text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Mijn titel omschrijft maar voor de helft het boek, geen goed verhaal en met erg zwakke karakters. Anne, een bn'er die samen met haar partner met het ivf proces bezig is wordt op een heel vervelend moment door haar partner aan de kant gezet. Ze valt van het ene gat in het andere diepe gat en iedereen in haar omgeving laat haar zitten (zo voelt zij het, maar ze zit dan ook tegen een "lichte " depressie aan). Ze laat met zich sollen, en zwelgt in het zelf medelijden. Waarom het verhaal haar als bn'er heeft neer gezet, is voor mij een vraag, het voegt niks toe aan het hele verhaal. Tot op zekere hoogte kon ik me enigszins nog wel vermaken totdat blijkt dat diegene die ze het meest vertrouwd toch het verst van haar af staat wordt het voor mij erg kinderachtig en kan ik niet meer zeggen dan teleurstellend. | 0neg
|
De brand in alles is alweer de tiende roman van Peter Drehmanns. Drehmanns is altijd een beetje een schrijver in de schaduw geweest. Volgens velen niet terecht. Zijn roman De man die brak kon op lof rekenen van recensenten en lezers. Maar ook de roman De schrijver en zijn meisjes werd geroemd in vele kranten.
Toch zal bij de naam Drehmanns bij veel lezers geen belletje gaan rinkelen. Zijn nieuwste roman De brand in alles is ook in redelijke stilte verschenen. Er is dan ook nog weinig over geschreven. Het lijkt een bewuste keus van de schrijver, die een tijd terug in een Belgisch interview kritisch was op de huidige hippe literaire festiviteiten en het DWDD-lees-cultuurtje. Dit lijkt tekenend voor een schrijver voor wie het maar niet lukt om door te breken.
In Drehmanns De brand in alles -met foeilelijke felgele cover met wat tuinkabouters erop- maken we kennis met Bram Kiezel. De hoofdpersoon van deze roman heeft als beroep het vinden van locaties voor films. Ditmaal zoekt Kiezel een spookachtigdorp met een aantal huizen voor een pyromanenfilm waarin een rijk Belgisch gezin de hoofdrol speelt. Aan de rand van Brussel komt hij terecht in dorpje 'Helst'. Het is bloedheet in dit fictieve dorp en bij zijn zoektocht naar mooie filmlocaties wordt hij dwars gezeten op allerlei manieren. Ook raakt Kiezel meer en meer verstrikt in het filmscript en weet hij script, realiteit en droom niet goed meer te onderscheiden. Daarnaast heeft hij heel veel last van zijn achillespees en de hittegolf die in het dorp heerst. Kiezel heeft sowieso last van heel veel dingen.
De brand in alles is een vervelend boek. De roman met haar zogenaamd jolige beschrijvingen van het Belgische dorp Helst, met haar gekke inwoners en over de top vergelijkingen: “Met zijn andere hand, die beefde, taste Kiezel in de niet dichtgeplakte envelop, alsof hij zijn sleutel zocht in een duistere ruimte waar het mogelijk krioelde van de ratten." En dan weer die achillespees en weer die hitte. Weer de vraag wie Kiezel nou een pootje probeert te lichten. Op een gegeven moment kan je die 'gedroomde' wereld van de hoofdpersoon niks meer schelen en wordt het uitlezen van deze roman als wandelen met een pijnlijke achillespees; een zeurende onderneming. | 0neg
|
Soixante Nuef is een boek dat je binnen 1 a 2 dagen uit hebt en zich dus makkelijk leent als tussendoortje. Het leest lekker weg, je krijgt een kijkje in het leven van een sexclub, maar echt spannend wordt het niet. Naar mijn mening heeft de schrijver weinig moeite gedaan om de spanning op te bouwen en wordt het op de laatste 20 pagina's afgeraffeld. Maar al met al de moeite waard als je net een 'zwaar' boek gelezen hebt en even wat luchtigs wilt. | 0neg
|
Op de achterkant van het boek staat vermeld: "De beste thrillerauteur die ooit zijn pen op papier zette sinds Alistair MacLean." (Dit is een uitspraak van Stephen Coonts.)
Misschien dat dit predikaat opgaat voor de eerder verschenen boeken van Andy McNab, maar voor De sluipschutter vond ik deze titel absoluut niet van toepassing. Te veel eer!
Een inleiding van ongeveer 120 bladzijden waarin onder meer uit de doeken gedaan wordt hoe een bom in elkaar gezet is, hoe de hoofdpersoon, Nick Stone, in gevangenschap gehouden wordt en waarin op nog meer details ingegaan wordt. Op bladzijde 124 begint het dan eindelijk een beetje spannend te worden. Nick Stone ontmoet een van zijn vijanden in een donker oerwoud. Je denkt dan: zal het vanaf hier dan echt interessant en boeiend worden? Nee, dat bleek een verkeerde gedachte te zijn. Op langdradige manier (het beetje spanning duurde maar liefst acht bladzijden) wordt weer overgegaan op het tempo van de 'inleiding'.
Vanaf het moment dat een aanslag is gepleegd op drugscrimineel de zoon van drugscrimineel (bladzijde 233) begint het tempo, en hiermee de spanning, wat toe te nemen. Boeiender wordt het als de mannen van Charlie aan een achtervolging beginnen en als Nick Stone levens probeert te redden.
Het boek eindigt zoals het begon: tam. Als dit boek een graadmeter is voor het andere werk van Andy McNab dan hoeft het voor mij niet. De Donald Duck kan me dan meer boeien. Voor de moeite die de schrijver genomen heeft om een verhaal in elkaar te zetten toch nog twee sterren. | 0neg
|
Traag, uitweidend over niet terzake doende dingen.
Heb het na zo'n 150 pagina's voor gezien gehouden.
Gelukkig zijn de meeste boeken van Deaver stukken en stukken beter. | 0neg
|
Gezien de beschrijving van het boek en de lovende woorden die ik over de auteur gelezen had, verwachtte ik een verhaal waarin de spagaat waarin hoofdpersonage zich bevindt en de dilemmas waarmee hij te maken heeft uitgebreid belicht zouden worden. Mijn verwachtingen zijn niet uitgekomen, Breekijzer blijkt een oppervlakkig verhaal over een jongen, Sam, die foute dingen doet en een meisje, Sophie, dat uitermate nieuwsgierig is. Zij wonen op jeugdige leeftijd al samen en uit liefde voor elkaar komen ze ertoe te doen wat ze doen. Aan de basis van het verhaal ligt een familietragedie, maar dramatische scènes ontbreken. Ook mis ik spanning, die onontbeerlijk is voor een thriller.
Het taalgebruik en de schrijfstijl zijn te eenvoudig voor volwassenen. Voor young adults is Breekijzer wellicht aardig om te lezen.
Jammer, dat het verhaal blijft hangen in een deprimerende uitzichtloosheid zonder dat de auteur het jonge stel uitwegen biedt.
Actueel gegeven, maar onbevredigend en onvoldoende uitgewerkt. | 0neg
|
In De verloren familie van Jenna Blum wordt het verhaal verteld van Peter, die de Tweede Wereldoorlog overleeft en vervolgens in Amerika een nieuw leven opbouwt. Het boek leest vlot en het onderwerp is interessant, maar wordt helaas onvoldoende uitgewerkt.
Het boek bestaat uit drie delen die elk vanuit het perspectief van een andere persoon worden verteld. Op zich is dit een opzet die zich ervoor leent om de problemen en de gevolgen, die de verschrikkingen van de oorlog en de verdrongen herinneringen van Peter met zich meebrengen, van alle kanten te belichten, maar helaas ontbreekt de diepgang. De karakters worden onvoldoende uitgewerkt en ze ontwikkelen zich te weinig. De schrijfster valt zowel wat betreft personen als wat betreft verhaal en situaties terug op clichés, die over het algemeen weinig met de realiteit te maken hebben. De indruk ontstaat dat de schrijfster niet put uit eigen ervaringen bijvoorbeeld met betrekking tot trauma’s en therapie. Ze lijkt zelf weinig te hebben meegemaakt en onvoldoende echt vooronderzoek gedaan te hebben voor haar boek.
Wat ronduit irritant is, zijn de beschrijvingen van de kinderen in het verhaal en de manier waarop volwassenen met hen omgaan. Ook hier lijkt het erop dat de schrijfster zo goed als geen ervaring heeft met opgroeiende kinderen en opvoeding. Hoewel van begin af aan duidelijk is hoe oud de kinderen zijn, omdat de leeftijd genoemd is, wordt je elke keer weer op het verkeerde been bij de beschrijvingen van situaties en gedragingen. De vijfjarige wordt bijvoorbeeld de ene keer beschreven alsof het een peuter betreft (die nog 2x per dag een slaapje nodig heeft!) en een andere keer als een 9 of 10 jarige, die over wel zeer goede zwemvaardigheden beschikt voor een 5-jarige.
Aan het einde van elk deel in het boek, blijf je zitten met een aantal vragen, waarvan je verwacht dat ze aan het einde van het boek zullen worden beantwoord. Dit is helaas niet het geval. Zo’n open einde kan natuurlijk een functie hebben, maar hier lijkt het er eerder op, dat de schrijfster gewoon stopt met een deel vanwege gebrek aan inspiratie. Het boek eindigt helaas ook, geheel in stijl met de rest van het boek, met een cliché.
De Verloren familie van Jenna Blum is geen vervelend boek om te lezen als je een niemendalletje tussendoor wilt, maar voor échte diepgang en realiteit kun je beter een ander boek kiezen. | 0neg
|
Het is mij een raadsel dat de helft van de lezers dit boek met vijf sterren (absoluut top!) honoreert. Twee sterren (een redelijk verhaal) vind ik nog te veel, want er is geen sprake van een redelijk verhaal. Een schurk, die vaag blijft tot het eind... een 'heldin' die meestentijds stomdronken is en om de drie bladzijden zeurt om nóg een borrel..een hele rij vage kennissen en familieleden, die niet gaan leven, zodat je je zelf voortdurend afvraagt: wie was dat ook al weer?
En het ergste: een volkomen gebrek aan enige spanning, wat toch een eerste vereiste is voor een thriller... Er gebeurt gewoon niks... Laat maar zitten, één sterretje dus. | 0neg
|
Dit boek deed me helemaal niets en eerlijk gezegd vond ik het ook nogal ongeloofwaardig.
Een autistische jongen die zeventien jaar lang in een beschermde omgeving heeft geleefd komt nu niet alleen in de "echte" wereld terecht, maar wordt ook meteen met allerlei heftige problemen geconfronteerd waarin hij een kant moet kiezen, wat hem trouwens goed af gaat.
Weet hij in het begin van het boek nog nauwelijks hoe hij bepaalde (gezichts) uitdrukkingen moet interpreteren, aan het eind heeft hij daar totaal geen problemen meer mee. In die paar weken is hij blijkbaar zó veranderd dat hij zelfs weet hoe hij zijn toekomst zal invullen. Hij erkent de nadelen van zijn "oude" vertrouwde leven en ziet in, dat zijn vader gelijk had door hem op een andere school te willen plaatsen.
Naar mijn mening vindt die omslag wel heel erg snel plaats!
window.addEvent("domready", function(){var FO1278682297 = { movie:"http://www.youtube.com/v/eH4nIv4Oj-A", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1278682297, "divID1278682297");});
Francisco X Stork lijkt me trouwens een ontzettend aardige man. Maar dat maakt voor mij het boek er toch niet beter op! | 0neg
|
Het is 2015. De gepensioneerde commissaris Gaston - kort geleden sloot hij zijn nochtans erg succesvolle carrière af - kijkt terug op een zaak die plaatshad in het jaar 1983. Op een zomerdag zijn de tienjarige gehandicapte en zieke zoon van de kasteelheer, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor verdwenen. Ondanks intensief onderzoek en het ondervragen van zowat alle bewoners van het dorp heeft de commissaris nooit een aanknopingspunt kunnen vinden. Het enige element dat de drie verdwenen personen met elkaar in verband bracht, was dat ze alle drie aanwezig waren op een feest dat de kasteelheer gaf, de avond voor hun verdwijning.
In Vergeten dagen blikken deze vijf personages terug op de gebeurtenissen in 1983. Naarmate de geschiedenis zich ontvouwt, wordt duidelijk welk gruwelijk drama ten grondslag ligt aan de drievoudige verdwijning.
Het verhaal leest vrij lastig omdat het steeds vanuit een van de vijf hoofdpersonen verteld wordt, de ene keer in het heden en de andere keer in 1983. Hierdoor duurt het vrij lang voor een en ander duidelijk wordt. Inleven in de personages is hierdoor voor mij niet goed mogelijk. Op een paar dingen na is het boek geen thriller te noemen, zoals op de cover staat maar meer een roman. Er gebeurt niet veel spannends, de gebeurtenissen uit het verleden zijn het spannendste deel van het boek. Jammer dat de schrijfster daar niet meer heeft uitgehaald, nu blijft het eind voor mij nogal voorspelbaar. 2.5 sterren. | 0neg
|
De tekst op de achterzijde van het boek maakte nieuwsgierig naar de verhalen in deze bundel. Helaas viel de inhoud wat tegen. Alleen de laatste drie verhalen ("boekenmeppers", "eens forens altijd forens" en "mee - eters zijn welkom") zijn zeker de moeite waard. Hierin worden gewone onderwerpen, zoals reizen in het OV, op een bijzondere en humoristische manier beschreven. | 0neg
|
Het verhaal was moeilijk om in te komen, maar eigenwijs als ik ben... Toch te nieuwsgierig of het 1; nog beter zou worden 2; het een verrassend einde zou worden. Beide niet echt van toepassing. Het boek viel mij tegen. Te weinig spanning, te weinig plot. | 0neg
|
De antiekhandelaar Smit wordt door zijn huisgenoot dood in een stoel aangetroffen. Hij is in zijn hoofd geschoten en hij heeft brandwonden. Zijn kluis is open en zijn testament is weg.
Van Heerden wordt als prive-detective ingehuurd om erachter te komen waar het testament is. Dit gebeurd echter pas na een jaar, waardoor hij nog 7 dagen de tijd heeft om het te vinden, omdat daarna het testament niets meer waard is.
Van Heerden probeert het testament te vinden en er gaat een doofpot open.
Het verhaal is op zich spannend. Er zijn veel personages, wat het boek soms wat verwarrend maakt. Ook worden sommige personages met een bijnaam benoemd, wat soms wel leuk is, maar soms ook nog meer verwarrend is, zeker als deze naast de normale naam gebruikt wordt.
Het boek leest makkelijk en is echt in Deon Meyer-stijl. Goed boek en smaakt naar meer. | 0neg
|
Corinne Hofmann, Zwitserse van origine, wordt op haar 26 j verliefd op een Masai krijger tijdens een Keniareis. Ze trouwt, krijgt een kind en keert na 4 jaar naar Europa terug. Ze verwerkt haar belevenissen in een boek, De blanke Masai, wat later ook verfilmd wordt.
Dit boek,Weerzien in Kenia, is een vervolg, in haar leven en op het eerste verhaal. 14 jaar na haar vertrek, wordt het boek verfilmd en ze wordt uitgenodigd op de filmset in Kenia. Na aarzelen neemt ze deze aan en ze gaat ‘terug’ naar het dorp waar ze woonde.Ze wordt er met open armen ontvangen door ‘haar’ familie. ( Later zal ze ook met haar dochter teruggaan).
Hofmann houdt een eerder sobere stijl aan, in korte hoofdstukjes verhaalt ze stapsgewijs haar reis. Geen grote emoties, maar rustig, eerlijk verhalend.
Het is geen grootse literatuur, maar het verhaal is zeer leesbaar en je krijgt een inkijk in een cultuur die ver van onze westerse leefwijze afstaat.
Ik las het eerste boek niet, en dat is een groot gemis: ik denk dat het interessant(er) zou zijn om de veranderingen die zij opmerkt, ook te herkennen. Dit boek omspant ook maar een reistijd van krap 2 weken. Meer als indrukken en observaties kun je dan ook niet verwachten.
Tot slot wil ik nog meegeven dat het in 2005 geschreven is, ook in traditionele culturen gaat de ‘vooruitgang’ snel. Een actueel vervolg zou leuk zijn. | 0neg
|
prettige hoofdpersoon Erik Rood én de echt leuke humor zorgen ervoor dat ik toch door blijf lezen tot het einde.,De samenkomst is het debuut van Peter Weijenberg en was één van de veertien genomineerden voor de Schaduwprijs 2003. Weijenberg, al bijna 20 jaar verantwoordelijk voor een groot aantal scenario’s voor stripverhalen heeft het zichzelf niet al te gemakkelijk gemaakt. Dik 400 pagina’s telt het boek dat op zijn minst zeer ingenieus geschreven is. Wat mij betreft heeft Peter Weijenberg zich nu al bewezen als een zeer bekwaam schrijver van spannende boeken. De auteur heeft een goede schrijfstijl, weet interessante karakters neer te zetten, is zeer creatief in zijn taalgebruik en schuwt de humor niet.
Waarom dan toch slecht een magere 2 sterren beoordeling, hoor ik je denken… Vrij Nederland bekritiseerde het debuut van Weijenberg met het feit dat “het bovennatuurlijke een té voorname rol speelt in het boek” - en helaas moet ik de recensent hierin gelijk geven. Nadat het verhaal zich meer en meer ontwikkelt in horrorachtige taferelen, verlies ik mijn interesse in het verloop van het verhaal. De goedgekozen, prettige hoofdpersoon Erik Rood én de echt leuke humor zorgen ervoor dat ik toch door blijf lezen tot het einde.
De samenkomst is ondanks mijn kanttekening een zeer spannend en geslaagd debuut van een schrijver waar we hopelijk nog veel van gaan horen… | 0neg
|
De versie die ik gelezen heb is de originele en als je weet dat het boek in 1928 geschreven is kan je de ouderwetse stijl wel voorstellen Misschien leuk voor ervaren lezers en voor mensen die van literatuur houden maar niet voor mensen die zich willen ontspannen | 0neg
|
Judith stuit op het werk op een fraudezaak met een schilderij, ze heeft echter een bijbaantje in een club, dus als ze ontslagen wordt, heeft ze nog wat achter de hand, de sexbeluste dame komt bij toeval weer in aanraking met het fraudegeval als ze in Rome bivakkeert en daar gaat ze van profiteren.
