet er vergelding op volgen... | 0neg
|
Ik heb niet zoveel tijd om te lezen, daarom neem ik de tijd om een boek te zoeken om mijn vakantieperiode door te komen. De recensie van De acht in mijn achterhoofd, die een weerspiegeling zou kunnen zijn van het opvolgende boek, bevestigde mijn keuze. Ik heb het boek uitgelezen, of beter gezegd: ik heb mijzelf verplicht het boek uit te lezen. Vanaf de eerste bladzijde wist ik al hoe De magische cirkel zou aflopen. Verloren moeite dus.
Als ik weer een boek kies, kijk ik eerst even op Crimezone en lees ik de lezersrecensies. | 0neg
|
De schrijfster van het verhaal voert ons mee naar een bizarre wereld met vreemde schepselen. Zij blijft echter vaag bij het beschrijven van hoe deze maatschappij in elkaar steekt, en wat de verhoudingen zijn tussen de verschillende personages. Als lezer weet je op den duur niet meer wie nu dood, halfdood of levend is. Het eigenlijke misdaadverhaal kon mij dan ook verder niet meer boeien. Het enige pluspuntje is het interessante hoofdpersonage dat perspectieven biedt voor latere verhalen. Zij verdient echter misschien een andere verhaallijn (of andere auteur). | 0neg
|
Ik heb haar boeken nu een paar keer geprobeerd maar blijkbaar is Corine Hartman niet een schrijfster voor mij. Ik kon net als bij de andere boeken niet in het verhaal komen, werd teveel afgeleid door bijzaken en kon geen sympathie voelen voor de hoofdpersonen. Jammer, ik denk dat ik het ook maar niet meer probeer. | 0neg
|
wat de geloofwaardigheid van het boek niet echt ten goede komt. ,Al twee boeken schreef Ton Theunis, voordat Nordica uit zijn pen kwam. Nordica, zijn nummer 3 is mijn eerste kennismaking met de Nederlandse auteur. Het verhaal speelt zich af op een veerboot naar Zweden, waar toevallig een aantal vluchtelingen op verzeild raken. Brandt, de Nederlandse chauffeur die onder bedreiging de verstekelingen mee smokkelde is één van de hoofdpersonen van het verhaal, die al gauw de dupe wordt van het feit dat hij ooit een pistool aanschafde. De verstekelingen besluiten het schip te kapen om op die manier zekerheid te krijgen voor een veilige doortocht naar een Europees land. Deze kaping loopt volledig uit de hand als blijkt dat niet alle kapers hetzelfde doel voor ogen hebben. Het bloedvergieten is begonnen... De Nederlandse politieman Calis, die met zijn kinderen op vakantie is, loopt aan tegen een Duitse zakenvrouw en samen ontpoppen ze zich tot de kern van "het verzet" tegen de terroristen.
In Nordica gaan pech en toeval hand in hand, wat de geloofwaardigheid van het boek niet echt ten goede komt. De karakters zijn daarnaast niet alleen vrij vlak, maar ze lijken ook nog eens te kampen met onnavolgbare wisselende stemmingen. Eigenlijk doet Nordica mij het meeste lijken op een zoveelste film met knokker Steven Seagal in de hoofdrol. Een film die je eigenlijk niet wilt missen, maar uiteindelijk nooit dat wordt waar je op hoopt, en een bundeling is van soms clichématige elementen, goede aktie en teveel B-acteurs.
Het is niet alleen kritiek wat de klok slaat. Nordica is toch ook wel weer een lekker leesbaar boek waarin veel gebeurt en waaraan je zeker een aantal uren leesplezier zult beleven. Het verhaal bevat leuke, soms verrassende plotwendingen. Het idee is goed, de uitwerking iets minder. Al met al een redelijk verhaal. | 0neg
|
Ben niet zo'n T. de Rosnay-fan maar kreeg 2 boeken van haar cadeau en heb dus Het appartement en De laatste zomer gelezen evenals Haar naam was Sara.
Het laatste boek is een prachtig verhaal, jammer dat het niet is geschreven door iemand met meer bagage.
Het appartement was een spannend niemendalletje en dat geldt ook voor De laatste zomer. | 0neg
|
Belinda Aebi werd bijna tweeënvijftig jaar geleden geboren uit een Belgische moeder en een Zwitserse vader, die samen het horlogemerk Rodania op de wereldkaart hebben gezet. Twee jaar geleden schreef Aebi onder de titel Swiss made, de biografie van haar vader Manfred Aebi. Nu, in 2010, zet ze met Dubbelspel haar eerste stappen als misdaadauteur.
Het verhaal begint als de politie arriveert bij een lijk op de stoep. Door het ontbreken van zijn penis lijkt een ongeluk uitgesloten. Rechercheurs Max Dobbelaere en Gijs De Baets staan voor en moeilijke opdracht, want de bewoonster van de flat waaruit Thomas Vandamme naar beneden stortte, beweert zich niets te herinneren en het slachtoffer zelfs niet te kennen. De rechercheurs grijpen zich vast aan een strohalm van een spoor in de culinaire sector dat naar een regio van Italië wijst, waar de maffia een stevige voet aan de grond heeft
De eerste indruk is dat Dubbelspel een aangenaam verhaal is, met een originele aanpak wat betreft de hoofdverhaallijn: in plaats van alles zo lang mogelijk verborgen te houden voor de lezer, geeft de auteur zo overvloedig veel hints omtrent de toestand van de hoofdverdachte dat je als lezer niet anders kan dan je voortijdige conclusies trekken. Maar op dat moment haalt Belinda Aebi die theorie meedogenloos onderuit, waarmee ze alvast het dwaalspoor van het jaar heeft opgezet in de Nederlandstalige misdaadliteratuur.
Seks verkoopt dat weet iedereen - en dus offert Belinda Aebi een niet onaardig percentage van haar bladzijden op aan seks: van passionele liefde over prestatiegerichte, obsessionele seks tot misbruik. Het komt allemaal aan bod. De hoofdpersonages worden mooi uitgewerkt tot aangename levensechte figuren en ondanks dat het werk de kaap van de tweehonderdvijftig paginas niet rondt, legt de auteur een mooie basis voor een eventuele serie met de twee rechercheurs en hun onderzoeksrechter.
Maar achter die positieve indruk ontwaart de meer kritische lezer toch een aantal punten die het niveau van het boek wat naar omlaag halen. Zo is zowat het hele Italiaanse gedeelte ronduit ongeloofwaardig: de speurders die letterlijk een paar keer overvliegen, en meteen genoeg informatie verzamelen om een plaatselijke don te ontmaskeren. Nu is het volgens misdaadauteur en woordvoerder van Politie Brussel Christian De Coninck, aan wie ik deze situatie voorlegde, theoretisch mogelijk om agenten zelfstandig in het buitenland te laten opereren, maar hij noemt het, door taalbarrières en gebrek aan kennis van de lokale wetgeving, toch onrealistisch. De gebruikelijke wijze waarop Belgische speurders in het buitenland opereren is door middel van een Internationale Rogatoire Commissie, waarbij de speurders aanwezig zijn, maar alle onderzoeksdaden uitgevoerd worden door de lokale politie ter plaatse.
In een benijdenswaardige poging om Dubbelspel mooi af te ronden ziet de auteur zich naar het einde toe genoodzaakt om alle eindjes met grove steken weg te werken wat een ietwat slordige indruk maakt. Tot slot kan de muggenzifter zich afvragen hoe iemand met een werkend elektrisch keukenapparaat door huis kan lopen. Want de gemiddelde lengte van het snoer van zulke toestellen komt wellicht in de buurt van de volle honderdvijftig centimeter; oftewel twee stappen. En een verlengkabel vindt vrijwel nooit zijn natuurlijke habitat in een keuken.
Maar al bij al is Dubbelspel een leuk debuut dat zich perfect leent om mee te nemen op vakantie om met het verstand op nul gelezen te worden. Wie hiernaar op zoek is, mag best een extra ster toevoegen aan deze score, maar de meerwaardezoeker wacht beter nog even vooraleer zich aan een werk van Belinda Aebi te wagen. Want Dubbelspel toont zeker potentie; er is nog volop ruimte voor evolutie. Hopelijk krijgt ze ook de tijd. | 0neg
|
De foto op de cover van het boek “Guilty Pleasures” doet vermoeden dat de schrijfster, Sabine Koning, een jaar of 25 is. Dat kan echter niet waar zijn want ze is, volgens het boek, al sinds 2001 aan het bloggen en toen ze daarmee begon was ze rond de 20. Bloggen over mode en aanverwante zaken doet ze al vanaf 11-jarige leeftijd en sinds een jaar of vier blogt ze ook op “Oh My Foodness”. Inmiddels is Sabine dus ergens halverwege de 30 en 40. Ze heeft in haar jonge jaren dus behoorlijk wat blogervaring opgedaan. Hoe het precies zit met al die jaartallen en leeftijden is een beetje verwarrend. Maar goed, nu is er het kookboek “Guilty Pleasures” want 2015 is het jaar waarin iedere foodblogger een eigen kookboek lijkt uit te willen geven.
Sabine Koning besloot dwars tegen de hype van superfoods, groene smoothies en andere gezondheidsrages in te gaan en schreef een kookboek met louter vette en ongezonde recepten. Zelf zegt ze daarover:
‘Guilty pleasures’ zijn voor mij die gerechten of snacks waar je ultiem van geniet maar waarvoor je je eigenlijk ook een beetje schaamt. Bij liefdesverdriet op de bank zitten met een bak ijs, of op een cheatday een vette burger met friet naar binnen werken. We vinden het op zijn tijd allemaal héél erg lekker. Gelukkig makend, comfortfood en heel erg slecht.
Denk nu niet dat ze zelf iedere dag heel erg slechte maaltijden naar binnen werkt want Sabine sport veel en eet 6 van de 7 dagen heel gezond. Alleen op zaterdag mag ze ‘los’ en let ze nergens op. Gezien haar advies in dit boek om vooral veel en vet te eten en meer bacon en kaas te gebruiken dan in de recepten staat aangegeven, is het inderdaad heel verstandig om dit boek niet al te vaak te gebruiken.
Chef’s Grilled Cheese (uit 5 x Tosti’s)
Basisingrediënten voor iedere tosti:
2 sneetjes brood naar keuze
Ongezouten roomboter
Ingrediënten
Cheddar
Extra belegen kaas
Emmentaler
Olijfolie
(Gezouten) roomboter
Schaaf de drie soorten kaas in plakjes. Leg op de niet-beboterde kant van één sneetje brood twee soorten kaas en op de andere boterham het derde kaasje.
Verhit de olijfolie in een koekenpan en leg de boterhammen met de beboterde kant naar beneden in de koekenpan. Bak de boterhammen tot de kaas gesmolten is.
Leg met behulp van een spatel de twee boterhammen op elkaar en smeer voor extra smaak de korstjes van de warme tosti in met een beetje (gezouten) roomboter.
Het boek is mooi uitgevoerd. Een hardcover met dik glanzend papier en fijne foto’s die Sabine overigens zelf gemaakt heeft. Het boek is leuk en vrolijk uitgevoerd met grappige tekeningen, tips en een logische indeling.
Veel van de recepten klinken bekend en hebben we al vaker gezien. Met hier en daar een kleine aanpassing maakt Sabine er een ‘nieuw’ recept van maar het blijkt steeds oude wijn in nieuwe vaten. De spekkoek, roze koeken, Zweedse gehaktballetjes, spareribs, pulled pork, het krokante buikspek, de eigengemaakte pindakaas of gehaktballen met bamikruiden. De laatste komen met de tip “Maak de gehaktballen in kleiner formaat voor heerlijke snackballetjes”.
Ook een aantal van de ‘tips’ in het boek komen we vaker tegen op internet of in andere kookboeken. Zelfgemaakte frietjes eerst even 5 minuten koken voor je ze gaat frituren is er zo eentje.
Het verzamelen van de recepten en het maken van het boek heeft slechts 3 à 4 maanden in beslag genomen en dat is ook wel een beetje te zien want erg origineel of bijzonder is het allemaal niet. Sabine vond het tijd voor “een frisse wind door kookboekenland”. Dat is niet gelukt maar ach, niet ieder kookboek kan even origineel zijn. | 0neg
|
Het komt niet vaak voor dat mannelijke auteurs kiezen voor een vrouwelijk hoofdpersonage in een thriller. Laat staan voor twee vrouwen. Christopher Brookmyre , een gewaardeerd Schots auteur, voornamelijk geliefd in Engeland, durft het aan. Verborgen lichamen is het eerste vertaalde boek in Nederland.
In dit boek worden de avonturen gevolgd van aan de ene kant Jasmine Sharp, een jonge vrouw, gestudeerd aan de toneelschool en werkzaam in het detectivebureau van haar oom Jim. Ze wordt meteen geconfronteerd met haar onervarenheid in dit vak als op een dag haar oom spoorloos verdwijnt. Aan Jasmine de taak, en misschien ook wel haar plicht, om te onderzoeken waar Jim mee bezig was en waar hij is gebleven. Aan de andere kant maakt de lezer kennis met Catherine McLeod, een ervaren inspecteur bij de politie in Glasgow. Zij stuit op een vermoorde crimineel en moet deze zaak tot op de bodem uitzoeken. Een diepe bodem, blijk het te zijn, vol met intriges, geheimen en verassingen.
Het begin van het verhaal is erg langdradig; er worden veels te veel randzaken beschreven, die afleiden van waar het werkelijk om gaat. De gevoelens van de hoofdpersonen worden uitvoerig beschreven, zonder dat het enig belang aan het verhaal geeft. Bovendien wordt er een blik met personages open getrokken, waardoor het spoor soms even bijster is. Al helemaal omdat de auteur niet telkens dezelfde namen gebruikt voor de personen, maar af en toe ook de achter- en/of bijnamen gebruikt.
De twee losse verhaallijnen hebben op het begin totaal niks met elkaar te maken, wat het lezen vaak verwarrend maakt, maar gelukkig komen deze op het einde bij elkaar. Tegen het einde wordt het boek dan ook voor het eerst spannend, doordat er wat meer vaart in komt te zitten. Tot een echte spanningsexplosie komt het niet, doordat de lezer al snel doorheeft wat er aan de hand is.
Verborgen lichamen heeft eigenlijk alle eigenschappen wat het tot een grote thriller kan maken, maar is het niet. Alle soepingrediënten zijn aanwezig, maar de soep wordt nooit klaargemaakt. Misschien kan Christopher Brookmyre zich in zijn volgende boek meer concentreren op het werkelijke verhaal in plaats van op de bijzaken, want dat zou de spanning zeker ten goede komen!
Deze recensie is geschreven voor de Win & Write-actie op Crimezone.nl | 0neg
|
Het eerste boek dat ik van deze schrijfster las vond ik geweldig. Mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen, maar helaas zijn ze niet uit gekomen. Ik vond de hoofdpersoon eigenlijk nogal een zeur. Ze liep de hele tijd te klagen dat zij op het werk anders werd behandeld dan de mannen, maar ze deed er ook niets aan. Daarbij ging het verhaal wel heel erg ver door over de wel/niet liefde met een collega, waardoor het boek soms meer op een roman leek dan op een thriller.
Er werden een hoop randzaken iets te precies beschreven, hierdoor werd de vaart behoorlijk uit het verhaal gehaald. En ook de dader zag ik al aankomen op het moment dat deze beschreven werd... Jammer! | 0neg
|
Dit boek zou in Amerika dé ontdekking van het jaar zijn. Dit is een gevaarlijke bewering, omdat daarmee de lat gelijk heel erg hoog gelegd wordt. Toch trok mij dit over de streep om dit boek van deze auteur te lezen, tevens mijn kennismaking met haar. Helaas is deze verwachting zo goed als niet uitgekomen. De schrijfstijl is storend voor dit soort thrillers. Ik hou van vlotte verhalen en duidelijke zinnen.
