ID
stringlengths 5
12
| summary
stringlengths 0
1.73k
| text
stringlengths 0
68.7k
|
|---|---|---|
QUEPASA_270 | 22-02-19: A folga das Ambulancias ponse máis tensa na Costa da Morte mentres a negociación continúa en Santiago. 20-02-19: Días de gran tensión arredor da folga das Ambulancias. | Así queda a ambulancia de Ponteceso Segue tensándose a corda no marco da folga dos profesionais do sector de transporte sanitario. Despois de semanas de rodas pinchadas e pintadas, a violencia deu un paso inaceptable co incendio dunha ambulancia. Acontecía esta pasada noite en Santa Comba. Un acto que non beneficia en nada a imaxe dos traballadores, que teñen unha loita máis que lexítima por unha mellora das súas condicións. "Eso temos que condenalo, non nos fai ningún ben de cara ás nosas reivindicacións", explica Óscar Vázquez, representante sindical de UGT. "Nós non temos nada que ver con eses actos, e en todo caso non nos deslixitima das cousas que pedimos, pois tras 3 anos de soldos conxelados é perfectamente normal que pidamos algunhas melloras". En todo caso, cómpre deixar claro que dentro do sector hai xente para todo. "Non todos somo saboteadores", recoñece un traballador. "As pintadas aínda pasa, porque visibiliza o problema, pero isto non é respectable, aínda que hai que lembrar os vehículos son de Renting, e tampouco deixa de funcionar o servizo", valoran. A loita continúa, porque "pelexamos por unha subida de soldo, pero por melloras técnicas, melloras para os vehículos, máis vehículos máis persoal", explica Vázquez. En todo caso, os sindicatos demárcanse do runrun que se está xerando na poboación de os traballadores do sector a folga está pactada coa patronal para apretar á Xunta. "Eu desminto totalmente esto. Non hai ningún tipo de pacto, os grandes perxudicados do conflito somos os traballadoresm porque as empresas ata agora non perderon nada. "Baixo ningún concepto da man da patronal, o que nos faltaba despois de como nos están tratando", sinala rodunto Vázquez, que lembra que ir á folga lles está constando cartos aos traballadores. "O noso conflito é contra as empresas, pero tamén facemos responsable á administración, que son os responsables das contratas. A administracións téñense que involucrar porque as concesións", recoñece. "A folga non se vai parar mentres non haia un acordo", avisa. Reunión na Consellería Este xoves 28 de febreiro hai reunión con todas as partes convocadas pola Consellería de Santidede. "Iremos á reunión pero esperamos chegar á reunión con algo máis, porque non podemos chegar á mesa co que hai, unha subida dun 0%, e ningunha mellora. A pelota está no tellado da Consellería, que é a que ten que mover ficha", apunta. |
PRAZA_20317 | Igaciencia entrega na Coruña os galardóns ás apps e proxectos tecnolóxicos deseñados por alumnado de varios institutos galegos | Igaciencia traballa dende hai unha década "a prol da ciencia galega e do galego na ciencia". Divulgación, promoción da I+D+i e unha actividade moi intensa ligada ao ensino concrétase en iniciativas como o Concurso Galego de Robótica, o Congreso de Software Libre para a Educación, o Rally Científico e Matemático ou as iniciativas Inventa en Galego e Sensores para Todos, dúas iniciativas dirixidas ao estudantado que este luns, ás portas da fin do curso, entregaron os seus galardóns na Coruña e volveron amosar que lingua galega, aplicacións móbiles e escola poden ir da man con moi bos resultados. O primeiro premio da terceira edición do certame de deseño de aplicacións para Android foi para a aplicación BiciCoruña, un traballo do alumnado de 2º de Bacharelato do IES Ramón Menéndez Pidal, que foi escenario da entrega de premios. Baixo a coordinación da profesora Paz Freire o equipo vencedor botou man dun paquete de datos abertos do Concello coruñés para deseñar unha app que amosa sobre o mapa as bicicletas da rede pública que están dispoñibles en cada unha das paradas. A aplicación permite ademais gardar as paradas favoritas e almacenar os datos na memoria interna ou na tarxeta SD do teléfono. O segundo premio foi para un paquete de sete aplicacións deseñadas por estudantes de primeiro de Bacharelato do IES Blanco Amor de Culleredo coa dirección do profesor Ángel Acción. Entre as apps distinguidas está Auxilia2, con información para actuar en situacións de emerxencia, e outras ligadas a diferentes ámbitos do municipio de Culleredo; é o caso de Goce Culleredo, creada para "axudar a organizar o tempo" de lecer, amosando os recursos da vila e o xeito de contactar con eles, tamén directamente a través do teléfono. 'Sensores para todos' distinguiu proxectos para medir a intensidade da luz, manipular obxectos 3D ou estudar a domótica nas vivendas Xunto aos premios Inventa en Galego, que Igaciencia organiza xunto á Secretaría Xeral de Política Lingüística, a entidade anunciou tamén os traballos gañadores en Sensores para todos, coorganizada co Concello da Coruña. O primeiro dos proxectos distinguidos por Con Sciencie Journal, unha aplicación para "medir as distintas intensidades de luz" aproveitando os sensores do móbil, "obter gráficos e gardar os experimentos en Drive". Outro dos premios foi para o IES de Brión con Interpretación victual interactiva, un proxecto que "permite a representación e manipulación dun obxecto 3D en tempo real mediante a información recibida por un sensor. Domótica e vivenda bioclimática, do IES de Ortigueira, Sensor de temperatura TMP36 de arduino1, do IES Concepción Arenal de Ferrol, e Máquina medidora da radiación ultravioleta, do IES Castro Alobre de Vilagarcía, foron os outros traballos premiados. A xuízo do secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García, certames como Inventa en Galego amosan a "utilidade do galego para desenvolver proxectos tecnolóxicos", así como "a posibilidade de empregar a nosa lingua na resolución de problemas cotiáns a través da tecnoloxía". Neste sentido o alcalde da Coruña, Xulio Ferreiro, subliña a "importancia de normalizar o uso do galego" en ámbitos como o científico "entre a rapazada dos institutos de Galicia". No caso do proxecto gañador, BiciCoruña, Ferreiro coida que "mestura esa aposta pola innovación, pola ciencia e a tecnoloxía" e ademais, "pola mobilidade sostible, unha receita estupenda que inclúe o uso da lingua galega". Ciencia e tecnoloxía en Praza.gal ofrecida por <a data-cke-saved-href='http://taboleiro.praza.gal/delivery/ck.php?n=a9393ebb&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE' href='http://taboleiro.praza.gal/delivery/ck.php?n=a9393ebb&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE' target='_blank'><img data-cke-saved-src='http://taboleiro.praza.gal/delivery/avw.php?zoneid=126&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE&n=a9393ebb' src='http://taboleiro.praza.gal/delivery/avw.php?zoneid=126&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE&n=a9393ebb' border='0' alt='' /></a> |
NOS_22900 | Ingresan no grupo de concellos marcados en vermello Santa Comba, Ponteceso, Vilalba, O Carballiño e Verín | O número de municipios en alerta máxima por casos de coronavirus volve situarse este domingo en 50 ao elevarse o grao de aviso nos concellos de Santa Comba, Ponteceso, Vilalba, O Carballiño e Verín, mentres que se rebaixa en Neda, Cangas e Moaña. Coa actualización este domingo do mapa de alertas que cada día dispón na súa páxina web a Consellaría de Sanidade, hai medio cento de concellos marcados en vermello (máximo nivel de alerta) e outros 25 no segundo grao de aviso, o laranxa. Deste xeito, O Carballiño e Verín, dous dos concellos que levaron a dianteira en canto a medidas restritivas este outono pola incidencia do virus, volven figurar en vermello. Estes dous municipios encadean varios días entrando e saíndo do grupo de localidades marcadas en vermello no mapa do Sergas. En total, son cinco os municipios neste nivel: Ribadavia, Xinzo de Limia, O Carballiño, Verín e Ourense. Deste modo, ao elevarse o grao de alerta en Ponteceso e Santa Comba e degradarse en Neda, na área da Coruña hai 20 concellos que figuran en vermello no mapa de avisos do Sergas: Ferrol, Narón, Fene, Pontedeume, A Coruña, Arteixo, Culleredo, Cambre, Oleiros, Carballo, Malpica, Ponteceso, Cabana, Vimianzo, Santa Comba, Ordes, Santiago, Ames, Teo e Noia. Pola súa banda, Cangas e Moaña, da comarca do Morrazo, pasan ao 'laranxa'. Os municipios da mesma área sanitaria en vermello son Cambados, O Grove, A Guarda, Lalín, Marín, Mos, Nigrán, Poio, Pontevedra, O Porriño, Ponteareas, Redondela, Ribadumia, Salvaterra de Miño, Sanxenxo, Soutomaior, Tui, Vigo e Vilagarcía de Arousa. Por último, na zona de Lugo elévanse a seis os municipios en vermello, coa novidade de Vilalba, na Terra Chá, que se suma a Cervo, Lugo, Chantada, Viveiro e Burela. A entrada no nivel máximo de risco de todas estas localidades implica que se detectaron máis de 21 casos de coronavirus no últimos sete días. Con todo, nas urbes de máis de 50.000 habitantes, o limiar para detectar o aviso vai en función do tamaño: Ferrol --máis de 76 casos nunha semana--, Pontevedra --máis de 96--, Santiago --máis de 112--, Lugo --máis de 112--, Ourense --máis de 120--, A Coruña --máis de 276-- e Vigo --máis de 332--. Nivel laranxa No segundo nivel de alerta atópanse 25 municipios galegos --mesmo número que o sábado--, concentrados, do mesmo modo que ocorre cos concellos marcados en 'vermello', na zona atlántica galega, nas zonas de Pontevedra e da Coruña, que contan respectivamente con 9 e 13 localidades en aviso laranxa. Ingresan no grupo da alerta laranxa A Estrada, Cangas, Moaña, O Rosal e Salceda de Caselas, que se suman a Cuntis, Caldas de Reis, Bueu, A Estrada, Ponte Caldelas, Baiona, Tomiño e A Cañiza. Na área da Coruña, as novidades son a saída de Mugardos, Ares, Cerceda, Ponteceso, Santa Comba e Melide, o regreso de Boqueixón e a entrada de Neda e Ribeira, que acompañan a Valdoviño, Sada, Laxe, Zas, Cee e Porto do Son. A Terra de Lemos neste domingo un só municipio en cor laranxa, Monforte. Na comarca de Lugo, Guntín, e na da Ulloa, Palas de Reis, pasen a estar en amarelo. Na área de Ourense tamén se reducen a dous os concellos no segundo grao de alerta: Barbadás e A Rúa. |
PRAZA_6233 | Un manifesto en contra de apoio público ás corridas de touras suma o apoio de 23 parlamentarios, todos os de AGE e BNG e oito do PSdeG. "Resulta dunha tremenda indignidade dedicar recursos públicos para a celebración de espectáculos de violencia", din. | A plataforma Galicia, Mellor Sen Touradas vén de facer público o manifesto "A Coruña libre de touradas" asinado por 23 deputadas e deputados do Parlamento galego e no que se pide de xeito taxativo a supresión de calquera tipo de apoio público á realización dunha hipotética feira taurina no municipio. O manifesto contra calquera tipo de apoio público ás touradas está asinado por 23 deputados do Parlamento O documento asinado polos parlamentarios galegos recupera a Declaración Universal dos Dereitos do Animal ratificada pola UNESCO en 1978 e que de xeito sorprendente forma parte do preámbulo da Lei 1/93 de Protección Animal de Galicia, a mesma que exclúe os eventos taurinos da prohibición de espectáculos con animais no seu artigo 5º. O texto sostén que esta declaración internacional "semella converterse en papel mollado". Para os deputados "resulta dunha tremenda indignidade dedicar recursos e medios públicos para a celebración de espectáculos de violencia" e engade o manifesto que "non se pode entender como un goberno municipal é capaz de non escoitar á cidadanía e tomar a determinación de suprimir os festexos taurinos", en clara alusión á falta de respostas do Concello da Coruña aos requerimentos da plataforma Galicia, Mellor Sen Touradas e outros colectivos ao redor da posibilidade de convocatoria dunha consulta local, ou de que se someta ao criterio da rúa a pervivencia ou non das touradas. "Non se pode entender como un goberno municipal é capaz de non escoitar á cidadanía e tomar a determinación de suprimir os festexos taurinos" Neste sentido, os asinantes tamén advirten de que o entramado taurino localizado na cidade "só responde a un interese economicista de certos lobbies e sectores interesados en que os festexos taurinos continúen a ser unha excepción normativa" cualificando esta excepción tamén como "anormalidade lexislativa". A totalidade dos grupos parlamentares de AGE e BNG suscribiron esta iniciativa dos abolicionistas, ao igual que oito deputadas e deputados do PSdeG-PSOE. Varios deputados socialistas desculparon a súa sinatura ao non estar presentes no momento de rexistro. Todos os deputados de AGE e do BNG e oito do PSdeG asinaron o manifesto Os abolicionistas entenden que o manifesto reflicte a unha importante mostra representativa do posicionamento que dende outras institucións se está a tomar como contrapoder aos movementos dun PP que goberna para os grupúsculos taurinos e nega a capacidade de decisión ao conxunto da Sociedade. Lembran dende a plataforma que tamén deputados do Partido Popular amosan, todavía en "petit comité", unha postura radicalmente oposta á liña marcada polo propio "lobby" taurino interno. "Non enganan a cidadanía nen agradan aos abolicionistas" Rubén Pérez, voceiro de Galicia, Mellor Sen Touradas, quixo responder ás declaracións de Carlos Marcos (Unión Coruñesa) ao respecto da reprogramación da feira taurina no mes de Outubro: "O único anuncio que agradará ao conxunto da cidadanía será a supresión de calquera apoio e concesión pública á realización de festexos cruentos cos animais na nosa cidade. É unha cuestión de ética, non de gustos, e quizáis o señor Marcos debería replantexarse sumar nalgún dos bandos, e non ficar na ambigüidade". "Os colectivos abolicionistas estamos dispostos a sumar forzas e seguir fortalecendo a oposición a que o maltrato animal sexa unha política pública, que dende 2011 xa enguliu 600.000 euros de todas e todos nós". |
PRAZA_4474 | Se cre que pode converterse en Carlos Slim ou Warren Buffet xogando á Bolsa, mellor invista na Bonoloto. Terá máis posibilidades. | As noticias sobre a recuperación económica non resultaban en absoluto esaxeradas. Os trescentos multimillonarios da lista Forbes aumentaron a súa riqueza en máis de 380 mil millóns de euros durante o pasado ano. Mariano Rajoy sabe de que fala cando anuncia que 2014 resultará un ano mellor, non como todos eses economistas sabichóns que o ridiculizaron pero non se decatan. Dinnos que xa vemos a luz ao final de túnel. Pero ao parecer algúns xa levan tempo torrándose ao sol que máis quenta. Non deixa de resultar sorprendente o moito que se parece o capitalismo moderno aos contos de fadas. As cousas pasan porque si, a xente é rica porque si. Para explicar semellante milagre da multiplicación dos millóns e dos millonarios, a versión oficial remítese á Bolsa. Que á vista dos resultados, non é un mercado de valores senón o lugar onde os soños se fan realidade. Non deixa de resultar sorprendente o moito que se parece o capitalismo moderno aos contos de fadas. As cousas pasan porque si, a xente é rica porque si, outra é pobre porque si e ao final os ricos sempre son máis felices, casan uns cos outros e comen perdices. Se cre que pode converterse en Carlos Slim ou Warren Buffet xogando á Bolsa, mellor invista na Bonoloto. Terá máis posibilidades. Se devece por entrar na lista dos millonarios, debe seguir o seu exemplo e mostrarse disposto a facer o que eles fan. Esas cousas que non se poden contar moito en público pero que realmente os enriquecen. Se devece por entrar na lista dos millonarios, faga o que eles fan: o primeiro, pagar soldos cada vez máis baixos para manter a súa marxe de beneficio, como fai Amancio Ortega O primeiro é pagar soldos cada vez máis baixos en contratos cada vez máis precarios para manter a súa marxe de beneficio pase o que pase, como fai Amancio Ortega. Se pode instalarse en países onde a seguridade ou os dereitos laborais resulten unha extravagancia, mellor. Seguramente Karl Marx se equivocaba na teoría da plusvalía e esa idea tan antiga de que o beneficio do capital sae de explotar ao proletariado, pero parece claro que os capitalistas seguen crendo firmemente que tiña razón: a plusvalía hai que arrincarlla ao traballador. O segundo consiste en promover a bos amigos no poder que faciliten posicións dominantes nos mercados ou eliminen os competidores. Tamén resulta moi conveniente que os gobernos sempre se mostren dispostos a botar unha man cos orzamentos do Estado se as cousas se tuercen. Sempre axuda ter un goberno presto a avalar os negocios dun, por disparatados e imposibles que parezan. Os réximes corruptos adoitan ser malos para a democracia, pero en cambio ofrecen excelentes prestacións para os negocios. Que llo conten a Adelson, un dos millonarios que máis progresaron. Ou a China, o réxime comunista dos cen millonarios. Os réximes corruptos adoitan ser malos para a democracia, pero en cambio ofrecen excelentes prestacións para os negocios O terceiro e indispensable consiste en non pagar impostos, algo definitivamente moi propio de pobres. Durante os últimos vinte anos, as rebaixas fiscais concentráronse de maneira sistemática no 5% da poboación máis rica. Vostede ou eu pagamos cinco veces máis impostos que Amancio Ortega, Juan Roig ou Emilio Botín. Ninguén chega a moi rico pagando relixiosamente os impostos que debería. Finalmente, resulta máis que conveniente que o soldo dos directivos quintuplique o soldo dos seus traballadores. Se viron os Soprano, xa saben por que. Vostede preguntarase como é posible que eles gañasen máis e vostede menos se hai tanta crise, todos temos que arrimar o ombreiro e nos repiten unha e outra vez que vivimos tempos de sacrificios. Cuestionarase se se trata dun erro, ou mesmo se será a primeira dunha serie de boas noticias que farán que tanta riqueza pingue cara abaixo e algo dos miles de millóns de Bezos, Manuel Jove ou Villar Mir caian sobre os demais. Pero non se confunda. Funciona así. Ese é o segredo. Para que eles se embolsen eses trescentos oitenta e pico mil millóns extra, vostede ten que gañar menos. A ver se o imos pillando. |
NOS_55146 | Antes de tomar uns días de descanso após un verán de múltiples actuacións con Radio Cos, Quique Peón (A Coruña, 1963), atende Sermos Galiza para falarmos de danza e música. E se múltiplas foron as actuacións da banda que encabeza, múltiplas son as súas facetas no ámbito da cultura: profesor, investigador, creador de danza, director de Xacarandaina, impulsor de Quique Peón Cía... Entrevistámolo no Sermos Galiza 261. Eis un extracto da conversa. | Na túa faceta investigadora, lembras a primeira recollida? Eu tería 17 e foi en Moldes, Melide, e a primeira señora á que lle recollemos chamábase María de Loureiro. Lembro que non cadraba moi ben a explicación que ela daba do baile co que nos sabiamos e empezamos a decatarnos de que había unha desconexión tanto coreográfica como de concepto, e a partir de aquí foi unha droga metida en vea e empecei a recoller, recoller, recoller, coma un tolo, até hoxe. Hai moito traballo feito de recuperación e de divulgación, pois despois púxose no escenario, tentando ser o máis fieis posíbeis a aquilo que se facía na aldea, buscando un equilibrio entre a parte escénica e a tradición pura, ou enxebre. E este é un labor de moitos anos. Conseguíronse moitos premios a nivel nacional, internacional e estatal e o labor foi importante, non só a nivel de recuperación, senón a nivel técnico e artístico. E como reaccionaban nas aldeas neses primeiros anos en que iades recoller mostras? Agora desde hai uns anos é máis fácil, pero daquela, petabas nunha porta, abríanche a folla de arriba un pouquiño e preguntábanche que querías. E eu, "quero que baile e toque". Era unha cousa complicada, convencer a xente. Ademais, non lle daban importancia, pero buscabámonos a vida como fose, por enchufe, polo alcalde, o cura ou o que fose. Eu creo que, a partir dese traballo que fixemos, cambiamos a visión ao país. A partir do traballo que fixemos nós, todo o mundo se puxo a recoller e isto veulle marabilloso a Galiza porque se recuperou moitísimo, moitísimo. Di ti que está todo en arquivos particulares, e esta é unha materia pendente, pero creo que se mellorou moito tanto en vestiario como nas coreografías auténticas e nos movementos... foi unha mellora ao 100%. Falabas de fidelidade, es partidario de cantar temas tradicionais con estrofas en español? Hai moito debate con isto... Eu téñoo meridianamente claro. A maioría das estrofas son en galego, e habendo moitas onde escoller, normalmente eu escollo as feitas en galego. Non creo que haxa que traducir as que están en castelán. É unha documentación etnográfica, a etnografía é unha ciencia e non se poden andar a mudar as cousas. Outra cousa é que ti fagas algo moderno, pero se te vistes de tradicional de hai dous séculos e te pos a facer tradución dunha estrofa que veu de Castilla cando era a sega... paréceme unha animalada. Como fago eu? Dentro do abano de estrofas que hai, escollo as que están en galego e punto. Tampouco teño problema ningún en poñer algunha en castelán se é un castelán que a súa estrutura cheira a galega. Entón, ao mellor, si, pero na meirande parte dos casos, óbvioas. [Podes ler a entrevista íntegra no Sermos Galiza 261, á venda na loxa e nos quiosques habituais] |