Tot dan loopt het boek nog redelijk hoopvol, maar daarna verzandt het in een hoop ongeloofwaardig gebroddel, waar te pas en te onpas doden vallen, de schrijfster meent het publiek mede te moeten delen hoe elke straat en pleintje in Rome en Parijs heet en van welk merk elk luchtje en kledingsgstuk voorzien is, totaal overbodige info maar vooral overvloedig absoluut afbreuk doende aan het verhaal, het verhaal wat overigens ook helemaal niets voorstelt, een verschrikkelijk slecht boek, 1 ster voor de moeite, maar eigenlijk is dat te veel. | 0neg
|
Het is haar eerste roman. Een verhaal waarmee Rebecca Done, die werkt als copywriter, door hoopt te breken. In Het geheim dat wij delen verliezen de twee hoofdpersonen elkaar uit het oog. Bewust. De vraag: komen ze ooit nog bij elkaar? Want vergeten zijn ze elkaar duidelijk niet.
Jess is 15 als ze verliefd wordt op haar leraar Matthew. Een geheime en gevaarlijke relatie begint. Vol angst zetten ze door en worden ze steeds meer verliefd op elkaar. Dan gebeurt het onvermijdelijke, ze worden verraden. Matthew moet naar de gevangenis. Jess blijft achter en probeert verder te gaan met haar leven. Matthew doet dat ook. Als ze elkaar jaren later tegen het lijf lopen, heeft Matthew een andere naam, een vrouw en een dochter.
Het verhaal begint sterk. Er is een geheim en er zijn twee mensen die ooit van elkaar hielden en elkaar uit het oog verloren. Mensen die elkaar dolgraag willen terugzien, omdat ze eerder geen kans hadden. En daar houdt het op met de sterke punten.
Matthew wil Jess weer zien, maar de reden daarvan blijft lange tijd onduidelijk. Hij zegt wel waarom hij Jess opgezocht heeft, maar als lezer vraag je je af hoe oprecht Matthew is. Hij zegt het één en doet het ander. Zo lijkt hij nog steeds gevoelens voor Jess te hebben, maar als er iets aan de hand is met zijn vrouw of dochter, zet hij Jess zo aan de kant. Dit zorgt ervoor dat je geen sympathie voor Matthew krijgt.
Jess daarentegen is nog steeds smoorverliefd op Matthew, dat is nooit overgegaan. Alleen zit zij ook in een relatie. De man in kwestie komt in eerste instantie over als een eikel en dat blijkt-ie ook te zijn. Dus ook voor hem heb je geen sympathie. Dan blijft alleen Jess nog over om echt sympathie voor te gaan voelen, maar ook zij gaat helaas niet echt leven. Ze blijft te oppervlakkig en te naïef om echt serieus te nemen.
Het verhaal is te standaard. Je kijkt uit naar wat nou eigenlijk het geheim was. Dat blijft lange tijd onbekend. Als je dan eindelijk weet om welk geheim het draait, schrik je. Was het echt zo voorspelbaar? Kon Done echt niks creatievers bedenken? Het geeft je een gevoel van teleurstelling.
Zo ook het einde is een grote teleurstelling. Als je een verhaal leest met een driehoeksverhouding wil je altijd weten voor wie gekozen wordt. In Het geheim dat wij delen kom je dit niet te weten. Het boek heeft een enorm open eind en dat kan je zelfs boos maken. Wat gaat Matthew nu doen? Een vervolgdeel blijkt (nog) niet te bestaan. De vragen blijven dus onbeantwoord.
Het geheim dat wij delen is geen aanrader. Het verhaal is te standaard en geeft geen feelgood-gevoel. Het laat zien dat niemand te vertrouwen is en geeft je diverse malen een gevoel van teleurstelling. Een ander geheim, iets minder naïviteit van het hoofdpersonage en iets meer diepere lagen zouden dit verhaal zeker goed hebben gedaan. | 0neg
|
In de loop van de jaren heb ik aardig wat korte verhalen van Johanna Lime mogen lezen en een ding dat mij elke keer weer opvalt, is de grote hoeveelheid fantasie die ze tentoon stelt. Ze weet elke keer weer een vooral leuke wereld neer te zetten. Lang niet altijd komt het even goed naar voren in het verhaal zelf, maar dat neemt niet weg dat ik het wel elke keer een genot vind om in haar werelden ondergedompeld te worden.
Schimmenschuw is haar eerste boek en kwam een aantal jaren geleden uit. Wederom wordt een fantasierijke wereld neergezet - of beter gezegd: twee. Toch merk ik dat dit boek al een paar jaar oud is: ik mis toch wat van de groei die ik in diverse verhalen van de laatste tijd heb gezien. Geen wonder, bij een eersteling!
In het verhaal zelf neemt Johanna Lime naar mijn mening net iets teveel hooi op haar vork. De hoofdpersoon, Kamilia, moet in een vreemde wereld alle koninkrijken langs om de zeven punten van een ster te verzamelen om weer terug te keren. Elk koninkrijk biedt een nieuw avontuur dat soms wel wat erg gehaast overkomt. Ook komen ook de lokale personages, die in een ver verleden leven, iets teveel eenentwintigste-eeuws op mij over. Ook is eigenlijk iedereen wel erg sympathiek, en krijgen de slechteriken niet de kans om echte antagonisten voor onze protagonist te worden.
Dat neemt niet weg dat het eigenlijk gewoon een leuk avonturenverhaal is die de beginnende tiener - de doelgroep - denk ik erg leuk zal vinden.
Wat mij betreft krijgt dit boek 2,5 sterren. | 0neg
|
De rechercheurs die betrokken zijn bij de oplossing van een moord op een vrouw die is aangetroffen in een weiland, komen in aanraking met het geocaching, een spel waarin coordinaten bepalen waar de volgende schat moet worden gevonden, in dit geval zijn dat macabere vondsten in de vorm van lichaamsdelen.
Tot dit boek had ik nog nooit van geocaching gehoord, ik dacht dan ook dat het een verzinsel van de schrijfster was, ik vond het eigenlijk nogal een belachelijk verzinsel, totdat ik ging googelen en er achter kwam dat vele Nederlanders dit spel gewoon ook doen in het echt om het zo maar eens te zeggen.
Dat maakt het verhaal wel iets geloofwaardiger, maar verder vond ik het niet een boek dat ik met vol enthousiasme met iemand zal delen, helaas het is niet anders. | 0neg
|
Dat Stephan Enter een sterke stilist is, kan niemand ontkennen. Geeft dat hem een vrijgeleide om een stationsromannetje de pretentie van een heuse roman te geven? Ik dacht het niet. Nochtans bekroop me dat gevoel de eerste 20, 30 bladzijden van dit boek. Een man zoekt en vindt via een datingsite een meisje. Hij laat er een tiental de revue passeren waarmee hij geen contact wil en dan is er uiteindelijk Jessica. We krijgen wat mailverkeer, de eerste afspraakjes en uiteindelijk de eerste seks. Pas dan krijgt het boek een twist waardoor het geen gewoon liefdesgeschiedenisje wordt. Maar helemaal boeiend wordt het nooit. Zelden zijn vlinders in de buik zo expressief en lyrisch beschreven, zelden is het niet klaarkomen van een vrouw over zoveel exhuberante pagina's uitgesmeerd, maar ach.
De laatste twee hoofdstukken, maken het boek voor mij gelukkig nog een beetje goed, waardoor ik toch wat compassie krijg, met beide hoofdpersonages. Maar neen passons, de volgende... | 0neg
|
Dit is een boek dat echt is geschreven voor die leeftijdscategorie. Voor de jonge meiden dus. Ik lees regelmatig een YA boek en meestal vind ik ze goed, omdat die boeken ook gelezen kunnen worden door andere leeftijden. Dit boek sprak mij absoluut niet aan. Toen ik eraan begon had ik gelijk al het idee dit gaat het niet worden. Het is leuk en vlot geschreven, daar ligt het niet aan, maar het pakt gewoon niet. Het verhaal is geschreven in tien hoofdstukken met in de hoofdrol April, 15 jaar bijna 16, en haar BFF Vi en Marissa.
April komt uit een gescheiden gezin. Haar vader en stiefmoeder Penny verhuizen naar Cleveland, Ohio, voor haar vaders werk. Haar moeder en nieuwe vriend wonen in Parijs samen met haar broertje Matthew. April blijft alleen achter in Westport en gaat bij haar vriendin Vi in huis wonen. Ze krijgt daar de woonkelder als kamer. Vi haar vader is weg en haar moeder is aan het werk in Chicago. Dus de meiden hebben het huis voor zich alleen. Allerlei "dingen" die ze meemaken worden beschreven met af en toe een terugblik van April op haar leventje toen ze nog thuis woonde.
De voor- en achterkant van het boek zijn erg leuk. Op de achterkant staan de 10 dingen vermeldt die in het verhaal uitgebreid beschreven worden. De voorkant spreekt door de rode letters.
Al met al niet mijn boek, maar ik kan me voorstellen dat de doelgroep van dit boek kan genieten, omdat er dingen in besproken worden die in het echt ook kunnen gebeuren. | 0neg
|
Misschien is dit wel wat overdreven. De eerste 90 bladzijden waren Stephen King. Daarna stel je vast dat het boek één grote leugen is. Dit geeft aanleiding tot een bijzonder einde. Deze werkwijze houdt de lezer vast tot het einde daar hij de waarheid eindelijk wil weten. Of dit werk een literaire thriller is nog maar de vraag. | 0neg
|
"I guess that's the point of it all. No one knows for certain how much impact they have on the lives of other people. Oftentimes, we have no clue. Yet we push it just the same."
13 Reasons Why... Ik heb zoveel ophef gelezen en gehoord over de TV serie, dat ik uiteraard ook ontzettend nieuwsgierig ben. Maar niet voordat ik het boek had gelezen.
We volgen Clay Jensen, die op een dag een doos bij zijn voordeur aantreft. In de doos blijken casettebandjes/tapes te zitten die zijn opgenomen door Hannah, een meid die kort ervoor zelfmoord heeft gepleegd.
De ophef ging er vooral over dat zelfmoord in een mooi daglicht werd gezet, geloof ik. Ik heb het niet helemaal gevolgd, heb alleen wat flarden meegekregen her en der. Ik vond zelf de nadruk veel meer liggen op de kleine dingetjes. De kleine dingetjes die iemand blijkbaar toch radeloos kunnen maken. Toch vond ik het overdreven. Kom op, iedereen heeft weleens ongewenst een klap op haar kont gehad toch? Iedereen wordt in het leven weleens teleurgesteld of in de steek gelaten, hoe je het ook wend of keert... Maar om dat dan als redenen aan te geven voor zelfmoord. Ik weet het niet, het klopt niet. Zelfmoord doe je omdat je radeloos bent toch? Omdat je geen uitweg meer weet, omdat je niet meer verder kúnt? Hoe kun je dan zelfmoord plegen met "voorbedachte rade"? Eerst een heel plan in elkaar zetten voordat je overgaat tot actie...
Ik kan natuurlijk niet in andermans hoofd kijken en weet heus wel dat iedereen anders is en anders reageert. Maar dit was gewoon... Ik kom niet uit mijn woorden, het klopte niet.
Hmm, misschien wordt dit dus met die discussie bedoeld...?
En omdat ik de redenen dus overdreven vond, merkte ik dat ik het verhaal zat begon te worden. Ik was nog steeds nieuwsgierig waarom Clay op de tapes stond, juist omdat we hem beter leren kennen en zijn gevoelens delen. Maar na die "ontknoping" werd ik eigenlijk alleen maar een beetje boos. Gelukkig was dit ongeveer 3/4 van het boek, want ik ben bang dat als ik dit eerder had gelezen, ik het boek zou hebben weggelegd.
Het plot was dus niet helemaal mijn ding. De manier waarop het boek is neergezet, was soms wat rommelig omdat het verhaal op de tapes en de gedachtes van Clay elkaar in gigantisch vlot tempo afwisselen. Nu is er gelukkig wel een andere layout gebruikt voor de verschillende personen, maar toch werd het af en toe even net te snel afgewisseld. Maar buiten al dit, was het ook mooi geschreven. Buiten de wanhoop vloeit er toch ook liefde voort. Er worden her en der mooie dialogen neergezet en soms staat er echt een zin waarvan je even stijl achteruit slaat. Mooi!
So I kissed you.
No, I kissed you, Hannah.
A long and beautiful kiss. And what did you say when we came up for air? With the cutest, littlest, boyish smirk, you asked "What was that for?"
Right. You kissed me.
Al met al heeft Jay Asher een gevoelig en gedurfd onderwerp weten neer te zetten. Toch heb ik echt mixed feelings bij dit boek. Ik hou 'm dan ook even op 2,5*. Wellicht doe ik ooit een re-read en zie ik het dan heel anders, maar eerst gaan we de serie bekijken! | 0neg
|
Je wéét dat je een goed boek in handen hebt als je niet met enige regelmaat je laat afleiden door pingeltjes van je telefoon of door de verleidster die Netflix heet. Het boek heeft je in zijn greep en je wil maar twéé dingen: het boek uitlezen, en dat het boek niet uit is (een ieder die zo'n boek in handen heeft gehad begrijpt deze tegenstelling maar ál te goed).
En zó'n boek.... was dít niet....
Wél beter dan zijn voorganger, maar desondanks niet heel sterk.
Meer lezen? http://www.watiknouvind.com/2018/06/wat-ik-nou-vind-van-in-het-water-van.html | 0neg
|
Als echte Koontz-fan heb ik echt alles gelezen en ik geef toe, hij is een schrijver van wie je van moet houden. de soms platte personages en vlugge, soms ongeloofwaardige verhalen neem je op de koop toe als je, zoals ik, weg bent van zijn schrijfstijl. Ik vind het heerlijk leesvoer en heb echt genoten van Geheugenfout, De Sadist, Dienaren van de Schemering, etc., en toen kwam De Gave.... ik kwam er niet doorheen. Het verhaal pakte me niet, met name door de hoofdpersoon Odd Thomas. Die sprak me totaal niet aan. Ik ben zo'n lezer die boeken uitleest zonder een detail over te slaan. Ik heb het boek uitgelezen en me echt geërgerd aan het verhaal (de soms zeer slechte vertaalwijze moet beter kunnen). Het werd nergens echt spannend (misschien omdat het me niet interesseerde wat er met die Odd Thomas zou gebeuren). Ik zit al jaren te wachten op het derde deel van de Christopher Snow trilogie (Vrees Niets & Grijp de Nacht) die ik helemaal geweldig vond, maar Odd Thomas, hoe populair ook bij veel fans, mag voor mij na 3 boeken wel rustig ophouden met bestaan. 1 ster, met pijn in het hart, want Koontz is en blijft mijn favoriet. | 0neg
|
Het voorspel is langdradig en zonder spanning. Het eindspel is kort door de bocht en eveneens zonder spanning. Meer dan één ster kan ik er met de beste wil van de wereld niet voor geven. | 0neg
|
Na 250 pagina's cliché's, voorspelbaarheden en sleets taalgebruik ben je blij dat je van het geneuzel van Anne en Marco af bent. Van wie? Geen idee eigenlijk. Want aan karakters uitdiepen doet Shari Lapena niet. Als schrijver is ze een laatbloeier en wanneer je dit debuut hebt gelezen, begrijp je dat 'laat'. Alleen dat 'bloeien' blijft onverklaarbaar.
Korte, staccato en onsamenhangende zinnen, geen uitgesproken hoofdpersoon en onlogische wisselingen van camerastandpunt maken van dit boek een knullig opstel. Volgens haar biografie was Lapena, voordat ze ging schrijven, advocate. Het zou me niks verbazen als ze in die hoedanigheid een aardige bijdrage heeft geleverd aan het cellentekort in Canada.
Het enige knappe aan dit boek is dat ze het uitgegeven heeft gekregen. Oprecht compliment daarvoor. | 0neg
|
Warner is neergeschoten door Juliette in zijn schouder en zijn vader is naar sector 45 gekomen om alles op orde te maken want hij wilt niet dat de bevolking in opstand komt. En Warners vader wil de groep waar Juliette bij is gegaan erg graag doden.
Je krijgt meer informatie over Warner en snapt een beetje waarom Warner zo doet in Vrees me. Dit tussen deel is niet nodig om de het verhaal te snappen maar het is leuk dat je ietsje meer over Warner te weten komt. Als je een enorme fan bent van de serie.
Maar des ondanks vind ik het zonde om het boek te kopen, het is een tegenvaller, want ik had verwacht dat je meer over Warner te weten zou komen.
Dus ik zal Versplinter me ook niet gaan lezen/kopen, maar lees gewoon de trilogie verder. | 0neg
|
Een kort boek en misschien daarom voor mij te rommelig en niet goed uitgewerkt. Ik had moeite om het verhaal te begrijpen doordat de verhaallijnen te veel door elkaar liepen. | 0neg
|
Dat de inmiddels 81 jarige Jan Siebelink een begenadigd schrijver is mag niet ontkend worden. Jan is streng gelovig grootgebracht. Mede daardoor heeft hij een sterk geloof in het hiernamaals. Zo ook de hoofdpersoon in dit boek; Arthur Siebrandi. Arthur leest een tekst uit de Openbaring van Johannes: “ Ik zag aan de rechterhand van Hem die op de Troon zat, een boekrol, verzegeld met zeven zegels. Voor de Troon stond het Lam”. Daarmee is de toon voor het boek gezet en herkenbaar. Soortgelijke teksten komen in veel van de door Jan Siebelink geschreven boeken voor. Jan Siebelink was docent Frans. Zo ook Arthur Siebrandi. Na een conflict met de staf van de school waar hij les geeft, heeft Arthur zich teruggetrokken in een afgelegen noodlokaal. Ook in het door Jan Siebelink geschreven Suezkade, verwerft Marc, leraar Frans een eigen lokaal, een haast paradijselijke enclave. Het verhaal Jas van Belofte is oude koek met een nieuwe kaft.
Jas van Belofte heeft veel weg van een autobiografie. Het is chaotisch geschreven. Mede daardoor sluiten sommige zinnen niet op elkaar aan. Jammer. Een gemiste kans. | 0neg
|
Een raar boek. Kan het niet volgen, van hot naar her ging het. Over veel boeken ben ik tevreden, maar dit... nee. Dit was m niet | 0neg
|
Vervelend taalgebruik, onduidelijk, traag in z'n ontknoping, nee, echt, laat maar zitten. | 0neg
|
Gelukkig is de schrijfstijl meer dan behoorlijk,anders had het bij 1 ster gebleven. Oké, het boek leest vrij aangenaam maar inhoudelijk zit er totaal geen diepgang in. | 0neg
|
Inmiddels heeft het duo meer boeken op hun naam staan. Succesvol auteur Mary Higgins Clark is gekoppeld aan toen mogelijk nog minder bekende auteur Alafair Burke. Samen hebben ze deze thriller geschrevven.