Het was erg moeilijk in het boek komen door ellenlange zinnen. Ik had gehoopt dat dit beter zou worden, maar helaas. Jamie Mason heeft voor een langdradige schrijfstijl gekozen. Het voelde als een wedstrijdje schoonschrijven, maar daar ben ik als lezer niet continue in geïnteresseerd. Ik wil vlot lezende en duidelijke verhalen.
De plotopbouw op zich is duidelijk, maar het duurt zo lang allemaal. Ik heb regelmatig het boek weggelegd, omdat het verhaal en de opbouw daarvan niet kon boeien. De ontknoping vond ik het enige pluspunt aan het boek. Dit was spannender en vlotter dan de rest van het verhaal.
Dit boek behoort voor mij tot de top 2 van meest tegengevallen boeken dit jaar (op nr 2 ;)). Eigenlijk dus het tegenovergestelde van wat er beweerd wordt. Iedere auteur verdient respect voor het schrijven van een boek, omdat er heel wat tijd in gaat zitten. Maar dit verhaal is gewoon míjn smaak niet geweest.
Drie graven vol zal ik niet snel aanraden om te lezen. | 0neg
|
Geweldig supersterk begin, helaas na alle sensatie wordt de verhaallijn tussen verschillende personen wel erg voorspelbaar. Goed, beetje kinderlijke, geschreven maar niet mijn persoonlijke smaak. Ik vond al snel erg saai worden en heb snel door geswiped tot de laatste bladzijde. | 0neg
|
Schoemans is een Vlaamse auteur die eerder al met Penetraties op de proppen kwam. Dat boek heb ik indertijd links laten liggen. De titel vond ik een echte afknapper. Zwarte suiker is daarom mijn kennismaking met fotojournalist Geo Joosten, de hoofdpersoon uit de boeken van Schoemans.
Joosten is de "Hapsengouwse kleipummel" die gescheiden is en voortdurend op de meest onzalige ogenblikken op pad moet om foto's bij de lokale nieuwsfeiten te maken. In het eerste hoofdstuk wordt hij op zo'n ongelukkig moment opgeroepen bij een dodelijk ongeluk. Het slachtoffer is de onbekende Elena, een Joegoslavische. Een pikant detail is dat deze Elena in de auto van ex-minister Oswald Latet reed. De politicus beweert dat zijn auto gestolen was.
De aandacht van Joosten en zijn krant wordt pas echt getrokken als ontdekt wordt, dat de verklaring van Latet niet klopt én bewijsmateriaal verdwijnt. In de daarop volgende ontwikkelingen komt Geo Joosten zelf in gevaar als hij in een wereld van fraude, vermeend terrorisme en veiligheidsdiensten terechtkomt.
Ik ben niet erg weg van Zwarte suiker. Het verhaal laat me nagenoeg onberoerd, een enkel spannend of grappig moment uitgezonderd. Ik denk dat het komt door de combinatie van Vlaamse humor die in deze vorm weinig vat op mij heeft, de stijl van Schoemans (waarbij enige overdrijving hem niet vreemd is), en met name de ellenlange dialogen. Dit boek bestaat voor het overgrote deel uit dialogen. Dat werkt op mij als lezer op een gegeven moment erg vermoeiend. Jammer, want het verhaal zelf biedt wel degelijk kansen om er een spannend geheel van te maken. | 0neg
|
Verwacht geen hoogdravende dialogen en ook geen goed uitgewerkte karakterbeschrijvingen. Het zijn meer platte dialogen en bottebijl-personages waar dit boek vol mee staat. Ook worden seksscènes heel expliciet beschreven terwijl ze weinig aan het verhaal toevoegen.
Het verhaal gaat over een groep sadistische derdewereldlanders die zich ten koste van alle “ongelovigen” willen verrijken door het kapen van schepen. De handel loopt voortvarend tot ze de verkeerde ontvoeren. De dochter van een steenrijke oliemagnaat.
Hierna ontpopt zich een bevrijdingsactie welke niet zou misstaan als het volgende deel van de Rambo serie | 0neg
|
Wat veelbelovend begon met een toch wel speciaal gegeven, dood van personage en het in coma raken van ander personage kon het verder niet waarmaken. Ik was vol verwachting maar dit was het niet.
Het positieve vind ik de cover, die past bij een feelgood.
Een plot dat niet origineel is, hoeveel boeken en films zijn er al niet gemaakt over iemand die wakker wordt en dingen opnieuw beleefd. Dingen overdoen om het beter te doen, om goed te maken.
Ik verwacht bij een feelgood humor en een behaaglijk gevoel, boek dat vlot leest, niet teveel literaire hoogstandjes. Jammer genoeg ontbraken de humor en het goede gevoel totaal.
Heel veel herhaling, in situaties en in taalgebruik. Het thema van niet zwanger kunnen raken vind ik niet oké om op deze manier te beschrijven.
De ontknoping zat er al aan te komen van heel erg ver. Het boek had voor mij geen verrassingen, geen leuke wendingen. Het kabbelde maar wat aan.
Het personage van Zoe kon me niet bekoren, ze herinnerde zich bepaalde dingen en andere dan weer niet. Kwam heel ongeloofwaardig over. Zat geen duidelijke lijn in.
Ze voelt egoïstisch aan veel met zichzelf bezig en dat is dan wel weer goed gedaan want zo was ze ook wel. Veel bezig met lichamelijke van Ed, zijn lichaam, meer dan wie hij eigenlijk was. Probleem is dat het boek daardoor nogal vlak en eentonig wordt. Ik mis de sprankel, de humor, het lichte.
Voor een feelgood zo zwaarwichtig, het uit mekaar groeien, ruzie over al dan geen kinderen en de miserie van het niet zwanger kunnen worden.
Misschien was een ander genre beter voor deze onderwerpen. Mij lijkt feelgood een verkeerde keus. | 0neg
|
Naar schatting zijn er 600.000 slachtoffers van identiteitsfraude per jaar in Nederland. Kevin Goes is één van hen. De journalist greep zijn ervaringen aan om een boek te schrijven over wat hem overkomen is en over identiteitsfraude in het algemeen. Hierbij is het goed merkbaar dat Goes een journalistieke achtergrond heeft. Hij neemt complete passages uit onderzoeksrapporten, ambtelijke stukken, beleidsnota’s en andersoortige informatiebronnen over, inclusief bronvermelding, wat de leesbaarheid van de tekst niet ten goede komt. Af en toe doet al deze ambtelijke taal meer denken aan verplichte literatuur dan aan een leuk leesboek. Maar wellicht zou dit boek dan ook verplichte literatuur voor iedereen moeten zijn, want identiteitsfraude komt vaak voor en de impact op de slachtoffers is enorm.
Goes spreekt met diverse instanties over het onderwerp identiteitsfraude. Zo benadert hij onder meer de Nationale ombudsman, de coördinator van het Centraal Meldpunt Identiteitsfraude en –fouten, Tweede Kamerlid Sharon Gesthuizen en emeritus-hoogleraar strafrecht Theo de Roos. In de wijze waarop hij deze gesprekken formuleert in het boek, komt zijn journalistieke achtergrond zeer sterk naar voren. Dat hij de feiten niet aandikt of romantiseert, ze niet mooier of aantrekkelijker probeert op te schrijven dan dat ze daadwerkelijk plaatsgevonden hebben, komt de leesbaarheid van het boek echter niet ten goede. De toon is op sommige momenten wel erg zakelijk en objectief.
Toch doet het boek wel wat het beoogt: het zet je aan het denken. Goes geeft enkele voorbeelden van personen van wie de gegevens misbruikt werden door anderen die zich voordeden als hun slachtoffers. Meestal met enorme nadelige financiële gevolgen doordat er mobiele telefoonabonnementen afgesloten werden, online bestellingen werden geplaatst, bankgegevens werden misbruikt, enzovoorts. Bovendien blijkt dat er nauwelijks sprake is van slachtofferhulp bij identiteitsfraude. Aangiftes worden niet goed verwerkt, de politie biedt amper ondersteuning en het slachtoffer moet vaak enkele honderden tot (tien)duizenden euro’s ophoesten omdat ook de rechter zijn verhaal niet gelooft. Onschuldig gevangen zitten is zelfs geen uitzondering! De impact op het persoonlijke leven is dan ook onvoorstelbaar. Slachtoffers verliezen naast bergen geld hun geliefden, het vertrouwen van familie en vrienden, soms zelfs hun baan en huis. Gelukkig geeft Goes tevens enkele eenvoudig toe te passen tips en trucs die al een groot verschil kunnen maken doordat ze allemaal een beetje helpen bij het voorkomen van identiteitsfraude.
Kanttekening is wel de vraag hoe actueel dit boek blijft. Goes geeft aan dat het kabinet werkt aan een nieuwe manier van elektronische identificatie, die nog veiliger is dan het huidige DigiD. Ook bij de politie zijn vorderingen wat betreft de omgang met (slachtoffers van) identiteitsfraude. Wie weet is er over een paar jaar zoveel veranderd op dit gebied, dat het verhaal van Goes slechts nog een anekdote uit het verleden is. Dat zou in het geheel niet erg zijn, als daarmee het aantal slachtoffers van identiteitsfraude in de toekomst ook drastisch afgenomen is. | 0neg
|
Net zoals andere recensenten, viel ik ook voor de prachtige cover en de tekst op de achterflap. Jammer, want het verhaal zelf is ronduit teleurstellend! Hoewel voortdurend de indruk wordt gewekt dat tegen het eind van het boek een groot complot onthuld zal worden, komt daar uiteindelijk niets van terecht. Er zitten mooie passages in het boek, zoals die over het rouwproces van Jeroen en Chantal. Maar de passages met de boze schoonmoeder passen hier nauwelijks in.
Verder viel mij op dat de AI-vakanties in het begin van het boek worden afgeschilderd als geweldige en avontuurlijke vakanties voor kieskeurige reizigers die overal al zijn geweest, zoals zwager Sander. Terwijl iedereen anno 2006 toch weet dat dit saaie vakanties zijn, waarbij de meeste mensen hun hotel niet uit komen en niets van het land zien. Dat blijkt trouwens ook wel uit de rest van het verhaal. Kamperen in Frankrijk is een stuk spannender!
Detail: de jonge vrouwen in dit boek gebruiken allemaal de naam van hun echtgenoot i.p.v. hun eigen naam. In 2006 komt dit wat vreemd over. | 0neg
|
We werden helemaal voorbereid op de nieuwe DAN BROWN. Helaas is heeft Dan Brown deze voorbereiding niet geheel waar gemaakt. Inferno mist de spanning die je zoekt in een thriller.
Robert Langdon is een charmant personage, alweer een mooie, eigenzinnige dame gaat hem helpen met een speurtocht langs de kunst van Dantes Inferno. In een snel ontwikkeld verhaal maakt Robert Langdon het onmogelijke waar, soms te ongeloofwaardig.nHet was wel een makkelijke wegleggen. Je krijgt wel het gevoel van Florence, ik zou er zelf wel naartoe willen. Dan Brown heeft niet aan mijn verwachtingen voldaan, ik heb dan niet de vorige boeken gelezen maar de verwachtingen zijn te hoog in de media gebracht.
Er wordt mooi naar een plot gewerkt, die wel tegen valt. Jammer hier was meer mee te doen. Het is een prettig te lezen boek, wat helaas niet aan zijn hoge verwachtingen voldaan heeft. | 0neg
|
De Da Vinci code was mijn eerste Dan Brown boek, ik las het begin dit jaar. Een prachtig verhaal op een historisch podium. Voor je het weet heb je dit boek uitgelezen en verlang je naar meer. Dus ga je Het Bernini mysterie lezen, maar dat is meer van hetzelfde, de hele opzet van het Bernini boek is gelijk aan De Da Vinci code, de vrouwelijke hoofdrol, het verhaal speelt zich af binnen 24 uur, de niet al te veel uitgediepte karakters, de nadruk op goed en kwaad enz enz. Als De Da Vinci code het tweede boek van Brown was dat ik had gelezen had het een onvoldoende gescoord. Ik hoop niet dat het in oktober te verschijnen boek van Brown (zijn debuut) ook weer zo in elkaar zit! Want dan ben ik wel klaar met onze Dan! Het punt is namelijk dat ik al veel afweet/afwist van broederschappen en sektes waarover hij schreef/schrijft, ik denk dat veel mensen die hier nog nooit iets over hadden gelezen erg onder de indruk waren van de historische feiten en weetjes die Brown in zijn boeken verwerkt. Dus lieve lezertjes, roep deze auteur nog niet direct uit tot STER, lees eerst een van zijn andere boeken en oordeel dan opnieuw! | 0neg
|
Ik ben fan van Robotham vanaf het moment dat ik zijn allereerste boek had gelezen. Ik ben echter teleurgesteld in zijn laatste 2 boeken waar de spanning die hij op een speciale manier kon opbouwen langzamerhand verschuift naar een meer beschrijvend verhaal. Zeker in 'de andere vrouw', waarin vaak wordt teruggegrepen naar het verleden werd ik een beetje moe van het beschrijvende karakter. Ik weet niet of ik een volgende Robotham zal gaan lezen. | 0neg
|
Het verhaal in het boek is goed en zet je aan het denken, maar het leest mijns inziens niet makkelijk weg en komt redelijk laat op gang. Ik twijfel tussen 2 en 3 sterren. Aangezien ik het boek niet aan een ander zou aanbevelen, heb ik voor 2 sterren gekozen. | 0neg
|
2,5 /5 ster
De eerste 150 blz. zijn niet echt spannend. Storend is dat je bij ieder hoofdstuk niet weet wie nu "spreekt" omdat er alleen "hij" of "zij" wordt geschreven.
Er is behoorlijk veel herhaling en verwijzing naar gebeurtenissen uit deel 1. Halverwege komt er wat vaart en spanning, maar helaas ook een berg aan personages, namen van plaatsen en gebieden etc.
Op het laatst werd het zó ingewikkeld met alle personages/karakters, hun lijnen met elkaar, de geschiedenis en de verschillende complotten, dat ik blij was dat het boek uit was. Deel 3 laat ik aan mij voorbij gaan. | 0neg
|
Nou, en dit is dus het perfecte voorbeeld van een serie uitmelken. Meer eruit proberen te halen dan erin zit. Alles voorkauwen.
In Alle Sterren krijgen we korte verhaaltjes te lezen over de hoofdpersonen van de vorige boeken. De verhalen spelen zich voor deze tijd af. Elk verhaal heeft één hoofdpersoon centraal staan, wat ons dus achtergrondinformatie geeft over het betreffende personage. Over het algemeen vond ik het zonde van de tijd. In de voorgaande boeken is er genoeg informatie gegeven om zelf al tot de meeste conclusies te komen..
Het verhaal over Wolf was leuk om te lezen en gaf echt nieuwe informatie. Het verhaal van Winter was gewoon leuk, gaf een extraatje aan de littekens in haar gezicht en toonde nog meer hoe Winters karakter in elkaar zit dan het volledige boek. Het laatste verhaal was een mooie en leuke toevoeging, maar had wat mij betreft ook prima als epiloog achter Winter aan gekund. De rest van de verhalen konden me gewoon niet boeien. Zeker niet 'Alle Sterren', ik blijf bij 2 sterren haken. | 0neg
|
Chantal en Jeroen hebben twee kinderen. Typisch gezinnetje waarbij schoonfamilie aan alle stereotypen voldoet die je kunt verzinnen. De kinderen sterven op een all inclusive vakantie in Turkije. Zoals het goede ouders betaamd, stellen zij uiteindelijk samen een speurtocht in naar de vragen die worden opgeroepen door de dood van hun kinderen.