PRAZA_12679 | Representantes do Encontro Irmandiño, Máis Galiza, Acción Galega e Ecogaleguistas manteñen encontros comúns e a dúas bandas para conformar un "referente" político. Os debates divídense en estrutura e programas mentres tamén continúan as asembleas abertas. | Efervescencia de contactos para estruturar o que xa se dá en chamar "novo proxecto común", a posible alianza de forzas escindidas do BNG e outras previamente alleas para formar un "novo referente" político orientado a abranguer un amplo espectro, do galeguismo ao nacionalismo. Estes son algúns dos principios básicos que representantes do Encontro Irmandiño, Máis Galiza, Acción Galega -grupo rexistrado como partido político dende hai poucos días- e tamén o Espazo Ecogaleguista teñen sobre a mesa en xuntanzas que se veñen multiplicando nas últimas semanas mentres, paralelamente, continúan as asembleas abertas, auspiciadas esencialmente polos irmandiños pero nas que participan tamén integrantes doutros colectivos e persoas a título individual, e encontros de dirixentes das diversas formacións, xuntos ou por separado, con militantes e simpatizantes en diferentes comarcas. A conciliación destas dúas dinámicas, a de asembleas abertas e contactos entre colectivos xa estruturados, semella ser un dos retos máis inmediatos dos membros da posible unión. Fontes dos diversos colectivos consultadas por Praza coinciden en sinalar que, dos participantes nas conversas, o EI é o máis partidario de que sexan esas asembleas as que piloten o proceso, coas vindeiras eleccións no horizonte pero sen que os comicios "condicionen" unha posible nova organización, que o propio Xosé Manuel Beiras ten considerado que debera ser "de afiliación individual" e construída "dende abaixo". Mentres, +G e as persoas agrupadas en torno a Acción Galega apostan por facer compatibles ambos procesos tendo en conta, en todo caso, que o proxecto "só ten unha oportunidade" e esta pasa, entre outros aspectos, por concorrer ás eleccións e lograr representación parlamentaria. En calquera caso, estas dúas visións non impiden que o proceso avance, segundo as fontes consultadas, no organizativo pero tamén no programático, o ámbito que consideran esencial e no que a priori o obxectivo é facer confluír visións socialdemócratas, outras orientadas ao considerado centro político e as asentadas máis cara á esquerda, todas elas, iso si, coincidentes na consideración de Galicia como nación, especifícase dende un dos colectivos. Nesta liña, das xuntanzas da pasada semana tería saído a conformación de dous grupos de traballo, un centrado na estrutura e outro no eido de propostas e programas. Estes encontros multilaterais conviven, non obstante, con outros de tipo bilateral que poderían simplificar o mapa de siglas internas. A procura de "principios comúns" entre todos os actores deste proceso prodúcese mentres, á marxe das asembleas abertas, as declaracións públicas son de relativo optimismo. Así, nos últimos días a Comisión Executiva Nacional de +G considerou "moi positivas" as conversas "mantidas con outros grupos de cara á materialización dunha plataforma político-electoral co obxectivo de concorrer ás vindeiras eleccións nacionais galegas". Do mesmo xeito, dende os Ecogaleguistas observouse como "urxente" que os diversos colectivos asuman un "compromiso público" orientado ás próximas eleccións. Ese carácter público será o que teña o vindeiro día 24 un coloquio organizado polo Movemento Estudantil Universitario na facultade de Ciencias Políticas de Santiago, e no que intervirán Martiño Noriega (EI), Xoán Bascuas (+G), Xoán Hermida (Ecogaleguistas) e Rafa Cuiña (Acción Galega). |
NOS_32094 | Sabían que ían ser expulsos do país e foron nas mesmas, na procura do impacto propagandístico. A delegación de eurodeputados —co parlamentar do PP Esteban González Pons como portavoz— foron levados a un avión de volta a Madrid após tocar solo venezuelano. Caracas advertíralles previamente que non lles sería tramitada a entrada en Venezuela por os considerar peóns da estratexia golpista. | Foi o chanceler bolivariano Jorge Arreaza quen, para elevar o rango diplomático e político da resposta de Caracas, asumiu a explicación oficial e explicou os motivos que levaron o goberno venezuelano a non admitir a entrada no seu país de eurodeputados que tiñan axendados encontros con Juan Guaidó, autoproclamado presidente do país co apoio dos EUA e boa parte da da UE, e do líder opositor Leopoldo López, actualmente en arresto domiciliario e ao que a xustiza do país caribeño responsabiliza de manifestacións violentas co resultado da varias mortes. "Non permitiremos que a dereita europea perturbe a paz", dixo Arreaza, quen puxo en destaque que os eurodeputados foron instados a desistir para "evitar outra provocación". González Pons, xa de volta no estado español, pediu a retirada das credenciais a todos os embaixadores de Venezuela na UE, unha petición que non ten amparo na legalidade internacional segundo a cal o único goberno lexítimo do país caribeño é o de Nicolás Maduro. |
NOS_13338 | O portavoz da xestora de Podemos en Galiza, José García Buitrón, pronunciouse este sábado arredor do debate que ten lugar na Marea sobre as eleccións primarias para elixir candidato ou candidata á presidencia da Xunta. Sobre Beiras, sinalou que agarda que haxa alternativas. | "Beiras posicionarase ou non, mais até onde pode chegar é a posicionarse. A primeira decisión é súa, pero despois correspóndenos aos demais". Así contestaba José García Buitrón, senador e portavoz da xestora de Podemos na Galiza á posibilidade de que Xosé Manuel Beiras, portavoz de Anova e portavoz parlamentar de AGE, se postule como candidato ás eleccións primarias que teñan lugar no seo da Marea de cara ás eleccións galegas. Nunha entrevista concedida a Radio Coruña-Cadena Ser, Buitrón contestoulle á xornalista Consuelo Bautista que Beiras é un "éxito" desde o punto de vista "político, social e intelectual". "Non se posicionou dunha maneira clara. Se se posicionase, os demais decidiriamos pero eu penso, persoalmente, que non se vai presentar. El tamén o expresou moitas veces", engadiu. Sobre Beiras: "Espero que haxa máis candidatos entre os cales poidamos decidir. Non sei se estará el ou non, pero gustaríame que houbese máis alternativas" O senador e portavoz da xestora de Podemos asegurou que Beiras "paréceme unha persoa da cal un pode dicir moi poucas cousas malas, pero creo que hai que abrir outras etapas políticas, renovar imaxes e expresións políticas. E nese sentido, espero que haxa máis candidatos entre os cales poidamos decidir. Non sei se estará el ou non, pero gustaríame que houbese máis alternativas". Preguntado por se el se ve como candidato da Marea á presidencia da Xunta, apuntou: "Eu cando estou nos sitios estou. Non estou disposto a ser candidato. Tampouco estaba disposto a ser xerente do hospital e funo; non estaba disposto a ser senador e funo. Non estou disposto a ser candidato e xa veremos se o son. Cando se dean as circunstancias e se eu vexo que teño que tomar unha decisión, tomareina. Non é o momento". Situación de Podemos na Galiza Arredor de Podemos na Galiza, García Buitrón asegurou que as pugnas políticas por liderar a formación no país representan "un problema de crecemento e de etapas políticas". Admitiu que durante as negociacións con outras forzas políticas á hora de formar coligazóns "expresamos debilidade desde o punto de vista das nosas fortalezas". "Aí é onde entendemos que hai que iniciar outra etapa desde o punto de vista da representatividade. Non estamos dando a talla necesaria desde o punto de vista da fortaleza política", salientou. Engadiu que deste contexto xurdiron as eleccións internas. |
NOS_4262 | A escalofriante entrada sufrida por Álex Bergantiños, o canteirán a non dosificar nin unha pinga de suor, simboliza o xogo do Dépor neste play off de ascenso. Un equipo entregado, desbocado. Todo o que aforrou durante os seus meses de hibernación na liga regular pono agora sobre o céspede a escadra treinada por Martí. Houbo espazo para o heroísmo no lance do gladiador Bergantiños, mais tamén para a maxia do futbolista con máis talento do combo coruñés, un Fede Cartabia en estado de graza. | Minuto 37. Falta no flanco esquerdo do campo defendido polo Mallorca. Apaña a bola Fede Cartabia. Todo suxire que o arxentino porá o balón no centro da área visitante, á procura dunha cabezada de Domingos Duarte ou Carlos Fernández. Mais o arxentino decide facer aquilo que ninguén agardaba, xusto o que só poden facer os elixidos. Un disparo oblicuo á porta. O gardamallas Manolo Reina ve a bola de esguello. O tempo que o seu cerebro demora en procesar a acción —non é un centro, é un chut! é suficiente para que non chegue a tocar o coiro. Gol. Un tanto maxistral que asinaría sen dubidar Leo Messi. Minuto 41. Un balón en disputa no centro do campo. Dous futbolistas que van con todo porque é todo o que está en xogo. Unha vítima do choque, sangue abundante na boca e momentos de pánico nas bancadas ao ver o futbolista inmóbil. Non un futbolista calquera, a alma deste equipo. Álex Bergantiños. Pasaría a noite no hospital, após serlle reconstruído o beizo inferior. Non dubiden que se pode, máscara proctectora de por medio, xogará no partido de volta este domingo en Mallorca. Esas dúas accións, a segunda saldada coa expulsión do mallorquinista Pedraza, marcaron a lume, o que xa había nunhas ateigadas bancadas, o xogo. Co 1-0, o Dépor caeu por momentos na tentación de especular co resultado e na segunda metade criou menos perigo do que cabía agardar. Tamén porque o Mallorca non é calquera cousa e até con 10 futbolistas é capaz de mover a bola e de criar algunha ocasión de gol. Riazor pediu máis aos seus e os seus responderon. Sobre todo o marabilloso pé esquerdo de Cartabia. Só o esquerdo? Ben, no minuto 79 o futbolista de Rosario (si, tamén Messi é de Rosario) deixou ver que tamén ten pé dereito. Del saíu o centro medido, templado, que deu orixe ao 2-1, após cabezada de Carlos Fernández e remate en media chilena de Quique González. Gol con suspense. Gol fantasma, concedido por un xuíz de liña que mostrou ter ollo de falcón. O 2-0 pon o Dépor en franca vantaxe, nomeadamente ao non ter encaixado gol. Calquera tanto do Dépor en Son Moix obrigaría o Mallorca a marcar 4. De todos xeitos, veremos. A historia do Dépor está chea de episodios triunfais preñados de dor e sofrimento. RC Deportivo: Dani Giménez, Bóveda, Domingos Duarte, Somma (David Simón, min. 45+2), Saúl, Fede Cartabia (Borja Valle, min. 83), Álex Bergantiños (Vicente Gómez, min. 43), Edu Expósito, Pedro, Carlos Fernández e Quique. Real Mallorca: Manolo Reina, Joan Sastre, Valjent, Raíllo, Estupiñán, Pedraza, Salva Sevilla (Fran Gámez, min. 78), Lago Junior, Dani Rodríguez, Leo Suárez (Baba, min. 52) e Abdón Prats (Budimir, min. 64). Goles: 1-0 Fede Cartabia (min. 37); 2-0 Quique (min. 79). Árbitro: Trujillo Suárez (colexio de Tenerife). Expulsou con vermella directa a Pedraza (min. 41). Cartóns amarelos a Leo Suárez (min. 45), Joan Sastre (min. 45), Edu Expósito (min. 45), Lago Junior (min. 54), Pedro (min. 66), Manolo Reina (min. 80) e Raíllo (min. 90+2). Incidencias: 29.363 persoas no estadio de Riazor. |
NOS_42020 | Sanidade aprobou o plan de continxencia en materia de recursos humanos co apoio de CCOO, Satse e CSIF e os votos en contra de CIG e UXT, críticos coa falta de vontade e cohesión de cara a estabilidade laboral. | A Consellaría de Sanidade aprobou o plan de continxencia en materia de recursos humanos deseñado para reforzar o cadro de persoal dos sistema público de saúde durante a pandemia co apoio de tres dos cinco sindicatos que participaron na mesa sectorial. A proposta da Administración galega, ampliada tras recoller algunhas das alegacións presentadas polos representantes dos traballadores, contou coa conformidade de CCOO, Satse e CSIF, e co desacordo da CIG, sindicato maioritario no sector, e UXT. Ambas as dúas organizacións entenden que o plan recolle medidas insuficientes, que ademais de romper a cohesión do sistema tamén se distancia do estabelecido no pacto de contratación do Sergas. "Desde antes do verán a CIG vén reclamando a negociación dun plan de estabilidade que teña en conta as necesidades reais de contratación de persoal a partir da experiencia nas distintas áreas sanitarias durante a primeira vaga da pandemia", explica a Nós Diario María Xosé Abuín, secretaria nacional de CIG-Saúde, mais a proposta aprobada, salienta, formulouse sen considerar informes de situación malia considerar "a medias" a demanda de estabilidade do seu sindicato: contratos fixos para todas as categorías até o final do estado de alarma. Contratos de seis meses "O plan recolle máis de 700 contratos para enfermaría, que non sabemos se son suficientes porque se descoñecen as necesidades dos centros, e de 400 contratos para o resto de categorías, que, para nós, son manifestamente insuficientes". Neste sentido, detalla Abuín, "falamos de 153 contratos para técnicos en coidados auxiliares de enfermaría para todas as xerencias; de 33 para persoal de servizos xerais para reforzar os sistemas administrativos coa Atención Primaria desbordada; de só 10 contratos para enfermaría especializada ou de 85 para celadores". A mesa sectorial do Sergas non pode ser o resultado de negociar os titulares de prensa de Feixoo Desde a CIG botan en falta que o plan non identifique as necesidades de todas as categorías , sen diferenciación, para proceder a unha contratación estábel. E a maiores, rexeitan a puntuación adicional anunciada polo Sergas para o persoal de enfermaría dispoñíbel durante a pandemia nas listas de contratación. "Entendemos que o plan de continxencia debe recoñecer a todo o colectivo profesional a través da estabilidade laboral", a firma maría Xosé Abuín, quen critica que a proposta do Sergas persevere en algo levan anos denunciando: "a suspensión de chamamentos non pode ser penalizada, mais nun sector altamente feminizado onde a precariedade e as necesidades de conciliación conducen a interrupcións lexítimas dos chamamentos". Na práctica, indica, parece que para obter esta puntuación engadida, o persoal ten que renunciar a dereitos recollidos pola lei". Permiso de tres días Doutra banda, o sindicato cuestiona que Sanidade levase á mesa sectorial o permiso acordado dun máximo de tres días para quen faga atención continuada a pacientes con coronavirus, con equipos de protección completos, tamén de forma continuada, en plantas Covid, unidades de críticos, urxencias, primaria, covid-auto ou 061. Un permiso que ademais de prestarse a distintas interpretacións, din, non recoñece o esforzo de todos os colectivos profesionais. "A mesa sectorial do Sergas non pode ser o resultado de negociar os titulares de prensa de Feixoo", asevera Abuín. Puntuación adicional para os procesos selectivos Tanto para CCOO como para Satse, a incorporación ao plan de continxencia dos permisos por "sobrecarga" e a modificación das condicións da puntuación adicional promovida pola Xunta para premiar a dispoñibilidade do persoal eventual de enfermaría durante a pandemia foron chave para brindar o seu apoio á proposta final. Unha "posta en escena que censuran desde UXT. "Máis que unha negociación parecía unha obra de teatro", comenta a este xornal Javier Martínez, responsábel de Sanidade do sindicato, quen xustifica o seu distanciamento do documento pactado. "Nós sempre defendemos que non se podían facer distincións entre as categorías deficitarias e as que non o son. Se se trata de xerar igualdade, sin discriminacións, para un ordenamento dos recursos máis eficiente, non se poden estabelecer diferenzas nin asignar aguinaldos a uns e a outros nada". Martínez fai fincapé na puntuación adicional. "Foi o colofón". O anuncio por parte do presidente da Xunta, advirte, xerou tensión por parte dos profesionais "que sen coñecer as regras do xogo, descobren, de súpeto, que se asignará unha puntuación extra con carácter retroactivo a quen permaneceu activo nas listas de contratacións". Agora, no canto de computar por un período único, como propoñían inicialmente, a puntuación extra fraccionarase por meses para non penalizar a quen por algún motivo lexítimo deixou de estar dispoñíbel. Con todo, aseguran desde UXT, trátase "dunha medida inxusta que rompe a cohesión do sistema". A este hándicap, tanto UXT como a CIG engaden o compromiso de Núñez Feixoo de premiar a prestación de servizos durante a Covid cunha puntuación adicional específica de cara a OPE, máis aló dos baremos xa coñecidos e aínda por determinar. Outro elemento, sinalan que "distorsiona" e "rompe" o pacto de contratación, lonxe xun recoñecemento real do esforzo profesional que pasa por rematar coa precariedade. Un plan insuficiente e necesitado de maior planificación "Os recortes dos últimos anos foron tan importantes e limitaron tanto a capacidade de funcionamento da Atención Primaria mais de algúns servizos hospitalarios que o plan de continxencia non é suficiente para encher o baleiro que se produciu desde 2008", afirman desde a plataforma SOS Sanidade Pública. Neste sentido, engaden, as medidas recollidas na proposta da Administración, ampliada para recoller algunhas demandas dos colectivos profesionais, non solucionan "todas as necesidades que temos", sobre todo no primeiro nivel da sanidade. "Só na Atención Primaria perdemos unhas 500 prazas. Pero non se trata só de repoñer efectivos senón de planificar unha rotación de profesionais acorde ás necesidades de saúde e atención das persoas", co fin de evitar unha medicalización "excesiva", e ás veces, mesmo "pouco satisfactoria". |
NOS_22522 | O colapso, que afectou un tramo duns 50 metros de lonxitude que permanece pechado desde o comezo das obras de reparación, saldouse sen feridos. | O colapso do viaduto da A-6 á altura de Veiga de Valcarce a pasada terza feira puido ser debido a algún problema "oculto" na estrutura, que tería pasado inadvertido no proceso de revisión. Así o comentou o director xeral de Estradas, Javier Ferreiro, ao expor as primeiras conclusión do sinistro en rolda de prensa. Segundo Ferreiro, o ocorrido non ten "precedentes" na enxeñaría civil estatal. Cae unha ponte da A-6 ao seu paso por Pedrafita do Cebreiro sen que haxa persoas feridas Outra das posíbeis causas sinaladas foi un defecto provocado polos traballos de reparación que se están a desenvolver desde hai aproximadamente un ano neste tramo que conecta Castro e Pedrafita do Cebreiro. O director xeral de Estradas compareceu xunto co delegado do Goberno español na Galiza, José Miñóns, no centro de control de túneles de Pedrafita do Cebreiro. Cortes de circulación por tempo indefinido O colapso, que afectou un tramo duns 50 metros de lonxitude que permanece pechado desde o comezo das obras de reparación, saldouse sen feridos. O sinistro motivará o corte da circulación no viaduto lindeiro por un período de tempo indefinido até que as condicións de seguridade sexan verificadas, trasladou Miñóns. Rebenta a comporta central do encoro de Valencia de Sil, xestionado por Iberdrola Javier Ferreiro explicou que o tramo tivera que ser pechado o pasado verán, após fosen detectados altos niveis de corrosión no cableado da infraestrutura. Tanto Miñóns como Ferreiro chamaron á prudencia mentres se investiga o ocorrido, ao tempo que avanzaron que revisarán todos os elementos da infraestrutura, incluída as cimentacións sobre as que se asentan todos os piares do viaduto. |
NOS_47212 | Nos anos vinte e trinta do XX, época de formación de Lolita Díaz Baliño, sobresae a riqueza da ilustración feminina, froito dunha sociedade máis dinámica que a precedente, mais tamén máis aberta que a posterior, xa que o franquismo, como é ben coñecido, vai supor un claro retroceso tamén para a proxección pública das mulleres. | O Día da Ilustración deste ano está dedicado á pintora Lolita Díaz Baliño (A Coruña, 1905-1963). Nada nun ambiente cultural rico -seu irmán foi o pintor Camilo Díaz Baliño-, tivo un notábel papel como ilustradora e foi a primeira muller membro da Academia Galega de Belas Artes, ao ser elixida en 1938 xunto con Carmen Corredoira. Alén do seu labor na ilustración, outro aspecto fundamental do seu traballo é a súa faceta docente. Profesora na Coruña na Escola de Artes e Oficios, foi das primeiras mulleres en exercer esa actividade. Estas dúas facetas: ilustración e docencia, son ben representativas das inquedanzas e das limitacións que provoca o medio social do seu tempo nas mulleres artistas. A obra de Díaz Baliño é ben característica das linguaxes dos anos vinte e trinta, altura en que ela traballa cun debuxo requintado art déco e destaca como ilustradora, con influxos que van desde o prerrafaelismo á estampa xaponesa e do simbolismo ao modernismo A presenza de pintoras converteuse xa desde o século XIX en algo cada vez máis habitual, feito que testemuñaba que o debuxo e a pintura se foran transformando en parte da formación das mulleres da aristocracia e da burguesía. Ademais, desde a segunda metade do XIX foron suavizándose os condicionantes que pexaban a proxección pública das mulleres e que seguían a impedir o desenvolvemento do talento feminino; con todo, ao pasarmos da afección á vocación as facilidades para se dedicar á arte eran menores. Porén, nos anos vinte e trinta do XX, época de formación de Lolita Díaz Baliño, sobresae a riqueza da ilustración feminina, froito dunha sociedade máis dinámica que a precedente, mais tamén máis aberta que a posterior, xa que o franquismo, como é ben coñecido, vai supor un claro retroceso tamén para a proxección pública das mulleres. Desde o punto de vista estilístico, a obra pictórica da nosa artista é ben característica das linguaxes dos anos vinte e trinta, altura en que ela traballa cun debuxo requintado art déco e destaca como ilustradora, con influxos que van desde o prerrafaelismo á estampa xaponesa e do simbolismo ao modernismo, con presenza en publicacións como Galicia Gráfica, Céltiga ou Mariñana. Este tipo de traballos cómpre entendérmolos no seu contexto. Estamos nunha altura en que artistas variados integran no seu labor a tradición gráfica das artes decorativas, o vocabulario ornamental modernista, que incidira no protagonismo expresivo da liña, como se pode observar practicamente na ilustración gráfica de toda Europa e América nestes anos. Na Galiza, como noutros moitos contextos, en xeral estes referentes formais actúan sobre uns alicerces academicistas e van estar ao servizo dunha temática de rexionalismo costumista e idealizado. Mesmo certas estilizacións e sutilezas fanse, pouco máis tarde, asimilábeis ao espírito sofisticado e elegante da art déco que se abre camiño entre nós nun momento –anos vinte- en que o rexionalismo está de moda en toda Europa. |
NOS_784 | Malia que agora non hai tantos falecementos como nos peores momentos das tres ondas do virus, o certo é que hai poucos días nos que non se comunique algún pasamento. | A Covid-19 xa se cobrou na Galiza máis de 2.400 vidas desde que comezou a notarse no mes de marzo do ano pasado. Así o comunicaron esta noite as autoridades sanitarias, que falaron de dous novos pasamentos que fan chegar a esta cifra. Fontes da Consellaría de Sanidade informaron de que as vítimas xa son 2.401 despois de que hoxe transcendera o óbito dun home de 68 anos que estaba ingresado no Hospital Vithas Vigo e que tivo lugar na quinta feira. Hoxe mesmo finou unha muller de 102 anos que era atendida no Hospital do Salnés. No día de onte tamén se tiñan comunicado dúas mortes, neste caso dun varón de 85 anos que ficaba no Complexo Hospitalario de Pontevedra (CHOP) e unha doente da mesma idade que fora ingresada no Complexo Hospitalario Universitario da Coruña (Chuac). Na cuarta feira, desde a Xunta alertaban de que había que incorporar dúas vítimas máis ao balance: un enfermo de 75 anos que estaba no hospital de Vigo e que xa falecera o 30 de abril (pero non se comunicara publicamente) e uha paciente de 90 anos á que non se lle puido salvar a vida malia permanecer no mesmo centro sanitario. Neste caso, a morte acaeceu na terza feira. No caso da finada de 88 anos no hospital ourensán na segunda feira e que se comunicou na terza feira, deuse a circunstancia de que fora tratada co fármaco de Moderna contra o virus, mais non dera tempo a inocularlle a segunda dose da vacina porque xa deu positivo. Todas as vítimas dos últimos días presentaban patoloxías previas que complicaron a súa resposta ante a afección do coronavirus. O primeiro día da semana non se comunicou aos medios ningún pasamento, pero esta situación é extraordinaria porque, aínda que si existe un gran retardo nas peores consecuencias da enfermidade, o certo é que case todos os días hai algunha mala nova deste tipo. |