Het draait om een cold case (blijkbaar enorm populair in navolging van succesvolle tv-series) die de Cinderella Murder of 'Assepoester Moord' wordt genoemd. De eerste paar bladzijden beschrijven een dag, ruim twintig jaar geleden. Een vrouw, die herinneringen heeft aan een zeer kritische moeder, is bezig voorbereidingen te treffen voor de verjaardag van haar man. Hij gaat een partijtje golf spelen en 's avonds zal er een groot feest zijn.
Dan is er een telefoontje van dochter-lief, hun enige kind. Ze kan niet aanwezig zijn op de verjaardag omdat ze auditie kan doen voor een film. Een dag later volgt een telefoontje van de politie. Het meisje is vermoord. Ze heeft blijkbaar tijdens haar vlucht voor de moordenaar een van haar zilveren sandalen verloren. De pers heeft een naam voor de misdaad, die niet is opgelost: de Cinderella Murder of 'Assepoester Moord'.
Laurie, dochter van een oud-politieagent en zelf met haar zoontje achtergebleven nadat haar man is vermoord, gaat zich bezig houden met deze cold case voor een tv-show. De lezer leert Laurie, haar familie en achtergrond kennen. Het televisie-team wordt geïntroduceerd, inclusief 'love' aspect. Ook passeren alle mensen die het slachtoffer kenden de revue - en valt er opnieuw een dode.
Lijkt een recept voor een spannend verhaal, maar helaas wordt het niveau van Nikki French, Preston & Child en andere duo's. Zoals gewoonlijk, zijn er nogal wat mogelijke daders. Iedereen heeft wel wat te verbergen.
Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop: wie was deze persoon ook al weer? Hoorde die bij de goeden, de slechten, wie was dit, waar was die bij betrokken? Gaat de aandacht van een lezer zo dwalen bij het lezen van een thriller, dan is er iets mis.
Hier wordt geen zenuwslopend verhaal verteld; zelfs geen boeiend. Er schort iets aan: niet genoeg spanning, vlakke en niet altijd geloofwaardige personen, mogelijkheden die niet uitgewerkt worden, zelfs een hoofdstuk van maar 1 pagina lang (ernstig ingekort?).
Voor fans van het duo Mary Higgins Clark en Alafair Burke ongetwijfeld een must-read, maar voor mij persoonlijk een afknapper en 'total waste of time'. Leuk om op een strand te lezen, waar door de hitte de hersencellen nauwelijks functioneren en er niets beters voorhanden is. | 0neg
|
Het is goed te merken dat Simone van der Vlugt veel research heeft gedaan. Hierdoor heeft ze een knap geconstrueerd verhaal geschreven, dat mede door deze feiten goed in elkaar zit en geloofwaardig overkomt. Jammer alleen dat de geschiedkundige verhandelingen wel erg uitgebreid zijn, teveel feiten en wetenswaardigheden bevatten, en zo de vaart uit het verhaal halen. Het begin van het verhaal is leuk als je uit Alkmaar komt of de stad goed kent, maar voor een niet-Alkmaarder is het irritant om de gedetailleerde wandelingen door de straten van Alkmaar te volgen. Zeker omdat het niets toevoegt aan het verhaal. De achtervolgingen in Alkmaar zijn eerder ongeloofwaardig dan bloedstollend; welke moordenaar in djellaba trekt in een overvolle trein of Kaasmarkt níet de aandacht door zwaaiend met zijn mes twee mensen te achtervolgen?
De geschiedenislessen uit Egypte die de lezer voorgeschoteld krijgt, zijn zeker interessant, met name de theorie dat er duizenden jaren voor ons waarschijnlijk beschavingen hebben bestaan die ons vér voor waren, zet je aan het denken. Maar de lange verhandelingen maken het verhaal traag en doen afbreuk aan het genre literaire thriller. Het doet me soms denken aan de schrijfstijl van Jostein Gaarder, die in De wereld van Sofie en De magische bibliotheek (een jeugdboek overigens) de lezer vooral veel wil leren door blijk te geven van de kennis die de hoofdrolspelers bezitten en hen allerlei geschiedenislessen in de mond legt: 'Kijk eens wat ik allemaal weet, knap he?' De zeker interessante verhaallijn over de moeilijke jeugd van Birgit raakt ondergesneeuwd door het allesomvattende thema van verregaande Egyptische beschavingen en het mysterie van de Ark des Verbonds. Klein familiedrama uit Alkmaar en een zoektocht naar de betekenis van één van de meest mysterieuze artefacten uit de wereldgeschiedenis en het ontstaan van wereldbeschavingen, gaan niet goed samen in 1 verhaal. Het boek zou zeker niet misstaan in de categorie 13 jaar en ouder, maar een volwassen literaire thriller in de stijl van Nicci French; niet echt. | 0neg
|
In neergaande lijn dus, de boeken van Stieg Larsson over Millennium, Lisbeth Salander en Michael Blomkvist. Het verhaal in het derde (en lijvigste) boek is wat mij betreft veel te lang uitgesponnen en met alle spionage-, contraspionage- en contra-contraspionagetoestanden wat te ver gezocht. Hoewel het geheel sterk geconcipieerd is, verliest Larsson zich te vaak in uitweidingen op uitweidingen. Vooral in de eerste 400 blz. draait hij in rondjes. Je moet al een doorgewinterde lezer zijn om zo lang op je honger te blijven. De laatste 200 blz. maken weliswaar een en ander goed en vooral het einde wordt nog spannend. Een verdienste van Larsson (en de vertaler!) is dat de in het boek gehanteerde stijl aardig weg leest en ontspannend is.
In een notendop komt het verhaal hier op neer dat Lisbeth –nadat ze in De vrouw die met vuur speelde in het hoofd geraakt werd door een kogel- dankzij een geslaagde hersenoperatie onder de levenden blijft. Lisbeth vertoeft dan een hele poos (onder arrest wegens de moordpoging op haar vader) in het ziekenhuis vanwaaruit ze – dankzij een list m.m.v. Michael Blomkvist- via het internet het nodige speurwerk doet om de gerechtspsycholoog die haar wil colloqueren te ontmaskeren. Michael doet vanuit Millennium hetzelfde en ook de politie probeert de ware toedracht te kennen. Armanskij levert terzijde de nodige logistieke spionagesteun aan Millennium. Wanneer Lisbeth zich –dankzij de steun van voorgaanden- uiteindelijk vrijgesproken ziet, reist ze naar Gibraltar waar ze m.i. echter over de rooie gaat wat betreft haar houding en taalgebruik. Zeker in de laatste dialogen tussen Lisbeth en haar advocate (en zus van Michael) wordt Lisbeth me eigenlijk te arrogant, ondankbaar en onsympathiek | 0neg
|
e zou verwachtten dat met een titel als dit boek, Robbie een grote rol zou spelen, maar op ongeveer de helft van het boek merkt je dat de focus meer komt te liggen op de nieuwe personages.
De plot was niet erg boeiend tot de tweede helft. Hoewel dit het eerste avontuur van Robbie zou zijn, verwachtte ik op een of andere manier iets meer betrokkenheid van de jonge dief. Het verhaal voegde weinig toe aan de achtergronden van Robbie. | 0neg
|
Ik wilde een Miss Marple lezen, dus 'Moord in de bibliotheek' (de vertaling van 'The body in the library') leek me een mooie keuze. Het duurde alleen best wel lang voordat Miss Marple kwam opdagen. Erg lang, eigenlijk. Op de laatste pagina was ze er nog niet.
Wat googlewerk leerde me dat 'Moord in de bibliotheek' de vertaling is van 'Postern of Fate', niet van 'The body in de library'. 'Postern of fate' is het laatste boek over Tommy en Tuppence. De andere vier heb ik nog niet gelezen. Wellicht komt daar een deel van de verwarring die dit boek schept vandaan. Het idee is namelijk heel interessant: Tuppence en Tommy zijn net verhuisd, ze hebben wat oude boeken overgekocht en in één van die boeken vinden ze onderstreepte letters die samen een zin vormen: 'Mary Jordan stierf geen natuurlijke dood.'
Dit boek speelt zich af in de jaren zeventig en Mary Jordan stierf ongeveer zestig jaar eerder, het is dus een extreem oude moordzaak. Het probleem is alleen dat deze moordzaak aan het einde van het boek niet echt is opgelost. Je wacht op de typische Christie-ontknoping, maar die komt niet. Wat wel komt, zijn vage verwijzingen naar spionage, samenzweringen en iets met de twee wereldoorlogen dat niet echt duidelijk is. Misschien komt het doordat ik Tommy en Tuppence totaal niet kende voordat ik aan dit boek begon, maar ik snapte vrijwel niets van het het verhaal en aan het einde was ik niet veel verder. Zo had Tuppence bijvoorbeeld een lijstje met verdachte zaken gemaakt die geen verband met elkaar leken te hebben. Een ander personage merkt op dat het interessant is dat ze de zaak aan de hand van dat lijstje kon oplossen, maar we lezen niet hoe. De antwoorden die aan het einde wel werden gegeven, waren eerder in het boek ook al gegeven. De hoofdpersonen nemen soms onlogische beslissingen en heel veel informatie wordt via dialogen gegeven.
Ik kan dit geen hoge waardering geven omdat het als detective van Agatha Christie gewoon faalt, maar ik vond het geen afschuwelijk boek. Zo zijn de personages Tommy en Tuppence erg leuk. Hun hond, Hannibal, is de ster van het boek. Ik vond de sfeer ook leuk, het had wel iets van een gothic novel, omdat het verleden van het oude huis dat Tommy en Tuppence hadden gekocht een grote rol speelde. Er was ook van dat creepy oude speelgoed, inclusief een hobbelpaard dat zo kan figureren in een horrorfilm en een karretje dat 'Hartedief' heet. Het eerste woord van het boek is 'boeken', lezen speelt een rol in het verhaal, dus dat is ook leuk. Het probleem is echt het verhaal. Het is te vaag, er is geen echt plot/echte oplossing en de ontwikkelingen die er zijn, zijn compleet onlogisch. Ook bevat het boek veel onnodige scènes.
'Postern of fate' blijkt het laatste boek te zijn dat Christie voor haar dood schreef - 'Curtain', dat postuum is uitgebracht, had ze in de Tweede Wereldoorlog al klaarliggen. Ik vind het echt niet leuk om dit te zeggen, maar wellicht hebben haar leeftijd en gezondheid een rol gespeeld in de nogal rommelige structuur die ze dit boek heeft gegeven.
Ik heb sommige andere boeken van Christie die wel een plot hadden drie sterren gegeven, dus ik kan dit onmogelijk hetzelfde aantal sterren geven.
2 sterren. | 0neg
|
Wat hebben twee onrustwekkende verdwijningen van tienermeisjes, een aangespoeld lichaam van een in bad verdronken vrouw en een vermoorde halfbloed Marokkaan met elkaar te maken? De Knokse burgemeester Lippens maakt zich ongerust en zet zijn speurders onder druk. Als dan tijdens het uitzichtloze onderzoek ook nog eens collega-speurder Athenus en politiehoofd Mangels van het toneel verdwijnen wordt het raadsel voor Luk Borré en zijn bonte bende alleen maar groter. De klok tikt en alle sporen lijken richting hotel La Réserve te wijzen.
Pierreux nummer vijf. Alle vertrouwde ingrediënten zijn aanwezig: de personages (van rondborstige nymfomane Mariëtte, zwaar getroebleerde Luk Borré tot de archetypische katholiek Mangels en zonnekoning-burgemeester Leopold Lippens toe), de stijl en zelfs de cijferpuzzel in de titel. Van vernieuwing kan nog nauwelijks sprake zijn.
Inhoudelijk lijkt Pierreux nooit goed te weten waar hij met zijn plot uit wil komen. De grotesk ongeloofwaardige finale (Preston & Childs Kraaienvoer kwam spontaan bij me op...) doet vermoeden dat die plot dan ook niet echt het hoofddoel is van La Réserve.
Wat het doel dan wel is, blijft een raadsel. La Réserve lijkt mij alvast eerder een aanleiding om non-stop cynische opmerkingen af te vuren dan wel om een volbloed misdaadroman te schrijven. Of een poging om (net te veel à la Fred Vargas) een totaal eigen absurdistische stijl te ontwikkelen?
Feit is dat alle personages voortdurend even cynisch en gevat voor de dag trachten te komen waardoor ze op enkele opzichtige details wel klonen van elkaar lijken. Het hele boek door overspoelt Pierreux ons met literaire beeldspraak die vaak een glimp van meesterschap doet vermoeden. Vaak echte trefzekere pareltjes, maar als geheel komen ze eerder over alsof de boerenstamppot met een schep kaviaar binnengelepeld dient te worden. De overdaad aan beeldspraak wordt na een tijdje zelfs vermoeiend en ergerlijk opzichtig als een tic nerveux. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Christian De Coninck in zijn Octopus complex is de taal van Pierreux net té rijk.
Voortdurend zwalkt de stijl en toon op onnatuurlijk wijze tussen Friends-achtige gevatte humor, spottende kritiek op de Knokse beau(?) monde en eerder onhandig verwerkte en ongenuanceerde maatschappijkritiek (waarmee Pierreux net als Luc Deflo en Pieter Aspe de minder kritische verzuurde lezer op zijn hand tracht te krijgen?) om bij zowat elke echte politieactie supermansgewijs om te slaan in Tarantinesque zin voor overdrijving en mateloos geweld (Mariëttes stripact op het gemeentehuis, de bloederige enscenering van de kapelmoord, de ruwe ondervragingstechniek van Borré, het spermaspons-tussendoortje). De Kampioenen (overjaarse Vlaamse comedy-serie), Samson en Gert (populaire Vlaamse sprekende hond met Gobelijn-afwijking) en Kill Bill op dezelfde scéne als het ware.
In de dialogen worden flauwe overjarige grappen moeiteloos afgewisseld met al te lange, ogenschijnlijk zo uit een proefschrift van een laatstejaarsstudent psychologie/sociologie overgenomen citaten. In dit opzicht is de monoloog met redder Bart Condereys over de psychologische gevolgen van kindermisbruik in hoofdstuk 9 de onbedreigde koploper. De vaak diepzinnige ernst waarmee Luk Borrés gekwelde ziel wordt beschreven, vloekt dan weer met de kolderieke beschrijvingen van het Brusselmans aandoende optreden van burgervader Leopold Lippens of de obsessief religieuze commissaris Mangels. Kortom, op vele gebieden tracht Pierreux zonder succes zijn grands écarts tot een goed einde te brengen...
La Réserve en de vloek van het zesde gebod is een boek waarin ernst en humor als twee verwende kleuters al te ijverig hengelen naar de meeste aandacht van hun moegetergde ouders die alvast uitkijken naar een rustige kinderloze avond.
Spits, origineel, vlot? Ik rangschik dit in de categorie van één van die vele tijdelijke modegrillen die steeds weer onverwacht op je afkomen, even allesoverheersend zijn maar al net zo snel weer uit het oog verdwenen zijn. De vele verwijzingen naar actuele Vlaamse figuren (Lippens, Verhofstadt, Davignon...) zorgen voor een slechts tijdelijk vol te houden populariteit en beperkte houdbaarheid en duiden zo op het gebrek aan ambitie en inspiratie van de auteur.
De vraag dringt zich op: hoe lang denkt Jos Pierreux zijn geijkte formule nog vol te kunnen houden? | 0neg
|
Interessant gegeven: vervalsen van stemcomputers zodat er terug een koning in Duitsland komt. Wat begint als een soort van spel loopt helemaal uit de hand. Het doet wel nadenken over de mogelijkheden van fraude met stemcomputers, het kan, is het al gebeurd en dergelijke. | 0neg
|
Ik zag vier sterren en enkele goede waarderingen.
Om het kort te maken tot ongeveer midden van het boek lukt het nog een verhaal te lezen.
Hoe meer naar het einde toe hoe moeilijker en stuntelig.Neen vier sterren kan ik zeker niet geven.Misschien is mijn oordeel persoonlijk.Maar ik heb er geen plezier aan gehad dit boek uit te lezen.Hopelijk volgend boek beter.Hop naar een andere boek ......en dit boek snel vergeten. | 0neg
|
De achterkant van het boek belooft wat! Helaas komen de fans van de genoemde grote namen bedrogen uit. De Ierse bestseller auteur waar we het over hebben, is Melissa Hill. Zij schreef romantische boeken die tot nu toe niet in het Nederlands vertaald zijn. Haar man heet Kevin en samen schreven zij dus dit thrillerdebuut.
Het boek leest, ondanks de soms wat gekunstelde zinnen die je drie keer moet lezen voordat je ze begrijpt, best lekker weg. Fijn vermaak, gedachten op nul en lekker lezen. Waar de een het liefst een vakantieromannetje heeft, heeft de ander graag een vakantiethrillertje. Daarvoor is Taboe uitermate geschikt. Niks ingewikkelds, niks nieuws.
Het boek begint traag en droog, doet erg denken aan een aflevering van CSI, maar de vaart komt er al snel in. En dan gaat het ook eigenlijk meteen té snel. Er is weinig achtergrondinformatie of samenhang tussen de moorden die gepleegd worden. De lezer krijgt een erg hak op de tak gevoel. Ook weet je al erg snel wie de moordenaar is, wat de spanning er meteen uithaalt. En waar er te weinig informatie over de moorden is, is er andere informatie teveel. Of misschien niet, maar zijn die gegevens gewoonweg niet goed genoeg uitgewerkt. Wat is bijvoorbeeld het belang van de gezondheidsproblemen van Delaney? Dat is mij niet duidelijk geworden
De romance tussen Reilly en Chris is wel erg afgezaagd en volslagen doorzichtig. Wie dat niet heeft zien aankomen, had zijn leesbril niet op! Het verloop van de tijd klopt ook niet overal in het boek, dat is jammer. Steel woont al maanden in Dublin, maar is in de tweede helft van het boek nog steeds niet gewend aan het links rijden. Nogal ongeloofwaardig.
Het verhaal is goed. De plot had heel verfrissend kunnen zijn, maar het geheel is niet goed genoeg uitgewerkt. Oppervlakkige personages completeren het verhaal. Leuk vermaak, maar wat mij betreft geen aanrader voor de echte thrillerfan. Jammer. | 0neg
|
Uitsluitend omdat het het doorgeefboek was, heb ik het uitgelezen. Eigenlijk vond ik alleen de epiloog van vier pagina's de moeite van het lezen waard. Beetje sneu.
De schrijfstijl is heel storend omdat de schrijfster er voor kiest om heel vaak - en soms twee of meer keer - alles tussen haakjes te zetten. Vreselijk irritant.