Beetje vaag verhaal. Niet echt een duidelijke plot in te ontdekken, om over de geloofwaardigheid van de ontknoping maar te zwijgen.
Jammer dat er op de kaft van het boek nog aan wordt toegevoegd dat deze schrijfster een beerput zou hebben geopend, en daarom onder een pseudoniem schrijft. Ik weet niet wat erger is, het verhaal op zich, of de hopeloze poging om de spanning van het boek te verhogen door de mededeling op de kaft.
Al met al een leuk boek om te lezen als er alleen maar vrouwenbladen uit de jaren 60 te vinden zijn in het vliegtuig, waar je komende negen uur gegarandeerd nog wakker naast je schoonmoeder zit. | 0neg
|
Chris de Vleeschauwer is auteur geworden vanwege het verhaal dat hij te vertellen heeft. Door de ontvoering en moord op zijn broer in 1996 raakte hij intens betrokken bij het onderzoek en de juridische procedures hierbij. Nu, 10 jaar na dato, heeft hij zich erbij neergelegd dat de moord waarschijnlijk nooit opgelost zal worden. Echter heeft de Vleeschauwer nog altijd zijn ervaringen en verhaal, dat hij nu aan papier heeft toevertrouwd. Tuchtdossier is het eerste deel van de trilogie die de Vleeschauwer in de planning heeft.
Tuchtdossier start als Chris zijn plek als BOB in het team van Sint Niklaas inneemt. Vrij kort na zijn start in het team, waarbij Chris weinig aansluiting bij collega’s lijkt te vinden, verdwijnt de planton van dienst. Het onderzoek waar Chris ook zijn plaats in heeft, lijkt helemaal niet plaats te vinden op de wijze waarin hij dat in de opleiding heeft geleerd. Chris is zoekende, zowel naar zijn plaats in het team, zijn rol in het onderzoek en de wijze waarop hij als BOB wil functioneren.
Tuchtdossier is een misdaadroman, geschreven door een Belgische auteur. Ook als je dit als lezer niet weet kun je na het lezen van het eerste hoofdstuk die conclusie wel al trekken. Er zijn veel woorden gebruikt die niet gangbaar zijn in de Nederlandse taal en soms ook wel enige uitleg vragen om het verhaal te kunnen volgen. De schrijfstijl is langdradig en vertellend, wat helaas ook in de, veelal ontbrekende, dialogen doorloopt. De Vleeschauwer is van de details en wijdt ook over de kleinste zaken enorm uit, wat de vaart uit het verhaal haalt. Zo verhaalt hij meermaals over de kwaliteit van de weg in België, terwijl dit binnen het plot geen echte betekenis lijkt te hebben. Hij weet daarmee wel een beeld te schetsen en de omgeving tot leven te brengen. Het verhaal wordt nergens echt spannend maar kabbelt slechts voort terwijl het een beeld schetst van hoe het onderzoek er mogelijk heeft uitgezien. Zijn hoofdpersonage heeft de Vleeschauwer zijn eigen naam gegeven, wat enige verwarring wekt omdat de vermoorde man zijn broer is. Hij is een onzekere speurder die net zijn opleiding heeft afgerond en binnen het team weinig aansluiting vind nog begeleid word om zijn plek te vinden en zijn werk te doen. Chris maakt in dit eerste deel weinig groei door, aan het eind is hij nog dezelfde persoon als toen hij op deze werkplek begon. Hopelijk groeit Chris in de volgende delen nog wel verder uit. Daarnaast zijn er 2 speurders waar hij mee samen werkt en de leiding die een wat grotere rol hebben gekregen in het boek, maar blijft de rest van het team en de overige acties die zij doen onbesproken. Collega Jean wordt, vanwege zijn eigen mening, al snel overgeplaatst naar een taskforce en de nieuw aangetrokken collega Ingrid stelt kritische vragen maar is voor Chris lange tijd maar moeilijk te peilen. De leidinggevenden komen wat clichématig over, bijvoorbeeld de kolonel die star en strikt overkomt en volledige gehoorzaamheid eist. Het Tuchtdossier is in de ik-vorm geschreven, door de ogen van speurder Chris die in werkelijkheid broer van de vermoorde planton is. Er wordt weinig gebruik gemaakt van de dialoog, wat ertoe leidt dat er soms een lange verhandeling staat die door een ander “verteld” is in bijvoorbeeld een verhoor van een familielid. Dit leest echter niet zo prettig, omdat aan de verwachting van een gesprek niet wordt voldaan. Al met al geeft Tuchtdossier voor geïnteresseerden een interessante kijk op de zaak Vleeschauwer, maar boeit het onvoldoende om de lezer over de streep te trekken volgende delen ook te gaan lezen | 0neg
|
Twee broers en een zus bieden via internet slaapplaatsen aan in hun chalet om wat reuring in hun bestaan te brengen. Ze ontvangen onder andere backpackers uit alle windstreken. Naarmate de dagen vorderen in januari 2018 raakt het chalet compleet ingesneeuwd. Alle bewoners en logees kunnen geen kant meer op en zijn op elkaar aangewezen. Maar hoe moet je overleven als je elkaar nauwelijks begrijpt?
Op de achterkant van het boek stond het verhaal beschreven als een vrolijke, hedendaagse zedenschets over hoe we met elkaar omgaan in een globaliserende wereld, waarin we met elkaar in gesprek zijn maar elkaar lang niet altijd begrijpen. De beschrijving trok mij wel en dus leende ik het boek bij de bieb. Daarnaast zag ik dat de auteur de ‘Prix des écrivains genevois’ heeft gekregen voor dit boek. Een prijs in Genève voor schrijvers die een speciale relatie hebben in Genève en omgeving voor gepassioneerde literaire creaties van alle genres.
Het eerste wat mij opviel op bladzijde één was de manier van schrijven. Een bijzondere schrijfstijl waar ik eerlijk gezegd niet erg gecharmeerd van ben. Ik vond het met vlagen zelfs irritant waardoor ik de laatste 20 pagina’s gescreend heb. Bij zinnen van een halve pagina lang was ik na zeven woorden de draad al kwijt en voelde ik ook weinig behoefte om mijn best te doen om het wel helemaal te begrijpen.
Het verhaal begint met een zeer uitgebreide beschrijving van een tafel in het huis, iets wat later van belang zou zijn dacht ik. Dat bleek niet waar te zijn, waardoor ik deze lange beschrijving overbodig vond. Als de bewoners ingesneeuwd zijn wordt een tv-programma helemaal besproken inclusief wat de deelnemers op tv doen en wat de bewoners ervan vinden. Kan voorkomen in een verhaal, maar ik vond sommige passages hierdoor te lang, soms wat saai of zelfs overbodig.
De personages zijn oppervlakkig uitgewerkt waardoor bij mij nog meer tegenzin ontstond om ze beter te leren kennen. Ergens past dat wel bij het verhaal, maar toch denk ik dat je meer gevoel bij een verhaal krijgt als de personages beter uitgewerkt zijn. Daarnaast worden sommige personages al voorgesteld en uitgewerkt voordat ze überhaupt in het verhaal zitten en wordt hun toekomst daarbij in één zin beschreven zonder dat deze van belang is.
Je leert de gasten wel een beetje kennen, maar één iemand wordt steevast ‘de Amerikaanse’ genoemd en dat zorgt bij mij voor afstand.
Het verhaal had interessant kunnen zijn, maar de boodschap had veel beter gebracht kunnen worden naar mijn idee. Ik ben mij ervan bewust dat we leven in een wereld waarin iedereen met elkaar verbonden is en dat we elkaar de helft van de tijd niet begrijpen/verstaan. Bewustzijn van dit onderwerp is goed, maar door de onprettige schrijfstijl heeft het mij niet per se meer aan het denken gezet. Tijdens het lezen was ik eerder bezig het boek door te worstelen dan dat ik de opsomming van feiten en gebeurtenissen tot me nam. Ik had meer van dit boek verwacht, maar mogelijk is het boek mooier in de oorspronkelijke taal (Frans) dan deze Nederlandse vertaling. | 0neg
|
James Bond is een formule. Hoewel de onderlinge verhoudingen in de ruim zestig jaar van zijn bestaan variëren, gebruiken alle 007-schrijvers en -regisseurs de basisingrediënten van Bond-bedenker Ian Fleming: held, schurk, actie en exotiek. Met altijd een flinke dosis van dat wat het leven zo aantrekkelijk maakt: eten, drinken en iets moois om te berijden. Zoals een auto. De formule zet steevast een zeer smakelijk resultaat neer. De films breken nog steeds records. En de recente Bond-boeken van Sebastian Faulks (Devil May Care, 2008) en Jeffery Deaver (Carte Blanche, 2011) werden terechte bestsellers. Aan die gewoonte maakt William Boyd een einde. Hij bereidde met Solo geen exquise wereldgerecht naar beste traditie. Hij maakte er een potje van.
Het is 1969. James Bond is 45 jaar en worstelt met een dramatische gebeurtenis uit zijn jonge jaren als soldaat in de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig vindt hij troost in een fijn diner met gesauteerde Schotse sint-jacobsschelpen in een beurre-blancsausje, een goede fles Château Batailly 1959 en zo nu en dan een schuinse blik op een lange blonde dame met glanzende schoenen en welgevormde borsten. Een nog betere afleiding biedt de baas van de Britse geheime dienst. M stuurt 007 op zijn vaagste missie ooit. Bond moet ‘in het belang van het Westen’ een einde maken aan een burgeroorlog in het fictieve Afrikaanse land Zanzarim. Ter plekke is natuurlijk niets wat het lijkt. Zelfs Blessing, het lokale hulpje en een ‘koele sciencefictionachtige schoonheid’ met een ‘perfecte huid die de kleur van romige koffie had’, doet niet wat haar naam belooft. Bond sterft én overleeft, en weet uiteindelijk, mede dankzij de naïviteit van de schurk-van-dienst, de Westerse wereld van een hoop schijnbare ellende te redden.
Solo begint veelbelovend. Met een langzame maar boeiende herintroductie van James Bond, met fijn veel aandacht voor culinaire details en met een uiterst vermakelijke inbraakscène die uitstekend past bij zowel Bonds midlifecrisis als zijn eeuwige vrouwenjacht. Hierna kan slechts een enkele pagina boeien, dankzij een scherpe dialoog of een verrassende draai van het verhaal. Op enige actie van betekenis moet de lezer tot op een derde van het boek wachten. Tijdelijk spannend wordt het pas op de helft. Toch is het ontbreken van aanhoudende meeslependheid niet de grootste makke van Solo. Ook de matige plot, de kleurloze schurken, de uitleggerigheid van de auteur en de hier en daar ergerlijke vertaling zijn dat niet. Het verhaal gaat ten onder aan infantiliteit. Want nee, de echte James Bond schaamt zich niet voor woordgrapjes, houdt niet van slapstick en eet koekjes niet ‘met smaak op’. Ook zal hij nooit en te nimmer vergeten dat hij voor het huren van een auto een rijbewijs nodig heeft en dat hij minstens net zo vakkundig zal moeten zijn als de vijand. En nee, nee, nee, 007 gaat niet intens veel houden van een vrouw met wie hij slechts vijf woorden en één enkele nacht deelde. Hij denkt met een glimlach aan haar terug en gaat verder met z’n leven.
William Boyd wilde iets met Bond, maar nam de formule niet goed over. ‘Reculer pour mieux sauter’, een stapje terug doen om daarna hoger te kunnen springen, zegt de Zwitser in James Bond op een cruciaal moment in Solo. Laten we hopen dat dat ook voor de boekenserie geldt. Het is een schrale troost dat ook Flemings schrijfsels weleens mislukten. | 0neg
|
Als je begint in Tweestrijd, het debuut van Gail Mchugh, zou je het idee kunnen krijgen dat het verhaal door een man geschreven is. Niets is minder waar. Mchugh is een dame, getrouwd en verslaafd aan chocolade. Tweestrijd is haar eerste boek en in november (2017) volgt het tweede deel, Hartslag.
Na het overlijden van haar moeder besluit Emily naar New York te verhuizen, de stad waar haar rijke vriend Dillon woont. Hij wil graag samenwonen, maar Emily is hier nog niet aan toe. Wanneer ze Gavin ontmoet, voelt ze zich direct tot hem aangetrokken. Al snel raakt Emily in tweestrijd: blijft ze bij Dillon, die door bijna iedereen in haar omgeving uitgespuwd wordt, of waagt ze een sprong in het diepe en volgt ze haar hart?
Emily is een lief en vooral enorm naïef meisje uit Colorado. Ze werkt als serveerster, maar zoekt een baan als onderwijzeres. Ze woont bij haar beste vriendin Olivia en leidt een saai en rustig leven. Dat bevalt Dillon wel. Hij houdt Emily graag voor zichzelf, zeker wanneer zij Gavin ontmoet tijdens het bezorgen van een maaltijd.
Gavin en Dillon zijn al drie jaar vrienden. Gavin kent Dillon door en door en is dan ook verbaasd als hij ziet dat Emily de vriendin van Dillon is. Wat moet zo’n mooi meisje met zo’n dwaas als Dillon? Als lezer vraag je je dat gedurende het hele verhaal af. Dillon is niet goed voor Emily, is een vervelende rotzak en Emily zit zo onder de plak bij hem dat ze op geen enkel moment echt tegen hem in gaat.
Dat is het meest ergerlijke van dit verhaal. Emily laat alles toe en komt nergens op voor wat zij wil. Of het nu gaat over met wie Emily omgaat of wat zij draagt, Dillon weet er altijd wel over te zaniken en te zeiken. Emily lijkt soms even tegen hem in te gaan, maar gaat uiteindelijk altijd weer met hem mee. En dat zorgt voor onbegrip bij de lezer. Ze heeft een geweldige, romantische, knappe en lieve man voor het oprapen, maar ze kiest steeds voor de bad guy.
De reden waarom ‘meneer Lang, Donker en Uiterst Neukbaar’ goed bij Emily past, wordt heel duidelijk gedurende het verhaal. Niet dat hij veel diepgang krijgt, dat krijgt overigens geen enkel personage, maar hij is lief voor Emily. En het is duidelijk dat Emily gevoelens voor hem heeft. Er wordt niet beschreven waarom, maar dat lees je makkelijk tussen de regels door.
Niks is dan zo storend dan dat Emily maar blijft kiezen voor de man die slecht voor haar is. “Waarom hou je van Dillon?” is een vraag die een paar keer aan haar gesteld wordt. Het antwoord op die vraag zou veel ergernis wegnemen bij de lezer. Helaas weet Emily het waarschijnlijk zelf ook niet, dus blijft de vraag onbeantwoord.
De titel van dit boek verraadt meteen waar het verhaal over gaat en het is dan ook enorm voorspelbaar. Dat maakt het verhaal vermoeiend en zorgt ervoor dat je het boek het liefste aan de kant zou leggen. Het taalgebruik is hier en daar erg grof, denk aan de bijnaam 'meneer Lang, Donker en Uiterst Neukbaar', en geeft daardoor soms het gevoel dat het door een man is geschreven. De weinig aanwezige erotische scènes zijn daarentegen heel teder en vrouwelijk beschreven. Dat is dan ook een van de weinige pluspunten aan dit verhaal.