NOS_21386 | Son Trío é un grupo de recente creación, concretamente de 2017. Con todo, este trío de talentosas mulleres xa chamou ben a atención na escena musical galega: nas súas orixes, a banda formouse a raíz de gañar o premio Musicando a Rosalía do Concello de Vigo, e ademais xa estiveron nomeadas aos Premios Martín Códax da Música en 2018 e 2019. | Este Miña Almiña é o seu primeiro traballo discográfico, e consta da musicalización de 9 poemas de Rosalía de Castro: "Algúns din", "Como as nubes", "Miña Almiña", "Meses do inverno fríos", "Foi a páscoa enxoita", "Unha rosa", "Que ten?", "Paz" e "Non cantes, non chores". Miña Almiña / Son Trío / Autoeditado / 2019 / Nove pezas / 15 euros Explica no comezo do libreto a fundadora e compositora Katerina Linke, rusa namorada da Galiza, o que lle removeu unha poesía de Rosalía cando se animou a chamar ás compañeiras para facer este proxecto. E é que, con esta materia prima, que podía saír mal? Se á creatividade e destreza pianística de Katerina unimos a musicalidade da cellista Susanna Blanco e a personalidade da voz de Su Garrido, só faltaba dar coa receita adecuada. E deron. As composicións de Katerina non buscan ningunha apócema facilona e comercial, senón a expresión da emoción e o bo gusto. Ademais, é curioso o modo de usar o cello de Susanna, que emprega patróns moi orixinais, ás veces xogando a ser contrabaixo e outras viola. Resúltame curioso que se escollese a voz de Su Garrido. Aínda que mira a outras fontes, como as músicas de cantautora ou o jazz, o concepto principal deste grupo ten a base no clásico e na música culta. Sendo así, chámame poderosamente a atención que a frontwoman sexa esta muller de voz tan actual e con tanta pegada (igual non se me nota nin nada o seareira que son de Su!). Ademais deste traballo, o ano pasado sacaron un clip dunha peza en YouTube que a min me conquistou moitísimo: "Un día". Aquí non empregan piano, senón un pequeno metalófono, e a melodía é en forma de canon; algo que non estamos afeitas a escoitar nas pezas de hoxe. Por dicir algo que pode ser mellorábel, o disco quizais se me fixo un chisco monótono, aínda que non foi por ter pezas de inferior calidade ou, como se adoita dicir, 'de recheo'. Destaco a última pista, "Non cantes, non chores", por ser unha obra con presenza e que engancha moito na escoita. O deseño é de Laura Cochón e a produción artística de Gonso Pedrido. Ademais, o álbum vén sen plásticos, para minimizar o impacto medioambiental. En definitiva, é unha das miñas recomendacións da música galega. Parabéns a estas tres cracks. ¿Por qué, meu esprito, por qué ora te humildas, cando eras altivo? ¿Por qué, corazón, por qué ora non falas falares de amor? |
NOS_15378 | Vende libros como antes, falando coa persoa que pode ser cliente. Ten un fondo de máis de 60.000 libros "antigos, raros, curiosos e esgotados", cun apartado especial para libros galegos. O coruñés Antonio Castillo xestiona Libros La Peña desde Benajarafe, na Axarquía de Málaga. | Buscaba un lugar no que fuxir da friaxe de Madrid e chegou hai case dez anos á Axarquía, á localidade malagueña de Benajarafe onde instalou o seu amplo fondo de libros que vende a distancia. Antonio Castillo marchou con 17 anos da Coruña na que naceu e desde entón reside fóra, mais volve cada verán á súa cidade natal. Desde alí chegounos un día un correo, escrito en galego, no que se presentaba como "modesto libreiro galego radicado na bisbarra da Axarquía". Informaba do seu fondo de máis de 50.000 libros e remitían a lista dos galegos, algúns dos século XIX e uns cantos do XVIII. "Escusado é dicirlle que, agradecémoslle que difundan entre os seus amigos ou calquera persoa interesada nos libros" a súa iniciativa, dicía o correo que se despedía con cordialidade: "Saiban que ficamos a súa enteira disposición para aclararlle calquera dúbida que puidera ter coa información adxunta, e entrementres reciba o noso cordial saúdo". Con este reclamo, chamamos a Antonio Castillo para nos interesar pola súa iniciativa, por eses libros galegos que se venden desde a Axarquía. Ao outro lado do teléfono, unha voz amábel explicaba con paixón o seu oficio, o vendedor de libros a distancia mais en contacto directo co cliente. Libros La Peña ten páxina web -en reformas, que abrirá nova en breve- mais non vende a través da rede. O promotor do negocio non entende esa maneira impersoal de actuar, el coñece ás persoas que lle mercan libros e mesmo sabe os seus gustos. Vintecinco anos no oficio "Levo uns vintecinco anos dedicado á venda de libros e sempre o fixen así. Teño clientes galegos e trato con eles directamente. Mesmo cando me mandan un correo coa petición, eu chamo para falar con eles", explica con calma Antonio Castillo, que vive ao carón do mar preto dunha pequena cala na que pesca, nun espazo que describe como o paraíso. Castillo está rodeado de libros e non só os destinados á venda. "Meu pai era taberneiro e tiña unha biblioteca, miña nai tamén. Agora a xente parece que ten medo a ler, pensan que entrando en google todo está resolto", comenta Castillo que foi mariño mercante de novo e agora xestiona o seu tempo coa venda de libros desde o domicilio, sempre en contacto directo coa persoa que merca, con clientes fixos que levan anos adquirindo volumes do fondo de Libros La Peña. Na rede podemos ter acceso aínda á listaxe de Libros La Peña mais Antonio Castillo afirma con contundencia que nunca venderá a través de internet. Está certo diso, sen por iso se gabar de ser pioneiro no traballo desde casa, opción que escolleu e que defende. "Nunca tiven libraría aberta. Eu marco o meu ritmo. Collo longas vacacións no verán para ir á Coruña e o mundo non se funde, non pasa nada", comenta desde a Axarquía, ao tempo que agradece a difusión do seu proxecto, que estará en breve na rede cunha páxina web nova mentres aínda se pode consultar a vella. Entretanto, o seu correo está sempre activo: [email protected]. Contactarán así con Libros La Peña, que completa o título coa lenda "Libros Antiguos, Raros, Curiosos e Esgotados". |
NOS_35423 | En 'Figuras do limiar', Javier Martín inspírase no arquetipo do "gardián do limiar" para recuperar discursos tecnolóxicos esquecidos que nos permitan relacionarnos coa comunidade e co territorio dunha forma máis plural. | Explorar as tensións entre o devir contemporáneo e as artes tradicionais. Esa era a inquietude que ocupaba o pensamento Javier Martín cando comezou a proxectar Figuras do limiar, o espectáculo que presenta o vindeiro día 16 de setembro no Teatro Rosalía de Castro da Coruña. "Cando unha tradición devén estática ou dá lugar a unha estética fechada, perde o seu potencial. Se os asuntos da tradición non cambian poden acabar transformándose nun elemento mortuorio, mesmo reaccionario", explica o bailarín e coreógrafo. "Levaba tempo dándolle volta a este asunto e, no momento en que o Centro Coreográfico Galego (CCG), cando estaba sen dirección, convocou axudas para espectáculos, pensei que o tema era ideal para levar a cabo nese marco: se ten que ser a nosa casa da danza, debe ser tamén o lugar onde se reflexione sobre ela". 'Cara a unha escena plural' avalía o estado da danza e das artes vivas no contexto de crise Martín partiu da figura do Gardián do Limiar, o que, segundo os antropólogos, permite ou non o paso do protagonista da historia a outro estadio da aventura, da existencia. "Tiña a lembranza de O proceso de Kafka, que resume moi ben o caudal simbólico desta figura. Dicía Derrida que os fantasmas existen porque os levamos dentro e a min iso interesábame para traballar sobre unha serie de pulsións que moitas veces non son recoñecidas e que deixan ver un eu plural que non somos quen de articular na construción da nosa identidade. Pensando en que personaxes do noso imaxinario poderían adscribirse a este patrón, apareceron a Santa Compaña e, logo, esas figuras do Entroido como os peliqueiros, as pantallas, o felo... e un montón doutros monstros que conforman moitos dos nosos ritos celebratorios e nos que fun atopando elementos que conectaban directamente con ese arquetipo do Gardián do Limiar". Na súa investigación, Martín descubriu que estas figuras portan "tecnoloxías da psique" dos pobos e quixo ir un paso máis alá para pescudar "que está a facer a tecnoloxía connosco". "Nun afondar no arcaico, decateime de que non existe un único relato para o devir tecnolóxico, que este é plural. A tecnoloxía é un medio de relacionarnos con nós mesmos, coa comunidade e co territorio. Nos artefactos que empregamos están inscritos os nosos xestos. A través dos personaxes que bailo neste espectáculo, trato de que exista unha reconciliación con eses outros relatos tecnolóxicos que permitan unha cosmovisión máis plural, menos totalizadora". Javier Martín relaciona ese abandono dos usos tradicionais cunha conciencia de desaparición que dá lugar á aceleración capitalista que converte en insalvábel a distancia entre a escala humana e a dos acontecementos tecnolóxicos. "En relación coa danza, creo que a realidade tecnolóxica constrúe distintos tempos e velocidades que se van inscribindo na nosa carne en forma de reaccións ao que acontece. Xestos dos que non participamos criticamente. E eu estou especialmente interesado en investigar en como a inercia se acumula nos nosos corpos para desvelar un patrón moi tecnificado e triturador da subxectividade. Os usos do corpo están moi regrados e precisamos que sexan máis plurais para sortear ou darlle a volta a moitas das cousas que nos suceden. Ás veces, conceptualizar todo isto é moi difícil, pero falando desde o corpo resulta moito máis doado". Éxitos da danza galega malia a falta de apoio Javier Martín lembra o contraste entre os éxitos da danza galega a nivel estatal e internacional e a falta de apoio institucional que recibe. "Estamos a vivir o enésimo capítulo na deriva do CCG, que confirma a falta de aposta política en favor da danza. E estou falando dun concurso para a dirección do centro que permitía que se presentase xente sen relación ningunha coa danza. A persoa que gañou o concurso, Pilar Portela, está xusto nese caso". Política Cultural? |
NOS_28668 | Convencidos e convencidas de que "só unha candidatura en clave de país é capaz de darlle voz aos problemas específicos" dos concellos galegos, os alcaldes e alcaldesas do BNG fixeron unha declaración pública explícita de apoio a Nós Candidatura Galega. | Acompañados de Xavier Vence, portavoz nacional do BNG, alcaldes e alcaldesas do Bloque fixeron público, a través dunha declaración, o seu apoio a Nós Candidatura Galega, ao entender que "só unha candidatura en clave de país é capaz de darlle voz aos problemas específicos dos municipios galegos". En nome dos rexedores e rexedoras nacionalistas, o alcalde de Pontevedra, Miguel Anxo Fernández Lores salientou que "teño clarísimo que ningunha candidatura estatal, ningunha que non teña os pés nesta terra pode defender os nosos intereses. E dirán, e que hai 23 deputados galegos e galegas, máis os senadores..., sinceramente dáme igual cantos sexan porque a experiencia demostra que están en Madrid para votar o que lle mandan outros intereses que non son os de Galiza". "O único voto útil é o da xente que temos os pés nesta terra, e o voto a NÓS-Candidatura Galega", afirmou Lores, tras asegurar que "ninguén nos vai quitar as castañas do lume". Pola súa banda, Xavier Vence apuntou que da xuntanza que tivo lugar na mañá da cuarta feira sae "o compromiso de traballar para que esta opción acade unha gran representación e darlle voz potente aos municipios do país en Madrid na vindeira lexislatura". Afirmou que entre as iniciativas que defenderá Nós no Congreso figura a derrogación da Lei de reforma local e un novo modelo de financiamento local. E é que co modelo actual, apuntou o portavoz nacionalista, os concellos perden 1.200 millóns ao ano, "por habitante, os concellos reciben 195 euros anuais de financiamento, fronte aos 245 de media estatal". Vence: "Por habitante, os concellos reciben 195 euros anuais de financiamento, fronte aos 245 de media estatal" Ademais, Nós Candidatura Galega, que estivo representada no acto por Carme Adán e Carlos Callón, números 1 por Pontevedra e pola Coruña, respectivamente, comprométese a suprimir a taxa de reposición que, "na práctica, abre a porta a privatización de servizos municipais ante a imposibilidade de poder contratar persoal". A coligazón tamén propón a supresión das deputacións "por ser entidades innecesarias cuxas competencias e orzamento deben ser asumidas polos concellos ou pola Xunta". |
NOS_28986 | Este traballo audiovisual debulla a historia do movemento nacionalista desde o golpe militar de 1936 até o primeiro intento de organización que xurdiu hai cincuenta anos. | "O Rexurdir do nacionalismo galego. Do piñeirismo ao Consello da Mocidade"completa a exposición e o libro realizados arredor do cincuenta aniversario da primeira organización do nacionalismo despois do golpe militar, resultado da colaboración da Fundación Moncho Reboiras e o departamento de Cultura e Turismo da Deputación de Lugo. O Consello da Mocidade, composto por mozos nacionalistas co apoio de vellos exiliados, xurde en 1953 con vinculación co Consello de Galiza, o goberno galego no exilio, e con Castelao como referente máximo. Antón Moreda sería o seu presidente, un dos promotores das Mocidades Galeguistas no exilio e que regresara á terra en 1961. O enterro de Antón Moreda é precisamente o arranque do documentario. Con moi pouca duración temporal, o Consello da Mocidade ten sen embargo unha gran importancia no nacemento de novas organizacións políticas e, da súa ruptura nacerán o PSG e UPG. O documentario contou co asesoramento histórico de Uxío-Breogán Diéguez e de Xoán Carlos Garrido e mostra un tempo que se inicia co comezo da represión sobre o nacionalismo despois do golpe militar de 1936 cos líderes asasinados ou no exilio. A reconstrución patriótica a través de institución como a Irmandade Galega ou o Consello de Galiza, con Castelao como referente será outro dos episodios recollidos nun documentario que mostra tamén o galeguismo cultural que afloraría a partir dos anos cincuenta no territorio galego creado arredor de Ramón Piñeiro e que tería como expoñente á editorial Galaxia. |
PRAZA_9662 | O Ministerio de Industria desmente a Red Eléctrica, que asegurara que as plantas da Coruña e de Avilés non podían presentarse ao vindeiro proceso por non ter comparecido no último. | O Goberno central desmente agora que Alcoa vaia quedar fóra da próxima poxa de interrompibilidade e garante que a orde deste mecanismo contempla a posibilidade de aceptar as empresas que desistisen de prestar o servizo no primeiro semestre do ano por razóns excepcionais.O Ministerio de Industria desmente a Red Eléctrica, que asegurara que as plantas da Coruña e de Avilés non podían presentarse á próxima poxa por non comparecer na últimaDeste xeito, o Ministerio de Industria, Comercio e Turismo desmentiu así as palabras do director xeral de Operación de Red Eléctrica, Miguel Duvison, quen asegurara o pasado xoves que as plantas da Coruña e de Avilés, que deben atopar antes de xullo un investidor para non pechar definitivamente, non poderían presentarse dado que xa renunciaran á prestación do servizo. No caso de non poder acceder á devandita poxa, a venda destas factorías sería aínda máis complicada, un atranco que se uniría ao rexeitamento que do proxecto do estatuto para a industria electrointensiva fixo a multinacional, que mesmo ameazou co peche das instalacións de San Cibrao. Precisamente, e respecto ao posible interese, tanto no caso da Coruña como Avilés, o sindicato CCOO xa anunciou que a dirección da empresa comunicoulles que eran ata oito os investidores interesados en ambas plantas. Segundo informa La Opinión, no caso da factoría galega, unha compañía máis estaría interesada tamén nesa instalación en exclusiva. Ademais, a Xunta, tal e como comunicou a representantes dos traballadores logo dunha reunión o pasado venres, acordou catro alegacións ao proxecto de estatuto para consumidores electrointensivos co que lle pedirán ao Executivo central "compensacións fiscais" para estas industrias. Mentres, Alcoa segue a presionar e mesmo sinala a factoría en San Cibrao. O comité de empresa da planta na Mariña xa recolleu o apoio de todos os alcaldes da comarca para loitar contra un posible peche que sería un duro golpe para a economía da zona e para milleiros de familias. |
NOS_11997 | Abu Ain faleceu en Cisxordania mentres participaba nunha acción pacífica perto de Ramala. Algunhas testemuñas falan de que foi golpeado polos soldados mentres outras achacan a morte ao impacto de botes de gases lagrimóxenos. | Ziad Abu Ain, responsábel para Asuntos das Colonias e o Muro -posto con rango de ministro do Gabinete palestino- morreu en Cisxordania ocupada no que a Autoridade Nacional Palestina cualifica de acción armada das forzas armadas israelitas. Abu Ain tomaba parte na plantación de oliveiras no marco dun acto que decorría en Turmusaia, localidade próxima a Ramala. Nun momento dado – e por causas que se están a investigar- producíronse incidentes armados nos que participaron colonos israelitas. Un fotógrafo da axencia Reuters e un médico, testemuñas dos feitos, aseguran que o ministro foi golpeado no peito cunha arma e empurrado por soldados israelitas. Porén, outras fontes din que foi un impacto dun bote de gases lagrimóxenos o que matou o ministro palestino. Embora ser trasladado con urxencia a un centro de saúde, faleceu na ambulancia. |
NOS_37274 | A información avánzaa NacióDigital. A cúpula da antiga Convergència pretendía que Puigdemont asumise a presidencia do partido. O president no exilio rexeita a oferta co argumento de que neste momento debe focar a súa atención na súa situación xudicial, exposto a unha hipotética extradición. | O PDECat é un partido na procura dun líder. En principio o máximo dirixente ía ser Artur Mas, mais certos avatares xudiciais relativos ao financiamento irregular da antiga Convergència aconsellaron o ex president a voltar a ficar á marxe. O seguinte naipe da baralla, o movimento de ficha natural, apuntaba cara o president no exilio. Mais Puigdemont -segundo avanza NacióDigital en primicia- acaba de comunicar á cupula do partido que non conten con el. Na súa contorna afírmase que non ten tempo para as tarefas orgánicas e que todos os seus desvelos se centran nestes momentos na súa complexa situación xudicial, cun Tribunal, o de Schleswig-Holden, que está a gastar máis tempo do agardado en resolver sobre a petición de extradición formulada desde o estado español. En todo caso, o congreso do PDECat —axendado para os próximos días 20, 21 e 22 de xullo— ten, alén do liderado, outros asuntos relevantes no seu temario, entre eles un hipotético achegamento —talvez até fusión— con Junts per Catalunya, o artefacto eleitoral montado para as eleccións do pasado 21 de decembro e que na práctica se constituíu como un aparato político ao servizo de Puigdemont, composto por persoas da súa absoluta confianza. Puigdemont olla para esas interioridades con certa distancia. Na súa cabeza está sobre todo o seu horizonte xudicial. Leva en Alemaña desde marzo. Os seus letrados desbotan que vaia ser extraditado por rebelión, mais tamén constatan que o tribunal lle está a dar demasiadas voltas á cuestión de se o president cometeu ou non malversación de fondos ao desviar partidas públicas para o financiamento do referendo de 1 de outubro de 2017. |
NOS_9048 | A cidade norueguesa de Tromso acollerá un primeiro encontro presencial do proxecto europeo Phone, deseñado para a posta en valor de linguas minoritarias a través das artes escénicas, no que participará a compañía galega Moving Compass. | O Centro Dramático Galego (CDG) vén de iniciar a súa participación no proxecto europeo Phone, no que estruturas teatrais de sete países desenvolven varias iniciativas conxuntas para a posta en valor de linguas minoritarias a través das artes escénicas. O primeiro dos encontros presenciais terá lugar esta fin de semana na cidade de Tromso (Noruega), país que forma parte deste proxecto xunto con Holanda, Francia, Romanía, Italia, Irlanda e Alemaña. Phone desenvolverá métodos de escrita biográfica/documental e de teatro comunitario interxeracional a nivel europeo para dar como resultado oito montaxes teatrais contemporáneas (unha por cada territorio participante, xa que Alemaña achega dúas comunidades lingüísticas distintas). Está previsto recorrer a novos formatos escénicos, á aplicación de novas tecnoloxías e á utilización de ferramentas dixitais como podcasts ou vodcasts. O proxecto préstalle especial atención á participación da mocidade e á transmisión de coñecemento entre distintas xeracións. Teatro galego para a infancia en Maia Participación galega No caso concreto da participación galega, en cada fase de Phone (encontros de dirección, dramaturxia etc.) incorporaranse artistas galegos novos que estean en cada momento a levar a cabo algún espectáculo con produción ou participación do CDG. Así, no arranque do proxecto en Tromso intervirá unha representación da compañía Moving Compass, coa que recentemente se levou a cabo en réxime de coprodución o espectáculo A barca do inferno e que será unha das montaxes do ano dedicado á Galiza no Festival Internacional de Teatro Clásico de Almagro. O Festival de Almagro réndese ao teatro galego |