Het idee van het verhaal en ook de splitsing in twee delen, is op zich wel origineel.
Ik kan er niet meer dan 1 duimpje voor geven. | 0neg
|
Wat een tegenstelling met haar eerste boek "Familieportret". Dat vond ik een geweldig goed boek, maar "In tweestrijd" kon mij totaal niet boeien. Na ca. 200 blz heb ik het dan ook voorgoed gesloten! Het is langdradig, slechte dialogen en er gebeurt weinig. Jammer, want deze schrijfster heeft toch met haar debuut bewezen dat zij beter kan. | 0neg
|
Miklós, een Hongaar die zich bevindt in een vluchtelingenkamp in Zweden, heeft te horen gekregen dat hij nog maar enkele maanden te leven heeft en besluit om naar 117 vrouwen uit zijn streek een brief te schrijven. Lili is één van de vrouwen die een brief van hem ontvangt. Ze leest zijn brief en besluit om er ook op te antwoorden. Hierdoor ontstaat er een briefwisseling tussen hen en worden ze verliefd op elkaar, maar dan besluiten ze dat ze elkaar graag eens willen zien.
Dit liefdesverhaal is niet al te complex geschreven en doet soms wat simpel en naïef aan. Dit kan eventueel aan de vertaling liggen, maar tijdens het lezen had ik ook het gevoel dat de sequentie van het verhaal niet klopt en dat er precies gaten in het verhaal zitten. Er is natuurlijk wel de perspectiefwissel tussen de beide hoofdpersonage, Miklós en Lili, maar toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte aan de volgorde aan het verhaal.
Het was daarentegen wel een dun, eenvoudig verhaal dat vrij vlot las en het is een onderhoudend verhaal, een leuk tussendoortje tussen eventueel twee zwaardere of dikkere boeken, want als lezer moet je niet veel moeite doen om het verhaal te begrijpen. Maar ik zou het ook niet meer dan dat beschouwen. Dit boek krijgt om deze redenen slechts twee sterren van mij. | 0neg
|
‘Wat een hoop gedoe over parels’, is mijn eerste gedachte na het lezen van de achterflap. Ik geloof meteen dat de schrijfster de vergelijkingen met parels met een mooie bedoeling heeft gebruikt, maar voor mij komt het te geforceerd over. Gelukkig blijft ze er in het verhaal niet zoveel op hameren als ik had verwacht.
Iets anders wat geforceerd overkwam waren de namen van personages in het boek. Périne, Medina, Sjeel, Sira en Maudy zijn een aantal van die namen. Hoewel namen zoals Menno (de vriend/ex) en Guido (de minnaar) er gelukkig ook in voorkomen, vond ik al die bijzondere namen storend tijdens het lezen. Het haalde voor mij de vaart uit het verhaal.
Het plaatsen van Périne in het verhaal gaat vaak erg vluchtig. Het ene moment loopt ze naar een plek om te lunchen en twee zinnen later is ze weer op de redactie. Komt ze net binnen bij deze redactie, is ze ineens weer onderweg naar een andere afspraak. Ik heb meermaals stukken opnieuw moeten lezen omdat ik Périne slecht kon volgen.
Het is een leuk idee dat de brieven die geschreven worden, ook in handschrift zijn afgedrukt in het boek. Helaas waren die brieven zonder goed licht lastig te lezen. Daarnaast komt de brievenschrijver over alsof er een steekje los zit, wat bij mij eerder opgetrokken wenkbrauwen veroorzaakte dan spanning.
Périne is een succesvolle en steenrijke vrouw blijkt in het verhaal. Helaas is haar privéleven iets minder succesvol. Haar vriend zet ze vrij plotseling aan de kant, haar moeder moet naar een verzorgingshuis, haar zus is de lievelingsdochter van haar moeder, ze heeft menstruatieproblemen waar ze voor naar de gynaecoloog gaat en ze draagt een groot geheim met zich mee.
Met drank en harde muziek probeert ze die problemen te vergeten en ook de gynaecoloog helpt haar een handje door wat afleiding te verschaffen. Deze dokter blijkt een vaag bekende van haar en naast haar een behandeling aan te raden zonder enig onderzoek of echt gesprek, vraagt hij haar ook meteen mee uit. Een grote kluwen van ongeloofwaardigheden stapelt zich op. Zo komen er vluchtig een gala met een prijsuitreiking voorbij en een echtpaar uit het oosten van het land dat wordt neergezet als bekrompen en wereldvreemd. Het is niet alleen veel te veel, het is ook gewoon ergerlijk.
Verschillende wendingen in het verhaal zijn leuk bedacht zoals de vriendschap tussen Périne en Sjeel, het geheim van Périne, de gevolgen van het hebben van de minnaar die ze heeft en de relatie met haar moeder en haar zus. Dat laatste kan heel herkenbaar zijn voor lezers en deze verhaallijn vond ik sterk neergezet.
Dit is het debuut van José Kruijer en het komt over alsof ze erg enthousiast aan het schrijven is begonnen en heel veel ideeën had voor haar boek. Dit is heel positief maar ik denk dat het beter had uitgepakt als ze een aantal ideeën had bewaard voor haar volgende boek zodat het verhaal beter uit de verf was gekomen. De ideeën zijn nu onvoldoende uitgewerkt of afgeraffeld. | 0neg
|
Wat doet dit boek op Crimezone? Deze site gaat toch over spannende boeken. De schaduw van de wind is echter gespeend van elke vorm van spanning. Het is geen thriller maar een roman. Een zoektocht in de geschiedenis van Barcelona naar een vergeten mysterieuze schrijver wiens boeken bijna allemaal verbrand zijn: Julian Carax. Gezien het aantal moorden zou de bijbel een betere kandidaat voor een plek op Crimezone zijn.
Het staat buiten kijf dat Zafon een echte verteller is, iemand met een grote fantasie, een genie in het verzinnen van verhalen. Maar het kan ook teveel van het goede zijn. Het eigenlijke verhaal, de zoektocht, is een flinterdun verhaaltje. Maar er worden constant bijfiguren en bijfiguren van bijfiguren bijgesleept waarbij van ieder weer de hele voorgeschiedenis wordt vermeld. Het wordt op een gegeven moment echt irritant en komt het verhaal niet ten goede. Toen de geschiedenis van de diaken van de parochie van de gouvernante van de zuster van de vriend van Carax werd beschreven, zo ergens halverwege het boek, werd het mij te gortig en zag ik het nut van verder lezen niet meer in. De verhalen gingen op een gegeven moment echt het ene oog in en het andere oog weer uit. Al die korte verhaaltjes over bijfiguren van bijfiguren beklijft allemaal niet, en lijken enkel bedoeld om het boek omvang te geven. Ik moest constant denken aan een afwasteiltje met een klein laagje water (het verhaal) en bubbels, bubbels en bubbels, waarbij iedere bubbel weer een subverhaaltje is. En dat is jammer. Goede leesbare hoofdstukken waarin wel wat gebeurt en hoofdstukken met bubbels wisselen elkaar af. Het ene moment wil je doorlezen en het andere moment wil je het boek weggooien. Dus lezers; weet waar u aan begint
Meer dan 2 sterren kan ik er echt niet van maken. | 0neg
|
Meerdere keren heb ik het overwogen. Stop ik ermee of ga ik toch door.. Het was een hele opgave. Soms loopt het verhaal ineens als een trein maar grote delen verslikt de schrijfster zich in een veel te uitgebreide en te beeldend taalgebruik. En is het een saai verhaal. Is het wel een verhaal.
Hoewel de relatie tussen Billie en Seb bijzonder te noemen is wordt ze niet echt goed uitgewerkt.. Het boek is nergens echt spannend en de doden komen eigenlijk zo maar ineens uit de lucht vallen.
Ben nog op zoek geweest naar de hoofdpersoon in het verhaal. Maar Seb is zo gesloten als een boek. Het kostte mij moeite om mijn sympathie te plaatsen.
Toch waren er ook positieve momenten te vinden. De beeldende taal was soms zo origineel dat ik zelfs een glimlach niet kon onderdrukken.
Goadze | 0neg
|
Helaas geen prettig gevoel bij dit boek.
Had de grootste moeite om de draad te blijven volgen.
Ook de manier van schrijven ligt mij niet zo erg, kon er geen "klik" mee krijgen.
Dus ben bang dat het bij weinig mensen in de top 10 lijst terecht zal komen. | 0neg
|
Liese wordt opgebeld door Simon, haar oude geliefde , hij woont nu in Oxford en verzoekt haar hulp om opheldering bij de verdwijning van Mila, een Antwerpse Erasmusstudente. Ze is vermist, haar kleren zijn aan de oevers van de Thames gevonden, de politie vermoedt een fataal afgelopen dronken zwempartijtje en klasseert het gebeuren als een ongeval. Lieses impulsieve reis levert haar het ongenoegen van de Oxfordse recherche op, lokt een jaloerse reactie van haar vriend Matthias uit en het weerzien met Simon brengt haar emotioneel uit balans.
In Antwerpen wordt ondertussen het vermoorde lichaam van Daniël, een bekend literatuurprofessor gevonden. Het onderzoek wijst in de richting van het occulte, magie en fabeldieren, een wereld die het Antwerpse recherche team sceptisch benadert. In het onderzoek komen verbanden met de gestorven moeder van Mila en twee oude studievrienden boven. Als in Oxford een bejaarde boekhandelaar word vermoord, een complete heksenkring onder zijn bungelende voeten, trekt een vastberaden Liese terug het Kanaal over op zoek naar definitieve antwoorden.
Ik heb de vorige verhalen rond Liese Meerhout met veel plezier gelezen, ze is een pittige, eigengereide eigentijdse vrouw. Toni Coppers schrijft vlot, in een helder Nederlands, zijn boeken bevatten ook steeds een vleugje streekkennis en geschiedenis, niet opdringerig, wel prettig herkenbaar. Een kloppend plot, uitgewerkte karakters, vooral Liese en inspecteurs Michel en Laurent maken doorheen de boeken een verdere ontwikkeling door, leuk voor de fans van deze serie. Niet alle boeken zijn even sterk, maar gaandeweg wist Coppers te overtuigen met enkele titels die ook prijzen wegkaapten.
Dit boek was om die redenen voor mij een zware teleurstelling: de prettige schrijfstijl is er nog steeds. Maar het grondscenario rammelt aan alle kanten: Liese die plots in Oxford een moord gaat oplossen, ondertussen de toeristische highlights spot, terugkoppelend verband met Antwerpen en door een middeleeuws manuscript nog snel wat fabeldieren en wicca’s in het verhaal brengen...Je ziet als het ware het grondscenario: Liese, relatiecrisis, historische plaatsen, wat geschiedenisles over het occulte en fabeldieren, een paar lijken en , oh toeval, onverwachte gebeurtenissen uit het verleden die...
Tja, ben bijna aan het spoileren.
Pure frustratie, deze schrijver kan beter, veel beter.
Het zal de diehard fans waarschijnlijk worst wezen, het blijft natuurlijk een ontspannend leesboek.
Ik kijk ondertussen uit naar het volgende deel.
Ben tenslotte ook een fan. | 0neg
|
Met Fitzek maakte ik onlangs kennis door een goedkope versie van DE GIJZELING, zijn tweede boek. Dat vond ik zo super, dat ik ook zijn eerste wilde lezen.
Ik vond het aangenaam lezen en inderdaad met vrij weinig personages. Boeiend en nergens saai of langdradig.
Maar... de gijzeling vond ik gewoon vele malen beter.
Ik had de ontknoping al een beetje voorzien, dus voor mij blijft de gijzeling de numero uno. | 0neg
|
Het is een boek dat ik moeilijk kon lezen het heeft niet echt een lijn. Het gaat van de een naar de ander. Ook vind ik het wat rare zinnen bevatten die niet logisch overkomen.
Heel veel vragen die niet met het verhaal te maken hebben.
Misschien komt dat omdat het voor kleine kinderen is en het in hun ogen wel logisch overkomt.
De cover sprak mij aan al had ik er hele andere verwachtingen bij.
Maar heb ook wel gelachen om sommige stukjes | 0neg
|
Ik kreeg dit e-boek gratis aangeboden via de Albert Heijn Bonuskaart nieuwsbrief.
De auteur kende ik niet, wat een schande is, want we zijn in dezelfde bundel gepubliceerd (Het Rotterdam Schrijft Boek). Jammer, want zo wist ik ook niet dat dit een deel twee van een serie is. Dat staat er niet bij en er wordt behoorlijk wat teruggeblikt in dit tweede deel, zoveel dat je deel een uiteindelijk niet hoeft te lezen.
Het verhaal wordt verkocht als thriller maar hoewel het spannend is met wie de hoofdpersoon nu weer naar bed gaat is het niet echt spannend-spannend. Daarvoor wordt er teveel op het (falende) liefdesleven van alle personages gefocust en nauwelijks op de zaak die opgelost moet worden. Sterker nog, de emotionele instabiliteit van de hoofdpersonen maakt hen ongeloofwaardig als rechercheur. Een rechercheur die bij het minste of geringste in huilen uitbarst vanwege haar eigen issues? Echt niet.
Daar komt bij dat het een soort politie-thriller moet voorstellen, de hoofdpersoon werkt immers voor de politie en vanuit die hoek wordt het verhaal verteld. Toch ontbreken allerlei details over het politieleven, waardoor het verhaal zeer ongeloofwaardig wordt. Zeker als ik het vergelijk met auteurs die wel weten hoe er bij de politie wordt gewerkt. Zo wordt nergens verteld hoe het team heet en waar ze opereren, het bureau zit ergens in Kralingen maar waarom wordt er niet samengewerkt met andere teams als er buiten het rayon Kralingen wordt geopereerd? Dat gaat zelfs zo ver dat de hoofdpersoon serieus overweegt om actie te nemen ver buiten Rotterdam... Misschien kan het wel, maar dan waarschijnlijk met veel bureaucratie en dat zie ik ook niet terug.
Het is onduidelijk welke rangen de personages van de politie hebben en dus ook wat hun onderlinge beroepsmatige verhouding is. De hoofdpersoon heeft kennelijk geen vuurwapen. Er wordt geen lichamelijke training gedaan, hoewel fitheid ook bij de recherche belangrijk schijnt te zijn. Uiteindelijk lijkt "de politie" in dit boek een soort random vage kantooromgeving te zijn.
Belangrijker voor het verhaal is dat de rechercheurs geen speurneuzen zijn. De aanwijzingen komen hen een beetje aanwaaien. Bij gesprekken zijn ze weinig opmerkzaam, je leest nergens dat ze degene met wie ze spreken inschatten op basis van bijvoorbeeld non-verbale communicatie. Die vaagheid heeft het verhaal nodig, want zo kunnen enige informatiebronnen later in het verhaal makkelijker worden neergezet als onbetrouwbaar of leugenachtig. De hoofdpersonen hebben niks door dus de lezer krijgt onvoldoende informatie.
Dat geldt ook voor uitingen als "zijn tomtom gehackt", daar zou ik toch meer van willen weten. Hoe dan? Of op zijn minst: hoe dan ongeveer en waarom kan dat ineens zo snel?
Het boek speelt zich af in Rotterdam maar helaas is er op het noemen van enkele locaties weinig Rotterdamse coleur locale te bespeuren. Dat draagt bij aan de algemene oppervlakkigheid van het verhaal.
Wat wel uitgebreid uit de doeken wordt gedaan zijn de sores van alle personages. Werkelijk geen enkel personage is normaal, gezond en/of redelijk gelukkig. Dat geldt niet alleen voor de hoofdpersonen, maar voor elk personage waarover meer dan een paar woorden wordt gezegd. Het leidt verschrikkelijke van het eigenlijke verhaal af, wat misschien maar goed is ook, want dat heeft weinig om het lijf. En dat is jammer, want de plot zelf is redelijk interessant. Toch zijn veel aspecten niet voldoende uitgewerkt, concreet (spoiler): het begint met zelfmoorden, maar van die modus operandi stapt de moordenaar om onbekende redenen af. Hoe de moorden worden gepleegd, wordt nergens verteld, hoewel aan het begin dat scenario vrijwel uitgesloten werd.
Uiteindelijk vind ik dit meer een soort psychologisch iets dan een thriller., het heeft met al het lief en leed meer weg van een boeketreeks noir. | 0neg
|
De achterflap beloofde een spannend verhaal helaas vond ik de spanning erg tegenvallen. Sommige dingen gaan ook te makkelijk en dit maakt het verhaal wat ongeloofwaardig. De schrijfstijl is wel erg prettig waardoor ik het boek uit heb gelezen. Het einde vond ik tegen vallen, er is niet echt een plot door het open einde. | 0neg
|
"Versleuteld" vond ik persoonlijk een tegenvaller. Het ongeloofwaardig verhaal is vrij vlak en mist een ziel. Sommige dialogen doen er niet toe en het gebruik van engelse woorden met een duits accent zijn zo stereotiep en horen eerder thuis by Fawlty Towers. Dat het boek de gouden strop ontving verbaast mij enigzins, maar ja over smaken valt nu ook niet te discussieren. Enfin, misschien ligt mijn lat te hoog naar de verwachtingen van een goede
thriller. | 0neg
|
Een huis in Frankrijk is een typisch feelgood boek. Ik wist dus wat ik moest verwachten, maar vond de oppervlakkigheid van dit boek toch verbijsterend. Dat een oude huishulp die al een heel leven bij een familie werkt, een behoorlijke portie mensenkennis heeft opgebouwd en situaties goed kan inschatten, tot daar aan toe. Dat deze vrouw in staat is om de geheimen van wildvreemden meteen te doorgronden én levensbelangrijke oplossingen te bieden (die ook meteen en moeiteloos het gewenste effect hebben) gaat me net een stapje te ver. Ik werd er eerder geïrriteerd i.p.v. vrolijk van. | 0neg
|
Het verhaal start als een vlot geschreven en meeslepend detective-verhaal, maar dat verandert halverwege in een bizar en ongeloofwaardig sf-verhaal. Soms hangt het verhaal met haken en ogen aan elkaar en er worden meermaals zulke sprongen gemaakt, dat je deindruk hebt om enkele hoofdstukken gemist te hebben | 0neg
|
De grote droom van Tom Clancy was een loopbaan als militair. Omdat hij vrij slechte ogen had, hij leed aan myopie, was dit een utopie en belandde hij na zijn studie in het verzekeringswezen. Ook had hij een nieuwe droom: het schrijven van een roman. Dat werd The hunt for Red October, dat in 1984 verscheen. Het boek kreeg goede kritieken en verkocht niet slecht. Pas vanaf het moment dat president Ronald Reagan het boek aanprees als perfect werd Clancy wereldberoemd en daarmee één van de meest succesvolle Amerikaanse schrijvers. Veel van zijn werk schreef Clancy samen met coauteurs. Strijdpunt is de nieuwste thriller die op naam van Clancy is uitgebracht, maar geschreven is door Peter Telep.