Tweestrijd is een voorspelbare roman die van begin tot eind irritatie oproept. Komt dit niet door het taalgebruik, dan zijn het wel de citaten, die soms nergens op slaan, of door de naïviteit van Emily. Het dichtslaan en het zien van het open einde geeft dan ook geen feelgood gevoel. Het heeft te lang geduurd. Hopelijk heeft Emily in Hartslag wat meer haar op haar tanden, want dat is hetgeen dat deze serie nog zou kunnen redden. | 0neg
|
Na de populariteit van het boek en de gelijknamige serie ‘The Handmaid’s Tale’, is er hernieuwde aandacht voor het genre dystopische roman. Christina Dalcher’s ‘Vox’ zou dan ook hét boek zijn voor liefhebbers van ‘The Handmaid’s Tale’. Toch haalt ‘Vox’ het niveau van ‘The Handmaid’s Tale’ niet helemaal.
‘Vox’ speelt zich af in Amerika, waar de Pure Movement groepering een samenleving heeft gecreëerd waarin vrouwen niet meer dan 100 woorden per dag mogen spreken. Om vrouwen het zwijgen op te leggen, worden zij gedwongen een armband te dragen die het aantal woorden bij houdt en bij overtreding een schok geeft. Een gruwelijke wereld waarin vrouwen worden onderdrukt, mannen de baas zijn en ouderwetse Christelijke normen en waarden hoog in het vaandel staan.
In ‘Vox’ volgen we het verhaal van één van deze onderdrukte vrouwen; Jean. Hoewel Jean een intelligente en vrijgevochten vrouw is, is ze ook erg verbitterd. Ze lijkt afkeer te krijgen van vrijwel alle mannen, waaronder haar eigen man en drie zoons. Haar dochtertje probeert ze koste wat kost te beschermen. Jean komt echter minder in opstand tegen de Pure Movement dan verwacht. De enige troef die ze in handen heeft is het feit dat ze taalkundig wetenschapper is en gevraagd wordt om een belangrijk onderzoek te doen. Ze kan hierdoor onderhandelen met haar opdrachtgever waardoor haar armband en die van haar dochter tijdelijk af mogen.
Hoewel het idee voor het verhaal erg sterk is, wordt het op de meeste punten erg summier uitgewerkt. Het boek heeft wat weg van zowel een thriller als een roman en er komen diverse thema’s aan de orde, waaronder feminisme, discriminatie, onderdrukking en zelfs romantiek. Het lijkt of Dalcher geen keuze kon maken welk thema ze echt wilde uitwerken. Jammer, want de basis voor een meeslepend verhaal ligt er.
Toch weet het boek de lezer wel aan het denken te zetten over de kracht van taal en over de vanzelfsprekend waarmee wij er gebruik van maken, maar dat is meer vanwege het thema dan door het verhaal zelf. | 0neg
|
Bij het geven van mijn waardering twijfelde ik tussen 2 of 3 sterren. Toch gekozen voor 2 sterren, omdat het verhaal op zich niet slecht is, maar ik vond het verhaal niet echt spannend. Daarnaast had ik momenten van verwarring, omdat er veel verschillende namen / karakters in voor kwamen. Hierdoor was ik af en toe de draad kwijt en verloor ik een beetje het overzicht richting de ontknoping aan het einde van het boek. Op zich geen slecht verhaal, maar het kon mij niet echt boeien. | 0neg
|
De cirkel schetst een dystopisch 'toekomstbeeld' van wat er gebeurt als onze privacy in handen komt te liggen van een technologiebedrijf. Hoe indrukwekkend en meeslepend het inhoudelijk ook is, het boek is matig en kinderlijk geschreven waardoor de personages en het plot niet goed uit de verf komen. | 0neg
|
Sarah Durandt is aanwezig bij de executie van Damian Wright, de moordenaar van haar man Sam en zoontje Josh. Deze massamoordenaar heeft haar nooit willen vertellen waar hij hun lichamen twee jaar geleden heeft verborgen. Daarom heeft Sarah nog steeds geen rust. Ze gaat terug naar haar huis in het dorpje Hopewell en probeert haar leven weer op te pakken. Als Sarah op een dag de bergen in trekt, op zoek naar de laatste sporen van haar dierbaren, vindt ze lichamelijke resten. Met politiechef Hal Waverly, haalt ze deze uit het ravijn. Ze ziet al direct dat deze niet van haar man zijn.
Het drama ontrafelt zich langzaam en gaat in Hopewell meer mensen aan dan alleen Sarah, dus wie kan ze vertrouwen? Jurist Alan Easton en de rechercheurs Logan en Caitlyn Tierney lijken allemaal dubbele agenda’s te hebben. En dan is ook de perverse Russische psychopaat Grigor Korsakov er nog.
De psychologische thriller ‘Ziende Blind’ is het debuut van schrijfster C.J. Lyons. Zij heeft eenentwintig romans op haar naam staan en is een voormalig kinderarts. Met ‘Ziende Blind’ heeft zij op zich een prima en spannend verhaal, maar het komt te traag op gang waardoor je continu terug moet bladeren. Ook had zij het verhaal beter vanuit minder hoofdpersonen kunnen vertellen. De relatief korte hoofdstukken met Sarah worden afgewisseld door hoofdstukken met Caitlyn, Hal, J.D., Sam en Grigor als hoofdpersoon. Dat maakt het lezen, met zoveel personages, erg moeilijk. Als lezer raak je de draad van het verhaal soms compleet bijster.
‘Ziende Blind’ is een boek dat langzaam op gang komt en waar je echt voor moet gaan zitten. Ik kon het niet opbrengen en heb de laatste honderd pagina’s snel gezapt. | 0neg
|
Ik mocht dit boek lezen voordat het uitkwam. Ik was er erg benieuwd naar maar helaas is het boek me heel erg tegen gevallen. Ik vond het saai, afstandelijk en vooral zo somber.
Het verhaal gaat over een jongen Seb, die denk ik een vorm van autisme heeft, en zijn beste vriendinnetje Billie, die door een ongeluk op een trampoline in coma is geraakt. Seb wordt verboden haar te bezoeken.
Met kerst krijgt hij van zijn ouders een (nep) geweer waar plastic pallets in afgeschoten kunnen worden, zodat hij zijn huis kan verlaten om samen met zijn vrienden oorlogje te spelen bij een verlaten boerderij.
Wat mij het meeste stoorde was dat het boek zo afstandelijk geschreven was. Steeds ging het over de moeder, de vader, de oom enz. Alles is ook zeer negatief. Je wordt er niet vrolijker van in elk geval!
Ik had het boek als epub gelezen. Het lettertype is zeer klein, en er staan heel veel woorden en regels op een pagina waardoor het niet prettig leest. Ook de indeling vond ik niet fijn. Je denkt dat je al 3 hoofstukken hebt gelezen, maar dan begint pas het echte hoofdstuk. De subhoofdstukken beginnen ook direct en zonder hoofdletter. waardoor het soms lijkt dat je iets heb gemist.
Helaas kan ik dit boek met niet meer dan 1 ster waarderen. Maar meningen verschillen natuurlijk en gelukkig voor de schrijver zijn er ook lezers die het boek een stuk beter vonden dan ik. | 0neg
|
Mijn eerste Lehane en wat heb ik spijt dat ik op voorhand 3 boeken van hem gekocht heb. Zijn schrijfstijl is belabberd en het verhaal zwabbert alle kanten op. Andere minpunten: te veel dialogen, rare acties, onlogische settings, weinig diepang, weinig sfeerbeschrijving of oog voor details en flat characters.
Heb ik echt hetzelfde boek in handen als de overige recensenten? | 0neg
|
. De collegiale sfeer tussen de artsen wordt getekend tegen de achtergrond van het thuisfront. Ook daar is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Spoedgevallen, toewijding, jaloezie, nachtdiensten, achterklap, gewenste en ongewenste intimiteiten, medische missers, organisatorische veranderingen en meer vrouwelijke chirurgen in een mannen hiarchie. Veel bloed, zweet en tranen: medici zijn net mensen.
Een inkijkje achter de schermen van een ziekenhuis. We lopen een poosje met een paar collega artsen mee en delen hun belevenissen, ervaringen en emoties steeds vanuit een ander persoon.
Is de beschrijving achter de schermen realistisch? Nou. Ik mag hopen van niet. De persoonlijke levens en belevenissen zijn dat wel. Al met al een aardig verhaal met hoop, humor en verdriet. | 0neg
|
Ik was zo benieuwd nadat ik de flap had gelezen. Moet dit een trhiller voorstellen? Ik was continu afgeleid en na meer dan 150 pagina's begon ik het door te hebben. Niet voor lang want ik vind het een veel te verwarrend boek en zeker geen thriller. Het einde kan zo voorspeld worden. | 0neg
|
Een boek over toen nog Prinses Maxima, geschreven door een journalist van Privé.
En dat is ook te merken ( net als in de andere boeken van Yvonne Hoebee, al moeten we zeggen dat er in dit boek wel minder fouten in staan, dan de andere boeken van deze schrijfster). Dat we al minder positief in stappen in dit boek komt natuurlijk omdat de andere boeken van Yvonne Hoebee vol met pijnlijk fouten staan ( jaartallen foutief etc) en je je afvraagt wat zullen we nu weer tegenkomen..
Je hebt het gevoel dat je een roddelblad zit te lezen terwijl je toch hoopt ( nog meer) over Maxima te weten te komen. Kortom weinig vernieuwend. Heel veel wisten we al via de serieuze kanalen en ja uiteraard staan er wel dingen in waarvan je denkt “oh dat wist ik niet”, even uitzoeken etc… en dan blijkt dat dan weer nergens terug te vinden, ja bij de roddelpers… kenners van het koningshuis zullen net als ik die dingen er meteen uitpikken. Mensen die er blanco instappen, ja die denken een top boek in handen te hebben met allemaal nieuwe feiten…helaas dat is niet het geval. | 0neg
|
Van der Vlugt heeft een toegankelijke schrijfstijl en geeft diepgang aan haar personages.
Het verhaal is weinig verrassend en echte spanning blijft uit. | 0neg
|
Royals vertelt het verhaal van Daisy Winters. Haar grote zus gaat trouwen met de Schotse kroonprins Alex. Hierdoor wordt Daisy gedwongen om de zomer door te brengen aan het Schotse hof. Ze raakt verstrikt in allerlei situaties en probeert uit de problemen te blijven. Om de regels van het hof te leren wordt ze geholpen door de vriend van de jongere broer van de kroonprins Miles.
Ik vond dat Royals geen pakkende opening had, het duurde een paar hoofdstukken voordat ik in het verhaal kon komen. Ik had de meeste moeite met de plot van het verhaal. Royals bevat bekende elementen die vaak voorkomenhet leven van een dorpsmeisje verandert drastisch als ze in een grote stad terechtkomt. In dit geval krijgt Daisy te maken met een koninklijke familie. Soms vond ik het verhaal een beetje oppervlakkig.
De schrijfstijl van Rachel Hawkins is erg fijn en het verhaal leest vlot weg. Royals heb je in een paar uur uit. De karakters waren leuk beschreven, zoals de persoonlijkheid van Daisy, Miles en Seb. De humor van Daisy zorgde ervoor dat ik soms hardop moest lachen. Maar ik vond ook dat er veel bijpersonen en vrienden van de koninklijke familie waren, waardoor ik soms het overzicht verloor.
Al met al is Royals een leuk boek voor lezers die toe zijn aan een luchtig ´feelgood´ boek. Ik vond het jammer dat Royals geen vernieuwend element bevatte. | 0neg
|
Tom en Shantea zijn twee tieners met normale problemen als een pestkop op school en ouders die in scheiding liggen. Maar dan merkt Tom dat zijn lichaam vreemd reageert op water: als hij nat wordt, verandert hij in een visachtig wezen. Zijn vader, Johan, onthult dat Tom en Shantea afstammen van een ras van ‘vismensen’ dat diep in de oceaan leeft. Maar voor Johan de kinderen mee naar huis kan nemen en aan hun families voor kan stellen, wordt hij gekidnapt door een kwaadaardige haai. Het is aan Tom en Shantea om hem te redden en een oorlog te voorkomen.
De Anumoria Initiatie is het debuut van Robert Bijman (1967), en het eerste deel in een serie. Officieel is het sciencefiction, maar de technische verklaringen zijn minimaal. De talenten van de vismensen (van vorm veranderen, telepathie) zijn het gevolg van genetische experimenten van buitenaardse wezens met twijfelachtige kennis van zaken (‘in de zee is telepathie de enige vorm van communicatie’). De technologie (heel geavanceerde robots en computers, replicatoren zonder duidelijke energiebron) is ontwikkeld door leden van de koninklijke families (die in tegenstelling tot landmensen veel meer dan 8% van hun hersens gebruiken – ‘kun je nagaan hoeveel hoger wij op de ladder van de ontwikkeling staan’). De meeste wetenschappelijke achtergrond had zonder problemen vervangen kunnen worden door ‘het is magisch’.
Ook de plot doet erg aan traditionele epische fantasy denken. Tom en Shantea zijn uitverkoren kinderen van koninklijke bloede, die al hun talenten bij hun geboorte hebben meegekregen. Ze krijgen een paar lessen, maar streven hun leermeesters al snel voorbij, en voor ze het weten ligt het lot van het koninkrijk in hun handen. Er is een ongecompliceerde vijand en een duidelijk einddoel, dat bereikt kan worden door een reeks van tevoren vastgelegde missies te voltooien.
Zolang je accepteert dat de wereld eerder magisch dan wetenschappelijk is, is het een kleurrijke plek om in rond te lopen. Het is leuk dat het verhaal zich onder water afspeelt in plaats van in een parallelle of volledig verzonnen wereld, en het is verfrissend dat Bijman zijn eigen fantasie gebruikt in plaats van terug te vallen op Atlantis-mythen. Maar hij schrijft zichzelf wel in een hoek. Aan de ene kant wil hij een geïdealiseerde, harmonieuze samenleving neerzetten. Aan de andere kant moeten de helden wel wat te doen krijgen. En omdat de inferieure landmensen geen rol in het verhaal spelen, moeten de tegenstanders uit de onderwatermaatschappij zelf voortkomen.
Hier en daar lijkt Bijman een opzet te maken om geloofwaardige conflicten te creëren. Een koning dementeert maar blijft regeren. En de landmensen op wie de zeewezens zo neerkijken blijken af te stammen van een groep die in opstand kwam tegen de buitenaardse bezetters, terwijl de voorouders van de zeemensen juist hielpen die opstanden te onderdrukken. Met andere woorden, generaties later zijn de nazaten van de collaborateurs beter af dan (en kijken ze neer op) de nakomelingen van de verzetshelden – een interessant uitgangspunt. Maar Bijman schrikt terug voor de implicaties van zijn mythologie (of heeft ze niet opgemerkt), en kiest voor de simpele oplossing. Zeemensen zijn superieure wezens, hun maatschappij is vreedzaam en geweldloos, alleen is een aantal van hen zonder duidelijke reden boosaardig of krankzinnig (het boek maakt geen onderscheid tussen de twee).
Die harde scheiding tussen goed en slecht werkt sterk door in de karakters. De helden kibbelen onderling wat, maar ze houden allemaal van elkaar en conflicten zijn meestal na een paar minuten vergeven of vergeten. De schurken hebben nog minder diepte. De Anumoria Initiatie is een boek met weinig subtekst of nuance. Ieder gevoel wordt uitgesproken – meestal door de karakters zelf – en ieder plan en iedere motivatie wordt toegelicht. Emoties lijken vaak niet uit de karakters zelf voort te komen, maar zijn eerder kledingstukken die zoals het uitkomt aan- en uitgetrokken worden (zo worden zorgen en verdriet om een gekidnapte vader gemakkelijk vergeten als het tijd is de stad te bezichtigen). En het is lastig je in karakters in te leven als die voortdurend aan je ‘uitgelegd’ worden.