PRAZA_10871 | A súa xestión, a proposición de medidas e a posta en marcha de planes formativos constitúe un potente lobbie de relación fluída entre sindicatos, patronal e goberno. | Están en voga as políticas activas de emprego, o Señor Iglesias sabe o que son e sabe o que valen, non é un tema menor que sexa fillo de asesores sindicais. Chega con que collades unha das vosas nóminas para saber que estamos a falar dun importante e suculento anaco da tarta da xestión do goberno. No apartado de descontos da nosa folla de salario, ven moi claro un pequeno desconto mensual "cotización formación profesional empresa" ou algo similar. Son uns poucos euros pero son moitos traballadores e moitos meses, esa é a fonte principal das políticas activas de emprego, a que se lle suman fondo europeos e tamén partida creadas ad hoc nos orzamentos que en 2019 son 6.000 millóns de euros en total.Tamén as comunidades autónomas teñen fondos e competencias, a coordinación dos mesmos faise en mesas de dialogo que se bautizaron algunha vez como fundacións tripartitas: estado-comunidades, sindicatos e patronal.A súa xestión, a proposición de medidas e a posta en marcha de planes formativos constitúe un potente lobbie de relación fluída entre sindicatos, patronal e goberno. Tamén é unha importante máquina de xestión publicitaria e conta con unha rede de promoción política moi potente: as oficinas de emprego, e Podemos sabe de que vai todo isto.Falta aquí saber cal é a proposta de Podemos na materia, busquei no seu programa electoral de 2019 e solo existe unha referencia a estas políticas. Unha proposta en relación a que se teña en conta a experiencia profesional no estranxeiro das persoas retornadas, si me permitides, unha pequena parvada política, supoño que o empresario xa mira o currículo de quen contrata, do resto nada, nin unha sola medida nova e nin sequera referencia ao actual e mellorable sistema. Da que pensar que nun documento de 150 páxinas soamente se citen esta cuestión unha vez, e da máis aínda que pensar que sexa isto o que bloquee a formación de goberno. Entón para min está claro que a postura de Podemos non é programática nin coherente tampouco clara coa xente é pragmática e partidaria o que lles interesa é manexar este lobbie de relacións entre axente sociais, para ao final facer política clientelar.Por outra banda supoño que a UGT fai toda a presión posible no PSOE para que isto non aconteza, sabe da relación de UP con CCOO. 6.000 millóns teñen a culpa, o resto é teatro. |
NOS_20980 | Juan Carlos Cambas, pianista, fala do seu primeiro disco, A viaxe, que presenta -tras dez anos de traballo en colaboración con 30 artistas de diferentes países- no Teatro Principal de Pontevedra o sábado 17. Para Cambas, este proxecto representa unha travesía tinguida pola emigración entre a Arxentina e a Galiza co obxectivo de, como el di, "sandar esa historia". | —Como xorde A viaxe?Cheguei ao Estado español en 2002 desde a Arxentina e ese percorrido, ao revés, fixérono os meus pais 50 anos atrás. Ela era galega, de Vilanoviña, e el asturiano, de Nieves; coñecéronse na Arxentina, formaron a súa familia e coas sucesivas crises no país decidiron volver, case cunha man diante e outra detrás para comezar de novo. Cando puiden retomar a música pareceume que a forma de sandar esa historia era facer un disco que falara desta cuestión. Ao final, todos os emigrantes galegos e doutros países que chegaron á Arxentina tamén foron embaixadores da súa cultura. Por exemplo, Portugal está presente polo noso tango e fado. Cando veu a pandemia para min foi o momento de sentarme tranquilo a compilar e mesturar eses dez anos de materiais e pensar no formato final deste traballo. É unha caixa de viaxe que contén un pasaporte igual que o que tiña miña nai cando chegou á Arxentina e moitas das páxinas e selos están directamente sacadas del. Neste pasaporte, de 70 páxinas, tratei de contar anécdotas e mostras fotografías relacionadas co proceso de gravación. O fondo da caixa é un pasaxe antigo de barco e tamén hai unha fotografía antiga dos meus pais cando ela estaba embarazada no porto antigo de Bos Aires. —É unha historia persoal, mais coa que moita xente pode verse identificada.Exacto. Precisamente hai unha canción que se chama Pilar y Juan que conta a historia da familia e outra, El barco, que fala do punto de desconexión que había. A miña nai despedírona no porto de Vigo o seu pai e unha irmá. Non había internet, claro, había que tratarse por carta, e cando viñemos 50 anos despois Galiza estaba moi cambiada e os seus pais morreran estando ela alá. Non volveu velos. E esta é a historia de miles de emigrantes galegos, é a mesma historia repetida moitas veces. O disco tamén ten un par de documentais e nun deles levei a miña nai ao punto exacto desde onde partiu, xunto ao monumento ao emigrante que hai alí. Son historias, tristes algunhas, mais co seu lado de nostalxia e de morriña. Hai un tema, El árbol que tú olvidaste, interpretada por Uxía e Suma Peza, que é unha peza orixinal de Atahualpa Yupanqui, músico e pensador arxentino que fala das raíces como a familia, amizades, lugares. E hai outro tema que aínda non saíu onde gravei o Adiós ríos, adiós fontes de Rosalía de Castro. En esencia, son a mesma canción, simplemente contadas en diferentes momentos e en lados opostos do Atlántico. —Como chegan estas trinta artistas a colaborar nos distintos temas?Este disco é dobre e esta que presento agora é só a primeira parte con 18 temas. Hai unha segunda parte co mesmo número de temas gravados, mais aínda non decidín como sairán. A idea conceptual deste disco é que cada tema é un porto e cada un dos artistas vai embarcando. Foron escollidos, non pola súa fama ou o seu recoñecemento, senón porque son a mellor forma de contar ese tema. Por exemplo, eu buscaba un actor español que na Arxentina fora como noso para recitar Criollo, un poema que fala da idiosincrasia arxentina, de cando chegaron os españois, as mesturas que somos. Por iso escollín José Sacristán e, na segunda parte, estará a contraposición, Héctor Alterio. Tamén hai o que eu chamo dúos atlánticos, por exemplo entre Kepa Junkera, un músico vasco gañador dun Grammy, e Nahuel Pennisi, arxentino tamén recoñecido con este galardón. Con todo este proceso de viaxar a distintos países, mesturar os arranxos e gravar cada tema levaba máis de seis meses, e todo financiado por min, xa que non teño unha gran produtora detrás. Seguindo con esta unión, á presentación virán como convidados João Afonso, Diego Alberto e Rosa Leiro. |
NOS_9411 | O Festival de Cine de Ourense outórgalle o premio máis prestixioso. | O director, guionista e escritor asturiano Gonzalo Suárez (Oviedo, 1934) recibirá a Calpurnia de Honra da 26 edición do Ourense Film Festival (OUFF). Este galardón é o máis prestixioso do certame ourensán e busca recoñecer figuras destacadas do cinema polas súas achegas vitais e carreiras no panorama audiovisual. A Calpurnia de Honra seralle entregada a Gonzalo Suárez nunha gala que terá lugar no Teatro Principal de Ourense, o 27 de setembro. O cineasta asturiano súmase a unha longa nómina de directores recoñecidos polo Ourense Film Festival desde a súa creación en 1995, con Eloy Lozano como o seu primeiro responsábel. Entre outros, Luis García Berlanga, Juan Antonio Bardem, Montxo Armendáriz, Pilar Miró, Xavier Bermúdez, Enrique Urbizu, José Luis Cuerda, Pedro Olea ou Antonio Roman. Primeiro adaptador ao cine de A esmorga Da relación de Gonzalo Suárez coa cultura galega e coa Galiza hai que destacar que foi o primeiro en adaptar para o cine a novela de Eduardo Blanco Amor A esmorga (Parranda, 1977). Por parte, tamén adaptou á televisión e ao cine textos de autores como Emilia Pardo Bazán (Los pazos de Ulloa (1985) e Valle-Inclán (Beatriz, 1975). O seu labor cinematográfico, que vai alternando co da escrita, comeza no ano 1966 en que utiliza as personaxes dunha das súas novelas para rodar a curta Ditirambo vela por nosotros que, un ano máis tarde, transformará na longa Ditirambo. Tras varias rodaxes experimentais, encárgase da adaptación ao cine da novela La Regenta (1974) e de A Esmorga. En 1984 é a quenda de Epílogo, para a que retoma os personaxes da súa primeira película, e xa no ano 1987 estrea Remando al viento, que lle valeu o Premio Goya ao mellor director e o mesmo recoñecemento no Festival de Cine de Donostia. Algunhas das súas obras máis destacadas dos últimos anos son Don Juan en los infiernos (1991), La reina anónima (1992), El detective y la muerte (1994), El portero (2000) ou Oviedo Express (2007), entre outras moitas das que dirixiu. Gonzalo Suárez foi recoñecido, entre outros, co Premio Nacional de Cinematografía, coa Medalla de Ouro ao Mérito de Belas Artes, coa Medalla de Prata do Principado de Asturias e tamén foi nomeado Cabaleiro das Artes e das Letras da República Francesa. |
NOS_11137 | O Teatro Principal de Compostela acolleu na tarde do sábado a terceira edición da Gala do Libro Galego, que entregou os galardóns cos que recoñeceu a excelencia do traballo realizado no ámbito editorial ao longo do ano 2017 na Galiza. | Conducida pola actriz Isabel Risco, que puxo a nota de humor, e sobre as notas musicais da Banda da Loba tivo lugar no Teatro Principal de Compostela a III Gala do Libro Galego, a cita anual convocada pola Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega (AELG), a Asociación Galega de Editoras (AGE) e a Federación de Librarías de Galiza para recoñecer o traballo do ámbito editorial galego. Na súa terceira edición, os galardóns, que carecen de dotación económica, incorporaron novidades en relación ás categorías premiadas. Así, o premio de literatura infantil e xuvenil deu lugar a dúas modalidades diferenciadas e incorporáronse recoñecementos á obra de divulgación, á banda deseñada e ao libro mellor editado. Aliás, os galardóns de Iniciativa cultural ou de fomento da lectura; Proxecto literario na rede e Xornalismo cultural, que anteriormente premiaban o traballo realizado no ano premio, pasaron a recoñecer a traxectoria, co fin de valorar a constancia ao longo do tempo. Recolleu o premio ao Ensaio e investigación Antón Figueroa (Edicións Laiovento) por Margot Sponer. Do galego antigo ás fronteiras da resistencia, ao entender o xurado –formado por Marga do Val, Mario Regueira, María Luz Corral, Óscar Villán, Susana Sánchez Arins, Xavier Senín e Óscar Antón Pérez García– que a obra devolve á cultura galega e europea a figura da autora que nos situou no mapa dos estudos académicos. O premio na categoría de Divulgación recaeu en Terra. Ciencia, aventuras e sorpresas dunha viaxe arredor do mundo (Xerais), de Xurxo Mariño, cualificado polo xuri como "único, froito dunha experiencia singular, demostrando que no século XXI aínda se pode manter a ollada curiosa da ciencia sobre o mundo". Acadou o premio de Narrativa A nena do abrigo de astracán (Xerais), de Xabier P. Docampo, pola "mestría do autor á hora de empregar o medio e a memoria para explicar a represión e o control social dos anos 40 en plena ditadura franquista", mentres que A señorita Bubble (Xerais), de Ledicia Costas, ilustrado por Andrés Meixide, logrou o premio da categoría Infantil ao valorar o xurado o "tratamento divertido, cun ritmo trepidante, da asociación entre a fantasía, a imaxinación e a creatividade, reivindicando o papel das nenas e das mulleres en relación á ciencia e á técnica". Na categoría Xuvenil resultou premiada Os nenos da varíola (Galaxia), de María Solar, dada a súa orixinalidade, "ao tratar un episodio practicamente descoñecido da nosa historia científica, cun amplo labor de documentación e rigorosidade, poñendo rostro a heroes anónimos". En canto a Libro ilustrado, foi recoñecido Tinta de luz (Chan da Pólvora), de Xosé María Álvarez Cáccamo, ilustrado pola recentemente falecida Berta Álvarez Cáccamo. O xurado estimou a capacidade desta obra para introducir o público infantil na arte contemporánea abstracta e mais o diálogo estabelecido coa poesía. O mellor libro de banda deseñada foi Alter-Nativo (Aira Editorial), de Jorge Campos, ao valorar o xurado o espírito lúdico e a complexa e xogantina estrutura narrativa, ao tempo que permite unha lectura múltiple e dinámica, mentres que a Iniciativa bibliográfica premiada foi a Colección Xerais Básicos Ciencia, polo enfoque plural, que revitaliza a lingua no ámbito científico-tecnolóxico. Gañou o premio na Tradución Pippi mediaslongas (Kalandraka), de Astrid Lindgren, traducido por David A. Álvarez. O xurado deu a benvida ao galego deste clásico universal e destacou a frescura e fluidez que consegue a tradución. En Poesía recoñeceuse Camuflaxe (Chan da Pólvora), de Lupe Gómez, pola contención no tratamento da perda e a capacidade para vincular a súa vivencia persoal ao colectivo e pola calidade "deste froito particularmente maduro na súa poética". En Teatro recolleu o galardón Río bravo (Kalandraka), de Chévere. O xurado celebrou "a publicación desta obra pioneira dunha forma de facer teatro que revolucionou o panorama dramático galego, nunha coidada edición". O Libro mellor editado foi Lumes (Apiario), de Ismael Ramos, pola "elegancia minimalista desta obra en particular, que brilla de forma especial nun traballo de edición impecábel". Premios ás traxectorias Na categoría de Iniciativa cultural ou fomento da lectura, o recoñecemento recaeu en Viñetas desde o Atlántico, polo "tesón na traxectoria de máis de vinte anos desta iniciativa, contribuíndo a popularizar a banda deseñada e conectala coa cultura do país". En Proxecto literario na rede venceu Caderno da crítica, de Ramón Nicolás, pola "constancia do traballo deste espazo na rede, que permite seguir o panorama literario galego, achegando materiais orixinais". En Xornalismo cultural resultou gañadora Ana Romaní, dada a "incontestábel traxectoria de traballo de difusión da cultura desde o "Diario Cultural" da Radio Galega". Precisamente, unha das reivindicacións máis reiteradas na gala foi manter o programa, que leva xa 28 anos nas ondas, e que a dirección da CRTVG vai facer desaparecer como tal en setembro. Premios honoríficos Na Gala do Libro tamén se entregaron os premios honoríficos de cada unha das entidades convocantes. Así, a AELG nomeou Isabel-Clara Simó como Escritora Galega Universal 2018, "desde o profundo respecto e afecto á súa persoa e a valoración da altísima calidade literaria da súa obra, así como por ter defendido e defender a lingua, a cultura e a dignidade nacional dos Països Catalans". AGE premiou Xavier Senín, "pola súa prolongada e constante aposta a favor do libro galego, que se visualizou, de forma nítida, no longo período en que desenvolveu o seu labor como subdirector do libro e de promoción cultural da Xunta entre 1987 e 2005". A Federación de Librarías premiou Xurxo Patiño, de Librouro (Vigo), "polo seu compromiso co mundo do libro galego e a lectura, así como pola súa achega efectiva durante moitos anos ao sector do libro a través do traballo desenvolvido na Federación de Librarías de Galiza". |
NOS_2309 | Galiza é unha das zonas con maior irradiación de radón, presente nos solos graníticos fracturados en sotos e vivendas. O deputado Cosme Pombo preguntou ao goberno galego sobre as medidas previstas para correxir os índices deste gas. | O gas radón provoca en Galiza unha morte cada día. Así o manifestou o deputado do BNG Cosme Pombo na pregunta formulada ao goberno sobre as medidas previstas para correxir os índices dun gas que, segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS), está no 14% dos falecementos por cancro de pulmón. E Galiza é, explicou, unha das zonas con maior irradiación de radón, presente nos solos graníticos fracturados en sotos e vivendas. Na lexislación española, dixo Pombo, as Normas do Hábitat establecidas no 2007 e a Lei de Vivenda de Galiza de 2008 facían referencia directa ao radón e á necesidade de illamento nas construcións como medida preventiva para loitar contra a súa nocividade. Lamentabelmente, afirmou , esta norma foi "derrogada por Feijóo", engadindo que "pouco se fixo para establecer medidas prácticas que protexesen a saúde das galegas e galegos contra o gas radón". O parlamentario lamentou o que cualificou de "escaso interese" do Goberno galego para reducir o problema que provoca en Galiza a morte dunha persoa ao día polo que reclamou tomar medidas urxentes "e non agardar as modificacións previstas para o ano 2018". O radón é un gas radioactivo de orixe natural que emana do chan. No Estado español fíxose un mapa coas zonas máis acfectadas por este gas, mediante unha investigación coa participación do Consello de Seguridade Nacional. Galiza figura nese mapa de forma moi destacada. Hai comarcas con cocnentracións que duplican e triplican as concentracións medias permisíbeis. |
NOS_52101 | A franxa de poboación entre 16 e 49 anos sería a que máis apoiaría esta opción. | 'Yes Cymru', campaña pola independencia de Gales, congratulouse das últimas sondaxes nas que apuntaban a que por volta dun terzo de galeses e galesas apoiarían a alternativa de se independizar de Londres de se realizar hoxe un referendo. Ese apoio sería de 32%, por centaxe inferior aos partidarios de manter a unidade de Reino Unido mais que supón un avance da opción independentista ao longo destes anos. O independentismo en Gales, que ten a súa principal representación política en Plaid Cymru, experimenta desde hai uns anos un importante pulo, no que teñen peso, ademais de factores propios, a vaga soberanista de Escocia e a aposta de Londres polo Brexit. E quen apoia a independencia en Gales? Nomeadamente, os e as votantes máis mozas. Segundo enquisas como a de 'You Gov', o 46% dos votantes entre 16 e 24 anos serían partidarios da opción independentista, unha vía apoiada por 39% dos votantes entre 25 e 29 anos. Os máis reticentes, e partidarios dun Gales integrado no Reino Unido, son os votantes de máis de 65 anos, onde o independentismo apenas calla entre 11% deles. En canto a áreas, son as de South Wales West e as da capital Cardiff e South Central as que máis apoian a papeleta da independencia, con 37% e 36% respectivamente. |
NOS_43227 | A gala de entrega dos premios aRi(t)mar da música e a poesía galego-portuguesas, organizado pola Escola Oficial de Idiomas de Santiago de Compostela, será o vindeiro 25 de outubro no Teatro Principal | aRi(t)mar é unha iniciativa que agromou na Escola Oficial de Idiomas de Santiago de Compostela coa finalidade de dar a coñecer e difundir a música e poesía editada na Galiza e en Portugal, e tamén para achegar a cultura e a lingua dos dous países, articulándose dentro do marco da lei Paz-Andrade. O certame, que consta de catro categorías, convida o público a seleccionar os mellores temas musicais e os mellores poemas editados na Galiza e en Portugal. Nesta primeira edición foron seleccionados como gañadores os temas "Cantiga da montaña", de Xabier Díaz & Adufeiras de Salitre (Galiza) e "Medusa", de Capicua (Portugal). No tocante aos poemas e poetas galardoados, foron elixidos "O Corazón", de María do Cebreiro (Galiza), publicado en O deserto, e "Não sei, minha filha...", de José Ricardo Nunes (Portugal), en Andar a par. A gala, que se realizará o vindeiro 25 de outubro no Teatro Principal, será presentada polos artistas por Carlos Meixide e Isabel Risco. Para asistir deberanse retirar os billetes na propia EOI de Santiago (Vite), de segunda feira a sexta feira, de 09.00 a 20.00 horas; ou no Teatro Principal de Santiago, de terza feira a sábado, de 18.00 a 21.00 horas. A entrada é libre até completar aforo. O evento está promovido pola Escola Oficial de Idiomas de Santiago de Compostela e pola Consellaría de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria; patrocinado polas secretarías xerais de Cultura e de Política Lingüística e Concello de Santiago de Compostela e conta coa colaboración da Deputación Provincial da Coruña. |
PRAZA_12316 | Segunda xornada da marcha dos delegados dos estaleiros e as auxiliares de Ferrol e Fene. A piques de chegar a Santiago, aseguran ter "forza e ánimo" para "loitar pola supervivencia dun sector e dunha comarca enteira" | A complicidade da meteoroloxía. Foi a axuda coa que contaron este mércores os máis de cen delegados dos estaleiros e auxiliares de Ferrol e Fene nunha marcha pola supervivencia dun sector estratéxico para Galicia. O naval camiña en terra e pisa dique seco. No norte e no sur de Galicia, nos estaleiros civís e públicos, os traballadores se moven para reclamar a acción do Goberno galego fronte a unha situación "límite". A marcha dos empregados do naval de Ferrolterra culminará este xoves cunha "masiva manifestación, á que se sumarán os traballadores dos estaleiros públicos, e que está prevista para as 10:30 horas dende os arredores do estadio de San Lázaro até o complexo administrativo de San Caetano", informa a CIG. Este mes houbo xa máis de 200 despedimentos nas empresas do sector na comarca de Ferrolterra En declaracións a Praza, Emilio Juanatey, un dos participantes da marcha, asegurou que os ánimos eran "bos". "Tivemos bo día, que é algo", apuntou. "A xente o vai levando o mellor posible" malia que, lamenta, "para moitos compañeiros é tarde". Este mes houbo xa máis de 200 despedimentos nas empresas do sector na comarca de Ferrolterra, "e os que virán despois". Como xa indicou este diario, a escasa carga de traballo garantiza un pouco de oxíxeno algúns traballadores. "Pero despois de verán xa non sabemos". "A xente está moi animada e facendo un grande esforzo. Non pensamos que tantos compañeiros continuasen na marcha a pé despois do esgotamento físico do primeiro día", indicou Manuel Grandal, portavoz da CIG naval na comarca. "A mensaxe para os gobernos resulta nítida: xa non caben as escusas. O sector naval da comarca quere futuro e para iso precisa do cumprimento dos compromisos adquiridos". O dique flotante é básico para que os estaleiros poidan seguir no mercado de reparación de buques de grande porte Dique flotante Os traballadores dos estaleiros e das firmas auxiliares reclaman ao Goberno galego que interceda en Madrid para lograr o financiamento do dique flotante, infraestrutura "para que os estaleiros poidan seguir no mercado de reparación de buques de grande porte e como medio para dotar de carga de traballo inmediata ao sector de aceiros", repetiu o sindicato nacionalista. Amais desta medida, os empregados reclaman a acción administrativa para lograr carga de traballo. "Ferrolterra era unha comarca de mariñeiros que medrou grazas á construción naval" Juanatey engadiu que a negociación para un novo sistema de financiamento (ante a suspensión do tax lease) non afecta ás empresas de Ferrolterra. Nese sentido, o apoio de Mariano Rajoy para lograr un novo tax lease, garantizado tras unha pregunta de Francisco Jorquera (BNG) no Congreso, non é relevante. "Nós traballamos para os Estados", indicou. "E precisamos unha saída urxente. Ferrolterra era unha comarca de mariñeiros que medrou grazas á construción naval". |