Het Ghost Recon-team is een geheimzinnig, maar ook dodelijk, onderdeel van het Amerikaanse leger. Het bestaat uit militairen die nergens voor terugdeinzen en geweld niet schuwen. Als in Colombia een CIA-officier door de FARC ontvoerd is, krijgt het Ghost-team de opdracht hem uit handen van de rebellen te redden. Tijdens hun reddingsoperatie ontdekken ze dat de rebellen samenwerken met fundamentalistische moslims en drugskartels. De fundamentalisten hebben een angstaanjagend doel: macht en controle op een aantal strategische plekken in de Indische Oceaan, maar ook het stoppen van de oliehandel. Voor Zuid-Amerika is dit financieel lucratief, maar daarnaast zal het grote nadelige gevolgen hebben voor de rest van de wereld. Het Ghost-team zet de achtervolging in en krijgt daardoor te maken met hun vijanden.
Strijdpunt is de derde thriller in de Ghost Recon-serie. De boeken in deze serie zijn gebaseerd op de gelijknamige videogames. Deze games, die onder de categorie shooter-games vallen, blinken vooral uit door de overdaad aan geweld, maar militaire strategieën maken ook deel uit van dergelijke spellen. Dat deze beide ingrediënten eveneens in het boek voorkomen, is onvermijdelijk. Ze zorgen er echter niet voor dat het verhaal actie uitstraalt, laat staan dat er spanning in zit. Wat wel heel erg duidelijk naar voren komt, is dat de leden van het Ghost-team geweld lijken te verheerlijken, ze vinden het fantastisch en genieten ervan. Een ander opmerkelijk feit is dat het boek overladen is met technische details van de hightech apparatuur die gebruikt wordt. Misschien interessant voor iemand die hierin geïnteresseerd is, maar voor de lezer die hier niets of weinig mee heeft, is het saaie kost. Deze apparatuur, vooral wapens, wordt wel nader verklaard, maar die uitleg straalt uit dat het letterlijk uit de Wikipedia overgenomen is. Gedetailleerde omschrijvingen van situaties of handelingen komen sowieso erg vaak voor in het verhaal. Een aantal daarvan doet zelfs helemaal niet ter zake. Het gevolg daarvan is dat de aandacht van de lezer afneemt.
Om het verhaal realistisch te laten zijn, heeft de auteur actuele en minder actuele gebeurtenissen in het boek verwerkt. In veel boeken werkt dit, maar niet in Strijdpunt. Een belangrijke oorzaak daarvan is dat het verhaal zich in te veel landen, maar ook in een te korte tijd, afspeelt. Het ene moment bevindt het team zich nog in Colombia, niet veel later in het Midden-Oosten en kort daarop alweer in Azië. En overal waar ze komen ontstaat een gewelddadige strijd die door het team succesvol wordt afgesloten. Het Ghost-team krijgt te maken met diverse crisissituaties, maar omdat dit er veel te veel zijn, zorgt het alleen maar voor verwarring. Het wordt daardoor bijzonder rommelig en ook te onwaarschijnlijk om voor realistisch door te kunnen gaan.
Het lijdt geen enkele twijfel dat Clancy en zijn coauteurs goede en succesvolle boeken geschreven hebben. Toch lijkt het erop dat de hoogtijdagen achter de rug zijn. Met als dieptepunt de boeken die gebaseerd zijn op een serie videogames, waar Strijdpunt dus deel van uitmaakt. In feite is het een boek dat nooit geschreven had moeten worden. | 0neg
|
Ethan Cohen, een autoriteit inzake het gedrag van haaien, is nog volop de dood van zijn zoontje aan het verwerken, als er een aantal meldingen over waarnemingen van grote gemengde scholen haaien op zijn bureau belanden. In eerste instantie twijfelt hij, ondanks de de betrouwbaarheid van de bronnen, aan deze vaststellingen. Maar als hij een tijd later gevraagd wordt om, aan het hoofd van een team deskundigen, een verklaring en een oplossing te zoeken voor een enorme groep haaien die rond Gran Canaria de zee onveilig maken, blijken die waarnemingen toch waarheidsgetrouw te zijn.
Eenmaal het onderzoek gestart, krijgt het team alle mogelijke medewerking van de Spaanse overheid, maar verschillende instanties proberen de haaien voor publicitaire en andere doeleinden te gebruiken.
De cover van dit boek roept ontegensprekelijk associaties op met Jaws, één van de meest spannende films die ik ooit mocht aanschouwen. En dus worden mijn verwachtingen ook hooggespannen.
Dit boek begint vrij sterk, met een mooi beschreven duikscène, gevolgd door een degelijke karakterschets van het hoofdpersonage, maar daarna zakt het niveau danig, en bij momenten werd het voor mij zelfs verwarrend.
Ook vond ik het boek niet vlot lezen, want ik kwam niet verder dan sessies van maximum 30 blz. Dit kwam mede door de soms ingewikkelde zinsconstructies, die misschien wel goed tot zijn recht komen in korte teksten, maar die van het lezen van het boek een inspannende ervaring maakten.
En het einde was ook al een tegenvaller. Het deed me direct terugdenken aan het einde van Jos Pierreux zijn Het trio dat iets te vieren had.
Jaws slaagde er, op zijn eentje, in mij op het puntje van mijn stoel te laten zitten, maar deze duizenden soortgenoten konden mij amper in beroering brengen. Jammer, want het plot had zeker potentieel, maar de uitwerking ervan kwam mij rommelig over. Maar dit boek is een debuut, en dat maakt dat de schrijver nog veel ruimte heeft om te groeien en te perfectioneren. | 0neg
|
Haal de 18+ stukjes uit het boek en je kunt het voorlezen aan groep 5 van de basisschool. Ik geef dut boek nul - 0 - sterren. | 0neg
|
Ik ben dit boek nu aan het lezen, zit op 3/4, en vind het niet om door te komen. Ben er al weken mee bezig. De ellenlange beschrijvingen van de piano-etudes en sonates hadden voor mij niet gehoeven.
Op de kaft staat: literaire thriller, maar waarom dit boek een thriller is, is mij niet duidelijk.
Er is iemand zoek, en een pianist met wie zij bevriend was, wordt ervan verdacht haar vermoord te hebben. Echter, een lijk is er niet.
En de pianist lijdt aan geheugenverlies, dus hij weet niet wat er gebeurd is.
Zijn uitdager Valdin weet dat klaarblijkelijk wel want die probeert hem te chanteren door hem tot een pianoduel te dwingen.
Wat mij betreft, niet echt aanbevelenswaardig. | 0neg
|
"Lees de zomerhit De Meisjes van Emma Cline" hoor ik bijna dagelijks op de radio voorbij komen. Dus vol enthousiasme begon in het aan boek.
Evie krijgt in de woning van een vriend bezoek van diens zoon en vriendin. Deze geven aanleiding voor Evie om in gedachten terug te gaan naar de zomer in 1969. De zomer waarin Evie kennismaakte met Suzanne en de rest van de meisjes op de ranch van Rusell. Evie vecht die zomer met het opgroeien naar volwassenheid toe en het ontvangen van liefde of krijgen van erkenning. Na een ruzie met haar beste vriendin ontmoet ze Suzanne en wordt ze meegezogen in een total andere wereld. Het boek draait voornamelijk om het krijgen van erkenning van Suzanne en niet zozeer van de leider van de groep, Rusell.
Gedurende het verhaal ga je terug van heden naar verleden en vise versa. Dit geeft het boek met regelmaat een aangename wending, want het verhaal zelf kabbelt wat voort. Je hebt al snel door dat er een aantal moorden gepleegd zijn door de groep waar Evie bij aanhaakt, maar je blijft doorlezen om te weten te komen wat haar aandeel is.
Het is een aardig debuut, maar de hype achter dit boek heb ik niet kunnen ontdekken. Het verhaal is redelijk geschreven, maar er zit weinig vaart in en het plot is afgeraffeld. Het heeft mij in ieder geval niet kunnen boeien. | 0neg
|
Wat leuk dat ik dit boek mag lezen voor de Hebban leesclub. De titel en de cover maakte me meteen nieuwsgierig. Toch was het niet echt het boek waar ik op gehoopt had.
De man die zijn baas liet verdwijnen begint met het slot van het boek. Jack Kempinski wil graag carrière maken en via een sollicitatie komt hij te werken voor Barend. Al snel heeft Jack door dat Barend er louche zaakjes op na houd en dat hij er Jack voor wil laten opdraaien. Jack accepteert dit niet en besluit wraak te nemen. Deze wraak begint met dat Jack een relatie aan gaat met de dochter van Barend maar het gaat nog een stapje verder.
Het verhaal wordt verteld in het perspectief Jack. De schrijfstijl, is zeker op het begin, lastig en verwarrend om te lezen. De auteur gebruikt hele lange zinnen wat voor mij niet prettig leest. Daarbij wordt er veel over seks en poep gesproken dat het mijn interesse verliest. Vond het af en toe gewoon walgelijk. Ook heeft deze informatie weinig tot niets met het verhaal te maken maar verteld het des te meer over de personages. Waar je in eerste instantie toch een bepaald beeld krijgt bij Jack of Barend, blijken ze toch wel erg verknipt te zijn. Vooral de broer (Tom) van Jack is echt een psychopaat.
Verder krijg je soms wat informatie of zijn er gebeurtenissen die dan geen vervolg krijgen in het boek
Halverwege het boek word het verhaal mij duidelijk en komt er ook meer spanning in het boek.
Het plot zit hem in de laatste bladzijden maar was voor mij niet echt spannend maar wat voorspelbaar.
Een boek over wraak en rivaliteit maar wat door het taalgebruik op mij geen indruk heeft achter gelaten. Vind het ook zeker geen roman maar eerder een psychologische thriller.
Ik geef het 2,5 ster | 0neg
|
“Pole position” gaat over Janet Ross, een jonge en stoere Schotse vrouw. In een buitenwijk van Glasgow werkt zij in een garage. Eerst in de administratie, maar zij heeft duidelijk gemaakt dat haar ambitie bij techniek ligt, zij wil liever monteur worden en een van de andere monteurs leert haar wat zij van het vak weten moet.
Phil Dumfries is de eigenaar van de Car Check Garage, een wat louche persoon die heel goed weet dat een deel van zijn klandizie uit criminelen bestaat, maar daar sluit hij zijn ogen voor.
Voor een personeelsfeestje gaan zij naar een kartbaan en daar laat Janet zien hoe goed, maar vooral snel zij kan rijden.
Janet is arm en als zij dan wat bij kan verdienen door op verzoek van Phil, die alleen maar tussenpersoon zegt te zijn, een pakje op te halen of chauffeur te zijn, laat zij die kans niet lopen. Tot zij betrokken raakt bij een ernstig misdrijf. Als zij haar verantwoordelijkheid neemt en ingrijpt, belandt zij in de gevangenis.
Jo Crespo is de baas van Crespo Formula One Racing. In het verleden een bloeiend bedrijf, maar nu zijn er allerlei ontwikkelingen die ervoor zorgen dat veel mis gaat.
De twee verhaallijnen kruisen elkaar in het begin van het boek en aan het eind als Janet na het uitzitten van haar straf in de wereld van de Formule 1 terecht komt.
Het einde van het boek is een cliffhanger en dat geeft een onbevredigend gevoel. Is dit een poging lezers ertoe te bewegen ook een volgend deel te gaan lezen? Het is dan geen geslaagde poging, want het is niet spannend genoeg om naar het vervolg te verlangen. En dat geldt eigenlijk voor het hele boek. Er zit slechts één wat spannender episode in, verder is het boek vlak en tam.
Ook de schrijfstijl is niet wat je van een thriller kan verwachten. Duidelijk geschreven door iemand die dol op auto’s is en alle merken en typen kent. Maar dat allemaal vermelden, werkt contraproductief op lezers die gewoon een spannende thriller willen lezen. | 0neg
|
Het is een ideaal boek als je er nog niks van weet, maar ik weet hier en daar wel dingen over angst. Ik vind het niet diepgaand genoeg daardoor is het wat oppervlakkig. Maar het leest heel erg vlot en de quotes en anekdotes tussendoor vond ik wel fijn. | 0neg
|
Omdat het concept: eigenzinnige cop wordt van een mysterieuze zaak afgehaald maar gaat op eigen houtje met de hulp van een paar getrouwen en een geniale malloot verder, al vaker is gebruikt moet de plot wel heel erg spectaculair worden om zich te onderscheiden van de anderen. En dat is het dan ook; heel spectaculair, maar ook vergezocht, ongeloofwaardig, onlogisch en omdat -wil je jezelf als auteur een beetje serieus nemen toch tenminste 500+ blz. moet volschrijven- wordt er vooral veel om de hete brij heel gel.ld.
Het kan ook zijn dat ik te veel een boekhoudersmentaliteit en te weinig fantasie en verbeelding heb, maar aan mij is dit pretentieuze gedoe niet besteed. | 0neg
|
En dit is het beroep dat bekend staat als kunst, om dingen te ontdekken die onzichtbaar zijn en die met de hand vast te leggen, teneinde te visualiseren wat niet bestaat.
Redelijk. Een rommelachtig geheel met een einde dat op enkele bladzijde moest vertelt worden. Het is de eerste maal dat ik van deze schrijver iets lees en misschien ook de laatste keer. Voor mij zeker geen aanrader. | 0neg
|
Door het grote schrijf-doe-boek getriggerd om boeken van P. Highsmith te lezen.
Mijn verwachtingen kwamen helaas niet uit en ik heb me naar het eind geworsteld, in de hoop dat er nog een bepaalde wending zou komen. Helaas. Ik denk niet aan mij besteed. | 0neg
|
In het begin wilde ik het boek niet lezen omdat het zo'n hype was. Maar de commentaren waren zo verschillend (openhartig en vernieuwend tot slechte schrijfstijl en keukenmeidenroman) dat ik zo nieuwsgierig werd dat ik het ben gaan lezen. En ik vond het heel leuk ! Wat mij het meest verraste in dit boek was de humor. De grappige, licht ironische commentaren van Ana (de hoofdpersoon) op en in bepaald situaties maar ook de reacties van haar alter ego's, t.w. haar innerlijke godin en haar onderbewustzijn. Ik heb regelmatig geschaterd van het lachen. De commentaren zijn zo herkenbaar en zo typisch vrouwelijk. De BDSM-relatie en de sexscenes in dit boek, waarover zo veel te doen is geweest, vond ik aardig om te lezen maar niet bepaald provocatief of vernieuwend zoals in sommige recensies werd geschreven. Ik vond het boek wel weer zo prikkelend en leuk (ook door de elementen van spanning inzake sabotage, bedreiging e.d.) dat ik de hele trilogie heb gelezen. Leuke, onderhoudende boeken. | 0neg
|
Na het succes van Vijftig tinten grijs leek Renee van Amstel het wel te weten. Nederland moest ook een trilogie hebben waarin sm centraal staat. Ze schreef in 2012 De overgave van Floor, dat in 2014 verfilmd werd, en in 2013 verschenen Het spel van Floor en De extase van Floor. In maart dit jaar werden de drie boeken in een omnibus gepubliceerd. Driemaal Floor achter elkaar, is dat wel zo fijn?
Wanneer Floor een relatie met Rick begint ontdekt ze dat ze een sub is. Een sub is min of meer een slaaf in de sm-wereld. Samen met Rick zoekt Floor haar seksuele grenzen op. Wanneer Rick Floor ‘in de steek laat’, verbreekt ze de relatie. Op haar nieuwe werk, een magazine waar ze marketingmanager is, ontmoet Floor Jon. Jon is gespecialiseerd in bondage en dat lijkt Floor wel interessant. Ze begint een relatie met Jon en komt dan opeens Rick weer tegen. Uiteindelijk kan ze ook hem niet weerstaan en begint ze een relatie met beide mannen, zij accepteren dat ook. Uiteindelijk moet Floor kiezen. Wordt het Meester Rick of stille humane Jon?
Wanneer je wat meer over sm wil weten, zijn dit prima boeken. Van Amstel weet op een overtuigende manier te vertellen over de wereld der sm. Vooral de dingen die zij met Rick doet - mindfuck, bezoek aan een parenclub, gehoorzamen door middel van een halsband en het laten weggeven door de Meester - spreken tot de verbeelding. De bondagetechnieken en vooral het genot dat daaruit te halen valt niet. Dat is jammer, want daardoor kan de lezer van dit stukje sm moeilijk een voorstelling maken en wordt het deel ook minder intens beleefd en gelezen.
Toch lijkt dit erop te wijzen dat Van Amstel haar huiswerk goed gedaan heeft. En dat is ook meteen het meest positieve dat er over de bundel te zeggen is. Juist de psychologie, die waarschijnlijk een grote rol speelt bij mensen die aan BSDM doen, wordt bijna volledig genegeerd. Volgens Floor is zij gewoon zoals ze is en heeft Rick haar laten inzien dat zij gewoon een sub is. Niets vreemds aan de hand.
Toch heb je daar als lezer zo je vraagtekens bij. Waarom zou je je zomaar, zo lijkt het, laten slaan met een zweep, zo hard dat je er rode vlekken van krijgt? Waarom zou je een halsband omdoen en dan op handen en voeten naar je Meester lopen? Waarom is het zogenaamd geil om door een onbekende genomen te worden omdat je meester zegt dat het mag? Waarom? Waarom? Waarom? De diepgang ontbreekt in deze zin totaal. Ook het feit dat Floor het later heel normaal lijkt te vinden om een relatie te hebben met twee mannen, maakt haar minder tastbaar. Haar baan, en hoe ze daarin functioneert, dat is allemaal goed voor te stellen, maar haar seksleven? Hoe bizar kan het zijn?