De Anumoria Initiatie is al met al een vrij simpel, ongecompliceerd boek. Het leest makkelijk weg, maar is niet erg nieuw en bevat geen grote verrassingen. | 0neg
|
slecht boek, volkomen ongeloofwaardige hoofdpersoon (en bijrollen), grote stappen in het verhaal. Spanning ontbreekt daardoor ook.
nul sterren dus maar dat kan niet op deze site | 0neg
|
Het verhaal valt in enkele woorden samen te vatten: Colombiaans drugsbaron Chavez en guerrillero/huurmoordenares Elena Kyler leveren een bikkelharde strijd om hun zoon Barry. Chavez schrikt daarbij niet terug alle middelen te gebruiken die hij heeft: omkoping, maar ook moord. Gelukkig kan Elena vertrouwen op de goede zorgen van Sean Galen, een soort klusjes- en stuntman voor wie maar wil betalen.
Twee essentiële thrillervoorwaarden zie ik hier niet vervuld. De eerste is de verrassing. Een goede thriller beneemt af en toe de adem. Verraderlijke trouw doet dit niet, of pas als het al te laat is, als de hoop op een moment suprême al opgegeven is. Mijn tweede opmerking betreft de karakters. Geen van de figuren weet te boeien of te ontroeren. Galen komt zelfs bij momenten irritant over: altijd heeft hij het goede antwoord, altijd weer weet hij Elena op te beuren met zijn bazelpraatjes. Het lijkt wel de "nieuwe man" in de praktijk gebracht, macho en softie in één persoon.
Iris Johansen zou wereldwijd al meer dan acht miljoen boeken verkocht hebben. Ik vraag me af of haar andere werk beter is. Ik ben alvast niet geneigd het snel uit te zoeken. | 0neg
|
Simpel verhaal, voorspelbaar. Best leuk om te lezen, maar echt spannend wordt het niet. Bepaalde dingen zijn onsamenhangend. | 0neg
|
Ik vind het ook alles behalve een aanrader dit boek van dit duo.
Halverwege ben ik ook gestopt met lezen want ik vond het echt niks.
Voor mij ook geen boeken meer van deze vader en dochter. | 0neg
|
Het was maar een dun boekje, dus ik heb het uitgelezen, maar ik vond het werkelijk niet te pruimen.Wat een vervelende zelfingenomen, hoofdfiguur. Als een soort puber gaat ze door het leven, waarbij iedereen die niet voor haaris, tegen haar is. Zonder scrupules onderneemt ze wraakacties, omdat haar zogenaamd iets is aangedaan. Ik heb meer van Mariette Middelbeek gelezen, maar deze kan ik helaas niemand aanraden. | 0neg
|
"De godenwereld" is in alle opzichten een voortzetting van "De zieke magiër", deel 2 van deze trilogie. Het boek gaat verder waar boek 2 geëindigd is, en net zoals in boek 2 is er geen inleidend hoofdstuk dat de lezer er even aan herinnert wat er allemaal voorafgegaan was. Spelling en schrijfstijl zijn van hetzelfde niveau als boek 2. Niet goed, met andere woorden, maar gelukkig niet zo erg als in boek 1. Het blijft echter onprofessioneel.
In het laatste deel gaat de queeste van Delia, Lilith en meer dan een handvol andere magiërs gewoon verder. Het doel van de groep is nog steeds om de bron van magie te bereiken en daarvoor moeten ze gevaren trotseren die qua variatie in niets verschillen van wat in de eerste twee boeken voorgeschoteld werd. Het stramien is bijna altijd gelijk:
1. De magiërs reizen een eindje en doen ondertussen niets anders dan onderling vechten en kibbelen.
2. Vrij vlug komen ze een tegenstander tegen. Dat zijn vaak andere, slechte magiërs maar niet altijd. Ze raken slaags en er wordt een potje heen en weer gebakkeleid waarbij de ene kracht na de andere tevoorschijn wordt getoverd. Krachten, dat zijn dikwijls zwaarden en speren of natuurelementen.
3. Uiteindelijk winnen de magiërs en worden de tegenstanders gedood, zo niet toch verslagen. Af en toe verliest een van de magiërs zelf ook het leven, maar als de groep uitgedund raakt, komt ze altijd wel weer nieuwe magiërs tegen om hun rangen te vervoegen.
Hierna herhaalt dit stramien zich weer van voren af aan. Variatie zit er niet echt in. De drie boeken samen zijn zo'n 1000 bladzijden dik maar het hadden er evengoed 5000 kunnen zijn. Men kan immers eeuwig doorgaan zo en steeds nieuwe tegenstanders verzinnen. De weergaven van de gevechten zijn ondertussen ook oersaai geworden omdat ze al drie boeken lang herhaald worden. Hoe lang kan je een lezer boeien met heen-en-weergegooi met bliksems, vuur, ijs, zwaarden, speren en zwarte gaten of met een teleportatie tussendoor? Hetzelfde kan ook gezegd worden van de flauwe grapjes. Helaas worden sommige ervan ook meer dan één keer herhaald op korte tijd. "Je hebt een punt. Weet je wat ook een punt heeft? Een zwaard, maar dat heeft ook niet altijd gelijk." Flauw, maar wat leest men pakweg 50 bladzijden later: "Je hebt een punt. Weet je wat ook een punt heeft? Een potlood, maar dat heeft ook niet altijd gelijk." Een flauwe mop wordt echt niet beter door ze nagenoeg identiek te herhalen. Het lijkt er eerder op te wijzen dat de auteur zijn manuscript niet heeft nagelezen.
De personages zijn ook in dit derde boek geen moment geloofwaardiger geworden. Ze blijven tweedimensionaal en lijken alleen maar te kunnen vechten en ruziën. Echte emoties vertonen ze niet. Diepgang al evenmin. Ze reageren ook vaak ongepast (ruziënd uiteraard) op situaties die op dat ogenblik een ander soort reactie vereisen en dat maakt ze nog irritanter. Hier en daar zit een vondst in het verhaal die op zich niet slecht is. Maar nooit wordt ze ten volle en in de diepte uitgewerkt tot iets dat je als lezer kan geloven. Nooit verdwijnt het gevoel dat de auteur slecht zoveel mogelijk wezens en vondsten in het verhaal wilde verwerken, zonder zich druk te maken over de functie ervan in het verhaal.
Het derde boek eindigt nogal abrupt. Dat de bron van magie uiteindelijk gevonden wordt, zal niemand verbazen. Het past uiteraard niet de omstandigheden daarrond hier uit de doeken te doen. Dat is aan de lezer om te ontdekken. Maar een echt einde wordt niet aan het verhaal gebreid. Wat moest gebeuren, is gebeurd maar het voelt aan alsof het toch niet helemaal af is. Maar dat "niet af zijn" is een gevoel dat tijdens het lezen van deze 1000 bladzijden trilogie altijd overheerst heeft. | 0neg
|
De Nederlandse schrijfster Esther de Blank (1951) is al sedert 1999 binnenschipper op de Europese vaarwegen. Voordien werkte ze al op diverse rondvaart- en charterschepen. In haar twee vorige thrillers, TunnelmoordTwijfel (2011), speelt het scheepvaartmilieu dan ook een functionele rol, en in Haast, haar onlangs verschenen derde thriller, is dat niet anders.
Rechercheur Isabel Jansen is er net achter gekomen dat haar vriendin Josien haar bedrogen heeft. Een dag later belt Sanne, een vrouw die ze ooit tijdens een onderzoek gesproken heeft. Sanne woont op een vrachtschip en kan een vracht naar het zuiden krijgen. Omdat ze niet veel zin heeft om in haar eentje te gaan, vraagt ze of Isabel haar wil vergezellen. Aangezien Isabel eigenlijk geen vrij kan krijgen én een nieuwe partner in moet werken, bedenken ze een plan: de nieuwe partner gaat een paar dagen met hen mee om op die manier praktijkervaring op te doen. Tijdens de eerste dag aan boord gebeurt wat Isabel al gehoopt had: Sanne is verliefd op haar en ze brengen de eerste nacht samen door. Als Isabel een paar dagen later, na tussendoor nog even op kantoor te zijn geweest, weer terug aan boord is van het schip, krijgt ze een telefoontje van Philip, haar nieuwe partner. Er zijn een aantal lichamen in een gezonken huurjacht gevonden en er is sprake van een misdrijf. Isabel moet dus weer aan de slag. Het onderzoek schiet niet echt op en wordt steeds onderbroken door onvoorziene gebeurtenissen. Ook de relatie met Sanne ontwikkelt zich niet zoals Isabel hoopte. Dan gebeurt er opeens heel veel en ontwikkelen de zaken zich in een sneltreinvaart...
Over Tunnelmoord, haar debuut, was ik in 2010 al niet zo te spreken. Over Haast heb ik helaas ook niet veel goeds te melden. Net zoals in haar eerste boek, komt Esther de Blank aanzetten met nogal wat technische verhandelingen die verband houden met de binnenscheepvaart. Niet echt interessante kost voor een doorsnee lezer.
Het personage Isabel is weinig tot niets veranderd. Ze is nog steeds hetzelfde heethoofd, hysterisch, licht ontvlambaar, ongeduldig, snel ontgoocheld en het drinken en het vloeken is ze ook niet verleerd. Samenwerken met haar is dan ook geen pretje. Ze heeft het dan ook al heel snel aan de stok met haar nieuwe partner, zowel letterlijk als figuurlijk. Het kenmerkende gedrag van Isabel is uiteraard niet het gedrag van een doorsnee rechercheur. Er zijn er al voor minder geschorst
Haar relatie (of wat hier moet voor doorgaan) met Sanne is ongeloofwaardig. De relatie is nauwelijks begonnen of ze is eigenlijk al voorbij, grotendeels door onbegrip van Sanne voor de (werk)situatie van Isabel. Dit alles wordt bijna in het belachelijke getrokken. Isabel is veel meer met haar eigen problemen bezig dan met de zaak. Ze is, door alles wat er gebeurd is, zo opgefokt dat ze niet meer rationeel kan denken en met alles en iedereen op de vuist gaat. Dit is niet realistisch te noemen. Ook het verhaal met betrekking tot de ziekenhuisopname(s) van Isabel is ontzettend warrig. Wat gebeurt er nu echt en wat droomt ze? Mij wordt het niet echt duidelijk en ik vraag me dan ook af waarom Esther de Blank dit totaal overbodige relaas in het verhaal opgenomen heeft.
De uitwerking van de plot is ronduit mager te noemen. Alles is opeens opgelost, niet alleen de moorden, maar ook nog een eerdere zaak waar Isabel aan gewerkt heeft. En hoe? Dat wordt eigenlijk nauwelijks vermeld. Met hooguit een paar regels wordt een en ander afgeraffeld. Een uitermate zwak en teleurstellend boek. | 0neg
|
Zomerleugens.
Op het eerste gezicht het ultieme vakantieboek. Een reeks van hoogst onwaarschijnlijke gebeurtenissen en er is sprake van een brandende liefde tussen twee jonge mensen die elkaar slechts tweemaal vluchtig hebben ontmoet. In een roman en een film kan immers alles. Maar er is meer. In zijn boek heeft Bernhard Schlink het over relaties tussen mensen. Relaties tussen een man en een vrouw, soms al meer dan vijftig jaar getrouwd. Relaties tussen een vader en een zoon en tussen een moeder en een dochter. In zeven verhalen worden deze relaties ontrafeld.
In “Naseizoen”is er de verwachting dat aan het eenzame bestaan van twee mensen een einde zal komen. Maar er is twijfel en het oude leven kan niet zonder meer opgegeven worden.
Volop leugens in “De nacht in Baden Baden” Een toneelregisseur brengt de nacht door met zijn secretaresse in een hotel en probeert dat te verbloemen voor een achterdochtige vriendin. De leugens stapelen zich op en de lezer zal zich afvragen of dit allemaal nog wel goed komt.
Jaloezie speelt een grote rol in”Het huis in het bos” en daar komen ook weer een serie leugens uit voort. Een niet zo erg succesvolle schrijver probeert te voorkomen dat aan zijn vrouw een belangrijke literaire prijs wordt toegekend. Vanuit hun afgelegen woning worden alle verbindingen met de buitenwereld verbroken. Na een auto ongeluk,waarna de vrouw in het ziekenhuis belandt, komt de waarheid aan het licht. De man hoopt dat het gezinsverband hersteld zal worden en alles goed zal komen maar hierbij kunnen toch wel enige vraagtekens worden geplaatst.
Er wordt je een lift aangeboden door twee vriendelijke heren en bij een stoplicht word je verzocht een brief op de bus te doen. Het licht wordt groen , de auto verdwijnt en je vriendin is ontvoerd. Na een jaar vindt een hereniging plaats maar na de vreugde van het weerzien ontstaan hevige ruzies en je duwt je vriendin van het balcon waarna ze te pletter valt. Al de leugens, waarmee de hoofdpersoon zich uit de penibele situatie probeert te redden, ten spijt belandt hij toch in de gevangenis. In “De vreemde in de nacht”wordt de ene leugen op de andere gestapeld. Een man verdwijnt in de menigte,een vliegtuig stijgt op en tenslotte mag de lezer zelf bedenken wat de volgende leugen zal zijn.
In het leven van een emeritus hoogleraar vinden grote veranderingen plaats indien hij beseft dat hij ongeneeslijk ziek is en in het grootste geheim voorbereidingen treft om euthanasie te plegen. Al zijn woorden en handelingen zijn leugens geworden omdat hij zijn vrouw en kinderen niet ingelicht heeft over zijn voornemen. Opa bakt pannenkoeken voor zijn kleinkinderen alsof er niets aan de hand is. Als zijn vrouw door een toeval achter de waarheid komt is zij boos, verontwaardigd en verdrietig en neemt haar intrek in een andere woning. In een brief aan zijn vrouw verzendt de professor de sleutel van het medicijnkastje en een tweede sleutel gooit hij in het meer. Bernhard Schlink noemde dit verhaal “Zijn laatste zomer”.
Vader en zoon gaan samen naar Rügen en luisteren daar naar de Franse suite van Bach. Een probaat middel om te komen tot een verbetering in de relatie tussen beide. De zoon probeert zijn vader duidelijk te maken dat kinderen meer willen dan afgemeten gedrag en gedistantieerd zwijgen. De vader op zijn beurt is teleurgesteld en bedroefd omdat zijn kinderen zich hebben afgekeerd van het geloof en niets meer van de kerk willen weten. Aan het einde van de reis zijn er toch twijfels. Is de relatie zoveel beter geworden? In “Johan Sebastian Bach op Rügen” lezen we er alles over.
Een eenzame bejaarde dame viert met tegenzin haar verjaardag te midden van haar familie en vraagt zich af of ze haar kinderen nog lief heeft. Is ze nog wel geïnteresseerd in haar kleinkinderen? Tijdens een uitstapje arrangeert een kleindochter een ontmoeting met haar jeugdliefde. Er zijn bitterzoete herinneringen. Heeft ze destijds een verkeerde keuze gemaakt? In “De reis naar het zuiden”blijkt eens te meer dat één maal gemaakte keuzes niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden.