PRAZA_19733 | Unha plataforma cidadá comezou a mobilizarse para evitar a tala, que acabaría cunha singular avenida arborada. Os tres grupos da oposición municipal (PSOE, BNG e Xinzo Adiante) presentarán unha moción no pleno de abril e o PSdeG levará o tema ao Parlamento galego. | A Avenida de Celanova, unha das vías de entrada en Xinzo de Limia (a través da OU-531), é unha desas singulares e cada vez máis escasas estradas con árbores centenarias (plátanos, neste caso) nas súas marxes. Porén, un proxecto de reforma para esta vía, coñecido pola veciñanza a pasada semana, prevé a tala de 54 destas árbores para conseguir unha vía máis ancha. A noticia espertou un movemento de protesta na vila, iniciado cunha xuntanza convocada pola asociación ecoloxista Amigos da Terra, a Plataforma Ríos Limpos, a Asociación para a Defensa do Patrimonio Natural Galego e a Sociedade Galega de Historia Natural, co obxectivo de crear "un fronte común" e evitar a destrución deste patrimonio. Á xuntanza asistiron tamén representantes dos grupos da oposición municipal, PSOE, BNG e Xinzo Adiante, que lle esixiron explicacións ao goberno municipal, en mans do PP. A plataforma Amigos das Arbores da Limia comezou, ademais, unha recollida de sinaturas que xa supera o milleiro de apoios, e o pasado sábado convocou unha concentración na que ducias de veciños e veciñas denunciaron a perda irreparable que suporía para Xinzo a corta destas 54 árbores centenarias. "Non sabemos moi ben o que queren facer, porque non presentaron o proxecto, aínda non o vimos. Pero parece que queren acabar coa única rúa bonita que queda en Xinzo", denuncia Elisa Feixoo. "Din que agora non hai espazo para que se crucen dous camións. Pero é que os camións teñen outras vías moito máis anchas para entrar e saír de Xinzo", engade. "Dende que existe o urbanismo e a planificación das cidades e vilas, as árbores foron elementos que sempre foron incluídas no deseño da avenidas, das rúas, dos parques. Non é exclusivamente unha cuestión estética, senón de benestar, de elegancia, de microclima. Sabemos que as árbores reducen a contaminación dos vehículos, purificando o aire e facendo máis saudable a vida nesa avenida, tamén sabemos que regula a temperatura facendo máis agradable o paseo, favorecendo considerablemente o comercio de proximidade, a relación entre as persoas, a conversa", comeza a Declaración cidadá que xa foi asinada por un milleiro de persoas. "Non se pode entender a Avenida de Celanova sen as árbores que os nosos devanceiros plantaron algún día, con vontade de perdurar no tempo. Aquelas persoas -das que descendemos- que planificaron esta vía fixérono para ben das que agora as gozamos, non o fixeron para cortalas. Tivo que pasar un enorme tempo para que as árbores e as ilusións daqueles cidadáns se fixeran realidade", din, engadindo que "unha vez que se corten as árbores, non hai volta atrás. Terían que pasar moitos anos para recuperar unha imaxe urbana que perdura nas persoas, que recolle as ilusión de algúns e os recordo do resto dos cidadáns". "Se hai un problema de mobilidade, haberá que solucionalo con intelixencia e con solucións de mobilidade, pero non a costa das árbores", conclúen. O vindeiro venres está convocada unha mesa redonda na que participarán expertos e representantes dos distintos grupos municipais, e na que Amigos das Arbores da Limia espera que o Goberno local explique os detalles dunhas obras previstas para o vindeiro mes de maio. Os colectivos contrario á tala piden que se esgoten todas as posibilidades e explican que "non son árbores de alto valor ecolóxico pero si teñen valor medioambiental. Serven de barreira contra o ruído, axudan a aforrar enerxía, refrescan coa súa sombra no verán e reducen o vento no inverno". A Sociedade Galega de Historia Natural rexistrou senllos escritos ante a Subdelegación do Goberno e o Concello de Xinzo de Limia para evitar a súa desaparición. Tamén recordan que o Camiño de Santiago (pola Vía da Prata) discorre por esta vía, polo que é preciso protexer as árbores como parte do itinerario. Finalmente, os tres grupos que forman a oposición municipal presentarán no pleno municipal do mes de abril unha moción para declarar ese conxunto de árbores "Patrimonio medioambiental e paisaxístico de Xinzo". O PSdeG-PSOE levará o asunto ao Parlamento galego, a través dunha serie de preguntas. A noticia da posible tala destas 54 árbores está a espertar un gran movemento nas redes sociais, con veciños e veciñas que recordan a especificidade desta vía con galerías fotográficas e con textos de lembranza, facendo un reconto de como nas últimas décadas se foron perdendo espazos singulares nesta e noutras vilas, deixando como resultado localidades con moi escasos atractivos propios e sen memoria do seu pasado. "Hai moitos anos que deixei de ser neno. Mais, con todo, aínda gardo moitos dos soños que tiña daquela. Como aquel de abarcar co meu abrazo os plátanos da estrada ó San Mateo. Talvez non o consiga nunca, pero non me gustaría que fose porque os cortasen. Prefiro pensar que tamén as árbores soñan. E que os plátanos da miña vila soñan con que a estrada a Celanova siga a ser un fermoso corredor de sombra nos veráns, soñan que siga habendo rapaces que, o mesmo que eu facía, soñen con chegar a poder abarcalos cos seus brazos algún día", escribe Rafael Laso Lorenzo nun fermoso texto publicado en Dende A Limia. |
NOS_9224 | Publicamos a seguir un extracto do artigo que Henrique da Costa publicou sobre Carvalho Calero no Nós Diario desta terza feira. | Carvalho Calero porfiou na galeguidade da súa cidade natal. O seu Ferrol Vello, o máis enxebre e medieval, era barrio de pescadores: comercio de efectos navais, pazo con capela da familia dos Bermúdez, a igrexa do Socorro e a afamada Virxe da Parrocheira... Unha sorte de vila mariñeira ao xeito da veciña Mugardos. Delimitábao o Cristo subindo por San Francisco, hoxe inexistente. A cidade ex-novo, a da Ilustración, nacía no momento en que a súa rúa natal se tornaba na Real, quebrando aquel ambiente castizo que el vivira en sendo neno. "En Ferrol, na Praza Vella / bule o domingo de feira. // Vella praza mariñeira, / praza rachada e peixeira, / unha vegada por mes / faste interior e labrega", cóntanos o que sucedía por tras da súa casa de infancia, marcada esta pola desgraza da morte da mai cando el tiña 8 anos. Casado o pai en segundas nupcias cunha cuñada, tamén falecerá ao pouco. Non é de estrañar que o escritor confese unha certa tendencia á melancolía, á introspección, ser un neno triste. A súa era familia da burguesía comercial acomodada, co pai consignatario de barcos, fornecedor da Mariña e do Exército. Prosperara economicamente durante a Gran Guerra, arruinándose tras a morte das esposas. Parte da obra de creación, sobre todo narrativa e poética, nutrirase da súa biografía. Aínda que ficcionalmente, n' O lar de Clara, escrita na posguerra, xorden con nitidez os elementos acabados de citar, e moito máis tarde en Scórpio. A mai do protagonista morre en ambas, de gripe na primeira, de tifo na segunda. Dos seis fillos nacidos, dise na primeira novela, sobreviven catro, idéntico á vida da familia real; ou o papel de irmán primoxénito, afectuoso cos irmáns, bo estudante e que, como tantos rapaces ferroláns, anhelaba ser xeneral. As vivencias do veraneo vémolas nos contos As pitas baixo a chuvia e n' Os tumbos. [Páxinas patrocinadas] |
NOS_14356 | Conversamos con Xana García, unha das manifestantes desde 25 de xullo. | Camiña a rentes da faixa da Escola A Semente, un proxecto educativo popular que quixo sumarse á convocatoria unitaria deste Día da Patria galega 2015. Xana García está acompañada da súa crianza e, ambas as dúas, avanzan polas rúas de Compostela entre berros que claman polos dereitos nacionais de Galiza. "Sempre viñen", sinala mentres lembra as primeiras ocasións da man da súa familia. Após ter sido nai e dalgúns anos sen se mobilizar o 25 xullo recoñece que esas lembranzas a motivan de novo a saír. Iso e que "estamos" inmers@s nun contexto político no que "tomamos de novo concienca da importancia política". Por que dicidiches vir á manifestación do 25 de xullo?Sempre viñen. É case coma unha tradición. Xa me levaban meus pais desde ben pequena. Logo, houbo algúns anos que deixei de vir. Un pouco por deixadez. Agora que teño un neno pequeno, dunha banda é como que volvo lembrar aqueles primeiros anos en que eran meus pais os que me levaban a min. Aliás, coido que estamos nun momento en que todos tomamos conciencia de novo da importancia da política, non só a nivel institucional senón tamén individual e de base. Esas serían as principais razóns. Animou a fórmula elixida este ano para a convocatoria?Tamén, si. Mais coido que este ano tería vido igualmente. Fose cal fose. Mais, si, ese foi un activo, un punto a favor máis. Vés na faixa da Escola A Semente. Esta é unha data para se mobilizar tamén polo ensino? Fai parte esta das reivindicacións do Día da Patria?Debería selo, claro, é un factor importantísimo dentro da política. Se tiveses que sintetizar nun par os motivos para se mobilizar nunha data coma esta...Estou pensando sobre a marcha... Todos os días hai unha chea de motivos polos que saír á rúa. Cada vez máis. Teño saído moitas veces pola economía, por unha lei, por tal outra. Este é un día para saír por nós propias, polos dereitos de Galiza como nación. Que non se perdan a nosa lingua e a nosa cultura. Isto tamén merece unha data específica de reivindicación. |
NOS_52347 | A máquina do tempo non existe e parece que o das viaxes ao pasado é cousa de ficción, cos buracos de verme aínda no plano hipotético. Porén, semella que non imos demorar moito en poder visitar os recunchos dun castro, apreciando a cultura que os habitou en todo o seu esplendor. O 'Proxecto Lanóbriga', o máis ambicioso feito na Galiza até este momento de reconstrución en 3D deste tipo de xacementos, outorgaranos a oportunitade. Os seus creadores, Paco Boluda, Anxo Miján e Carlos Paz, explícan en que consiste. | O castro de San Cibrao de Las, tamén coñecido como Lambrica, Lansbrica ou Lanóbriga, entre os concellos de San Amaro e Punxín, podería visitarse no futuro sen necesidade de trasladarse á comarca do Carballiño. E é que este xacemento arqueolóxico protagoniza o "Proxecto Lanóbriga. Unha cidade galaica", unha restitución en imaxes tridimensionais, a primeira destas dimensións que se fai na Galiza, fóra de traballos máis fragmentarios. Detrás desta recreación de grande escala, con rigor histórico e totalmente minuciosa atópanse Carlos Paz e Anxo Miján, que desenvolven a parte máis técnica "baixo a batuta de Paco Boluda", en palabras do primeiro. El é a auténtica alma máter, nunha área que coñece de preto. O ourensán pasou anos nas campañas de escavación dos castros de San Tomé (Ourense) ou no propio San Cibrao como debuxante, deixando constancia das pezas que se atopaban. O seu agarimo pola materia levaríao a autoeditar Kallaikos, un libro que naceu da detección dun oco na divulgación deste patrimonio. "Trátase de magnificar o que tempos, estamos fartos de que nos menosprecen", comenta Paco Boluda Nesa mesma liña enmárcase este proxecto: "Trátase de magnificar o que tempos, estamos fartos de que nos menosprecen", comenta. Ao tempo, pretende combater a imaxe pexorativa que temos do período, de "persoas vestidas con peles que vivían case como animais", cando non era así. "Era unha cultura avanzada", di Miján, quen tamén entende que este traballo contribúe "a revalorizala na xusta medida e desterrar a idea de que vivían en chozas". Boluda destaca ademais a relevancia da cultura castrexa na etnografía galega presente. Oco na divulgación O debuxante analóxico, en dúas dimensións, optou desta volta por pasarse ao dixital. Neste senso, Paz apunta o uso do hiperrealismo como unha técnica en voga que outorga "un plus á divulgación histórica". El forma parte do Centro Infográfico Avanzado da Galiza (CIAG), organización que aglutina profesionais altamente cualificados e especializados na reconstrución dixital, divulgación e preservación do patrimonio arquitectónico histórico do país. A reconstrución emprega así unha "linguaxe visual comprensíbel a nivel europeo", di Boluda, pois a idea é exportar a nosa rica cultura da idade de Ferro ao exterior. . Intentan traballar sobre os muros que apareceron, mais naquelas partes que aínda non están escavadas teñen que basearse en suposicións que se trazan sempre "sobre evidencias arqueolóxicas", asegura Miján Paz é o que se encarga dos detalles, mentres Miján se ocupa de integrar todo no modelo total. Concretamente unha das cousas que máis traballo lle está a dar son os barrios, nese xacemento inmenso. Intentan traballar sobre os muros que apareceron, mais naquelas partes que aínda non están escavadas teñen que basearse en suposicións que se trazan sempre "sobre evidencias arqueolóxicas", asegura Miján. Así, faise unha recreación "plausíbel, que se corresponda co que podía ser", insiste. Un xacemento planificado O de Lanóbriga é un xacemento con características que o fan único, segundo destaca Boluda, que sempre se sentiu fascinado por esta auténtica urbe. E non só polo tamaño –nada menos que dez hectáreas– dunha cidade –"pois é o que era" e non un castro– na que vivían miles de persoas, senón porque "se planificou con antelación", asegura, nun lugar determinado. Isto non era habitual, pois normalmente os asentamentos van medrando pouco a pouco. Mais neste caso había un cálculo desde o principio, desde as zonas de ocio até as comunicacións, o que fai pensar nun proceso estratéxico de construción de cidades que se corta coa invasión romana. "Estaba todo moi pensado", apunta tamén Miján. "É unha cidade totalmente monumental, á altura de calquera outra civilización da Idade de Ferro", comenta Paz, incidindo tamén na planificación urbanística que inclúe, por exemplo, un sistema de desaugues. A estrutura comprende dous recintos amurallados elípticos case concéntricos, cunha superficie intramurallas de case 96.000 metros cadrados. Considérase que a ocupación principal tivo lugar no período que vai do século II a.C. até o II d.C., con posíbeis ocupacións esporádicas máis serodias. Revivir a historia Aínda fica moito máis da metade do desenvolvemento, pero as primeiras imaxes xa permiten apreciar esa magnitude da cidade. Actualmente traballan sobre o que podemos atopar hoxe no terreo, paso previo a trasladar isto á realidade de hai 2.200 anos, con todo luxo de detalles, para poder visitar mesmo os interiores das vivendas. Deste modo, unha vez restituído todo aínda ficará un minucioso labor porta a porta, muralla a muralla, para revisar, rectificar e atrezzar até conseguir que teña vida. A idea é chegar a un resultado que permita moverse en 3D polo espazo tal como era na época. Trátase dun traballo "que nunca se fixo a este nivel na Galiza", destaca Miján. Mais onde acabará todo isto? Os deseñadores traballan pensando en tres formatos, sempre coidados: o editorial –que incluiría unha banda sonora propia–, a aplicación a xogos de ordenador –onde rematou, por certo, o anterior traballo viral de Miján, a recreación románica da Catedral de Santiago, como un escenario de The Waylanders (Gato Estudio)– ou un documental "ben feito, novidoso e diferente", aclara Boluda. Porén, todos eles apuntan a "cambiar o chip" sobre como se fai a divulgación arqueolóxica. Nun mundo de imaxes e sensacións como o actual, o debuxante anima a ir máis alá das pedras e aproveitar as tecnoloxías para "facer a xente protagonista". Para revivir, en definitiva, a historia. No interior, vista xeral do proceso de reconstrución de Lanóbriga. |
NOS_8916 | O conxunto lucense conseguiu unha ampla vitoria en casa contra o Palencia (91-75). O Ourense Baloncesto venceu con suspense ao Melilla (86-84) tras desaproveitar unha vantaxe de 18 puntos. | Os equipos galegos de Adecco Oro toman vantaxe na loita polo ascenso a ACB. O Breogán e o Ourense conseguiron vencer en casa durante o primeiro encontro da fase eliminatoria. Dous partidos marcados pola superioridade dos conxuntos do país, que sufriron para facerse coa vitoria, que aspiran á máxima categoría do baloncesto estatal. Breogán 91 – Palencia 75 O Breogán afrontaba o encontro de ida contra un Palencia 'tocado' polas baixas. A igualdade foi máxima durante os primeiros vinte minutos de encontro (38-39) nun ateigado Pazo dos Deportes de Lugo. Pero o club galego apertou no último cuarto e conseguiu remontar o resultado, abrindo unha fenda no marcador. Apoiados polo bo facer no rebote de Chris Mortellaro e na anotación ofensiva de Álex Llorca, o Breogán conseguiu unha vantaxe de 16 puntos cara o partido de volta. Ourense 86 – Melilla 84 Igual de sufrida foi a vitoria do Ourense no Pazo dos Deportes Paco Paz. O conxunto ourensán arrancou o encontro con forza e grazas ao acerto exterior de Pedro Rivero e Salva Arco chegou ao descanso co electrónico ao seu favor (53-41). O Ourense gozou dunha diferenza de 18 puntos, que presumía un cómodo triunfo. Mais os visitantes axustaron en defensa e conseguiron darlle a volta o resultado. A falta de cinco minutos, o Melilla púxose por diante, pero desaproveitou o último balón, co marcador igualado a 84, que foi recollido por Marcos Suka para sentenciar o encontro de ida. Un paso cara o ascenso Os equipos galegos afrontarán así con vantaxe o próximo 28 de abril os encontros de volta dos cuartos de final das eliminatorias. De vencer as dúas fases, poderían encontrarse na final polo único posto de ascenso a ACB. No terceiro partido, o Valladolid venceu a Navarra (68-63), e situase en cabeza como previsible rival do Breogán. O último encontro da xornada disputarano Mallorca e Lleida este domingo, de onde sairá o adversario do Ourense, sempre e cando manteña a vantaxe da ida. |
PRAZA_11185 | Horas despois de anunciar a retirada de Ourense do sistema VioGén, Jácome culpou a xefa da Policía Local da decisión que el mesmo anunciara e abriu a porta a recuar. A Marcha Mundial das Mulleres e a oposición local observan na decisión unha continuación do "desmantelamento" da área de Igualdade que, acusan, comezou no anterior mandato, co goberno do PP en minoría | O alcalde de Ourense, Gonzalo Pérez Jácome, saíu o pasado martes da reunión da Xunta Local de Seguridade, órgano interinstitucional de coordinación nesta materia, anunciando que o goberno bipartito de Democracia Ourensana e PP, que el mesmo preside, se dispuña a retirar a Policía Local deste Concello do sistema VioGén de protección ás vítimas de violencia machista. Íao facer, asegurou, por "falta de recursos" para "atender este servizo con dignidade", virando o foco cara o que oposición municipal e colectivos feministas observan como un devalo continuado da área de Igualdade no Concello.Horas despois de anunciar a retirada de Ourense do sistema VioGén, Jácome culpou a xefa da Policía Local da decisión que el mesmo anunciara e abriu a porta a recuarO balbordo apenas se fixo agardar. Tanto é así que poucas horas despois, na mañá deste mércores, Democracia Ourensana e o propio Jácome procuraban desligarse da decisión. O rexedor, afirmaron, non fixo máis ca seguir unha "recomendación" da xefa da Policía Local, María Barrera, "que se supón a maior experta no tema" e constatou que "estamos dando mal servizo" ás vítimas e por iso é máis adecuado retirar o Concello do sistema e que a protección fique só nas mans da Polícía Nacional e mais da súa unidade adscrita á Xunta.Se a oposición ten "algo que recriminar, que sexa á xefa da Policía Local", recomendou Jácome. Non obstante, dende DO matizan agora que "unha vez que se estude a situación, máis alá de fiarse dunha técnica", cabe a posibilidade de "replantear" a recomendación. Malia o que semella ser un primeiro amago de rectificación, o anuncio inicial do alcalde ourensán avivou as críticas por esta e outras decisións controvertidas neste eido.A Marcha Mundial das Mulleres, que anuncia mobilizacións, ve no anuncio de Jácome unha continuación do "desmantelamento da igualdade" no Concello de Ourense iniciado na etapa do PP en minoría, advirtenDende a Marcha Mundial das Mulleres, que xa convocou unha primeira mobilización de rexeitamento a esta decisión para o venres (19:00, Praza Maior), o anuncio de Jácome supón "continuar o desmantelamento da igualdade en Ourense", iniciado para a plataforma xa na etapa de Jesús Vázquez na alcaldía, cando o propio Concello xa se retirou durante un ano do sistema Viogén. Agora, afirman nunha primeira reacción, "DO súmase a través dun alcalde irresponsábel e covarde", que "fala de recuar culpando á xefa da Policía" cando el mesmo "é a máxima autoridade municipal"."Daremos resposta nas rúas e tamén nos dirixiremos ás Administracións para frear a decisión -avanza a Marcha Mundial nun comunicado feito público a través das súas redes sociais-, mais non só". A mobilización, avanzan, procurará evidenciar que "levamos anos de desleixo na participación do Concello no protocolo VioGén" que agora prevé abandonar, "sen efectivos e sen recursos para levar adiante as tarefas necesarias" e a protección "das mulleres que poñen as súas vidas nas mans deste servizo".Críticas de PSdeG e BNGTamén dende os grupos da oposición municipal se advirte de que esta non é a primeira medida de deterioro da área de Igualdade do Concello que, subliña o PSdeG local, ficou diluída na Concellería de Política Social dende a constitución do goberno bipartito de DO e PP. "Despois de catro anos dun goberno en minoría do PP que xa desmantelou o Centro de Información á Muller", di a concelleira socialista Natalia González, "o cogoberno PP-DO vaino deixar todo moito peor", toda vez que a renuncia a VioGén "leva consigo que se perdan uns fondos indispensables, 35.000 euros, vinculados ao Pacto de Estado contra a violencia de xénero".O PSdeG subliña que o Concello estaba a destinar un único axente "a cubrir 30 casos" de violencia machista e Gonzalo Caballero insta a Feijóo a frear a decisión do bipartito ourensánNeste sentido, o voceiro municipal do PSdeG, Rafael Villarino, solicitou xa a convocatoria dun pleno extraordinario e advirte de que o Concello ourensán viña destinando un único axente da Policía local "a cubrir 30 casos" de vítimas de violencia machista. Renunciar ao sistema de protección das vítimas é para Villarino "unha decisión política, despreocuparse deste asunto" na que Jácome "non pode escudarse en técnicos municipais". Tamén dende o PSdeG, pero pola banda da súa dirección nacional, o seu secretario xeral, Gonzalo Caballero, sinala directamente a Alberto Núñez Feijóo. O presidente da Xunta e do PPdeG "non pode consentir o debilitamento do Pacto de Estado contra a violencia de xénero" e correspóndelle "dar orde aos concelleiros do PP que sustentan a Jácome de reverter esta situación. Porque, advirte, "o mesmo que propón Vox en tantos sitios, propono Jácome en Ourense coa connivencia de Feijóo".O BNG de Ourense ve constatado que "ningún dos socios do goberno considera a loita contra a violencia machista como prioridade"Pola banda do BNG instouse xa tamén formalmente a través dunha moción a reverter esta decisión e, ao tempo, "ampliar os efectivos policiais e crear unha unidade específica" de atención ás vítimas da violencia machista. O anuncio de Jácome é para o voceiro do Bloque, Luís Seara, "unha mostra máis" de que ao goberno local "lle preocupa pouco ou nada" a área de igualdade e de que "ningún dos socios que conforman o goberno consideran que a loita contra a violencia machista sexa unha prioridade" mentres, por exemplo, si atopan recursos "para o incremento de orzamento das luces do Nadal". |