De Floor-omnibus geeft een kijkje in een wereld die voor veel mensen onbekend is. Van Amstel weet de wereld heel overtuigend te brengen, maar slaagt daar bij het neerzetten van Floor als hoofdpersoon een stuk minder in. Jammer, want het idee om een verhaal in een sm-wereld te vertellen, is niet verkeerd. Het mooie is dat hier diepgang in te verwerken is. En daar heeft Renee van Amstel de plank helaas helemaal misgeslagen. | 0neg
|
Het thema met historische feiten en religieuze verwijzingen zou best een spannend en 'geloofwaardig' verhaal kunnen opleveren, maar ik ben het met een van de vorige recensenten eens: wat kan een beroerde vertaling het plezier in een boek bederven! Je hoeft echt geen purist te zijn, maar het is of de uitgever het erom doet. Misschien voor Lewis wel zo eerlijk om het origineel er maar eens naast te leggen! scheelt vast een sterretje... | 0neg
|
Titel en uitleg op omslag waren erg veelbelovend. Na het lezen hadden we globaal gezien toch meer verwacht, vooral omdat de voorvallen die beschreven worden inhoudelijk veel meer konden bieden. Elk hoofstuk lijkt wel een opstel. Interessant zijn de significante (mis)toestanden in de ziekenhuizen, het geboden leesplezier kon beter. | 0neg
|
Tien jaar lang klopt Michelle Buurman al aan bij Sieb, een zelfverklaarde psycholoog die haar helpt het leven betekenis te geven, wanneer hij haar op een dag laat vallen. Met een verwijsbrief van de huisarts komt ze op de crisisdienst bij Frans terecht. Ze praten over de misplaatste relatie die ze met Sieb had, haar moeilijke verleden en huidige vriend Hugo met wie ze naar Portugal verhuist. Later vernemen we tussen de regels door dat ze geweldig lijdt onder het verlies van haar broertje Sjoerd, wiens verwarring omtrent zijn gevoelens voor een leraar te heftig werd en mooi in woorden wordt gevat: “Het is er stil, behalve als de treinen komen. Soms loopt hij naar het spoor om dat geluid te horen, dat zo overeenstemt met zijn ontreddering dat hij voor een moment met zichzelf samenvalt.”
Eveline Vreeburg (1984) is intussen aan haar derde roman toe. In 2011 debuteerde ze met Onder pseudoniem, een deels autobiografische roman die haar hielp de dood van haar zusje te verwerken. Ze studeerde Europese studies en literatuur aan de Universiteit van Amsterdam en woont momenteel in Lissabon.
Wie brengt mij naar Mentrum lijkt wel het werk van twee auteurs. Aan de ene kant vind je de gevoelige, wijze en opmerkzame Vreeburg, haar potentieel bewijzend aan de hand van de mooie metaforen en verrassende observaties die ze uit haar pen schudt, zoals “Soms dacht ik dat hij zonder kleren geen lijf had, dat hij kleren gebruikte om zichzelf in de wereld af te tekenen” of “Het opnieuw leggen van deze puzzel was als het schrijven van een boek in een taal die ik niet machtig was”. Aan de andere kant duikt er bij momenten een schrijfster op die stilistisch wat te wensen overlaat door ons paginalange passages te serveren bestaande uit korte, haast kinderlijke zinnetjes die geen meerwaarde bieden aan het geheel.
Vreeburgs beknopte roman leest vlot, haast iets te vlot. Doordat het verhaal overwegend monotoon is en bestaat uit simpele, korte zinnen, lijkt het te snel verteld en te vluchtig om je bij te blijven. Bovendien bevat het werk veel losse eindjes. Het merendeel van de gebeurtenissen wordt niet nader verklaard, waardoor men niet kan meevoelen met de broze Michelle en ook de andere personages niet beklijven. Combineer dit met de afstandelijke stijl en de lezer wordt dan wel behoed voor zwaarmoedigheid, maar het overheersende gevoel na het lezen van Wie brengt mij naar Mentrum is dan helaas onverschilligheid. | 0neg
|
Maarten van der Graaff heeft twee prijswinnende dichtbundels geschreven. Wormen en engelen is zijn eerste roman. Het verhaal is semi-biografisch.
Het boek gaat over (christelijke) religie in de moderne tijd en het verschil tussen religieuze enclaves in, in dit geval, Goeree-Overflakkee, en de seculiere grote stad. Het gaat ook over wat je (mogelijk) verliest als je een traditionele gemeenschap verlaat voor een moderne wereld, waarin je zelf de opvulling van dat verlies moet zien te vinden.
De ik-figuur, Bram Korteweg, verlangt naar verbinding, naar uitstijgen boven zichzelf, naar opgaan in iets groters. Wat ondanks zijn verloren geloof toch sterk lijkt op religie. Hij worstelt met zijn verlangen naar de vertrouwde zaken van vroeger, zoals het zingen in de kerk; het gevoel van samenhorigheid daarbij, die hij zo mist. Die behoefte is het thema van het boek.
Doordat hij het geloof van zich heeft afgeschud voelt hij zich zowel emotioneel als fysiek verwijderd van het gereformeerde dorp waar hij is opgegroeid, en waar zijn familie zijn moderne leven en hang naar kunstenaarschap niet begrijpt. Bram stort zich in een academisch-bohemien leven met dito vrienden, feesten, festivals, kunst, seks, drugs en drank. Toch voelt hij ook een verlangen naar de traditionele, hechte gemeenschap van toen; die vanzelfsprekende onderlinge verbondenheid mist hij. Hij wordt lid van een theologische werkgroep, waar niet alleen gediscussieerd maar ook gezongen en gebeden wordt. En hij probeert te onderzoeken wat de onderliggende drijfveren zijn van de mensen in die twee verschillende werelden en daarmee vat te krijgen op zichzelf, zijn verloren geloof en wat daarvoor dan in de plaats moet komen. Daartoe discussieert hij (vaak per mail) met vrienden over onderwerpen als literatuur, racisme, feminisme, filosofie en ASMR (waar hij gevoelig voor is), maar vooral ook over religie. Over dat laatste ‘interviewt’ hij Wilfried, een intellectuele katholiek en zijn ‘vader’ in de theologische werkgroep, en Paul, een studievriend die de weg de andere kant op heeft genomen en dominee is geworden op Goeree-Overflakkee.
Er is een open einde, benadrukt door een droevige gebeurtenis, die er wel een beetje met de haren bijgesleept wordt.
Maarten van der Graaff brengt de observaties, de innerlijke strijd en de zoektocht van zijn semi-biografische hoofdpersoon beeldend onder woorden. Zijn achtergrond als dichter komt naar voren in zijn vaak prachtige verwoordingen, zoals deze uitspraak van Bram: “Het zijn woorden die zich in mijn botten, spieren en pezen hebben gedrongen en vrijkomen wanneer ik de juiste handelingen verricht.”
Maar er wordt wel erg veel gepraat, gefilosofeerd, genavelstaard en geciteerd uit literaire werken, en er is weinig actie en spanning. Dat, gecombineerd met de in tijd en plaats heen-en-weer springende scènes, maken niet makkelijk om geboeid te raken. De taalvirtuositeit van de schrijver zou het overeind kunnen houden, maar voor mij was dat niet voldoende om me mee te slepen.
Samengevat: saai verhaal, mooi geschreven. | 0neg
|
Mijn eerste kennismaking met poëzie. Gekozen voor een boek vol Keltische verzen, omdat de Keltische wereld mij aanspreekt. Ik heb me door het boek moeten worstelen. Deel 2 en 3 (gericht op natuur en romantiek) ging makkelijker dan de overige hoofdstukken, vol veldslagen, geloofsbelijdenissen en betoveringen.
Aangezien ik geen echte kenner ben van poëzie heb ik gekozen voor 2 sterren, beetje middelmatig. Het is gewoon niet mijn ding. | 0neg
|
Het dichtersduo Kila&Babsie heeft een selectie gemaakt van 24 van hun lievelingsgedichten. Elk gedicht in de bundel is gekoppeld aan een tijdstip en een locatie, zodat je elk moment, waar dan ook, met poëzie bezig kunt zijn. Een tof idee in een prachtig vormgegeven boekje, maar toch was het net niet helemaal iets voor mij.
In Woorden temmen. 24 uur in het licht van Kila&Babsie laat het dichtersduo je kennismaken met 24 van hun lievelingsgedichten. De selectie is breed en toont aan dat er gedichten in alle soorten en maten bestaan. Ik herkende bijvoorbeeld de dichtregels die ik hier in Gent zo vaak aan de Graslei heb gelezen:
Onder de maan schuift de lange rivier
Over de lange rivier schuift moede de maan
Onder de maan op de lange rivier schuift een kano naar zee
~ Melopee, Paul van Ostaijen
Ook Annie M.G. Schmidt, Maud Vanhauwaert, Lieke Marsman, Ingmar Heytze, J.A. Deelder, Vicky Franken, Charlotte Van den Broeck en Delphine Lecompte voelen aan als oude bekenden. Oftewel: de keuze van de dichters en hun gedichten lag hier en daar wat voor de hand. Want zo'n kenner van poëzie ben ik ook weer niet. Gelukkig wist het duo me ook een aantal nieuwe poëtische stemmen voor te schotelen.
Ik heb je alles gegeven:
een gedicht, mijn maandsalaris
en een kind; wil je nu even
kijken of het eten klaar is?
~ Het huwelijk, A. Marja
24 uur in het licht van Kila&Babsie wordt omschreven als een poëtisch doe-boek. Laat dat gedeelte van het boek mij nu net minder aan te spreken. Ik vond het heerlijk om de gedichten te lezen, maar de verschillende opdrachten gaven mij het gevoel dat ik terug op de middelbare school zat. Het voelde alsof ik een lesboek in handen had.
Denk: Wat zeg jij eigenlijk over jezelf als je tegen dingen in de koelkast praat?
Wat niet wegneemt dat ik denk dat dit boek het heel goed zal doen in het onderwijs. Het biedt een speelse manier om aan de gang te gaan met poëzie. De nadruk ligt niet alleen op lezen en begrijpen, maar ook op het schrijven van eigen gedichten.
Lees: Welke lange klanken worden er herhaald in dit gedicht?
Ondanks de mooie vormgeving voelde ik me absoluut niet geroepen om de oefeningen uit te voeren. Ik lees voor mijn plezier - niet om gedichten te analyseren of zelf de schrijven. De reacties van het duo op de door hen gekozen gedichten vond ik vaak maar weinig toevoegen. Bovendien vond ik de toon van Kila&Babsie soms wat kinderlijk overkomen.
Woorden temmen. 24 uur in het licht van Kila&Babsie was niet helemaal aan mij besteed. De selectie gedichten toont aan dat poëzie in alle soorten en maten bestaat, maar was niet altijd even verrassend. De opdrachten in het doe-boek geven je soms het gevoel alsof je een schoolboek in handen hebt. ★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 0neg
|
Procureur Hannelore Martens is gelukkig getrouwd met adjunct-commissaris Pieter Van In. Het koppel heeft nu drie kinderen en gaat nog regelmatig over tot vermenging van bestuurlijke belangen in het echtelijke bed. In Eiland komt er echter een kink in de (het) kabel(lende bestaan). De kink is de nieuwe onderzoeksrechter Nico Verbiest, die Hannelore wel ziet zitten. Met gladde maniertjes doet hij er alles aan om haar te veroveren. De zichtbare twijfels van Hannelore moedigen Nico alleen maar aan. Ze beantwoordt zijn avances, stemt in met geheime afspraakjes in duistere cafés, zogezegd in het belang van de zaak. Ze drinkt meer dan goed voor haar is en is stomverbaasd wanneer ze wordt geconfronteerd met een foto van haar in ondergoed in een hotelkamer. Waarna de heer onderzoeksrechter een versnelling hoger schakelt en ronduit overgaat tot morele chantage: neuken of de schande. Wat gaat Van In wel zeggen?
Doch de brave Pieter wandelt weer met zijn hoofd in de wolken. Zijn partner Guido Versavel is natuurlijk een stuk wereldwijzer en roept Hannelore tot de orde. Zij neemt hem in vertrouwen en Guido zal er alles aan doen om de relatie te redden. Eind goed, al goed.
O ja, er worden natuurlijk wat moorden gepleegd en zo, zoals in elke Aspe, maar wanneer je halverwege door hebt hoe de vork in de steel zit, rest alleen nog maar het plezier van het turven van de Duvels en sigaretten die Van In consumeert, in een waarschijnlijk trefzekere poging zichzelf zo vlug mogelijk een hartinfarct te bezorgen. Zodra Pieter Aspe het licht uit doet. Als ik Hannelore was: nog even geduld. | 0neg
|
Saai, plichtmatig en zonder ziel in het verhaal heeft Neuhaus bijna 500 pagina's nodig om het verhaal te vertellen. In deze whodunit speuren Oliver en Pia tergend traag naar de dader. Recht toe recht aan. Heel af en toe een poging om de persoonlijke beslommeringen te beschrijven maar dat blijft zeer oppervlakkig. Het kabbelt naar het einde. Veel gebabbel-weinig plezier | 0neg
|
Zonde van mijn tijd! Ik ben (geërgerd) door blijven lezen omdat ik de schrijver het voorrecht van de twijfel wilde geven. Misschien viel alles op het eind toch nog zinnig op zijn plaats.
Maar nee: in plaats daarvan las ik in de epiloog de volgende zin: …..'zodat de welgestelde gasten niet met het gepeupel uit de executivesuites in hetzelfde bad hoeven te duiken.'
En was dit nu maar ironisch bedoeld, maar op meerdere plaatsen in het boek wordt het rijke, elitaire, exclusieve bejubeld.
Voor een verhaal waarin een psychiater de hoofdrol speelt, is er wel erg weinig psychologische diepgang te bespeuren. Ook zijn er heel veel onwaarschijnlijkheden. Hoe kan een man die psychisch zo ziek is jarenlang als befaamd psychiater werken bijvoorbeeld?
Nee, een volgend boek van Sebastian Fitzek is aan mij niet besteed. | 0neg
|
Lindqvist doet diepzinnig met een allegorie over een tiental archetypische Zweden in een surreële droomwereld waar het gras altijd groen is en de lucht altijd blauw. Uit de radio klinkt alleen nog de weemoedig stemmende en de nostalgische muzak van de overleden tekstschrijver Peter Himmelstrand. De soort schlagers waarmee je kennelijk moorddadige gevoelens bij mensen oproept, want soms knapt er iets bij sommige personages en gaan ze elkaar redeloos gewelddadig te lijf. Ook spoken er paranormale entiteiten rond die af en toe de vorm aannemen van hun grootste angsten en verlangens, terwijl ze zich voeden met het bloed van de mensen. Andere entiteiten duiken dan weer op die geestverschijningen als een soort getormenteerde zombies of vampiers.
In het enige vermakelijke stuk valt er een vlees en metaal verschroeiende zure regen uit de lucht. Even laat Lindqvist zien dat hij best zijn naam van 'de Zweedse Stephen King' waar kan maken, met ijzingwekkende beschrijvingen van menselijk leed. De pret mag niet blijven duren, want aan het slot gebeuren er allemaal willekeurige dingen. Volgens mij probeert de Zweedse auteur een kritiek te geven op hoe connectiviteit mensen van elkaar heeft vervreemd, waarbij ze zich wentelen in een soort mengeling van nostalgisch verlangen en continue angst voor de toekomst. Het verhaal is rommelig opgezet, de personages zijn irritant en onaangenaam en de absurde wereld die de auteur schetst komt nooit tot leven. Oh ja, en een hond en een kat sluiten een vriendschap met elkaar. (symboliek!) | 0neg
|
maar zal het verhaal waarschijnlijk niet lang blijven hangen. ,Joseph Finder schreef dit boek in 1996 en in die tijd had bijna niemand in Nederland nog gehoord van Osama bin Laden en de strijd tegen het terrorisme. Hoewel er toen wel al een bom was ontploft in de parkeergarage van het WTC gebouw. Wat maar aangeeft dat in de fantasie van menig auteur de vernietiging van een stad als New York al sinds jaar en dag een zeer aantrekkelijk thema vormt. In dit geval heeft de puisant rijke zakenman Malcolm Dyson een behoorlijk appeltje te schillen met een aantal financiële kopstukken uit de Amerikaanse zakenwereld. Hij neemt voor zijn wraak een zeer gevaarlijke terrorist in de arm met als opdracht een bomaanslag te plegen en daarmee Wall Street totaal te vernietigen. Door het afluisteren van digitaal gecodeerde telefoongesprekken komt de FBI dit complot echter op het spoor en special agent Sarah Cahill krijgt de taak om de terrorist tegen te houden. Probleem is echter dat niemand weet hoe deze man eruit ziet, al lijkt de terrorist wel heel veel over Sarah te weten. Het enige dat de FBI weet is dat de levens van miljoenen mensen op het spel staat en dat de wereld bij een geslaagde aanslag in een enorme economische crisis terecht zal komen.
Het verhaal van Finder heeft best wel wat aantrekkingskracht en vooral het begin is erg boeiend. Het boek viel mij op vanwege de sterke gelijkenis met de boeken van Ludlum, maar uiteindelijk heeft Het uur nul ook heel veel weg van Tom Clancy. Na het uitstekende begin valt het boek echter wat terug en wordt het door de vele blunders van de FBI en CIA wat ongeloofwaardig. Daarnaast gaat ook het tempo er een beetje uit en krijg je het gevoel dat je in literair drijfzand bent geraakt. Ook komen er best wel wat clichés en stereotypen in voor: van de pas gescheiden detective, de met overgewicht kampende computerfreak, de briljante en zeer aantrekkelijke ex-spion tot de jaloerse voormalige echtgenoot. Daarnaast wil Joseph Finder ons doen geloven dat je minimaal een atoombom nodig hebt om het World Trade Center op te blazen, iets wat volgens mij in 1996 al ongeloofwaardig was maar wat inmiddels wel heel achterhaald kan worden genoemd. Maar in de tweede helft komt het allemaal toch wel weer goed en is met name het einde uiterst spectaculair te noemen.
In z’n totaliteit is Het uur nul een aardig boek om tussendoor te lezen, maar zal het verhaal waarschijnlijk niet lang blijven hangen. | 0neg
|
maar deze keer komt er geen enkele goed uit de verf.,Jeffery Deaver staat garant voor een spannend verhaal. Eenmaal begonnen in één van zijn boeken kan het alleen met grote moeite terzijde gelegd worden. Een boek van Deaver gaat, ondanks de grootte en kwaliteit van de stapel nog te lezen, altijd voor op andere thrillers. En Deaver stelt nooit teleur.
Althans, dat geldt voor deze recensent. Tot voor kort. Want met De hangende man heeft Deaver gegokt en verloren. Had de auteur nu werkelijk verwacht dat een boek uit zijn serie met de bijzondere personages Lincoln Rhyme en Amelia Sachs het ook zonder een sterk verhaal zou redden? Of was de inspiratie verdwenen? Was het misschien haastwerk?