De verhalen van Bernard Schlink maken de indruk van gecomprimeerde romans. In een kort tijdsbestek gebeurt er van alles. De meeste verhalen hebben een open einde en dat heeft als voordeel dat de lezers er verder hun eigen fantasie, betreffende het verdere verloop, op los kunnen laten. De aan het einde van het boek toegevoegde discussiepunten voor de leesclub, komen wat schools over. Veel leesclubs zullen er de voorkeur aan geven om op hun eigen wijze het boek te bespreken.
Zomerleugen door Bernhard Schlink, vertaling Nelleke van Maaren, uitgever Cossee, ISBN 9789059363601, jaar van uitgave 2012, 272 blz.
Lodewijk Lasschuijt. | 0neg
|
Journalist Einar wordt door de krant waarvoor hij werkt uitgestuurd naar het stadje Akureyri. Eigenlijk gebeuren er twee dingen in dit boek : een vrouw valt tijdens een overlevingstocht in het water en een student verdwijnt en wordt even later vermoord aangetroffen. Journalist Einar zal uiteindelijk degene zijn die motieven en daders opspoort.
Als ik het boek zo samenvat klinkt het nog best okee. Alleen is het verre van okee, met name de eerste helft van het boek is tenenkrullend enerverend. Ware het niet dat ik een paar dagen onderweg was met enkel dit boek in de koffer, ik had het na 40 blz aan de kant gegooid.
Na 150-200 blz komt er wat vaart in het verhaal, maar affiniteit met de personages kreeg ik op geen enkel moment. Ook van de stijl van de auteur kreeg ik niet echt hoogte, soms krijg je eerder zware kost voorgeschoteld, dan weer komt er een dwaze parkiet om het hoekje kijken, om maar iets te noemen. Ik heb het boek in sneltreinvaart uitgelezen, wist bij momenten echt niet wie wie was (al die IJslandse namen, om gek van te worden). En zo eventjes 'tussen de soep en de patatten door' komt de lezer de ontknoping te weten, niet dat ik daar nog bijster nieuwsgierig naar was.
1 ster voor de eerste helft van het boek, 3 sterren voor de tweede helft. Conclusie : een teleurstellende 2 sterren. | 0neg
|
Het verhaal is wel aardig, maar wordt op zo’n kinderlijke manier geschreven, dat ik nou niet bepaald echt van dit boek genoten heb. Jammer, op naar het volgende boek! | 0neg
|
Ik vond het boek tegenvallen. Had er veel meer van verwacht. Ik vond dat er verkeerde personen en relaties te ver uitgediept werden en dat komt het verhaal naar mijn idee niet ten goede. Jammer. | 0neg
|
De meest intrigerende zin uit de proloog. Dat beloofd.
De president van de Europese Unie krijgt een, op het eerste zicht, niet verontrustende mail binnen. Maar is dat wel zo? Deze mail werd ook gestuurd naar een befaamde en gevreesde Europees journaliste en een top onderhandelaar.
Korte tijd later worden zes euro commissarissen ontvoerd. Wie zit hierachter? Is dit een val?
Mondjesmaat wordt er informatie vrij gegeven door de ontvoerders.
Allerlei onfrisse praktijken en dubieuze gedragingen komen aan het licht en brengen de protagonisten en de Europese Unie in een lastig parket.
Dat het boek zich in Brussel afspeelt is duidelijk. Brussel is zowat het centrum van de Europese Unie. Voor je de titel kan verklaren dien je je echter door driekwart van het boek te worstelen.
Spanning zit er niet echt in. De ontknoping is wel onverwacht maar niet echt spectaculair.
Geen pageturner en ook geen aanrader.
Mijn eerste kennismaking met dit schrijversduo kun je moeilijk een schot in de roos noemen. | 0neg
|
Eerste leven was een boek waar ik naar uit keek, alleen al door de cover. Die is een echte eye-catcher en leek veelbelovend, maar ja hier heb je dan de veel voorkomende quote: don’t judge a book by its cover…. En dit was dus echt het geval
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Tenley , en daar heb je al mijn eerste struikelpuntje: ik vind haar niet leuk. En dat is natuurlijk erg belangrijk bij een boek er moet natuurlijk wel een klik zijn met het hoofdpersonage. Dit had ik dus niet en daarbuiten leek het verhaal voor mij veel te traag op gang te komen. Na honderd pagina’s was ik nog steeds niet in het verhaal meegezogen en naar eigen ervaring wist ik dat het er waarschijnlijk ook niet meer zat aan te komen. Maar ik zette volhardend door en wenste dat alles toch nog leuk zou worden…. Maar dat werd het jammer genoeg niet.
De personages werden mager uitgewerkt, de wereld werd chaotisch verteld, er werd rondgestrooid met verschillende benamingen waar ik naar verloop van tijd niet meer aan uit geraakte. Ik haalde bijvoorbeeld Myriad en Troika door elkaar en kon me soms maar amper herinneren wat een arbeider nu ook weer was. Ik kreeg ook echt geen zicht over hoe de wereld waarin ze nu leefde eruit zag of die van de twee koninkrijken.
Daarbij kon ik al bij het allereerste hoofdstuk je op een blaadje geven voor welk koninkrijk ze zou kiezen en suprise! Ik had het juist. Dus al dat getwijfel hoefde ook echt niet. Ik snap dat je er serieus over nadenkt, het gaat dan ook over de rest van je volgende leven, maar het hoefde ook niet 384 bladzijden vol gepeins zijn over wat er toch al zo duidelijk was.
Daarnaast stoorde ik me enorm aan de bijnaam die Killian aan Tenley gaf: Wijffie. Oh mijn god, hoe kun je een jongen leuk vinden die je zo noemt? En daarbij komt nog eens de enorm cliché matige gedachten die Tenley geeft over die jongens : Ooh die spieren, die ogen, die lange wimpers…. (mag ik een teiltje) Ik hou van romantiek in boeken, maar dit was echt ogenrollend….
Ik kan niet anders dan dit boek slechts 2 sterren geven. Gena had een heel mooi boek kunnen neerzetten in een unieke wereld maar jammer genoeg verloor ze zichzelf in clichés en ging daarbij te diep in op de twijfels en de romantiek dan op de koninkrijken.
Ik denk dat het tweede boek aan mij voorbij zal gaan. | 0neg
|
maar in Arteria Vertebralis ligt de concentratie ervan wat aan de hoge kant.,Mechelaar Ivo Uyttendaele werkte als psychiater. Daarnaast was hij een tijd lang woordvoerder, ondervoorzitter en hoofdredacteur van het ledenblad van de Orde van Geneesheren. Functies waarin hij heel wat inkt liet vloeien in de vorm van verslagen en artikels en begon te dromen om wat fantasievollere teksten op papier te zetten. Het eerste resultaat daarvan kreeg de titel Arteria Vertebralis mee en ligt nu in de boekhandel. Het zal dan ook niemand verbazen dat dit debuut zich afspeelt in de medische wereld. Het hoofdpersonage, de wat eigenzinnige, tegendraadse en zelfs neurotische psychiater Jan Borkel, wordt verdacht van de moord op zijn beste vriend. Terwijl het officiële onderzoek op een laag pitje staat, wil Jan, met de hulp van vrienden, zijn onschuld bewijzen.
Dat Ivo Uyttendaele veel gevoel heeft voor de Nederlandse taal is een van de eerste dingen die opvallen tijdens het lezen van Arteria Vertebralis dat bol staat van de woordspelingen. Jammer genoeg overheerst het creatief met taal-gevoel, het spannende element van het boek en krijgt men door de overdaad aan spitsvondigheden soms het idee getuige te zijn van een gesprek tussen tooghangers. Het had dus best wat selectiever gemogen, wat een positieve invloed zou hebben op de langdradigheid van het boek.
Door een bizarre, bijna wereldvreemde man als hoofdpersonage te kiezen vraagt de auteur ook veel inlevingsvermogen van de lezer, want niet alleen is het een bijna onbegonnen taak om Jan Borkel te zien als een realistisch figuur, tevens mist een aantal van zijn daden geloofwaardigheid. En wat te denken van de liftster die in het hoofdpersonage haar donorvader meent te herkennen. De auteur zal in zijn carrière wellicht veel markante persoonlijkheden hebben ontmoet, maar in Arteria Vertebralis ligt de concentratie ervan wat aan de hoge kant.
Ivo Uyttendaele heeft mogen ervaren dat er een hemelsbreed verschil ligt tussen het schrijven van zakelijke pennenvruchten en romans en heeft wat deze laatste categorie betreft nog een hele weg af te leggen. | 0neg
|
Ik had hoge verwachtingen, omdat ik het onderwerp van het boek geniaal gevonden vind. Echter, ik heb het met moeite uitgelezen. Naar mijn idee is het matig boeiend en komt het niet echt uit de verf. | 0neg
|
Het is waar, ik heb het boek in een ruk uitgelezen, maar ik voelde me steeds meer bedrogen. Wat een ingewikkelde manier om een aantal mensen bijeen te roepen. Maar goed, als u denk dat acute stralingsziekte door te wrijven met een knaagdier genezen kan worden, moet u dit beslist lezen. Wat mij betreft: jammer dat er geen knop met nul sterren is. | 0neg
|
Ik las dit boek omdat ik geïnteresseerd ben in het Boek "een cursus in wonderen". Dit boek stond op de lijst van boeken op de site van Miracles in Contact.(https://www.micwebwinkel.nl/). Als zijnde gerelateerd aan de Cursus. En dat klopt Ik heb er best wat informatie uit gehaald (en hieronder samengevat).
Dit is het derde deel van een drieluik. De eerste twee boeken heb ik niet gelezen. Ook in dit boek komen de Verheven Leermeesters Arten en Pursah
aan het woord, die aan Renard verschijnen.
Ik vond het boek over de top....
(1) Op pagina 91 las ik (ik citeer): "Hoe mannen denken: ‘als je het niet kunt naaien, blaas het dan op' "’
(2) En over 9/11 wordt geschreven (ik citeer Arten): “de werkelijke achilleshiel in de illusie van 11 september is gebouw nummer 7. Het implodeerde later op de dag, maar het werd niet door vliegtuigen getroffen. Het was het hoofdkwartier van de CIA. Het bewijsmateriaal van de betrokkenheid van de CIA moest vernietigd worden, behalve dan het bewijsmateriaal van het superthermiet dat gebruikt werd om deze gebouwen te doen imploderen, niet geheel vernietigd werd. Er werden fragmenten gevonden op die plek. En de hitte en energie die door dat superthermiet veroorzaakt werden konden na de misdaad gemeten worden. Het bleek veel meer energie te zijn dan het gevolg zou kunnen zijn van het scenario dat de regering schetste, en die een routinematige goedkeuring kreeg door het congres onderzoek. Vier CIA-agenten, die zich als onderhoudspersoneel voordeden, hadden niet meer dan een paar weken nodig om het thermiet aan te brengen, dat via een radiosignaal tot ontploffing gebracht werd.”
Ik vond inderdaad via een korte zoektocht op google bijval voor een complottheorie: https://www.ad.nl/buitenland/2-351-experts-zien-complot-in-9-11~abcf5c99/
Hier volgt een samenvatting van mijn aantekeningen:
- Zoals zowel de Bijbel als ‘een cursus in wonderen’ stelt is God volmaakte liefde. Deze volmaakte liefde kan niet uitgelegd of geleerd worden, maar hij kan ervaren worden, zelfs als wij hier in een lichaam schijnen te zijn.
- Het ego denkt dat het hier is. Dit ding denkt dat het zich van zijn Bron heeft afgescheiden en zich een individuele identiteit heeft aangemeten. Het ego is merendeels onbewust. We zien er met onze denkgeest slechts een deel van, en het merendeel blijft voor ons verborgen. En in het deel dat verborgen is, is er het overweldigende schuldgevoel over het schijnbaar zich afgescheiden hebben van God. Dat zou je de oerzonde kunnen noemen – niet dat er in werkelijkheid sprake is van zonde, maar het is het idee van afgescheiden zijn. Dat maakte het bewustzijn, want om bewustzijn te hebben moet je meer dan één ding hebben: een onderwerp en een voorwerp. In werkelijkheid is er geen onderwerp en voorwerp, maar slechts volmaakte éénheid.
- Het enige wat je nodig hebt is het afbouwen van het valse zelf dat denkt dat het zich van zijn Bron heeft afgescheiden en zich schuldig voelt. Een cursus in wonderen leert dat het volledige besef van de werkelijkheid ‘het inzicht is dat de afscheiding nooit heeft plaats gevonden’. Met andere woorden, de afscheiding is een waanvoorstelling, een droom, een projectie van een universum van tijd en ruimte. De afscheiding is een valse ervaring. En het werkelijke antwoord op de afscheiding is: het te vervangen door een ware ervaring, en dat is het bewustzijn van de volmaakte eenheid met God.
- Het lichaam is het grote afscheidingssymbool van het ego. En de geest is de volmaakte eenheid. De Cursus leert dat de wereld een projectie is die uit ons eigen collectieve onderbewustzijn voortkomt. Wat er in onze geest omging op een massaal metafysisch niveau, namelijk de verschrikkelijke onbewuste schuld die wij voelden over de aanvankelijke scheiding van onze Bron, werd ontkend en naar buiten geprojecteerd.
- Een psycholoog zal je vertellen dat projectie altijd volgt op ontkenning. Dat is omdat wat je maar ontkent ergens naar toe moet. Zodra iets eenmaal ontkent wordt, wordt het ook onbewust, en de Cursus spreekt boekdelen over ontkenning. Dus je vergeet dat je het ontkend hebt, en je denkt dat de projectie waar je naar kijkt de werkelijkheid is. De Cursus onderricht ons: “projectie maakt waarneming”. Dit betekent dat je in feite gemaakt hebt wat je waarneemt, maar het vervolgens vergeten bent en het nu voor de werkelijkheid afsluit.
- Je moet naar het denksysteem van de Heilige Geest luisteren in plaats van dat van jezelf. De waarheid is simpel en consistent, maar het ego is dat niet. Het ego is vreselijk gecompliceerd en wil eigenlijk dat het idee van de afscheiding blijft bestaan, omdat het zich daardoor speciaal voelt. Dan creëert het in deze wereld speciale relaties, dat zijn relaties van speciale liefde of haat.
- De enige werkelijke oplossing is om het idee van de afscheiding te niet te dien en naar huis te gaan. Om ons naar huis te leiden, geeft de Heilige Geest ons de eenvoudige waarheid tegenover de complexiteit van het ego. Maar het ego houdt niet op. Het is de Terminator en blijft komen. Maar de waarheid die het ego ongedaan zal maken zal uiteindelijk winnen, omdat de Heilige Geest volmaakt is en het ego niet.
- De Cursus is eenvoudig. Het heeft één functie en één doel. Je verandert je ervaring van jezelf door de manier waarop je naar anderen kijkt te veranderen. Vergeving is een verandering in de manier van naar de dingen kijken. Maar het is niet eenvoudig om andere mensen te vergeven. In feite is het klote, want ze verdienen het niet. Dat mag zo lijken op het niveau van de vorm, maar na een poosje word je je bewust van het feit dat jij degene bent die vergeven wordt iedere keer dat je anderen vergeeft.