PRAZA_12180 | Na Ribeira Sacra viven na actualidade uns 50 cidadáns británicos que atoparon o seu lugar por casualidade ou sinxelamente porque querían un refuxio virxe para vivir. | Penelope Anderton di que os británicos están acostumados a viaxar polo mundo enteiro. Esta sensación de continua migración provocada polas súas costumes e pola prolongación do seu país máis aló das illas fan que se adapten sen complicacións a territorios e a países distintos. Na Ribeira Sacra viven na actualidade uns 50 cidadáns británicos que chegaron para quedarse por diferentes motivos e que atoparon o seu lugar por casualidade ou sinxelamente porque querían un refuxio virxe para vivir. De aí que a súa presenza na Ribeira Sacra non responda a esa vocación conquistadora e expansionista á que se recorre cando se fala do pobo británico. Galicia exerceu sobre eles unha fascinación confesada que provoca unha mestura dos novos habitantes do territorio coas costumes e leis do lugar. De feito Penelope Anderton, unha muller de profesión restauradora, cando fai unha análise de porqué este paraxe e este país conclúe: "Eu creo que isto non é como o resto de España, os galegos son unha mestura entre os escoceses e os irlandeses, por iso estamos tan ben". "Isto non é como o resto de España, os galegos son unha mestura entre os escoceses e os irlandeses, por iso estamos tan ben" A señora Anderton fixo de Castrotañé, na parroquia de San Vicente de Castillón, en Pantón, o seu fogar. Mercou tres edificacións tradicionais derrubadas e emprendeu un proceso de restauración seguindo as pautas das tradicionais edificacións galegas. Algunha desas casas, en perfecto estado de revista, serven para alugar a persoas que queiran pasar uns días de descanso. Garda un espazo para o seu fillo que ven a miúdo e ela entretense coa restauración de mobles e coa compañía das pitas e dos gatos. A pesar de estar en pleno monte, rodeada de carballos e castaños, e escoitar o son da natureza non perde a conexión coa actualidade. Confesa abertamente as súas simpatías polo laborismo e pregunta en busca de resposta que ocorre coa prensa progresista (en referencia ao peche de Público). Antes de entrar a debullar a súa vida cotiá lamenta a alianza entre os xefes de goberno español e británico, Rajoy e Cameron, e lanza unha pregunta "cara onde camiñamos?". "Este é o meu fogar porque este é o paraíso" Penelope asegura ter moitos proxectos. Na actualidade traballa na posta en marcha dos mobles da súa cociña e na preparación dunha nova vivenda na parte traseira da súa casa. Iso si, manifesta que non renuncia os típicos costumes do seu país como tomar un té a media tarde. Sen dubidalo remata dicindo: "Este é o meu fogar porque este é o paraíso". John e Michael John e Michael casaron en Ferreira de Pantón. A súa voda foi un acontecemento no Concello e o propio rexedor popular foi quen oficiou a cerimonia. Viven no lugar da Lavandeira, preto de Ferreira e aquí queren quedarse. Dos dous o que ten máis morriña e Michael ao botar de menos a súa familia. Esta semana ten sorte porque o seu irmán e un amigo están en Pantón de visita. Antes de posar para as fotos ensina a Praza a súa última obra: un aparello para aproveitar a auga e poder regar a horta. A voda de John e Michael foi un acontecemento en Ferreira de Pantón e o propio rexedor popular foi quen oficiou a cerimonia Chegaron de casualidade á Ribeira Sacra. Antes viviron en Alacante pero non soportaban a calor. Decidiron cambiar e co seu museo de historia as costas viñeron dar a Galicia. De feito a parte superior da súa casa é un museo dedicado á Idade Media totalmente sistematizado e localizado principalmente nas Illas Británicas. Tanto John como Michael confesan estar todo o día ocupados e din: "non temos tempo de aburrirnos". É máis, di John, non temos necesidade de ir a Londres aínda que sempre regresamos en Nadal porque sobre todo Michael quere ver aos seus irmáns e ao seu sobriño". Combaten o sentimento da nostalxia nos faladoiros que organizan cos súa veciñanza, principalmente con outra parella que vive a escasos metros e que reparte o seu tempo entre as súas estadías en Portugal, onde dan clases de inglés, e a Ribeira Sacra. David Na outra punta do concello, por riba da gasolineira, viven David e a súa dona. Non teñen fillos e a falta de obrigas familiares levounos a emprender a aventura de vir a Galicia. David explica que dá clase de inglés aos nenos do lugar e a súa dona coida uns 50 gatos que comparten unha ampla vivenda con eles. Están entusiasmados e admiran o xeito de vida das aldeas de Galicia. Exemplifican esa devoción coa súa asistencia ás feiras "para comer o polbo"ou as reunións familiares nas casas dos veciños o domingo á hora da sesta. Están entusiasmados e admiran o xeito de vida das aldeas de Galicia Máis breves nas explicacións co resto dos seus compatriotas din: "Non me gusta falar moito de min, eu son un veciño máis e estou moi contento". E esa quizais sexa a clave de que a morea de británicos que viven na Ribeira Sacra sexan uns veciños máis sen máis pretensións que vivir como todos nun país que xa senten propio. |
NOS_26830 | Asociacións galegas e do Bierzo, unidas na plataforma Así Non, congregaron máis de 300 persoas nunha marcha simultánea que partiu de distintos concellos para unirse no alto do Revelo (na fronteira administrativa entre a Galiza e Castela e León) para protestar en contra dos macroproxectos enerxéticos que diversas empresas pretenden implantar no Courel, Trevinca, Cabrebara e O Bierzo. | Máis de 300 persoas acudiron ao chamamento da plataforma Así Non para participar dunha marcha reivindicativa en defensa do territorio e do patrimonio ambiental e cultural diante dos grandes proxectos enerxéticos que amezan con arrasar os montes do Courel, Trevinca, Cabrera e do Bierzo, e os de toda a Cordilleira Cantábrica. Desde a Asociación para a Defensa Econlóxica da Galiza (Adega), integrante de Así Non, sinalan que estes macroproxectos eólicos e fotovoltaicos invaden a maior parte do territorio dos municipios nos que se proxectan, desprazando as economías locais como a agricultura, gandaría, apicultura, turismo rural... así como aos propios habitantes que custodian ese territorio e toda a biodiversidade existente. As e os organizadores insisten en "deixar claro que o problema non é a enerxía renovábel, senón a forma en que se están realizando estes proxectos, de modo masivo, non planificado e a grande escala, en zonas de gran valor ecolóxico e medioambiental onde á perda de biodiversidade e as desigualdades que xera o modelo industrial e centralizado, se engade o impacto visual e ambiental". A marcha partiu este sábado, 3 de abril, de forma simultánea, desde distintos puntos da Galiza (de Brañas e Fonteformosa, en Folgoso do Courel) para atoparse no alto do Revelo (na fronteira administrativa entre a Galiza e Castela e León), coa xente que saíu desde Busmaior (nas Barxas, no Bierzo, baixo a Administración de Castela). No alto do Revelo atopárense galegas e galegos dunha e doutra beira en símbolo de unión dos territorios ante unha emerxencia que ameaza a paisaxe, o medio e a pervivencia da vida nos concellos desta zona. Pedro Romeo, representante da Asociación A Volta Grande do C@urel, entidade integrante de Así Non, sinalou a Nós Diario a importancia desta marcha como primeiro acto en defensa do territorio contra estes parques eólicos e as grande instalacións enerxéticas. Esta unión de colectivos que representa Así Non, explica Romeo, xurdiu en concreto contra o parque nas Barxas, pero está contra todos estes proxectos en toda esta zona. Ante esta problemática, reivindica un cambio de modelo enerxético e que a distribución das eólicas se faga doutra forma, sen agresións ao medio. Ademais de Adega e Volta Grande do C@urel, a plantaforma Así Non integra entidades como A Morteira, Bierzo Vivo, Asociación para el Desarrollo Rural Bierzo Cabrera, Instituto de Estudios Cabreireses, ou Rural Sostíbel. Tamén no plano institucional hai oposición a estes megaparques. O deputado do BNG no Congreso, Néstor Rego, rexistrou no mes de marzo no Congreso varias iniciativas para descartar a implantación destes tres macroproxectos do xigante Statkraft en Rebordechao, Prada e Barxas. Rego sinalou que "tanto a localización, a dimensión, como a proximidade e mesmo o feito de que deberán compartir evacuación e que o desenvolvemento duns está vinculado aos outros fan que se deba considerar como un único proxecto". Nese sentido, desde o nacionalismo lembran que a fragmentación dun Parque Eólico "é unha práctica fraudulenta" e que existe xa xurisprudencia a respecto diso. "Na Galiza pódense citar distintos casos en que se presentan Estudos de Impacto Ambiental individual de cada un dos proxectos fragmentados, evitando unha avaliación global de todo o proxecto para eludir as garantías exixíbeis" incidiu Rego. #AsìNon#AquìNon pic.twitter.com/T01OxieLSZ— Salvemos O Iribio (@iribio) April 3, 2021 |
NOS_25924 | Nos tres anos de goberno do PP destruíronse 2.500 postos de traballo, para alén da rebaixa nos salarios e nos dereitos laborais: non se cubrirán as baixas nos dez primeiros días, aumenta a carga lectiva, até 778 profesoras e profesores terán que impartir materias en que non son especialistas e @s substitut@s viron como lle recurtaban o soldo dos meses de verán | Un Jesús Vázquez cabezudo, motoserra en man, enfiou cara ás portas da Xunta, en San Caetano, abrindo paso á manifestación de persoal docente, interin@s e substitut@s, en defensa dos seus dereitos laborais. Foron ao redor de 200 as persoas que fixeron parte desta nova mobilización convocada por CIG-Ensino e que secundaron as consignas lanzadas de 'Non aos despedimentos en educación' ou 'Na nosa man está que non volvan recortar'. Ao fío, o secretario nacional da federación de Ensino no sindicato nacionalista, Anxo Louzao, sinalou que o obxectivo da acción foi "amosar o rexeitamento absoluto á política de recortes do PP", que mudou as promesas da creación de emprego lanzadas en campaña electoral polas tesoiras, para destruír en tres anos máis de 2.500 postos de traballo ligados ao ensino público, para alén de chuchar os salarios e os dereitos laborais --non se cubrirán as baixas nos dez primeiros días, aumenta a carga lectiva, até 778 profesoras e profesores terán que impartir materias en que non son especialistas e @s substitut@s viron como lle recurtaban o soldo dos meses de verán--. Explica CIG-Ensino que a redución de prazas que é froito de medidas como a amortización de xubilacións, o incremento do horario lectivo do profesorado ou aumento da ratio de alumnado. Todas estas medidas afectan non só ao persoal interino e substituto, senón tamén ao funcionariado. Calcula a central que até 161 docentes con praza non teñen aínda un destino adxudicado a día de hoxe. As aulas inician na cuarta feira en infantil e primaria, e a segunda feira que vén na secundaria. A maiores, o número de docentes desprazad@s ascende a 400, ao redor do 25%. |
PRAZA_3970 | Tan só o 20% do profesorado de Primaria e Secundaria afirma que pode interactuar de forma axeitada co seu alumnado, segundo unha enquisa realizada por CIG-Ensino na que participaron 6.352 docentes. Tan só o 5% dos e das entrevistadas valora como "apropiado" o papel da Consellería de Educación na coordinación do traballo de teledocencia. | Unha parte importantes de profesorado e alumnado está a atopar grandes dificultades para desenvolver con normalidade as aulas virtuais que se están a levar a cabo dende os fogares por mor do coronavirus. Así o reflicte unha enquisa sobre teledocencia realizada por CIG-Ensino entre os días 11 e 16 de abril e que contou coa participación de 6.352 docentes. O estudo amosa os problemas e apunta a unha serie de razóns para as eivas detectadas, que van dende as fendas dixitais e sociais do alumnado ata a falta de formación previa de todos os participantes nestas ferramentas e procesos. Tan só o 20% do profesorado afirma que pode interactuar de forma axeitada co seu alumnado. Outro 61% afirma que interactúa con eles "de forma insuficiente"Unha ampla maioría dos mestres e mestras consultadas comparte a idea dunha promoción de curso aberta a excepcionalidades -que deben ser observadas polo equipo docente e sen que dependa do coronavirus, sinalan- e critica "a indefinición e a falta de instrucións claras" por parte da Consellaría de Educación, apunta o sindicato. Ademais, o informe chama a atención sobre as dificultades engadidas que esta situación deita sobre a atención á diversidade. Tan só o 17% do profesorado entrevistado afirma que a participación do alumnado con necesidades específicas de apoio educativo (NEAE) é "semellante" ao do resto.Só o 17% do profesorado entrevistado afirma que a participación do alumnado con necesidades específicas de apoio educativo (NEAE) é "semellante" ao do restoTan só o 20% do profesorado afirma que pode interactuar de forma axeitada co seu alumnado. Outro 61% afirma que interactúa con eles "de forma insuficiente", principalmente polas limitacións (formativas ou técnicas) do alumnado. Finalmente, outro 18% sinala que non ten posibilidade de interactuar co alumnado.Un 25% do profesorado calcula que o nivel de participación do alumnado nas aulas virtuais non chega ao 30% e outro 23% cifra esta participación entre o 30% e o 50%. Un 21% calcula que participa entre o 50% e o 70% dos seus alumnos e alumnas e outro 18% sitúa a participación entre un 70% e un 90%. Finalmente, tan só un 10% eleva esta participación por riba do 90% (e tan só un 2,5% fala dunha participación do 100%).Tan só un 10% eleva a participación do alumnado por riba do 90% Esta participación é inferior en Primaria (o 54% fala dunha participación inferior á metade do alumnado) que en Secundaria (o 45%) e non hai grandes diferenzas entre as contornas rurais e urbanas, aínda que o profesorado entrevistado subliñan que nos ámbitos rurais os problemas para o desenvolvemento das aulas virtuais corresponden ao alumnado en maior medida, mentres que nas zonas urbanas medran as limitacións dos docentes.Fenda dixital e formativa previaAs causas desta baixa participación son, por unha banda, tecnolóxicas. Un 22% dos alumnos e alumnas non teñen acceso a Internet, un 24% non teñen acceso a un ordenador (ou só hai un na casa e está ocupado noutras funcións) e un 12,5% non ten impresora na casa. Os docentes sinalan que tan só un 9% non participa por carecer de interese en facelo. As vilas entre 5 e 20 mil habitantes son as que presentan máis problemas de conexión á rede, mentres que nos ámbitos urbanos e rurais as maiores dificultades veñen pola carencia dun ordenador.Tan só o 5% dos entrevistados valora como "apropiado" o papel da inspección e a Consellería de Educación na coordinación e seguimento do traballo de teleformación que se lle asignou ao profesoradoMáis da metade dos mestres e mestras non tiña experiencia previa en teledocencia (Moodle, Google Classroom...), aínda que existen grandes diferenzas entre Primaria (só o 30% tiña experiencia) e Secundaria (o 54%). De igual xeito, só o 25% tiña experiencia previa en aulas virtuais, unha porcentaxe que crece ata o 33% en Secundaria. Tan só o 11% do profesorado afirma que se adaptou á nova situación sen esforzo e apenas o 34% di ter recibido orientacións sobre "como traballar telematicamente respecto ao modelo de tarefas que lle asignas ao alumnado neste período e a que destrezas deben ir dirixidas". As orientacións chegaron, ben das Direccións dos centros, ben dos compañeiros e compañeiras, e case nunca dos servizos de Inspección. Tan só o 5% dos entrevistados valora como "apropiado" o papel da inspección e a Consellería de Educación na coordinación e seguimento do traballo de teleformación que se lle asignou ao profesorado.A avaliación no terceiro trimestre e a promoción de cursoMentres en Primaria o 70% pide que o curso se dea por rematado, en ESO, Bacharelato e FP as porcentaxes móvense entre o 29 e o 38%, apostando a maioría pola avaliación finalPreguntados mestres e mestras sobre como se debería rematar a terceira avaliación, as respostas están divididas practicamente pola metade. Un 48% opina que non debería existir terceira avaliación e que o curso se debería dar por rematado con data 12 de marzo e unha porcentaxe semellante sinala que debería existir unha avaliación final na que se contemple tanto a participación do alumando nas actividades programadas na teledocencia cando esta exista como a non discriminación do alumnado que quedou "desconectado". Porén, mentres en Primaria o 70% pide que o curso se dea por rematado, en ESO, Bacharelato e FP as porcentaxes móvense entre o 29 e o 38%, apostando a maioría pola avaliación final. En calquera caso, o 90% reclama a necesidade dunhas instrucións claras que permitan afrontar o segundo trimestre e a súa avaliación, así como o desenvolvemento deste ata finais de curso.A gran maioría (79%) defende que a promoción de curso debe ser a norma, pero que debe haber excepcións que nunca poden estar "relacionadas coa interrupción da docencia presencial"No que atinxe á promoción de curso e á posibilidade ou non repetición, son escasas as voces que apoiarían un aprobado xeral (4%) e tamén as que apostan pola promoción de curso con carácter xeral (14%. A gran maioría (79%) defende que a promoción de curso debe ser a norma, pero que debe haber excepcións. Con todo, estas excepcións nunca poden estar "relacionadas coa interrupción da docencia presencial derivada do estado de alarma" senón que deben ligarse "á decisión do equipo docente pola evolución do alumno ou alumna".Finalmente, con respecto ás incidencias que o confinamento e a interrupción das aulas presencias vaian ter no curso 2020/21, unha inmensa maioría do profesorado (74%) considera que vai ser relevante e afectará como mínimo ao 1º trimestre (46%) ou ben a todo o curso escolar (31%). |
NOS_3489 | De "traxicomedia de aldea" -como subtitulou o seu autor- a "traxicomedia da aldea global". Eis a síntese da viaxe á que o Centro Dramático Galego somete un dos máis celebrados, e crueis, esperpentos de Valle-Inclán, o tamén rebautizado Divinas Palabras Revolution. Estréase esta quinta feira, 12 de abril, no Salón Teatro de Santiago. | Aos mandos atópase Xesús Ron e unha numerosa representación da compañía Chévere. Con versión en galego de Manolo Cortés -tamén actor no papel de Pedro Galo- e o propio Ron, participan Patrica de Lorenzo, Antón Coucheiro, Borja Fernández, Mónica García, Tone Martínez, Victoria Pérez, Ánxela Ríos e Tomé Viéitez. "Os personaxes son os concursantes dun concurso de telerrealidade, e teñen que convivir nunha casa plató vixiados polas cámaras 24 horas", explica o CDG nunha nota de prensa, "a ambientación nun contexto actual non afecta o espírito crítico e inconformista co que o grande autor arousán concibiu a obra hai cen anos". De "retablo da avaricia, a luxuria e a morte" cualifica a obra o teatro público. Divinas Palabras Revolution aparece en galego por primeira vez. Aínda que, avisan desde o CDG, non se trata dunha "tradución directa da obra orixinal, senón que asume a imposibilidade de atopar esa aldea valleinclanesca na actualidade como reflexo doutras moitas imposibilidades, entre elas a de manter a identidade propia nun mundo globalizado". "É un retrato descarnado dun pobo inconsciente da súa ferocidade, un testemuño irascible da miseria moral da sociedade", resumiu Xesús Ron na presentación da estrea. O escenógrafo Suso Montero, a responsábel de vestiario Mar Fraga, o iluminador Fidel Vázquez ou a música de Xacobe Martínez Antelo son algúns dos integrantes da equipa de dirección. A peza de Ramón María del Valle-Inclán (Vilanova de Arousa, 1866 - Santiago de Compostela, 1936) contará, a partir da primeira esta quinta feira ás 20.30 horas, con 16 pases no Salón Teatro de Compostela que rematarán o 29 de abril. Divinas Palabras Revolution iniciará despois unha xira que a levará a Carballo, Ourense, O Barco, A Coruña, Pontevedra, Rianxo, Vigo e Cangas. Despois estará en Madrid, no Teatro Español, onde se representará en galego con lendas en castelán no mesmo lugar en que, hai 85 anos, se estreou a obra orixinal con dirección de Cipriano Rivas Cherif, escenografía de Castelao e Margarita Xirgú de actriz. |
NOS_24551 | Sorianourensana de Libros é o nome editorial do biólogo Nacho Munilla e do deseñador Pancho Lapeña, e foi quen lle deu cobertura á Guía definitiva das aves da Galiza. Agora, volven a Verkami co seu proxecto Guía definitiva dos peixes da Galiza, un catálogo distinto de calquera outro no que se recollen as ilustracións dos peixes máis comúns no país, acompañados das diversas nomenclaturas e da súa presenza no imaxinario popular galego. | Avante Pouca Como nace esta nova Guía dos peixes da Galiza? Un pouco instigados pola primeira guía, e un pouco porque eu son moi de peixes (Nacho era máis de paxaros) e sempre tiven esa inquedanza polo nome dos peixes no país. Pensei que había que facer algo para desentrañalos, e ao final descubrín que xa houbera unha lexicógrafa coa mesma idea pero 50 anos antes. Crin que habería que actualizar ese catálogo, porque estaba alí pero parecía que ninguén se decatara, e eu xa estaba curtido en discusións sobre os nomes dos peixes, vivíaas diariamente. Sucede que por exemplo, o que polo norte é a xarda, no sur do país é rincha, en Euskadi é verdel, e no Estado español é caballa. É un dos peixes que temos na Galiza cunha nomenclatura máis clara, pero outros, menos comúns ou que non dan tanto beneficio económico pode ter cen mil nomes, un en cada lugar... E se non dan absolutamente ningún beneficio igual nin nome teñen. Por exemplo, os lorchos teñen nome pero porque molesta, porque se colan nas redes... E logo tamén cada clan, cada grupo, usa os seus nomes, de creación propia. Avante Media E por que 51 especies? Responde a unha motivación concreta ou só é que nalgún momento había queparar? Porque nalgún momento había que parar, e non se trataba de facer unha guía ao uso, non é catálogo biolóxico con todas as variedades senón que colle unha especie destacada dunha determinada orde. Dos escachos, por exemplo, pode haber cinco ou sete, pero escollemos un, e o mesmo pasa cos lorchos. É unha guía cos peixes que hai na costa galega e que hai que coñecer, os que hai na praza de abastos, os que ves no mar, como o muxo, por exemplo, que non o ves no mercado pero que estás farta de velo... Trátase de peixes que se cruzan nalgún momento na vida dun galego ou dunha galega. Porque tamén temos como criterio que o peixe poida ser visto nun mergullo... pero por exemplo, un peixe sapo non se ve nun mergullo porque está a máis de cen metros, pero si que o ves na praza. Tamén podes ver unha quenlla, non vai ser de nove metros pero si podes ver unha cría, que se ven todos os anos, e o libro tamén atende a unhas dimensións dos peixes, pequenas e medianas. Avante toda Fálenos dalgún peixe que resulte singular. Por exemplo as xulias (Coris julis) e os galláns (Labrus mixtus). Son os dous peixes que comezan a vida como femias e logo mudan a machos. E son moi coloridos, incluso moita xente cre que non son destas latitudes, mesmo hai quen pensa que son velenosos. Na Galiza o que temos son peixes de cores discretas e fondos moi coloridos, noutras partes do mundo os fondos son discretos e o que é colorido son os peixes. E eses dous, a xente non pensa que sexan de aquí por iso de seren coloridos. Como se estrutura a guía e cando esperan que saia? Consta dunha ilustración e mais da descrición do peixe, física e de carácter, e tamén vai un epílogo con contos, ditos e, en definitiva, o que quedou no imaxinario galego... Igual que fixemos xa na Guía definitiva das aves da Galiza. A idea é saír ao mercado no Nadal, xa se está a maquetar, da man de Masako Hattori, e logo vai para o prelo. A outra guía funcionou moi ben, á xente gustoulle moito, quedou moi bonita e moi coidada porque era o único xeito no que queriamos sacala. Decidimos pór o proxecto no Verkami e puidemos facela baixo uns estándares determinados. E esta segunda será tamén un produto bonito que estará igual ou por riba do anterior. E tamén reeditaremos no Nadal, de feito, a guía das aves, que forma parte dunha das recompensas. |