De hangende man kent, vooral voor degenen die Deavers eerdere Rhyme-boeken hebben gelezen, een valse start die het niet meer te boven komt. Niet alleen kent de aanval op studente Geneva Settle een onwaarschijnlijk verloop, het feit dat een dergelijke zaak meteen op het bord van forensisch specialist Rhyme terecht komt, is nog wonderlijker. De zaken die Rhyme voor zijn kiezen krijgt zijn normaliter veel heftiger, inclusief (de dreiging tot) het zaaien van dood en verderf. In De hangende man is nauwelijks een dode te betreuren. Er gebeurt niets schokkends. Sterker nog, vrijwel ieder personage is slim, integer, doortastend of eerlijk en vaak nog een combinatie daarvan. Het trieste gedrag van slechterik Boyd wordt net niet goed gepraat door de schuld te leggen bij het Amerikaanse strafsysteem, maar het scheelt weinig. De hangende man is een feel-good thriller. En dat is geen succesvol genre in de wereld van het spannende boek.
Deaver is de meester van de verrassende plotwending, maar deze keer komt er geen enkele goed uit de verf. Alles gaat namelijk goed in dit boek. Een aanstaande rampzalige gebeurtenis wordt steevast door één der personages voorzien. Dat krijg je met al dat intellect.
Natuurlijk zijn er ook lichtpuntjes. Als liefhebber van de Rhyme-reeks is het prettig om terug te keren in zijn wereld. Ik heb er immers eerder vele aangename uren in doorgebracht. Bovendien is Deavers schrijfstijl zeer plezierig. Ik verwacht dan ook
nee, eis van Deaver dat hij de volgende keer beter zijn best doet. Dan komt alles weer goed. | 0neg
|
O, wat een spijt van die 12,50, had ik eerst maar even op Crimezone gekeken dan had ik beter geweten. Ergens op een 1/3 van het boek heb ik het dichtgedaan na me zo geërgerd te hebben aan de schrijfstijl; van toevalligheden hangt dit boek aan elkaar. Een Dan Brown (van wie ik ook geen fan ben) vind ik nog beter in elkaar zitten omdat daar de schrijfstijl in ieder geval wat volwassener is.
Je moet er echt van houden: achtervolgingen, good guys/bad guys, aktie. Als je stijl meer is: verdieping van karakters, spanning, een onverwacht plot zoals bij Mankell, Indridason, Goddard. dan is dit boek een miskoop. Ik wil de liefhebbers van aktie en good guys verhalen niet ten gronde doen, die zullen dit boek met 4 of 5 sterren waarderen. Dat is het mooie van thrillers, een ieder zijn smaak! | 0neg
|
Ieder woord dat aan dit boek wordt gewijd, is er volgens mij een teveel. Bergsma schreef een boek in de hoop dat de lezer er in zou blijven. Nou, het was haar bijna gelukt. Onder het literaire mom - onder de vlag van Nijgh&Van Ditmar - schreef ze dit letterlijke kutverhaal.
Het verhaal gaat over Eva die langzaam uitglijdt naar een steeds miserabeler leven. Maar het begint al niet best. Ze is onderwijzeres en bevredigt de directeur om haar baantje te kunnen behouden en geilt ondertussen op een (minderjarige) leerling. Op het werk gebruikt ze drug en drinkt ze veelvuldig. Thuis zet ze meteen de computer aan om de lul van de dag uit te kiezen.
En net als je denkt dat het allemaal niet onsmakelijker kan, komt ze met een Auschwitz/Dachau/ Bergen-Belsen woordgrap om daar even later dunnetjes een allochtonen woordgrap overheen te gooien.
De lezer moet blijkbaar murw geslagen worden om zich in te kunnen voelen in Eva, die liever dood wil.
En als het al niet mis ging in onsmakelijkheden, gaat het hier mis: De gelaagdheid wordt veel te laat ingezet. We krijgen door de drek van haar miserabele leven geen mooie inkijk in de kern van haar verdriet. De hp vergeet zich in alle soorten seks die expliciet en zeer goedkoop worden beschreven en de lezer moet met haar meevoelen omdat ze verdrietig is. Maar we zien het niet. Ze heeft een verloren liefde: deal with it: dat hebben we allemaal. Kortom: haar verdriet blijft veel te lang onbekend. Hierdoor oogt het geheel goedkoop.
Haar beschrijving van haar verdriet is niet mooi gedaan. Het is een opeenhoping van seks, dus geen langzaam afglijden naar een verdorven leven of een Tsunami van opgehoopte ellende die we zien gebeuren. Haar escapades zijn te veelvuldig en hierdoor een herhaling van zetten, waarbij Eva blijft genieten en de controle niet verliest. Het is hol.
Aan haar taalgebruik is te zien dat we hier te maken hebben met een kenner, een kunner. Onverwachte zinswendingen en prachtige woordkeuzes blijven verrassen. Haar zinsconstructie is geniaal. Het leest als een trein. Maar helaas wil je bij iedere stop het liefst die trein verlaten.
Wat erg jammer is, is dat ze trucjes hanteert: zo beschrijft ze een seksbeurt op het ritme van een jambe om dat een paar hoofdstukken te herhalen maar dan denkt de juf niet aan een jambe maar aan een werkloosheidscursus. Hierdoor doet ze haar eigen sterke punten geheel teniet.
De omslag is van een ongekende zieligheid. Het is een k** en zeer geschikt voor dit k**boek.
Al met al lijkt het erop dat de auteur mee wil doen met de grote jongens en wil laten zien dat ze hier de ballen voor heeft. Ze schuwt geen woord, geen handeling blijft onbesproken. Helaas mist ze iedere diepgang.
Ik weet dat er mensen zullen zijn, die zullen zeggen dat ik de gelaagdheid in het boek niet heb gezien. Nou, ik ben helaas blijven steken in de misselijke woordgrappen over concentratiekampen. Een ieder die dit als literatuur wil beschrijven is gewoon bang voor de kleren van de keizer. | 0neg
|
Moordenaarsspel is een aardig boek maar meer ook niet. De personages zijn goed uitgewerkt, maar Kates achterdocht begint na een tijdje vervelend te worden. Het is dan ook veel van hetzelfde en de spanning laat wel erg lang op zich wachten. De ontknoping is dan wel weer aardig, maar volgens mij had er meer in het verhaal gezeten. Jammer maar helaas, van mij krijgt dit boek dan ook niet meer dan 2 sterren. | 0neg
|
Recensie ’Stoel 7A’ – Sebastian Fitzek – maart 2019
Genre: thriller
Uitgever: The House of Books
ISBN: 978 90 443 5448 5
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 380
Verschijningsdatum: februari 2019
Met dank aan uitgeverij The House of Books voor dit recensie-exemplaar.
Berlijn - Nele Krüger, tweeëntwintig jaar oud, is hoogzwanger en tevens besmet met het HIV virus. Ze heeft David, haar ex, buiten gegooid en staat er nu helemaal alleen voor. Alhoewel haar uitgerekende datum pas binnen twee weken is, moet de bevalling nu plaats vinden. In haar situatie is een keizersnede aangewezen. Alhoewel ze haar vader al vier jaar niet gezien heeft, heeft ze hem toch op de hoogte gebracht dat hij een kleinkind gaat krijgen en ook vooral om haar te steunen. Dat is wel het minste dat hij kan doen nadat hij vier jaar geleden als een laffe hond de benen heeft genomen en is weggevlucht naar Argentinië.
Als ze op het punt staat om naar het ziekenhuis te vertrekken, breken haar vliezen. Godzijdank staat de taxi al te wachten. Opgelucht stapt ze in maar dan wijkt de taxichauffeur van zijn route af …
Buenos Aires – Mats Krüger, psychiater, woont al vier jaar in de hoofdstad nadat hij uit Duitsland is weggevlucht, juist op het moment dat zijn vrouw stervende was en dat zijn dochter Nele hem het meest nodig had. Nu kijkt hij er enorm naar uit om zijn dochter en kleinkind te zien. Maar Mats heeft een probleem: hij heeft enorme vliegangst en deze trip gaat zo’n dertien uren in beslag nemen. Als voorbereiding heeft hij een cursus gevolgd en alle beschikbare statistieken geanalyseerd, ook heeft hij talloze vliegtuigen bestudeerd. Omwille van dit heeft hij maar liefst 4 stoelen gereserveerd want hij is van plan om tijdens de vlucht van plaatsen te verwisselen.
Vlak na het opstijgen, krijgt hij een telefoontje van een onbekende beller. Als hij niet voldoet aan de eisen van deze afperser, zullen Nele en kind een pijnlijke dood sterven. Het is uitermate belangrijk dat hij de boodschap begrijpt! Want een ding is zeker, Nele bevindt zich in de handen van een ernstig gedragsgestoorde.
Mats moet er alles aan doen om zijn dochter levend te houden en tevens staat hij voor een onmogelijke opdracht. De klok tikt …
Conclusie
Telkens er een boek gaat verschijnen van Fitzek, kijk ik daar hals reikend naar uit. Dat was met dit boek ook niet anders en al zeker niet toen ik de cover zag. Dus de verwachtingen waren hooggespannen om eindelijk dit boek te kunnen lezen.
Fitzek is zo’n auteur waar van je weet dat die je op het puntje van je stoel kan laten zitten en die je zo meesleurt in zijn verhaal. Althans, dat was met zijn vorige boeken het geval. Vanaf het begin is dit verhaal bizar te noemen maar het triggert wel. Waar gaat dit verhaal naartoe leiden? Vele vragen die me direct bezig hielden. Wat me ook weer direct opvalt is, dat de auteur weer een psychiater als hoofdpersonage neemt. Dit is terugkomend stramien dat de auteur hanteert. Altijd personages die goed weten wat er in het menselijke brein omgaat en die dan in een stressvolle situatie terechtkomen.
Van Fitzek is geweten dat hij enorm houdt van mindgames en dat wil hij in dit boek nu ook weer bewijzen. Er zijn genoeg personages in dit verhaal verweven en vanuit hun perspectief worden de gebeurtenissen beschreven. Korte hoofdstukken die eindigen met cliffhangers en de plotwendingen zoals we ondertussen van hem gewend zijn.
Maar ik heb met een paar dingen geworsteld. Toevalligheden en dingen waarvan ik me afvraag of die echt wel kunnen. Daar knelt het schoentje voor mij in dit hele verhaal. Het wordt een beetje ‘te’ en het is voor mij allemaal vergezocht. Dat heeft er voor gezorgd dat de spanning en het leestempo in het verhaal omlaag ging. Het lijkt soms of hij er teveel dingen in wil steken en dat maakt het minder aangenaam. Waar ik wel altijd enorm verrassend vind, zijn de onderwerpen en de research die hij altijd in een boek verwerkt: de luchtvaart, statistieken, plaatsen en berekeningen om er maar een paar op te noemen. Dat vind ik altijd een heel knap en leuk gegeven. ‘Te land, ter zee of in de lucht’, Fitzek weet er wel een verhaal uit te slaan, alleen is het hem in de lucht niet zozeer gelukt! 2 sterren | 0neg
|
Joan Brady is in dit boek een belangrijk ingrediënt vergeten in haar verhaal te stoppen, namelijk spanning. Dit boek kent geen enkel moment waar je het puntje van de stoel gaat opzoeken omdat het verhaal je geen andere houding gunt. En dat is zo jammer.
Origineel gevonden en uiterst verwarrend zijn de twee verhaallijnen die je in het begin steeds weer op het verkeerde been zetten. Wat te denken van een overleden (vermoord) advocaat die, vanuit zijn graf, het leven verteld van een cliënt die hij heeft verdedigd nadat hij werd verdacht van moord en daarnaast het verhaal van de van dezelfde moord verdachte cliënt die opdracht krijgt om de moordenaar van de advocaat op te sporen. Bizar en ingewikkeld.
Verwarrend omdat beide verhalen zich in een andere tijd afspelen maar over dezelfde personen gaat. Het recept belooft spanning en intriges, de lezer komt er naar mijn mening enigszins bekaaid af.
Het gaat ook nog niet eens over de stijl van schrijven want daar is niks mis mee. De teleurstelling zit hem echt in de traagheid van het boek dat zich voorsleept naar het einde, jammer.
Mij heeft het niet verder gebracht dan een beoordeling van 2 sterren. | 0neg
|
Chris Ryan is een bewust gekozen pseudoniem, om te voorkomen dat de echte naam bekend wordt. Ryan was in zijn periode bij de Britse Special Air Service (SAS) lid van het team Bravo Two Zero dat tijdens de Eerste Golfoorlog missies achter de vijandelijke linies uitvoerde. Een van de acht teamgenoten was Andy McNab, toen soldaat en nu eveneens schrijver van thrillers die meestal over militaire missies gaan. Chris Ryan heeft inmiddels achttien titels op zijn naam staan. Extreem: schietschijf is het laatst verschenen nieuwe avontuur van deze voormalige Engelse militair.
SAS-officier Joe Gardner verloor tijdens een missie in Pakistan zijn hand. Een elitegroepje dat bestond uit Gardner, John Bald, Dave Hands en Anthony Shaw had opdracht om Taric Afridi, leider van de Pakistaanse Taliban, te elimineren. Nadat Bald beweert Afridi gedood te hebben, verdwijnt hij spoorloos.
Terug in Londen, ontslagen uit dienst en voorzien van een slimme handprothese, wordt Gardner verrast door een telefoontje uit Rio de Janeiro van zijn oude maat John Bald. Hij hoort de smeekbede van Bald, die ogenschijnlijk in gevaar verkeert, om hem te komen halen. Joe kan niet nalaten zijn oude vriend te gaan zoeken en begint aan een schier onmogelijke missie als blijkt dat Nestor Wess, een nietsontziende huurmoordenaar, naarstig op zoek is naar Bald.
Extreem: schietschijf is een actiethriller in het genre dat van Chris Ryan genoegzaam bekend is. Een voormalig SAS-lid begint aan een missie waarin hij keiharde gevechten aan moet gaan om zijn doel te bereiken. Dit verhaal is niet anders, Gardner beleeft, zwervend en vechtend, de nodige avonturen. Daarbij zijn de slachtoffers al snel niet meer te tellen en komt de held wonder boven wonder steeds weer levend op zijn twee benen terecht, zij het niet altijd zonder kleerscheuren.
De essentie van dit verhaal zit meer in het vermoeden dat langzaam in het hoofd van Joe Gardner werkelijkheid lijkt te worden, namelijk van de maatschappelijke ommekeer die veel oude dienstmaten van hem hebben gemaakt. Een aantal lijkt verraad te hebben gepleegd aan De Dienst; ze hebben zich laten verleiden door het grote geld.
Kenmerkend voor dit soort thrillers is de fysieke hardheid van het verhaal. In Extreem: schietschijf lijken meer kogels te worden afgevuurd dan er woorden worden gesproken. Het is een verhaal dat hoofdzakelijk bestaat uit rondvliegende spieren, zenuwen en losgerukte stukken vlees. Als je geniet van de beschrijving hoe een sneldraaiende boormachine door een vingernagel gaat, kan dit boek de juiste keuze zijn. Veel andere diepgang is er niet te ontdekken en de personages worden al even gevoelloos beschreven als ze zich door het verhaal bewegen. Niemand heeft een sociale achtergrond, hunkert naar familie of een rustiger leven, er geldt maar één regel: kiezen of je zelf jaagt, of de jagers zich anders tegen jou laten keren. Dan moet je nogal echt liefhebber zijn om dat een hele serie vol te houden. Dus is Extreem: schietschijf een verhaal voor de echte diehardfan van dit subgenre, die waarschijnlijk meer onder het mannelijke lezerspubliek te vinden zal zijn. | 0neg
|
Ad Visser was natuurlijk de man van Toppop, het wekelijkse programma over popmuziek op de Nederlandse televisie van de jaren 70 en 80 (met de fameuze dans van Penney de Jager). Daarnaast had hij zijn eigen radioprogramma SuperClean DreamMachine. Over en vanuit die wereld doet Visser in een aantal korte stukken verslag, naast anekdotes hoe hij als avant-garde artiest aan de weg timmerde. In die wereld ontmoette hij grote popsterren als Elton John, Iggy Pop, Eric Clapton en David Bowie. Ook daar vertelt hij over. Sommige van die verhalen heeft hij ook op tv verteld in de keren dat hij als aanschoof bij Pauw, of misschien een andere late-night talkshow.
Voor wie die tijd heeft meegemaakt is het gedeeltelijk een leuke ‘trip down memory lane’. Visser toont zich een gemakkelijk en regelmatig grappige verteller, die niet vies is van wat overdrijving. Zelf geeft hij al aan: “…dat de inhoud wemelt van de onjuistheden, barst van de fouten, aan elkaar hangt van verzinsels, dat er geen hout van klopt en dat zelfs elke overeenkomst met de werkelijkheid op toeval lijkt te berusten”.
Uiteindelijk is het allemaal wat te anekdotisch, te veel een egotripperij (“Maar laat ik het nu eens niet over mezelf hebben, hoewel dat niet mee zal vallen”) om het hele boek voldoende te kunnen boeien. | 0neg
|
Het stelen van kunstvoorwerpen, schilderijen en kostbare juwelen uit musea en kunsthallen is een geliefd onderwerp bij filmers en schrijvers. The Tomas Crown Affair, Entrapment, Topkapi en De Caravaggio kunstgreep zijn slechts enkele van de lange rij titels die draaien om de diefstal van kunst. Met zijn debuutthriller Kunstroof doet de Vlaamse bedrijfsjournalist Raymond Rombout een poging om aansluiting te vinden bij deze grote voorgangers.
Hoofdpersoon in Kunstroof is Arturo Dias, een grote, stoere kerel van Argentijnse afkomst. Hij is iemand met een roerig verleden: voormalig guerrillastrijder, ex-kunsthandelaar, ex-heler, ex-bajesklant en ex-echtgenoot. Na een knokpartij in het casino van Namen ziet hij zich genoodzaakt te vluchten omdat hem, bij een hernieuwde kennismaking met de politie, nog een gevangenisstraf te wachten staat. Hij loopt ene Renard tegen het lijf met wie hij naar Falmignoul rijdt, een gehucht in de Ardennen waar een kunstbiënnale gehouden zal worden. Renard blijkt de plaatselijke politiefunctionaris van Falmignoul te zijn. Hij vraagt Arturo Dias om tijdens de kunstbiënnale als veiligheidsexpert op te treden, omdat hij een herhaling vreest van de kunstdiefstal tijdens de biënnale in Fontainebleau. Zijn vermoedens blijken bewaarheid. De crimineel Tony Leroy doet, in opdracht van vermogende kunstverzamelaars, een poging om een reeks Amerikaanse modernisten te stelen. Als Arturo Dias probeert de diefstal te verhinderen, wordt hij samen met een aantal dorpsbewoners gegijzeld door de bewapende kunstcriminelen.