- In plaats van de mens met wie je iets te maken hebt te beperken tot dat kleine stukje tijd en ruimte, moet je aan het lichaam voorbij zien en doen wat J. deed. Je wilt over die mens denken als onbegrensd. In plaats van over hen te denken als een deel van een geheel, wil je over hen denken als het geheel. Als je dat doet, zal dat je aandacht afwenden van het idee dat je een illusie bent en een uiterst positieve uitkomst opleveren. Dus je denkt aan iedereen die je ontmoet alsof zij aan God gelijk zijn. Dat is de totale eenheid waar de Cursus het over heeft. In onze natuurlijke toestand zijn wij niet anders dan God. En het is niet arrogant om dat te denken, Het is arrogant om op een of andere manier te denken dat we van God afgescheiden konden zijn. De werkelijkheid is dat we niet van God afgescheiden kunnen zijn, behalve in dromen, en daarom zou je ook kunnen zeggen dat de Cursus het idee dat de tijdruimtelijke wereld een illusie is verder doorvoert naar het idee dat dit een droom is waaruit wij zullen ontwaken, en dat dit ontwaken verlichting is.
- Ware vergeving maakt mensen vrij omdat ze niet werkelijk iets gedaan hebben, omdat jij degene bent die ze in de eerste plaats verzonnen heeft. Wat je ziet is jouw projectie van een universum van tijd en ruimte. J hebt de verantwoordelijkheid genomen voor het verzinnen ervan – niet op een slechte manier, maar op een machtige manier. Nu kom je van de kant van de oorzaak en niet van het gevolg. Dat is de omkering van het denken waar de Cursus het werkelijk over heeft. Het stelt de Heilige Geest ook in staat om dat wat er in de diepe ravijnen van je onbewuste denkgeest verborgen ligt te genezen. De schuldgevoelens waar je je niet bewust van was gaan terug tot het oorspronkelijke idee van God afgescheiden te zijn, de zogenaamde ‘oerzonde’ die in werkelijkheid de oorzaak is van al je ontsteltenis. Dan schrijf je de oorzaak voor je ontsteltenis toe aan iets buiten jezelf, omdat dat is waar je het geprojecteerd hebt. Het is de vergeving van deze projectie, die jouw kleine aandeel is in de klus, die het voor de Heilige Geest mogelijk maakt om het overgrote deel van de klus die jij niet zien kunt, op te knappen. Derhalve zullen er, naarmate je vergeeft, fundamentele wijzigingen zijn in je onbewuste denkgeest, en uiteindelijk zal je ervaring beginnen te veranderen. Je zult geleidelijk overschakelen van de ervaring een lichaam te zijn naar de ervaring van zijn wie je werkelijk bent, wat liefde is, ofwel pure geest – wat in de Cursus hetzelfde is, omdat het op geestelijk niveau precies hetzelfde is als God.
- Volmaakte liefde en angst kunnen niet co-existeren.
- Het wereldse idee van liefde is wat de Cursus speciale liefde zou noemen, omdat het niet op iedereen van toepassing is, maar alleen op die speciale individuen, die je uitgekozen hebt om lief te hebben. De meeste mensen hebben ook speciale haatrelaties in hun leven, die zij uitgekozen hebben om hun onbewuste schuld op te projecteren. Wat je dient te onthouden is dat werkelijke liefde iedereen en alles zonder uitzondering vergeeft.
- Je moet ophouden met het ego te denken. En als je helemaal gestopt bent met het ego te denken kun je beginnen met de Heilige Geest te denken. Je kunt niet beide tegelijk doen. Dus je schakelt over van het ego naar de Heilige Geesten dat is het Heilige Ogenblik.
- (1) Stop met de situatie werkelijk te maken. (2) Realiseer je dat het ego het hele verhaal verzonnen heeft. (3) Verander erover van gedachten. Je ziet aan het lichaam voorbij en kiest ervoor om in geestelijke termen te denken. Je houdt op met het werkelijkheid te verlenen, en je kijkt aan de sluier voorbij naar de waarheid, naar totale allesomvattende onschuld, omdat God overal is. Niemand is schuldig, inclusief jijzelf.
- Als je iemand nodig hebt, heb je een tekort. Maar als je die niet nodig hebt, dan kun je je met iemand verenigen in een wederzijds bewustzijn van overvloed.
- Het is je pad om niet aan de wereld gehecht te zijn. Het is prima in orde om gewoon je leven te leiden. Je gelooft gewoonweg steeds minder in het werkelijkheidsgehalte ervan naarmate je je keuze voor heiligheid maakt. Door de werkelijkheid van heelheid in je achterhoofd te houden terwijl je je wereldse functies vervult, wordt de ervaring van de werkelijkheid van de valse wereld geleidelijk aan teniet gedaan. En naarmate dat teniet gedaan wordt, wordt het vanzelf vervangen door de ervaring van je ware aard die eeuwig is.
- Arten: “Het doel van ons werk is om een lineaire presentatie van de cursus te geven, die mensen in staat stelt om het op zodanige wijze te begrijpen dat ze het kunnen lezen, begrijpen en doen. De Cursus werd in 1976 gepubliceerd. De reden dat J. wachtte was omdat de mensen zijn Cursus niet op zo’n diep niveau zouden hebben kunnen begrijpen als tegenwoordig. Zelfs vandaag de dag begrijpen de meeste mensen het nog niet, maar steeds meer mensen leren het, en hoe meer mensen het leren, hoe meer de versnelling toeneemt. Dat is omdat ze de waarheid met andere delen, hetzij door het in stilte te beoefenen en andere denkgeesten te beinvloeden, hetzij door het op traditionele wijze te onderrichten, hetzij alle twee, zoals jij (Gary) doet. Niet iedereen is rijp voor de Cursus. De mensen die spiritualiteit het best begrijpen zijn altijd dichters en andere kunstenaars geweest.” | 0neg
|
Een absoluut meesterwerk? Een literaire thriller? Dat staat althans op de achterkant van dit boek. Niet zomaar geloven, eerst lezen. En na lezing? Een matig boek, redelijk onderhoudend, maar niet meer dan dat. Te lang, soms langdradig, teveel, te vaak. Een beetje geschreven op effect om vooral die filmrechten te kunnen verkopen? Ach, laat maar. Of toch maar 2 ** sterren. | 0neg
|
(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/the-hunger-games-suzanne-collins/)
The Hungergames – Suzanne Collins
[Engelse versie]
In the ruins of a place once known as North America lies the nation of Panem, a shining Capitol surrounded by twelve outlying districts. Long ago the districts waged war on the Capitol and were defeated. As part of the surrender terms, each district agreed to send one boy and one girl to appear in an annual televised event called, “The Hunger Games,” a fight to the death on live TV. Sixteen-year-old Katniss Everdeen, who lives alone with her mother and younger sister, regards it as a death sentence when she is forced to represent her district in the Games. The terrain, rules, and level of audience participation may change but one thing is constant: kill or be killed.
[Nederlandse versie]
Katniss Everdeen woont in het 12e en armste district van Panem, het land dat ooit bekendstond als Noord-Amerika. Met haar moeder en haar zusje Prim leidt ze een armoedig leven, getekend door het keiharde regime van het welvarende Capitool. Jaarlijks worden de Hongerspelen uitgevaardigd: 24 door loting aangewezen tributen, een jongen en een meisje uit elk district, gaan een strijd op leven en dood met elkaar aan. En dit jaar wordt Prim uitgeloot…
Katniss weet dat de Hongerspelen een doodvonnis voor haar jonge zusje betekenen en besluit haar plek in te nemen. Onder het oog van de hele bevolking van Panem, die de strijd als bron van vermaak volgt, begeeft ze zich in de gemanipuleerde arena. Gevangen in een meedogenloos web van bruut geweld, gemanipuleerde tv-beelden en corrupte politici komt Katniss voor de keus staan: hoe ver zal ze gaan om te overleven? DE HONGERSPELEN is een ultieme leeservaring die niemand mag missen!
Heel veel mensen hebben het over de Hungergames. Niet persé over het boek, maar voornamelijk over de film. Omdat ik liever eerst het boek lees voordat ik de film kijk, besloot ik het boek te bestellen op bol.com
Het boek vond ik ontzettend leuk, de verhalen vond ik leuk. Wel erg voorspellend, maar dat er juist geen romance was sprak mij persoonlijk aan (houd niet zo van romantieke boeken).
Iets wat mij nog steeds verbaasd, is dat er een serie van gemaakt is. Het boek is voor mij gewoon afgesloten, er is een serie van gemaakt zodat er geld te verdienen valt, zo zie ik dat, want echt zonde is. Het boek is alleenstaand erg goed, dat er twee opvolgende boeken zijn, valt mij tegen. En juist omdat het een serie is, wordt het allereerste deel ontzettend voorspelbaar.
De verdere evenementen die voorkomen in het boek zijn wel leuk, als je tenminste vergeet dat het een serie is.
Ik snap dat mensen het een leuk boek vinden, maar dat het nou weer zo’n ontzettend super boek is, dat snap ik persoonlijk niet. Iedereen zijn eigen mening, en op deze site verkondig ik mijn mening over boeken.
Dit boek kan je wel prima cadeau geven, want er zullen niet veel zijn die het een verschrikkelijk boek zullen vinden. Dus je zit dan wel altijd goed.
Dit boek is wel zo’n boek waar je even van leest voordat je naar bed gaat (Zo heb ik het ook gelezen), want ik vind het persoonlijk niet waard om er overdag mijn tijd aan te besteden.
Ik geef dit boek 2.5/5 sterren. | 0neg
|
Ik las dit boek als leesclubboek.
Voor mijn aanmelding aan de leesclub zag ik eerst naar de bijgevoegde boektrailer en verwachtte mij aan een emotioneel zwaar verhaal. Een kind dat in coma geraakt en dan niet weten of hij het wel zou redden. Ik twijfelde zelfs even of ik, als ouder zijnde, dit verhaal wel aankon. Toch was ik te nieuwsgierig geworden hoe iemand in en met deze situatie omging.
Nog nooit eerder stapte ik met een verwachting een boek in, nu dus wel. Dat laatste was waarschijnlijk niet zo slim van mezelf, want ik moet toegeven dat ik al vanaf de eerste pagina teleurgesteld uitkwam. De handeling van de moeder kon ik daar al niet plaatsen en zo bleef het gaandeweg het boek voor mij. Ik voelde geen sympathie voor dat personage, dus kon ik ook geen compassie voor haar tonen.
Er was wel even een momentje in het ziekenhuis dat ik hoopte dat de moeder gelijk had en de verpleging het verkeerd had. Daar kon ik even medeleven voor haar voelen. Ook ergens ten einde het boek vond ik het knap dat ze zelf doorhad hoe ze naar haar zoon toe had gedaan en wat ze al die tijd niet had opgemerkt.
Eindsom: helaas, voor mij was het plot te ongeloofwaardig en onrealistisch. Ik miste diepgang doorheen heel het boek: zeker aangezien het toch over een wel heel gevoelig thema ging. Er stond nergens op de cover aangegeven dat het om een luchtig verhaal ging. | 0neg
|
Gek genoeg had ik na het lezen van Zaterdag en on Chesil's beach het idee dat Ian McEwan 1 van mijn favoriete schrijver zou worden, na het lezen van dit boek kom ik daar op terug.
Ik vond het zo langdradig en er zat zo weinig vaart in dat ik besloot om na 175 bladzijden vergooide tijd er een punt achter te zetten.
Ik sluit me dus geheel aan bij Monike hieronder, een boek moet kunnen ontspannen maar als je je moet gaan verdiepen in een materie die je totaal niet interesseert is het tijd om af te haken. | 0neg
|
"Een nieuw seizoen, oude patronen."
De vierendertigjarige Jane Raimy is razend populair in Amerika. Ze is de meest populaire en succesvolste tv-kok in het hele land. De liefde voor koken zat er al vroeg in, Jane, het meisje wat van haar hobby haar werk heeft gemaakt, zette de eerste kookstappen bij haar oma achter het fornuis. Ook tijdens haar rechtenstudie, stond het koken centraal, tijdens haar werkzaamheden als runner op de filmset trok ze de stoute schoenen aan, hing haar studie aan de wilgen, met als resultaat haar eigen bedrijf Spek en Bonen, waarmee ze haar roeping gevonden leek te hebben.
"Jane Raimy, omdat het altijd smakelijker kan."
Tot ze acht jaar geleden een uniek aanbod kreeg wat ze absoluut niet kon afslaan, het begin van haar carrière. Ze zei de filmcatering vaarwel en brak uiteindelijk door met haar eigen tv-show Dame Blanche, vernoemt naar haar favoriete nagerecht. Haar werk is haar lust en haar leven.
"Misschien wordt het tijd dat ik stop met jóú."
Het valt niet mee om zich staande te houden in de hectische wereld als beroemdheid. Alle stappen die ze zet worden breed uitgemeten in de media. Jane heeft een zwaar jaar achter de rug. Zes maanden geleden scheidde ze van Greg en twee weken geleden overleed haar oma, die als moeder voor haar was, aan de gevolgen van een hersenbloeding.
"Maar als je zo aardig wilt zijn tegen iedereen, waar blijf je zelf dan?"
Jane doet hard haar best om haar leven weer op te pakken. En vraagt zich af waar het precies mis ging in haar leven? Was dat het moment waarop ze acht jaar geleden ja, zei tegen NBC? Jane is het niet eens met het format van eindredacteur Palmer St. Clair en wil terug naar haar oude werkwijze.
"Het was iets veel sterkers. Ik wíst het. Heb je dat ook weleens gehad, dat je iets zo zeker weet dat je er geen twijfel over voelt. Alsof het is voorbestemd?"
Aan geld geen gebrek, maar bepaalde dingen zijn zelfs met alle geld van de wereld niet te koop. Waar de een omkomt in het geld, heeft de ander geld te kort en wringt zich in de meest vreemde bochten om hieraan te komen.
"Ja, lieverd. Het is heel belangrijk. Ik schiet gaten in mensen die mijn baas niet op tijd betalen."
Waar Jane haar zaakjes goed voor elkaar lijkt te hebben, heeft crimineel Jerry Lauper het beduidend minder goed voor elkaar. Hij is net weer op vrije voeten na een gevangenisstraf zeven jaar en acht maanden in San Quentin. Vijf maanden geleden is hij bij zijn neef Carl Hicks in New Jersey ingetrokken. Samen hebben ze grootse plannen om the big money binnen te slepen, als partners in crime.
"De voortvluchtige delimoordenaar die probeerde de beroemdste televisiekok van Amerika te verleiden met een fastfoodmaaltijd. Het moest niet gekker worden."
Jerry is vast van plan om zijn leven te beteren en is sinds zijn vrijlating helemaal in balans, dankzij De kracht van de gedachten. En dan valt zijn oog op de mooie Jane en is ervan overtuigd dat het universum haar naar hem gezonden heeft, en ze samen een prachtig toekomst tegemoet gaan zien. Maar of Jane daar ook zo over denkt…
"Nou ja, in ieder geval is maar weer eens bewezen dat vervelende gebeurtenissen tot iets kunnen leiden wat níét vervelend is."
In januari verscheen Dame Blanche het zesde boek van Elvin Post. Een boek waar de lezers lang op hebben moeten wachten. Eerder las ik Roomservice van zijn hand en was dan ook erg benieuwd naar zijn nieuwste.
De vormgeving van Dame Blanche is mooi, het boek heeft een mooie kleurrijke cover, die de aandacht wekt, een vrouw met een groot mes siert de cover, deze past prima bij het verhaal, evenals de aparte titel.
Dame Blanche bestaat uit 49 korte hoofdstukken geschreven in wisselend perspectief vanuit hoofdpersonages Jane, Jerry, Carl, Rocky en Evan.
Elvin Post heeft een geheel eigen schrijfstijl, cynisch, grof, humoristisch, maar vooral erg filmisch. Post heeft veel oog voor de karakters en omgeving in zijn verhaal, hierdoor vormt er tijdens het lezen een gedetailleerd beeld in je hoofd.