NOS_27787 | O grupo confederal rexistrou no Congreso a proposta de reforma da Lei de Montes, coordenado por Antom Gómez Reino, coa que pretenden que se adopten medidas urxentes para unha xestión sostíbel dos sistemas forestais. | O grupo confederal de Unidos Podemos-En Marea- En Comù rexistrou no Congreso a súa proposición para a reforma do lei de Montes, unha proposta que ten como obxectivo a adopción de medidas urxentes dirixidas a fortalecer a conservación e xestión sostíbel dos sistemas forestais e a protección dos solos afectados polos incendios. No proxecto de reforma, coordenado por Antom Gómez Reino (En Marea), apóstase en reverter as excepcións de recalificación do solo queimado introducidas polo PP e en impedir a repoboación das zonas queimadas con especies pirófilas (facilmente combustíbeis, como o eucalipto e o piñeiro). Uns cultivos que teñen importantes extensións en zonas como Galiza. Gómez Reino lembra que os grandes lumes forestais danse nun marco de abandono do campo e do rural. De feito, e como se sinala no documento, máis da metade (53%) da poboación de eucalipto do mundo está na Península. Ademais, 60% dos incendios que son "fóra do control humano" danse en zonas onde hai algunha destas tres especies: pinus pinaster, eucaliputus globulus e pinus halepensis. 67% da propiedade dos montes é de pequenos propietarios, por iso a proposta incorpora a figura de "custodia do territorio" para incentivar o coidado e vixilancia dos montes, implicando a xente do rural. A proposición de Lei urxe a que se adopten os cambios en seis eixos chaves: co obxectivo de fortalecer os instrumentos de ordenación e xestión forestal, aumentar o control sobre os cambios de uso forestal, incluír o recoñecemento dos sistemas agro-silvo-pastorís ou dignificar a condición dos axentes ambientais e forestais, entre outros. |
PRAZA_12377 | A Deputación luguesa nomea Fillo Adoptivo a título póstumo ao intelectual galeguista polo seu "amor" a Galicia e o seu labor artístico e empresarial. | "A vitoria moral e vital dun suposto vencido". Isaac Díaz Pardo é dende este martes fillo adoptivo da provincia de Lugo, un recoñecemento proposto polo presidente da Deputación provincial, José Ramón Gómez Besteiro, e aprobado pola unanimidade dos tres grupos representados na institución. Xosé Díaz, fillo do intelectual galeguista, foi o encargado de recoller a insignia e o diploma que acreditan este recoñecemento no salón de plenos do lugués Pazo de San Marcos, no que estiveron presentes múltiples representantes do mundo político, empresarial e cultural, ademais de toda a corporación da Deputación. Durante o acto de entrega Gómez Besteiro chamou a sentir "máis vivo ca nunca" a "alguén que soubo atravesar a madrugada de Galicia" cun "voo de valentía contra os arqueiros que tantos anos tensaron a súa frecha para ferilo". Para o político lugués Díaz Pardo foi un "humilde prodixioso" que no político e intelectual foi o "creador da memoria histórica contemporánea" galega e, no artístico e empresarial, o "verdadeiro pai do I+D+i en Galicia". O recoñecemento foi proposto por Besteiro e aprobado por unanimidade Estes valores, unidas á "dinamización socioeconómica como refundador e impulsor do Complexo Industrial da Cerámica de Sergadelos", levan á Deputación luguesa a adoptar simbolicamente a quen durante a súa vida "tentou pasar sen ser visto" pero que logrou conxugar "todas as artes de xeito modélico" ao tempo que mantiña os ollos "grandes, inmenos, xenerosos e humildes", tamén durante os anos da Guerra Civil e a represión franquista, cando as tropas da ditadura deixaban os cadáveres nas cunetas "para meter máis medo á xente", sinala Besteiro, parafraseando ao propio Díaz Pardo. O seu "soño de amor pola arte e por Galicia" fano, a xuízo do presidente da institución provincial de Lugo, merecedor do recoñecemento público, por ser o seu legado "colleita exemplar e perdurable dunha semente ben posta por esas mans xenerosas". |
NOS_49900 | O 14 de marzo de 2020 decretábase o estado de alarma limitando a libre circulación. Comezaba un confinamento que duraría varios meses e que deixaba rúas e estradas baleiras. Só os denominados servizos esenciais podían seguir, non sen atrancos e controis, o seu traballo. Os medios de comunicación tentaron explicar a situación malia os impedimentos de Administracións e empresas. O fotoxornalismo galego cobrou protagonismo. Dous anos despois Sermos Galiza lembra aquelas semana a través do proxecto colaborativo Imaxe Covid. | Esta semana, a exposición Galiza en vilo, comisariada polo fotógrafo Miguel Riopa, visita a cidade de Vigo. Até o 17 de abril quen pase pola rúa do Príncipe terá oportunidade de ver parte do traballo fotográfico do colectivo Imaxe Covid, un proxecto gráfico que xurdiu co inicio do confinamento nos primeiros meses de 2020. A orixe da iniciativa partiu doutro fotógrafo, Óscar Corral. "Había unha demanda de imaxes nas redes sociais moito máis grande que o espazo que tiñan os medios de comunicación tradicionais para publicalas", explica Corral a Sermos Galiza; "foi daquela cando falei con varios compañeiros e puxen sobre a mesa a necesidade de unir todo ese traballo que estabamos facendo para chegar a un público maior e dar unha imaxe máis clara do que estaba pasando coa pandemia a nivel galego", engade. Despois de varias reunións telemáticas conformouse o colectivo, ao que se acolleron profesionais de todo o país, coa idea de contar con fotografías que relatasen o que estaba acontecendo desde as Rías Baixas até a Mariña, pasando por Ourense e Vigo. Catro nomes máis completaron a proposta: Brais Lorenzo, Miguel Muñiz, Mónica Ferreirós e Agostiño Iglesias sumaron os seus traballos desde diferentes ópticas, traballando para algún medio ou como freelances, a nivel nacional ou local. Brais Lorenzo asegura a Sermos Galiza que "estabamos diante dun acontecemento histórico e era moi importante saír coa nosa cámara á rúa para tentar contar o que estaba acontecendo". Os primeiros días de confinamento As experiencias daqueles primeiros días de marzo de 2020 foron diferentes para cada profesional da información gráfica, aínda que, dalgunha maneira, a impresión de sentirse, co "privilexio" de poder estar na rúa definiu o momento que viviron en común. "Polo meu perfil xa estivera exposto en zonas de conflito", relata Corral, "a diferenza agora era que me expuña eu, mais tamén a miña familia, a miña parella e os meus fillos. Era a primeira vez que a exposición era directa na miña contorna". O momento foi de grande impacto, como entenden que resultou para todo o mundo, mais asumiron a súa responsabilidade. Brais Lorenzo asegura a Sermos Galiza que "estabamos diante dun acontecemento histórico e era moi importante saír coa nosa cámara á rúa para tentar contar o que estaba acontecendo". Cre que co seu traballo "servimos tamén como ollos da sociedade, foi un momento para o que ninguén estaba preparado". Outra imaxe que á maioría lle quedará gravada para toda a vida son as rúas e estradas baleiras. "Ao saír semellaba unha película catastrófica: estabas só e atopabas nada máis que a policía ou as ambulancias. Podías aparcar onde quixeses, mesmo no medio da estrada, que a policía non dicía nada", lembra Miguel Muñiz a Sermos Galiza. "Creo que atopar alguén facía que se sentisen ben, era un contacto humano, nun momento en que todo permanecía baleiro mais conscientes de que a xente estaba dentro das casas", apunta. Miguel Riopa recoñece que a súa intención "era seguir traballando, informando, polo que non me supuxo nada especial" e a pesar de que "foi un choque moi grande saír á rúa e non atopar ninguén, así como matinar en que é o que podes fotografar nunha situación como esa". Porén, podíalle máis "a ansia de contar o que acontecía para que as persoas que estaban fechadas nas súas casas soubesen o que pasaba na rúa". Mais non todo foron grandes cidades coas súas rúas e prazas baleiras. Mónica Ferreirós retratou a situación desde un xornal local. "Non estabamos afeitas a situacións excepcionais, fas o do día a día. Sentíaste privilexiada por estar fóra e ver o que pasaba, aínda que a cobertura que faciamos era máis próxima", asegura. A proximidade coa veciñanza, froito dunha relación de anos, permitíalle "ter acceso ao día a día da xente". Viviu as dúas caras do confinamento ao realizar quendas semanais co seu compañeiro. Comezou, pois, fechada na súa vivenda. "A semana que me tocou a min decateime de que o levaba mellor traballando que como mera espectadora na casa", confesa a Sermos Galiza. Un caso singular foi o do fotógrafo Agostiño Iglesias. En 2020 traballaba por tempadas como freelance, e cando se anunciou o estado de alarma estaba vivindo cos seus pais nunha aldea de Lousame. "Non contaba con cubrila mais comecei a facer fotos diarias de como actuaban meus pais e as veciñas e os veciños. Despois xa lle din unha cobertura profesional", explica a Sermos Galiza. As súas imaxes explican a vida cotiá no interior do país. Para este reporteiro "era enigmático descubrir como estabamos reaccionando no rural". "As UCIs eran o tema principal nun primeiro momento e houbo unha certa censura no Goberno galego, que controlaba o acceso a eses centros públicos aludindo á mal chamada intimidade dos pacientes ou ás veces sinalando que era pola nosa propia seguridade", asegura Óscar Corral Buscando a imaxe Ter liberdade de movementos non significaba, daquela, contar con facilidades para poder traballar. Nun primeiro momento admiten que non contaron con información e non chegaba con retratar rúas e estradas baleiras. "Fixemos un grupo os fotógrafos de Santiago para avisarnos de cando había un control policial. Mais a noticia non estaba só nos controis", conta Miguel Muñiz. Explica que un día descubriu, lendo a prensa, que un restaurador, con estabelecemento na autovía do noroeste que une A Coruña con Lugo, malia estar todo fechado, achegábase de noite ás camioneiras e aos camioneiros para levarlles ceas. "A historia real estaba nesas e neses profesionais do transporte", descobre Muñiz. Desprazouse até o lugar e soubo das dificultades que tiñan neste sector para realizar o seu traballo e o medo a non poder desenvolvelo. Esas "outras historias" centraron as súas fotografías, como a do circo que quedou sen recursos en Lalín e non podía nin actuar nin abandonar a capital do Deza. Mais a maior parte de fotoxornalistas buscaban informar do que acontecía no interior das residencias e nas Unidades de Coidados Intensivos (UCI) dos hospitais, aínda que sen moito éxito. "Era o tema principal nun primeiro momento e houbo unha certa censura no Goberno galego, que controlaba o acceso a eses centros públicos aludindo á mal chamada intimidade dos pacientes ou ás veces sinalando que era pola nosa propia seguridade", asegura Óscar Corral. Non era a primeira vez que tiña problemas para realizar o seu traballo en zonas baixo control das Administracións. "Na Galiza faise moito no tema dos lumes forestais. Procuran, dalgunha maneira, controlar a información gráfica que os fotógrafos podemos documentar", asegura. Miguel Riopa, o profesional que conseguiu acceder á UCI dun hospital, asegura a Sermos Galiza que "facía máis traballo de relacións públicas que de fotógrafo". E as primeiras imaxes sanitarias deste tipo viñeron da sanidade privada, máis interesada en transmitir que tamén participaba da resposta á pandemia. Todo o contrario ao que acontecía nas residencias. Nelas "as direccións sempre se negaban a deixarnos entrar para mostrar o que estaba pasando e como era a vida dentro". E iso que Riopa opina que "as persoas maiores foron as máis afectadas". Para Muñiz foi "terríbel o que aconteceu nas residencias". Conta que foi cubrir a de DomusVi de San Lázaro, en Compostela, sen posibilidade de acceder ao seu interior. Pediulle a unha rapaza que estaba fóra se podía saír na fotografía e accedeu "sempre que non se lle vira a cara". Explica este fotógrafo que soubo por ela que "traballara alí e que atendeu unha das pacientes que morreu de Covid e despois diso só estivo dous días illada". Ademais, "cobraba 500 euros cun contrato de prácticas, cando os pacientes pagaban por unha cama 3.000 euros". Nas vilas máis pequenas non se libraban tampouco dos impedimentos para realizar o seu traballo. "Tiven algúns problemas a nivel local co concello", asegura Agostiño Iglesias. No seu caso tentou acceder ao centro de saúde e non lle deixaron. "Souben que facían unha limpeza, quixen entrar no centro de saúde e non me deixaron. O encargado de prensa era o meu médico e comentoume que me facía el algunha foto, supostamente por protocolo de seguridade", lembra. Na comarca do Salnés, onde traballaba Mónica Ferreirós, esta profesional lembra que "ao principio ninguén informaba de nada e facíamos unhas pequenas rondas nos lugares máis sensíbeis onde podía pasar algo". Por este motivo visitaban o hospital, os supermercados, o mercado local ou os centros de saúde. Mesmo xestionaban contactos para a redacción "por estarmos na rúa, aínda que os gabinetes do Sergas non facilitaban o traballo". No seu caso tirou de amizades para tratar de entrar nalgunhas empresas conserveiras grandes "para observar como levaban o da seguridade sanitaria". O resultado foi negativo. "As traballadoras estaban presionadas, non deixaban", indica esta fotoxornalista. Pola contra, a poboación si que lle deu facilidades para traballar. "A xente deixaba que entraras na súa casa sen problemas", rememora. Os temas, como afirma Muñiz, remataron por centrarse "no cotián: como era a vida coas máscaras,... até chegar a normalizarse, como agora". O traballo evoluciona Pasaron os meses e a situación da pandemia evolucionou. Chegaron as vacinas, os protocolos e as informacións diarias de contaxios, mortes e sobre a situación en hospitais e residencias. Tamén foi evolucionando o traballo fotoxornalístico, aínda que a un ritmo máis lento que noutros territorios do Estado español. "Co tempo caeron barreiras. Un ano despois das primeiras imaxes que se fixeron nunha UCI conseguiuse que fotógrafos e xornalistas entraran en persoa nas UCI dos hospitais públicos", conta Miguel Riopa; "nunca foi o mesmo que as imaxes que circulaban realizadas por médicos, sanitarios ou xente vinculada aos centros, gabinetes de prensa. Non servían, non contaban unha historia", engade. Os temas, como afirma Muñiz, remataron por centrarse "no cotián: como era a vida coas máscaras,... até chegar a normalizarse, como agora". Tamén os propios medios de comunicación mudaron a axenda e puxeron o foco noutras informacións. Mónica Ferreirós, por exemplo, ao traballar na prensa local sinala que "despois do primeiro ano volves á normalidade, a nosa dinámica é diferente" e até recoñece que agora, dous anos despois, "xa falamos da enfermidade como dunha gripe, a actualidade está noutro sitio". A experiencia vivida coa pandemia marcou todo o colectivo non só a nivel profesional, senón tamén no emocional e afectivo. Tras das imaxes que vemos na prensa hai persoas, cada unha coa súa historia. E desta experiencia as persoas maiores foron, sen lugar a dúbida, as grandes protagonistas. "O que pasou nas residencias tíñanos que facernos sentir mal como sociedade", opina Miguel Muñiz, "deixámolos morrer. Foi indignante". |
NOS_24046 | En tempos de confinamento, a cultura sempre é unha vía de escape, unha fiestra ao exterior. Por iso, desde a Asociación Socio-Pedagóxica Galega convidan ás galegas a escoitar os versos do poeta Uxío Novoneyra. | Carlos Díaz, Paloma Lugilde, Bruno Martínez, Ana García Lenza, Cristina Ferreiro ou Carmen Carpinteiro narran, na web da Asociación Socio-Pedagóxica Galega (AS-PG) diferentes poemas do poeta Uxío Novoneyra. Terras altas e solas, Vendo pasar o río, Alalás encadeados, Meu cuarto ou Muller pra lonxe son algúns dos versos que desde a AS-PG animan a escoitar, pois a cultura é outra das ferramentas que recomendan as expertas para amenizar o confinamento. |
PRAZA_16442 | Os representantes dos traballadores rexeitan a condición imposta polo vicepresidente da Xunta e continúan cun paro indefinido que cumpre tres semanas con entre 8.000 e 9.000 xuízos suspendidos. | Xusto cando se cumpren tres semanas da folga do persoal da Administración de Xustiza en Galicia, o vicepresidente do Goberno galego e máximo responsable do sector, Alfonso Rueda, lanzou un órdago aos traballadores: sentará na mesa de negociación, tal e como lle reclama o persoal desde o inicio do conflito, pero só se o paro indefinido se suspende. A oferta chegou tras un acto do número dous do Executivo galego este mércores polo 8-M e a resposta non tardou: o comité de folga mantén a protesta e asegura que non parará agora "por cumprirse o que levamos pedindo desde o inicio". Di non aceptar o que considera "unha chantaxe". Rueda di que sentará na mesa de negociación pero só "de suspenderse a folga" e "se os cidadáns deixan de ser tomados como reféns" Así, Rueda apelou a negociar "sen escusas" e anunciou a súa intención de sumarse á mesa de diálogo xunto co resto de representantes --tamén o director xeral de Función Pública, José María Barreiro, de quen os sindicatos reclaman a súa marcha-- sempre que "se suspenda a folga e os cidadáns deixen de estar prexudicados e de ser tomados como reféns". "Intentaremos chegar a un acordo, pero débense de deixar de producir prexuízos e os cidadáns deben volver recibir os servizos", dixo Rueda, que insistiu en que, de ser así, estará "na mesa de negociación". Ademais, asegura que a súa proposta "non é unha condición", senón "unha proposta lóxica". Ademais, e preguntado sobre se a súa hipotética incorporación ás negociacións implicaba unha nova oferta de suba salarial para os traballadores, non o descartou e limitouse a asegurar que a volta ás conversas terían como obxectivo acadar "un acordo". "Logo de máis de vinte días, non imos parar agora porque se cumpra o que levamos pedindo desde o primeiro momento" Con todo, a resposta do comité de folga foi rotunda. "Logo de máis de vinte días, non imos parar agora porque se cumpra o que levamos pedindo desde o primeiro momento", asegurou Pablo Valeiras, un dos portavoces, que asegurou que a folga "é imparable" e que mantén un seguimento diario "de máis do 80%" do persoal en toda Galicia. "O Goberno autonómico non comprendeu a realidade da situación", engadiu tras advertirlle a rueda de que a pretensión dos traballadores é que "sente a negociar" para logo "falar", pero "non esixindo deter o paro". "O persoal non quere parar, senón escenificar que está moi enfadado", rematou. Neste mércores, a folga cumpre tres semanas e quince días efectivos, con entre 8.000 e 9.000 xuízos suspendidos en todo o país, milleiros de procedementos adiados e unha perda de arredor de 1 millón de euros en soldos para os funcionarios que a secundan, aos que se incorporaron nesta semana os forenses do Imelga. O seguimento da folga por parte dos traballadores é constante e sen case variacións desde o primeiro día de paro O seguimento do paro continúa en cifras semellantes ás do inicio naquel 7 de febreiro. Mentres os sindicatos cifran entre o 80% e o 90% a porcentaxe de traballadores que secunda o paro cada día, a Xunta sitúao entre o 37% e o 40%, incluíndo nos cálculos o persoal que non acode a traballar por baixa xustificada nin os máis de 700 traballadores que cada día cumpren cos servizos mínimos. De feito, e tal e como se pode comprobar no gráfico anterior, os datos oficiais que proporciona a Xunta sobre o número de funcionarios de Xustiza que secundan a folga, as cifras do pasado martes son case idénticas (unha persoa máis) que os do primeiro día, manténdose o seguimento en cifras moi semellantes desde que se iniciase o paro. Desde o PPdeG, o seu secretario xeral, Miguel Tellado, cre que os sindicatos "veñen de confirmar que prefiren bloquear a Xustiza que sentarse a negociar". Así, asegura que parten de "posicionamentos inasumibles" porque "non teñen ganas de pactar senón intención de converter os galegos en reféns das súas demandas". "Querer gañar 3.000 euros máis non é unha escusa razoable e defendible ante o pobo de Galicia para paralizar os xulgados de toda a comunidade autónoma", insiste. Pola súa banda, o secretario xeral do PSdeG, Gonzalo Caballero, reprocha a Rueda que "prefira chantaxear" os traballadores antes que "amosar vontade de negociación" e urxe unha "solución" para unha folga que dura xa máis de dúas semanas". Luís Villares, portavoz de En Marea, tamén apoia o funcionariado e insiste en censurar o intento de "chantaxe" por parte do vicepresidente da Xunta. "É absolutamente condenable a actitude da Xunta e a posición chantaxista que expresa, día si día tamén, o vicepresidente Alfonso Rueda, que en vez de esmerarse en ser unha solución demostra que é unha parte do problema. Nunha democracia é inadmisible que un Goberno pretenda chantaxear aos traballadores e traballadoras cando están exercendo o seu lexítimo dereito á folga", dixo, ademais, a portavoz nacional do BNG, Ana Pontón. |