Raymond Rombout heeft een verdienstelijk verhaal geschreven, maar het kan niet verhullen dat hij veel debutantenvalkuilen niet heeft weten te omzeilen. Hij heeft met name moeite gehad met dosering, balans en het creëren van een degelijke spanningsboog. In een goed boek heeft vrijwel elk detail dat wordt beschreven een functie binnen het verhaal. Rombout daarentegen schrijft tal van scenes, zoals bezoekjes aan een fietsenmuseum en een plaatselijke kroeg, die op zich aardig zijn, maar die weinig tot niets van doen hebben met het verhaalverloop. Daarnaast heeft hij een zeer beschrijvende manier van vertellen (lange beschrijvingen van interieurs en locaties) die de sfeer van het verhaal wellicht ten goede komen, maar die minder geslaagd zijn voor de spanningsopbouw. Mede daardoor duurt het veel te lang (ruim 182 pagina's) voordat er daadwerkelijk enige actie te bespeuren is.
Verder heeft Rombout zich bezondigd aan te veel clichés. Met name de verwikkelingen rond de boeven zijn afgezaagd en zelfs wat kinderlijk. Want, natuurlijk is een aantal boeven oliedom, krijgen de boeven onderling ruzie en probeert één van de dommekrachten tijdens de gijzeling een mooie jonge vrouw te verkrachten. En, ach ja, natuurlijk heeft de held, Arturo Dias, een onweerstaanbare aantrekkingskracht op vrouwen. Tel daarbij op dat de geloofwaardigheid soms te wensen overlaat en dat het toeval een grote rol speelt (Arturo Dias is toevallig kunstexpert en toevallig gijzelingsexpert) en het wordt duidelijk dat Kunstroof een eenvoudig eendimensionaal verhaal is dat veel weg heeft van een stripverhaal.
Dat neemt niet weg dat Kunstroof op zich niet onaardig geschreven is. Rombout heeft een vlotte pen, maar zijn debuutroman is toch in te veel opzichten een vingeroefening voor het grote werk dat nog moet komen. Gelukkig heeft Rombout potentie, dus het komt wel goed. Ook held Arturo Dias heeft het wel degelijk in zich om, met iets meer diepgang, een geslaagd romanpersonage te worden. Het wachten is dan ook op het volgende boek. Same player shoots again. | 0neg
|
Het boek begint met een proloog die geschreven is vanuit de drie godinnen die de verdwenen sterren hebben geschapen. De rode draad van de trilogie wordt hierin uitgelegd, waardoor het derde boek als een stand alone gelezen kan worden. Het was niet moeilijk om te begrijpen waar het verhaal over ging.
Het leren kennen van de personages gaat moeizamer. In het begin zijn veel dialogen uitgeschreven die behoorlijk kaal zijn: het is niet altijd duidelijk wie er aan het woord is en hoe personages zich voelen.
Het verhaal wordt in principe vanuit Riley en Doyle geschreven, maar de gedachten van andere personages komen er soms ook tussendoor. Deze door elkaar lopende perspectieven maakten het lastig om me in de personages in te leven, doordat het in het begin niet altijd duidelijk was over wiens gevoelens of gedachten ik las.
Uiteindelijk lukte het me wel om de personages uit elkaar te houden. Vooral de dames hebben een eigen karakter. Sawyer en Bran waren daarentegen niet erg sterk uitgewerkt. Wellicht was dat ook niet nodig voor lezers die de voorgaande twee delen hebben gelezen, gezien zij daar een prominentere rol in speelden.
Wat opvallend was, was de harmonie waarin de personages met elkaar omgingen. Ondanks de lange tijd dat zo dicht op elkaars lip zitten, zijn er maar weinig irritaties en de enkele keer dat dat gebeurt, waait het ook snel weer over. De personages waren misschien meer tot leven gekomen als ze iets meer ruwe randjes hadden (met uitzondering van Riley en Doyle, daar ging dat wel heel goed).
De dialogen tussen meer dan twee personen lezen moeizaam en brengen de personages ook niet echt tot leven. Het gaat vaak van de hak op de tak en hoewel dat in het echte leven ook gebeurt, leest het niet prettig en begrijp ik er de noodzaak niet van. De gesprekken duren dikwijls te lang zonder dat het echt iets lijkt toe te voegen aan het verhaal.
De doelstelling van de zes personages is duidelijk, zodat het plot redelijk voorspelbaar is. Er zijn geen verrassende wendingen en de actiescènes zijn erg kort in vergelijking met alle bladzijden aan voorbereidingen die eraan voorafgaan. Van spanning is daarom niet echt sprake.
Wat het plot betreft, is het een beetje onwerkelijk dat alleen deze zes mensen iets tegen het onheil kunnen aanrichten. De indruk wordt gewekt dat de hele wereld vernietigd dreigt te worden als het de hoofdrolspelers niet lukt om de antagonist tegen te houden, maar het is niet duidelijk waarom die zich wel tegen een leger of andere machtige magiërs zou kunnen weren. Veel dingen bleken dan wel ‘voorbestemd’ te zijn voor de zes hoofdpersonen, maar voor mij werkt dat niet zo goed en daardoor verliest het verhaal een beetje aan kracht.
Waar Roberts wel heel goed in slaagt, is het beschrijven van de (romantische) gevoelens van de personages en het opbouwen van de passie ertussen. Dit wist ze prachtig te verwoorden op een manier die verre van afgezaagd klonk. Hierdoor heb ik de twee hoofdpersonen (die duidelijk meer zwakten hadden dan de andere personages) wel in mijn hart gesloten.
Al met al zal dit boek bij liefhebbers van romantische fantasy wel in de smaak vallen, maar voor mij ontbrak het aan spanning en mysterie. Het verhaal leek geen enkel moment van de vastgestelde koers af te wijken en wist me niet te verrassen. | 0neg
|
Avontuurlijke vakanties met waanzinnige feesten op een prachtig Italiaans eiland. De droom van ieder tienermeisje. Zo ook voor de Nederlandse Alicia. Samen met haar ouders, broertje en zusje brengt ze onvergetelijke vakanties door op het eiland met de beweging die zichzelf ´Casa Nostra´ noemt. Aan het hoofd hiervan staat de mooie en bijzondere Sofia. Vanaf het moment dat Alicia´s ouders zich bij Casa Nostra aansluiten, ontwikkelt Alicia een enorme bewondering voor Sofia en haar zoon Luca, waar ze smoorverliefd op wordt. Al snel wordt het dagelijkse leven in Nederland steeds minder belangrijk en leeft ze nog enkel naar de vakanties in Italië toe. Het verhaal ontwikkelt zich als een lange brief en wanneer haar ouders worden verstoten door Casa Nostra is Alicia vastbesloten om Sofia te overtuigen van hun goede wil en zo hopelijk ooit weer zo´n prachtige vakantie te beleven in Italië.
Hoe Alicia de vakanties op het eiland met haar familie en vrienden ervaart is mooi om te lezen en geeft je een klein vakantiegevoel. Het strand, de zee, de bergen en de ongelofelijke feesten en activiteiten worden uitgebreid beschreven, maar dat is ook alle duidelijkheid die de schrijfster van Een heel bijzonder meisje je geeft. Het boek is kort, waardoor de lezer het gevoel kan krijgen dat het verhaal niet af is. Ook zorgt de bijzondere schrijfstijl ervoor dat het verhaal gejaagd overkomt, door de korte en vaak onvolledige zinnen. Hierdoor blijft het verhaal oppervlakkig met weinig momenten van echte diepgang.
Anna van Praag trekt je mee in het verhaal van Alicia dat tot op de laatste bladzijde ongrijpbaar zal blijven. Jammer genoeg komt Alicia, de hoofdpersoon, niet helemaal uit de verf. Dit komt doordat Van Praag naast de vakanties geen dagelijks leven van Alicia schetst. Het meisje heeft weinig vrienden op school en leeft enkel naar de vakanties toe, waardoor lezers zich moeilijk in haar zullen kunnen verplaatsen. Onduidelijkheid en het gebrek aan diepgang zijn dan ook de grootste missers van dit boek. Vragen over het doel van de club, waarom Sofia als een godin wordt beschouwd en hoe het echte leven van Alicia eruit ziet borrelen telkens opnieuw op tijdens het lezen van dit boek.
In dit boek wordt er wel een positieve draai gegeven aan hoe belangrijk het is dat iedereen zijn eigen ideeën heeft en hoe mooi het kan zijn om samen te reizen. Bijzonder is het wel om eens een boek in een compleet andere schrijfstijl te lezen. Ondanks de onduidelijkheden in het verhaal kan het boek daardoor wel speciaal en ongebruikelijk genoemd worden. Voor wie echt eens een keer iets heel anders wilt lezen, is dit boek wel de moeite waard. Toch houdt het boek de lezer door de eerdergenoemde redenen niet in zijn greep.
Van Praag is net als dit boek een bijzondere verschijning. In haar boeken komt duidelijk terug dat ze zelf verschillende wereldreizen heeft gemaakt. Zoals ze zelf zegt is schrijven voor haar als lezen en reizen in één. Ze woont met haar gezin in een kleine herberg, waar mensen samen komen om te eten, filosoferen en om te dromen. Deze instelling die ze beschrijft op haar website lijkt vergelijkbaar met club Casa Nostra en hun bedoelingen. Daarnaast vertoont het uiterlijk van de auteur gelijkenis met de manier waarop Sofia op het omslag wordt geschetst. Het lijkt wel alsof Van Praag het boek om zichzelf heen heeft geschreven, waardoor het nog spijtiger is dat het boek voor mij niet meer dan twee sterren weet binnen te slepen. | 0neg
|
Elke dag maandag is het eerste boek van de Amerikaanse schrijfster Jessica Brody dat vertaald is in het Nederlands. Brody wil al sinds de jonge leeftijd van zeven jaar schrijfster worden en heeft zoals wel duidelijk is haar droom waargemaakt. Ze is nu fulltime schrijfster en heeft met dit boek nu ook de Nederlandstalige lezers weten te bereiken.
Elke dag maandag vertelt het verhaal van Ellison Sparks die op een dag opstaat en de ergste maandag ooit meemaakt. Haar speech die ze voor school moet geven loopt helemaal mis, ze vergeet haar paraplu waardoor haar haar een boeltje wordt en daar bovenop maakt haar vriend Tristan het nog eens uit ook! Wanneer ze de volgende ochtend wakker wordt, lijkt het echter alsof deze dag nooit heeft plaatsgevonden. Meer nog, ze beleeft diezelfde maandag gewoon helemaal opnieuw en krijgt de kans om de dingen anders en beter aan te pakken. Toch lijkt het alsof er dingen blijven mislopen. Zo kan ze niet beletten dat haar vriend Tristan het uitmaakt en lopen tal van andere zaken nog steeds mis. Hoeveel keer zal Ellison diezelfde maandag moeten overdoen alvorens het een goede dag wordt? Zal ze erin slagen om het tij te laten keren of zal haar leven vanaf nu uit alleen maar uit maandagen bestaan?
Elke dag maandag is een zeer luchtig verhaal dat eigenlijk weinig inhoud bevat. Het is erg eenvoudig geschreven en bevat bovendien zeer veel jeugdig taalgebruik zoals ‘Ik zit maar wat te dollen, joh!’, ‘Whazzup?’ en ‘Alles kits?’. In sommige stukken en dialogen worden er erg veel van dergelijke zinnen en woorden gebruikt, wat soms wel storend is. Soms zorgt deze manier van schrijven echter ook voor een humoristisch element. De auteur gebruikt soms zodanig veel gekke woorden in één zin, waardoor je er dan ook weleens mee gaat lachen. Over het algemeen leest het echter niet altijd even fijn.
Het hele verhaal wordt verteld door Ellison zelf. Doorheen haar ogen leer je de andere centrale personages, zoals Owen en Tristan, echter ook goed kennen. Het zijn fijne karakters die beiden een belangrijke rol spelen in het leven van Ellison. Deze personages op die manier leren kennen is wel een leuk element binnen het verhaal.
De centrale thema’s van het boek zijn liefde, vriendschap en humor die zich vermengen in het leven van een doodgewone tiener, wat het wel een herkenbaar verhaal maakt voor jonge lezers. Desondanks het een luchtig verhaal is dat makkelijk leest, is het geen echte aanrader. De schrijfster tracht ervoor te zorgen dat de lezer elke maandag op een compleet andere manier beleeft, maar hier is ze slechts deels in geslaagd. Niet iedere maandag is hetzelfde, maar wanneer je zo een heel boek leest, gaat het herbeleven van die maandag wel vervelen. Het is een fijn boek voor echt jonge lezers, maar voor jongeren ouder dan 15 jaar is het geen aanrader meer. | 0neg
|
Tijdens een feestje bij hem thuis wordt Paul Callaway door de politie van het kleine plaatsje Clark Falls, waar hij en zijn vrouw Sara een paar maanden eerder zijn komen te wonen, gearresteerd. Paul wordt beschuldigd van misbruik van zijn minderjarige buurmeisje. Terwijl hij weet dat hij onschuldig is.
Om zijn onschuld te bewijzen gaat Paul, ondanks dat hij wel een advocaat heeft, ook zelf op onderzoek uit. En ontdekt tot zijn verbijstering dat een van zijn buren, de bij alle andere buren zeer gerespecteerde oud-politieman Roger Mallory, een nogal dubieuze 'liefhebberij' heeft.
In principe zijn dit gegevens voor een spannende en daardoor boeiende thriller. Sean Doolittle is daar met De perfecte buren helaas niet in geslaagd. Ondanks het veelbelovende begin in het eerste hoofdstuk zijn de daaropvolgende hoofdstukken een lange opsomming van oninteressante wetenswaardigheden over Paul en Sara's buren.
Ongeveer halverwege het boek begint het verhaal wat boeiender te worden en komt er een heel klein beetje spanning om de hoek kijken. Veel te laat, en ook nog eens niet voldoende om er een echt goed boek van te maken.
Toch is er nog wel iets positiefs te melden over De perfecte buren. Het boek leest namelijk redelijk makkelijk. En het is Doolittle gelukt om de lezer toch nieuwsgierig te maken naar de afloop. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. | 0neg
|
Stress Reset:” Een stukje herkenning maar vooral ontgoocheling”.
Dit boek heeft op de achterflap de tekst: ”Waarschuwing,dit boek gaat je leven grondig veranderen”. Natuurlijk zijn de verwachtingen dan hoog en hoopt de lezer veel maar maakt dit verhaal zijn belofte waar?
Het verhaal bestaat uit twee delen. Het eerste deel vertelt over een zoektocht naar een oplossing om chronische problemen aan te pakken. Dit stuk is een interessante tocht die herkenning en een stuk erkenning laat zien. Het is een reis die begint wanneer Carine,de vertelster van het grootste deel van het boek, een mysterieuze man ontmoet in de wachtzaal bij de dokter . Deze man zegt de remedie te hebben voor haar klachten en zo ontstaat er bij haar terug hoop. Een bepaalde formule lijkt voor haar en haar vriendinnen wel een mirakel. Als lezer heb je het gevoel dat het overdreven en ongeloofwaardig is. Toch hoop je ergens dat het werkt hoewel je wel beter weet. Als ervaringsdeskundige ben je altijd op zoek vaak tegen beter weten in.
Het vervolg van het boek is een opsomming over mogelijke behandelingen en de mening van de schrijver over deze. Dit gedeelte is nergens wetenschappelijk onderbouwd of gestaafd door bewijzen. Enkel de ervaring van de schrijver wordt hier op schoolse wijze doorgegeven.
Stress Reset maakt nergens zijn naam waar.. Er worden geen tips of adviezen gegeven om meer rust te vinden of minder stress te ervaren. Het eerste deel van het boek vertelt over de eigen indruk en is mits wat aanpassingen niet slecht maar in zijn totaliteit is het boek teleurstellend.
Het is meer een reclameboodschap dan een boek en doet nergens wat het belooft.
Misschien had het interessanter geweest als de auteur de persoonlijke uitstap meer uitgediept had en het tweede deel weggelaten had ? Anders had het tweede deel veel beter wetenschappelijk onderbouwd moeten zijn met de voor en nadelen. Nu blijf je met een leeg gevoel achter.
Een misser van formaat. | 0neg
|
Ik las in 2015 'Kom hier dat ik u kus' van Griet op de Beeck en was overdonderd. Ik vond het prachtig, rauw geschreven. 'Het beste wat we hebben' las ik begin dit jaar en vond ik al iets minder aansprekend. Maar 'Gezien de feiten' vond ik geen goed boek. Maar aangezien ik nooit fan ben geweest van novelles, had ik misschien ook niet teveel moeten verwachten van dit boekenweek geschenk 2018.
Het onderliggende thema, een pijnlijk huwelijk en verregaande aanpassing aan de verwachting van anderen (de dochter van de hoofdpersoon in dit verhaal), is aansprekend. Maar het thema vind ik in dit verhaal teveel geromantiseerd.
Hetzelfde gevoel beklijfde met na het lezen van het boek 'de Tatoeëerder van Auschwitz'. Een waargebeurd, verschrikkelijk maar tegelijkertijd inspirerend verhaal over liefde en hoop. Maar ook dat verhaal vond ik teveel geromantiseerd door de auteur Heather Morris. Net als 'Gezien de feiten'. Waardoor beide boeken mij niet hebben geraakt. | 0neg
|
Ik vond dit een minder boek van Deze schrijfster. Het duurt erg lang voor er daadwerkelijk iets gebeurd en daarna wordt het allemaal wat ongeloofwaardig. | 0neg
|
Voor stuurloos, een thriller met opmerkingen als "Indringend en claustrofobisch, met één van de beste plotwendingen in de recente thrillerliteratuur - The sunday times", had ik hoge verwachtingen.
Niets bleek minder waar te zijn... Ik denk dat ik een stuk of 10 keer gedacht heb om dit boek weg te leggen, maar door deelname aan de leesclub heb ik op mijn tanden moeten bijten en toch moeten doorlezen. Ik moet toegeven sommige passages schuin gelezen te hebben. Vanaf hoofdstuk 22 vond ik eindelijk een beetje de draad van het verhaal (gelukkig dat ik doorgelezen heb) en lazen de laatste hoofdstukken dan toch nog goed weg. Daarom nog een 2 sterren. Jammer maar een tegenvaller, misschien door mijn hoge verwachtingen? | 0neg
|
Tussen water en wind begint met een moord, ik hou daar echt niet van dus meteen door naar het volgende verhaal.
Goud onder de golven, ik kom er niet in, vind het saai.
Misschien dat de verhalen later toch romantisch worden, maar ik lees niet verder. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.