Met Dame Blache laat Elvin Post zien dat hij beschikt over een behoorlijke dosis fantasie, zo nu en dan zelfs over de top. Dame Blanche zou het niet slecht doen als film, met in de hoofdrol het komische duo Jerry en Carl. Het verhaal komt traag op gang, het waar gaat dit heen gevoel bekroop me gedurende het lezen. Pas tegen het einde komt de spanning een beetje om de hoek kijken.
Waar de spanning niet uit de verf komt, komen de karakters dat wel. Elvin heeft veel aandacht besteed aan de uitwerking hiervan en heeft spraakmakende persoonlijkheden neergezet. Waardoor Dame Blanche uiteindelijk een vermakelijk verhaal is geworden. Post moet het hierin vooral van zijn humor hebben. Helaas bleef voor mij de verwachte spanning uit, waardoor ik minder enthousiast ben over dit boek.
De beroemde televisiekok Jane Raimy, met haar eigen tv-show vernoemd naar haar lievelings toetje Dame Blanche. Acht jaar geleden kreeg ze een aanbod wat ze niet kon afwijzen en sindsdien is haar leven totaal veranderd, van een tweekamerappartement verhuisde ze naar een penthouse aan de Frank Sinatra Drive. Ondanks alle geld op haar bankrekening is zij vanbinnen nog steeds dezelfde lieve persoonlijkheid. Jane maakt een rot tijd door. Haar relatie met Greg bleek niet meant to be en zes maanden geleden zijn ze gescheiden. Tot overmaat van ramp stierf twee weken geleden haar oma, die zich over haar ontfermd heeft als een moeder, toen haar ouders op haar tweede omkwamen bij een auto-ongeluk. Jane probeert leven weer op te pakken, wat niet zo mee blijkt te vallen als beroemdheid.
De criminele neven Jerry Lauper en Carl Hick, van hetzelfde laken een pak. Carl, de blanke met het rastahaar, een agressief kereltje en een klager pur sang, staat enorm negatief in het leven, het is altijd de schuld van een ander. Heeft een relatie met de naïeve domme, blonde serveerster Terri-Lynn, die ervan droomt om moeder te worden en om door te breken als kapster. Jerry zag op zijn dertiende zijn ouders op beestachtige wijze vermoord worden en heeft sindsdien menig internaat van binnen gezien. Ondanks alles probeert hij positief in het leven te staan en klampt zich vast het boek De kracht van de gedachten en vormt zich een eigen waarheid in zijn hoofd. Jerry heeft zeven jaar en acht maanden in de gevangenis doorgebracht en is een rare snuiter, met zijn ene hersencel is hij nog bijna te dom om uit zijn ogen te kijken. Hij is enorm klungelig, wat de nodige hilarische momenten oplevert.
Dame Blanche, filmisch, spraakmakend komisch duo, goed uitgewerkte karakters helaas komt de spanning pas laat om de hoek kijken! | 0neg
|
Voor mij het zwakste boek van Coben tot nu toe.
Het was alsof ik naar een slechte B-film aan het kijken was. Bordkartonnen personages die me totaal onverschillig lieten. Deus ex machina's die de plot ongeloofwaardig maken.
Verloren is als een slecht, onevenwichtig James Bond verhaal. Veel actie zonder context, background en motivatie. | 0neg
|
Door een ontsnapte lab-rat is er een gemuteerd virus in de Wereld verspreid. Op het eerste gezicht lijkt er niks aan de hand, op het uitsterven van de muggenpopulatie na, maar maanden later breekt er van de ene op de andere dag een plaag uit. Een groot deel van de mensheid verandert in zombies. Niet iedereen is geïnfecteerd, maar door de plotselinge uitbraak worden degenen die niet van tevoren zijn geïnfecteerd aangevallen en gedood. Maar zoals het echte zombies betaamt staan deze half verscheurde mensen weer op uit de dood om hun moordenaars bij te staan in het bereiken van het enige doel dat ze hebben: mensenvlees.
Maxim, Tabitha, Eli en zijn zusje Ilna zijn aan de zombies ontsnapt en op de vlucht. Tijdens het vluchten komen ze elkaar een voor een tegen en trekken samen hun plan. Ze gaan op zoek naar hun ouders, maar komen elke keer weer van een koude kermis thuis. Ze vluchten naar hun laatste hoop, de vader van Eli en Ilna. Onderweg wordt duidelijk dat zij één van de weinige overlevenden zijn. Zodra ze bij de vader van Eli aankomen doen ze een schokkende ontdekking, die misschien wel naar hun redding leidt.
Dit is het eerste deel van de zombietrilogie geschreven door drie Belgische schrijvers. Nico De Breackeleer heeft al wat horrorboeken op zijn naam staan, zowel voor de jeugd als voor volwassenen, Tom Vermeyen is o.a. scenarioschrijver binnen de tv- en filmwereld en Lotte Troonbeeckx leest al vanaf jonge leeftijd horror, fantasy en science fiction en gamet graag. De Vlaamse taal kan voor Nederlandse lezers soms wel wat verwarrend zijn omdat er woorden in voorkomen die niet gebruikelijk zijn in het Nederlands en doordat de zinsopbouw anders is leest het verhaal niet altijd even soepel. Ook staan er herhaaldelijk wat slordige taal/typefoutjes in het boek, zoals ‘hij loop’ in plaats van ‘hij loopt’. De hoofdstukken zijn kort, dit maakt het lezen makkelijk omdat je snel kan schakelen tussen de personages. De karakters van de personages komen ook duidelijk over.
Het is een zombieboek zoals je van een zombieboek verwacht. De zombies, tot grommers gedoopt, zijn harkerig, dom en willen maar één ding: bloed. Een bloederig verhaal dat de jonge zombielezer kan aanspreken, maar niks nieuws biedt. Het is soms zelfs cliché en erg voorspelbaar. Het verhaal blijft oppervlakkig en de spanning wordt vooral gezocht in het slachten van mensen.
Daarnaast ontstaat er tussen het slachten van zombies door ook een beginnende verliefdheid en daarbij ook de nodige jaloezie tussen Tabitha, Maxim en Eli. Deze verhaallijn komt nog niet helemaal van de grond omdat de emotie angst de boventoon voert en daardoor andere emoties op de achtergrond blijven.
Ook is Necropolis soms wat kinderlijk te noemen. Het is niet extreem eng, zodat het boek ook makkelijk als C-boek/12+ gecategoriseerd kan worden. Al met al een zombieboek dat voor een jonge beginnende horrorlezer wel interessant kan zijn. | 0neg
|
Rosalie woont in het plaatsje Oak Haunt, dat al eeuwen gebukt gaat onder de dreiging van mysterieuze luchtwezens. Een jaarlijks ritueel en offer op het Feest der levenden, stelt de dorpsbewoners veilig. Op een dag ontmoet Rosalie de knappe en mysterieuze Delmont. Ze worden verliefd en krijgen een relatie. Delmont blijkt echter een geest, een luchtwezen, en langzaamaan ontvouwt zich voor Rosalie de werkelijkheid achter de plaatselijke folklore. Hun relatie wordt zowel door Rosalies familie als door de luchtwezens niet getolereerd. En als er een zwerver wordt vermoord en er stemmen in Oak Haunt opgaan om voor ééns en altijd met de luchtwezens af te rekenen, moeten Rosalie en Delmont alles op alles zetten om hun relatie en hun naasten te kunnen behouden.
Bevroren landschap is het debuut van Nanna Dillen, uitgegeven bij Zilverbron. Het boek wordt aangeprezen als Dark Romance in de stijl van True Blood. Romance is het zeker. In de vergelijking met True Blood, of de boeken van Charlaine Harris waar die serie op gebaseerd is, legt het boek het af. De parallellen zijn er wel, maar nergens haalt het boek dat niveau. Het idee voor de wereld is op zichzelf wel aardig. Een mystieke geestenwereld, met de sfeer en charme van vampierromantiek, zonder dat alle platgetreden paden opnieuw bewandeld worden. Het verhaal is vlot geschreven. Er zitten wel wat stijlfouten in. ‘Wat moet fijn voor je zijn dat hij de regels versoepelde!’ (p9) ‘Ik bedacht me ter voorkoming van haar smetvrees.’ (p188) ‘Zijn gezicht betrok en hij keek snel een andere kant op toen hij zag dat Delmont en ik niet in een fatsoenlijke manier op elkaar lagen.’ Het zijn enkele voorbeelden van gemankeerd proza, dat in zijn geheel niettemin uitnodigt tot doorlezen. Je bent er als lezer wel benieuwd naar hoe het met de hoofdpersonen afloopt en hoe het verhaal zich verder ontvouwt. Daarmee verdient het de tweede ster, maar helaas niet meer, want er is teveel voor verbetering vatbaar.
Omdat het idee voor het verhaal origineel is, heb je als lezer vrij lang geduld met het boek, ook al doemen snel de eerste onvolkomenheden op. Het verhaal is gesitueerd in Engeland, maar niets in de beschrijving geeft je het gevoel dat het zich daar daadwerkelijk afspeelt. Met name de snelle auto’s en het gebruik van vuurwapens geeft je een erg Amerikaans gevoel. Er wordt regelmatig verwezen naar planten en bomen, die spelen een belangrijke rol in het boek, maar of die daar ook inheems zijn, kan je je maar beter niet afvragen. Een beetje research was toch wel aardig geweest. De hele wereld voelt niet echt ‘geaard’. Wat geesten precies kunnen? Er valt geen lijn in te ontdekken. Er passeren meer bovennatuurlijke figuren de revue: een elf, een gnoom, een medicijnman. Wat ze precies kunnen en wat hun toegevoegde waarde voor het verhaal is, blijft een raadsel. Je moet alles maar gewoon klakkeloos aannemen zoals het gepresenteerd wordt.
Het boek moet het vooral hebben van de liefdesperikelen en over de rest moet je niet te diep nadenken. De liefde is daarbij wel invoelbaar, maar ook nogal oppervlakkig beschreven. De personages blijven erg plat, zelfs als je in acht neemt dat voor een romance verhaal de personages niet veel diepgang of ontwikkeling nodig hebben. De bijfiguren zijn zo schetsmatig neergezet dat ze overbodig zijn, of dat hun bijdrage aan het verhaal ongeloofwaardig wordt, bij gebrek aan heldere drijfveren. De burgermeester van Oak Haunt wordt halverwege het boek gepresenteerd als voornaamste antagonist. Hij wil de luchtwezens verdrijven en representeert de bewoners. Het beschrijven van zijn personage is echter zo summier, dat het zelfs als zijspoor niet overtuigend is.
Het gekozen perspectief werkt hier een goede verhaalopbouw tegen. Het boek is geschreven in de ik-vorm. De voordelen van dat perspectief worden niet echt benut. De gedachten van de hoofdpersoon zijn onuitgewerkt en ééndimensionaal. Verder dan ‘Hij is zo knap. Ik houd van hem.’ komt ze niet. Twijfel, aarzeling, jaloezie, boosheid of angst, geen enkele emotie wordt in haar gedachten bloot gelegd. Er zijn maar een paar momenten waarop ze iets anders zegt of doet dan wat ze denkt. Daar had het perspectief van meerwaarde kunnen zijn. En ondertussen krijg je alle bijpersonages, met hun verschillende motieven, maar niet goed op het netvlies. De voordelen van een vertelling in de derde-persoon waren voor hen groot geweest.
Naarmate het verhaal vordert en complexer wordt, krijgen de gaten en stoplappen in de plot de overhand. Het ene moment ligt een vermeende bad guy nog bewusteloos op de grond. In het volgende hoofdstuk zijn ze opnieuw bang dat hij weer met een pistool achter hen aankomt, alsof hij nooit met een welgemikte vuistslag is neergemept. Op dat soort momenten haak je als lezer af.
Wie doorleest tot het eind, moet zich voorbereiden op een geheide teleurstelling. De hoofdpersonen doen en ondergaan van alles in een warrig tijdsverloop binnen een bordkartonnen decor. Nergens worden ze gedwongen tot het maken van wezenlijke keuzes, ze hoeven nimmer kleur te bekennen. De mogelijkheid om echt mooi drama neer te zetten wordt in het laatste hoofdstuk uit de weg gegaan. Het eind is als geheel geforceerd en pompeus. Een soort oppergeest komt als een deus ex machina een oordeel vellen. Wat er spannend of interessant aan kon zijn, wordt in de epiloog in de halfzachte zoetheid van een happy end gesmoord. | 0neg
|
Keek erg naar dit boek uit,was veelbelovend maar helaas ik ben er mee gestopt,te saai en verwarrend,niet echt mijn genre. | 0neg
|
Op pagina 84 schrijft de auteur: " 'Kom ter zake, Thomas' reageerde Jenna. Ze kreeg nu zo langzamerhand genoeg van deze uitweidingen."
En dat geeftde essentie van dit boek weer: hiervoor waren zo'n 70 pagina's uitweidingen en daarna nog eens 70 pagina's. Voorzover het al spannend werd, niet in mijn beleving, daarvoor schrijft GB niet spannend pakkend genoeg, dan toch pas in de laatste 100 pagina's.
Ik heb in tijden niet zo'n moeilijk uitleggerig "spannend" boek gelezen, als begint te boeien, komt er weer een ongetwijfeled logische, maar niet te volgen redenering. Dat is jammer, want je kunt wel merken dat GB de nodige tijd in zijn research heeft gestopt. GB, prboeer het eens met een boek waar geen research voor nodig is, want bij vlagen is het wel pakkend, maar niet wanneer je op z'n Dan Browns het verhaal probeert te vertellen. | 0neg
|
Het boek is voor het eerst verschenen in 1989. Dat is bijna 30 jaar geleden en dat is te merken in het taalgebruik dat nu soms komisch overkomt. Zo wordt er gesproken over blaffers, pegels, smerissen en makkers. Woorden die we nu eigenlijk niet meer gebruiken. Ook de stijl van schrijven is erg oubollig. Er wordt heel veel gebruik gemaakt van vergelijkingen zoals bijvoorbeeld: “Een smeris zonder penning is hetzelfde als een trompettist zonder mondstuk” en “Ik voelde met net zo vol leven als een troep sledehonden”. De bedoeling is waarschijnlijk om humor in het boek te brengen, maar het komt nu niet meer over. Bernie Günther, de hoofdpersoon, is ook niet erg sympathiek. Hij schiet net iets te graag, drinkt veel en is verzot op geld. Het decor van het boek: Berlijn 1936, maakt het boek interessant, maar dat is voor mij nu nog niet voldoende om het tweede deel van deze Berlijnse trilogie te lezen. | 0neg
|
Een verhaal over een moordenaar die zijn werk doet bij een aantal ex-leerlingen van een kostschool. Het gegeven is interessant. Maar de schrijfster heeft naar mijn mening er te weinig mee gedaan. Er wordt gemoord uit wraak maar niet degene die iets is aangedaan is aan het moorden geslagen. Dan had het geloofwaardiger geweest. De schrijfster wordt vergeleken met Henning Mankell en Elizabeth George. Dat legt natuurlijk een enorme druk op een verhaal, maar de schrijfster heeft het niet waar kunnen maken. De hoofdpersoon Mona komt niet prettig over: ze is zo zielig omdat ze een leidende taak over mannen heeft gekregen die haar niet zien zitten. Ze is zo zielig omdat haar moeder helemaal gestoord is en ze is zo zielig omdat ze niet bij de man, waarvan ze houdt kan blijven, omdat zij aan de goede kant loopt en hij aan de verkeerde kant. Een leuk boek voor tussendoor, maar meer ook niet en het maakt niet nieuwsgierig naar meer. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.