NOS_22168 | O colectivo rexeita a centralización en Madrid das decisións e critica tanto a división por provincias proposta polo Goberno do Estado como a por áreas sanitarias da Xunta. | O colectivo Varanda Viva, nacido ao abeiro do confinamento pola pandemia da COVID-19, emitiu nesta quinta feira, 30 de abril, un comunicado para valorar o plan de transición á nova normalidade presentado nesta semana polo Goberno español. "Rexeitamos a centralización en Madrid de todas as decisións relativas á contención da pandemia, das medidas socioeconómicas para a minimización dos efectos da crise, ou do proceso de desconfinamento", sinalan, e consideran que "o Goberno español non está a aplicar criterios de coordinación operativa, senón de centralización política", algo que cualifican de "irresponsabilidade inaceptábel". Cren que "a imposición da provincia como base territorial para o desconfinamento resulta, no caso galego, un auténtico despropósito". "Temos no noso país unha forma diferente, singular, de habitar o territorio (a metade dos núcleos de poboación existentes no Estado localízanse na Galiza)", apuntan. Tamén "unha distinta intensidade na afección da COVID-19, con grandes diferenzas no padecemento da pandemia en función de áreas urbanas ou rurais" e "un xeito específico de mobilidade interna que en absoluto ten como referencia as provincias". Por exemplo, citan "actividades produtivas propias, unha fronteira con Portugal, e un longo etcétera de particularidades que nós coñecemos, mais que históricamente pasaron desapercibidas para o Estado". Tampouco aproban a alternativa da Xunta de de tomar como referencia as áreas sanitarias, que consideran "absurda e errada". Exemplifícano cos casos de Ourense e de Lugo, onde as áreas sanitarias coinciden exactamente coas provincias. "No resto, as diferenzas tan profundas entre diferentes hábitats e espazos xeográficos e nos fluxos de mobilidade, fan que esta opción sexa outro desatino imprudente", engaden. Plan galego consensuado Así, Varanda Viva demanda da Xunta a elaboración dun plan galego de desconfinamento consensuado no Parlamento galego, contrastado pola comunidade científica e sanitaria do país. "Porque aplicar desde Madrid medidas uniformes para realidades tan diferentes é inxusto, e ademais é un erro", e "porque as provincias son, no caso galego, divisións artificiais e arcaicas, que non responden a ningunha realidade obxectiva". Tamén, conclúen, "porque en Galiza temos capacidade, dialogando e acordando, de aplicar as mellores receitas en función da nosa singularidade, que coñecemos nós mellor que ninguén". |
PRAZA_18937 | A virtualidade e operatividade de este tipo de acordos vanse vendo consonte transcorre o tempo pero están moi condicionadas tanto pola marcha da economía como polas políticas públicas (fiscais, monetarias, laborais....) que se vaian implementando. A pesar diso non se debera esquecer que en toda negociación a correlación de forzas é fundamental e aquela é, hoxe por hoxe, claramente favorable as rendas do capital tanto en Europa como en España e Galicia. | A hora de, por caso, valorar na súa xusta medida a relevancia do acordo recentemente asinado polo goberno español de torno (PSOE/UP), as centrais sindicais maioritarias a nivel de estado (CCOO, UGT) e as organizacións empresariais (CEOE, CEPYME) sobre a reforma laboral deberíanse ter en conta varias circunstancias. En primeiro lugar a natureza dos problemas sistémicos que agocha o mercado laboral español e que tanto frean a creación de emprego canto favorecen a súa precariedade. En segundo lugar a evidencia empírica de que unha reforma laboral, por si soa, non crea nin destrúe emprego senón que hai outros factores tamén decisivos como, por caso, as políticas fiscais e monetarias. Finalmente, e volvendo a acordo citado, que os resultados do mesmo tamén dependerán da eficacia da súa aplicación.En relación ao primeiro punto sinalar como as evidencias empíricas mostran que España, e con ela Galicia, é un dos estados da Unión Europea que mantén ao longo das últimas décadas as mais altas taxas de desemprego, de precariedade laboral e de desigualdade salarial. España e Galicia teñen, xa que logo, problemas laborais sistémicos. Uns problemas que atopan unha explicación política: o predominio das ideas neoliberais que, en contra de tódalas evidencias, xustifican esta realidade en base a unha suposta rixidez do mercado laboral. Rixidez que achacan a existencia de sindicatos e de normativas laborais demasiado proteccionistas como por caso a negociación colectiva, o SMI, os subsidios de desemprego, as cotizacións sociais elevadas. En consecuencia para crear emprego e rematar co desemprego, e seguimos con esas hipóteses, había que poñer en marcha reformas que eliminaran esas rixideces e fixeran mais flexibles os mercados laborais.Estas foron as ideas, e as políticas, que nas derradeiras décadas viñeron predominando. Ideas que, como poñen de manifesto as evidencias, non teñen consistencia empírica nin producen os resultados que se predican xa que, por caso, como sinalaba anteriormente situaron a España e con ela a Galicia, a pesar da grande desregulación laboral e a facilidade para o despido, na cabeza da Unión Europea en desemprego e precariedade laboral. En dirección contraria os estados europeos cos mercados mais regulados e maior poder sindical son tamén os que manteñen sempre maiores niveis de ocupación e menores de desemprego.Neste marco é no que debemos situar a análise e avaliación do recente acordo laboral asinado a nivel de Estado pero empecemos dicindo, para que non haxa equívocos, que non estamos diante dunha derogación da Reforma laboral neoliberal do 2012, unha parte moi relevante do goberno español (PSOE)l non a aceptaba, senón da eliminación dalgúns dos seus aspectos mais lesivos.A lectura do texto legal (Real Decreto-lei 32/2021 do 28 de decembro, BOE nº 313) confirma que un dos obxectivos centrais do acordo foi colocar ao movemento sindical nunha posición de maior forza que na actualidade en base a considerar que, por caso, recuperar a negociación colectiva (moi importantes tanto a volta a ultraactividade dos convenios como a súa ordenación por ámbitos tendo en conta o crecente fraccionamento da produción e o paralelo dumping social) resulta fundamental para tanto contrarrestar as estratexias neoliberais canto protexer os dereitos dos/as traballadores/as. Outros obxectivos foron tanto o poñer límites e cotos a escandalosa temporalidade -os últimos datos oficiais son demoledores neste aspecto- que, como sinalaba anteriormente, colocou a España a cabeza da precariedade laboral na Unión Europea, canto establecer algúns avances na seguridade laboral, mediante o impulso aos contratos indefinidos. A lectura do texto tamén permite comprobar que a pesares de incluír certas melloras nun tema central como o despido (ao incorporar os acordos e prácticas dos ERTE ao Estatuto dos traballadores) os avances introducidos son moi modestos e quedan bastante lonxe do que sería desexable: unha evidencia que lastra a potencialidade do acordo xa que, como sinalaba ao principio, o despido é un asunto clave no mercado laboral (en España seguirá sendo moi fácil e barato o despedir traballadores/as).En base a estas consideracións se pode afirmar con rotundidade que este acordo supón un importante avance a un maior equilibrio e unha menor inestabilidade nas relacións laborais (algo que beneficiará especialmente a poboación moza e feminina moi castigados/as pola elevada precariedade dos contratos) que por mor das reformas laborais anteriores estaban descaradamente inclinadas a prol das rendas de capital. Un avance que, a pesar diso, tamén se pode avaliar como manifestamente insuficiente ao non modificar maiormente aspectos tan relevantes como, por caso, as posibilidades de despido que afectan a seguridade no emprego e que, practicamente quedan como estaban. Un acordo que si quere gañar en efectividade, dadas as características do espacio sindical español, non debería deixar ao marxe da negociación as forzas sindicais periféricas: o goberno español (PSOE/UP) debería aceptar, no debate das emendas, algunhas das reivindicacións dos sindicatos periféricos. Resulta tamén oportuno subliñar que dados os relevantes cambios que se están a dar na economía e que afectan decisivamente as relacións laborais como, por caso, sucede con a dixitalización é urxente avanzar paralelamente en temas non contemplados suficientemente neste acordo e que resultan moi necesarios (formación, cualificación, contratación...).Finalmente compre poñer en valor o difícil contexto económico e social no que se produce este acordo. Un escenario que ben marcado polo brutal impacto conxunto que a pandemia e a recesión están tendo sobre a oferta e a demanda globais cos efectos conseguintes sobre o emprego, a produción e o comercio. Un impacto que tanto coloca a millóns de familias traballadoras nunha situación límite como sitúa a moitas empresas de tamaño pequeno e medio (que son maioría en Galicia) ao borde da desaparición. Un escenario de excepcional gravidade que esixe un esforzo colectivo, con renuncias e concesións que noutras circunstancias estarían menos xustificadas. Como nos ensina a historia a virtualidade e operatividade de este tipo de acordos vanse vendo consonte transcorre o tempo pero están moi condicionadas tanto pola marcha da economía como polas políticas públicas (fiscais, monetarias, laborais....) que se vaian implementando. A pesar diso non se debera esquecer que en toda negociación a correlación de forzas é fundamental e aquela é, hoxe por hoxe, claramente favorable as rendas do capital tanto en Europa como en España e Galicia. |
NOS_12869 | A traiñeira 'Bou Bizkaia' imponse nas dúas xornadas da Bandeira da Coruña e afiánzase no liderado da ACT. Na Liga Galega, sorpresa inesperada en Vigo e cambio de líder. | Urdaibai gañou na Coruña o ano pasado, gañou o sábado e gañou o domingo. A traiñeira bizkaitarra semella que gosta das augas coruñesas, estean estas calmas ou –como nesta fin de semana- complicadas polo forte vento que azoutaba e mesmo superaba os 30 quilómetros por hora. Urdaibai mantense intratábel, con catro vitorias en cinco regatas. O barco 'Bou Bizkaia' impúxose con claridade nas dúas xornadas da Liga ACT que esta fin de semana se disputaron na Coruña e meteuse a bandeira no peto, para alén de reforzar o seu liderato nesta categoría da elite do remo en banco fixo: lidera a clasificación con 58 puntos, seis por riba da súa perseguidora, a traiñeira de Hondarribia (52 ptos). Non foi, porén, unha boa bandeira para as representantes galegas na ACT: Cabo e Tirán. Os crucenses finalizaron oitavos e mantéñense sextos da Xeral, un posto máis que meritorio. Tirán, pola contra, ocupa a derradeira praza após un mal inicio de tempada. Liga Galega Na Liga Galega o domingo saltou a sorpresa en Vigo na categoría A. O sábado, en Vilaxoán, non houbo sustos e Meira encadeou a súa cuarta vitoria consecutiva. Os de Samertolameu gañaran as catro regatas celebradas. E chegaban a Vigo o domingo coa intención de sumar unha quinta bandeira. Mais iso non pasou. Meira foi descalificada en augas de Coruxo por non pasar polo seu carril baixo a ponte de Toralla. Ïa naquel momento liderando a proba. A descalificación deixouna fóra e permitíu que Mecos se fixese coa proba. Na clasificación xeral o liderato é para Ares, unha embarcación que nestes anos demostra un nivel competitivo moi alto. Mecos e Meira completan o podio da Categoría A. Na Liga Feminina as rapazas de Ribeira fixéronse coa vitoria en Vilaxoán e lideran a clasificación, por diante da Pobra-Cabo, Perillo, Vilaxoán e Mugardos. Na categoría B o liderato é partillado entre Cabo B e Muros. |
NOS_48018 | A CIG rexistrou no Parlamento as sinaturas da iniciativa popular coa que defenden unha rede de xestión pública que englobe residencias, centros de día ou servizos de axuda ao fogar. "Esperamos que o PP rache a súa tradición de negar a tomar en consideración das iniciativas da CIG". | A pandemia do coronavirus tensionou até o extremo os servizos públicos, evidenciando as carencias en persoal e material, a precariedade ou falta de protocolos. Unha resposta a esta situación é a que a CIG puxo en marcha en novembro pasado, coa iniciativa popular para lograr un sistema público galego de servizos de atención as persoas. A CIG rexistrou esta quinta feira no Parlamento as sinaturas recollidas nestas semanas en apoio a esta iniciativa. Máis de 15.000 sinaturas – 15.199-, seis veces máis das necesarias. O secretario xeral do sindicato nacionalista, Paulo Carril, incidiu na importancia dunha "xestión pública" polo Goberno galego de "todos os servizos" de atención ás persoas. A Covid, sinalou, "evidenciou" a situación existente en moitos destes servizos por parte de empresas privadas e fondos de investimento que o que procura, denunciou, é "un festín de beneficios a costa da nosa saúde". A proposta dun Sistema Público Galego de Servizos de Atención ás Persoas, integrado por unha única rede pública, contempla a prestación dos seguintes servizos: Centros asistenciais e residenciais da terceira idade, Centros de día, Centros de atención á diversidade, Servizos de Axuda no Fogar e outros recursos (Casas Niño, Casas do Maior, Xantar na Casa, Transporte Adaptado...). Condicións de traballo A iniciativa, dixo o responsábel da CIG, procura uns mellores servizos para as persoas usuarias mais tamén "dignificar as condición de traballo", alertando da "precariedade" laboral existente no persoal de residencias privadas ou servizo de axuda ao fogar. Un emprego, aliás, no que as mulleres son maioría. "A pandemia tamén provocou que se traspasase moitas das tarefa de coidados ás mulleres, que tiveron que cubrir esas tarefas". Esta propostas que agora, unha vez que sexan validadas as sinaturas, poderá ser asumida por calquera grupo parlamentar para levala a pleno ou comisión, tamén queren garantir unha cobertura territorial aos servizos de atención. "Non pode ser que dependendo do concello que sexa un veciño poida ter ou non uns servizos", dixo Carril. "Preocúpannos as políticas do PP" Paulo Carril incidiu na "preocupación" das políticas desenvolvidas polo PPdeG nesta década a respecto da sanidade ou os servizos públicos e que son "contrarias" a propostas como as contempladas na iniciativa. Porén, Carril emprazou o Partido Popular a "rachar" coa súa tradición de "se negar a que se tomen en consideración" as iniciativas impulsadas pola CIG e que chegan ao Parlamento galego, como a de rescatar para o público os saltos e aproveitamentos hidroeléctricos. |
PRAZA_10914 | Un total de 59.519 nenos e nenas de 3 a 6 anos inician este mércores as clases, case os mesmos que o ano pasado pero 4.828 menos que hai unha década. | Case 200.000 rapaces de Primaria, Infantil e Educación Especial comezarán este mércores 11 un novo curso en Galicia. Serán 196.900 nenas e nenos, un chisco menos (-0,5%) que no curso pasado, segundo os datos provisionais dos que dispón a Consellería de Educación.Galicia inicia o curso en Infantil con 4.828 alumnos menos que hai unha década e con 111 escolas, 94 menos que en 2009Os datos de matriculación nas escolas galegas serven tamén como fiel reflexo da crise demográfica e do despoboamento que sofre o país. Así, en Educación Infantil (de 3 a 6 anos) comezarán o curso un total de 59.519 pequenos, practicamente os mesmos que no curso pasado pero case 5.000 menos que hai unha década. Naquel 2009, houbo 4.828 alumnos máis matriculados en Infantil que hoxe en día. Os datos son tamén claros en canto aos centros. En Galicia, hai unha década, había abertos para o inicio do curso 2009-10 205 centros de Educación Infantil fronte aos 111 da actualidade: 94 menos. En canto aos colexios que xuntan o ensino Infantil e o de Primaria, a diferenza con respecto a hai dez anos é de 39 espazos menos: 678 en 2009 fronte aos 639 de agora. En total, 133 menos. Segundo os datos facilitados pola Consellería de Educación, case o 70% do alumnado de Infantil está matriculado en centros públicos, fronte a algo máis do 30% en centros privados, ben sexan concertados (o 28,2%) ou non concertados (2,2%). A proporción é practicamente idéntica á da Educación Primaria. Precisamente, neste nivel educativo, o número de alumnos matriculados este ano en Galicia (136.161) supón un lixeiro descenso con respecto ao ano pasado (-0,8%) pero o número é superior en case 10.000 alumnos aos de hai unha década. Porque é entre os máis cativos, os que inician a escola, onde o problema reflicte claramente a crise demográfica. Galicia é o territorio do Estado no que máis diminúen os nacementos, que acadaron un mínimo histórico en 2018, con 16.550, 2.000 menos que en 2017. Empeora, xa que logo, o saldo vexetativo, un indicador negativo dende o ano 1987 que se sitúa xa en -15.854. O ano pasado houbo case dúas mortes por cada nacemento. Galicia perde seis novas escolas unitarias para este curso e quedou sen máis de 200 na última décadaAs consecuencias son obvias, más aínda no rural. O pasado mes de xullo, como cada ano desde hai moitos, Galicia volveu perder escolas unitarias. O criterio da Consellería de Educación segundo o cal, en aras da "xestión eficiente dos recursos", ningún centro escolar que non logre un mínimo de seis matrículas pode seguir aberto, provoca que neste curso 2019-20 non volverán abrir media ducia de escolas unitarias. O municipio máis afectado polos peches é desta volta Carnota, que perde dun golpe as escolas unitarias de Portocubelo e do Viso por quedaren en 4 e 5 matrículas, respectivamente, segundo informa Consellería de Educación. En Mugardos pecha a unitaria do Seixo, á que lle faltou unha matrícula para chegar ás 6, o mesmo que á de Zamáns, en Vigo. En Cuntis bota o ferrollo a unitaria de Arcos de Furcos e ademais, Sada despídese definitivamente da escola unitaria de Carnoedo.Os peches de escolas unitarias seguen a dinámica habitual dos últimos anos, nos que o criterio de non manter aberto ningún destes centros rurais que non teña un mínimo de seis matrículas se mantivo, retroalimentándose coa profunda crise demográfica. En apenas unha década as unitarias pechadas xa foron máis de 200.En canto ao profesorado, e "a falta de que se realicen as pertinentes contratacións de interinos e substitutos para cubrir as necesidades puntuais que se presenten a inicio de curso", como indica a Xunta, o conxunto do sistema educativo galego público contará con 30.101 docentes. Son 48 menos que a esta mesma altura do ano pasado. |
NOS_2502 | Hai uns meses a cidade olívica situouse como a máis valorada con respecto á calidade de vida polas veciñas e veciños que participaron nunha enquisa da Organización de Consumidores e Usuarios (OCU). Hoxe, habería que volver facer un estudo atendendo ás queixas polo gasto e o retorno da ornamentación de Nadal, a crise industrial, a xestión do transporte urbano ou a visión da administración sobre os equipamentos educativos. | A xestión municipal non está exenta de queixas, ao igual que sucede co gasto na ornamentación de Nadal -que, segundo revelan algunhas contas da hostalaría nas redes sociais, resta moita clientela aos barrios periféricos-, pero semella que Vigo é unha das cidades favoritas para vivir de todo o Estado español. Esta consideración non forma parte dun lema municipal, aínda que podería como no seu momento foi lema publicitario da administración "E para comer... Lugo", senón resultado dunha enquisa realizada pola Organización de Consumidores e Usuarios (OCU). As e os cidadáns dos municipios foron os elixidos para opinar sobre a calidade de vida dos seus concellos atendendo a unha serie de parámetros marcados con anterioridade por persoas expertas. Así, malia que a impresión xeral é que a pandemia empeorou a calidade coa que se vive, as e os veciños da cidade olívica que participaron na enquisa deron puntuacións positivas á mobilidade, aos servizos educativos, á sanidade, ao coste da vida e ás ofertas de emprego. Foi unha proba feita hai moitos meses e habería que analizar a opinión actual, pois existen conflitos coa concesionaria do transporte urbano, houbo críticas ao Goberno local pola xestión de equipamentos educativos... Mais no seu momento Vigo impúxose a outras cidades como Zaragoza, Madrid, Barcelona, Córdoba ou Bilbao con 70 puntos. "A cidade galega destaca polas súas boas valoracións en seguridade, limpeza, educación ou medio ambiente e contaminación", remarcaban fontes da OCU cando se promocionou este estudo hai uns meses. Víase tamén como un lugar para que as familias con crianzas fixaran a súa residencia, se era posíbel porque tamén se detectaron "algúns puntos febles, como o mercado laboral e o inmobiliario". Á vista está a crise industrial, que empeorou nos últimos meses. |
NOS_57985 | O presidente da Xunta tamén quere que o aforo das praias se determine segundo a marea estea alta ou baixa. | O presidente do Goberno estatal, Pedro Sánchez, reuniuse este domingo por undécima vez cos presidentes das comunidades autónomas. Posteriormente, o líder da Xunta, Alberto Núñez Feixoo, compareceu ante os medios para explicar o tratado na xuntanza. Feixoo manifestou, na liña da posibilidade comunicada por Sánchez de que moitos territorios abandonen o estado de alarma en canto finalice a fase 2 do desconfinamento, a súa intención de que a Galiza sexa un deles. Se se cumpre a o escenario máis favorábel de 15 días por fase, isto acontecería o vindeiro 8 de xuño. Igualmente, o líder popular volveu pedir que se permita a mobilidade entre provincias na mesma situación epidemiolóxica, con especial mención para o estudantado universitario e as familiares de persoas enfermas. Aforo de locais En canto ao aforo de locais de hostalaría, que segundo o Boletín Oficial do Estado pode ser mudado por parte dos gobernos autonómicos, Feixoo manifestou que a recomendación da Xunta será fixar o máximo no 40% contemplado en principio polo Estado durante a primeira semana, coa idea de subilo logo a 50% a partir da segunda feita 1 de xuño. A marea nas praias Feixoo criticou o anuncio de que vai haber tempada turística estival, especialmente a estranxeira, sen un "protocolo de rebrotes". O titular da Xunta pediu tamén "aclarar" as medidas recollidas no BOE en referencia á asistencia a praias. Rexeitou, neste sento, o mantemento da distancia mínima de seis metros desde a liña de preamar para contabilizar o aforo máximo, debido ás dimensións pequenas de moitas praias galegas. Por iso, propón que no caso da Galiza se faga dependendo de se a marea está baixa ou alta. Desaprobación do pacto con Bildu Por último, o presidente da Xunta tamén se mostrou molesto polo pacto do PSOE de Sánchez con EH Bildu en relación á reforma laboral de 2012. O popular, na liña da declaración doutras forzas políticas como Ciudadanos ou Vox -que abandonou a Mesa de Reconstrución tras o acordo- expresou que lle preocupa que a esquerda "abertzale" sexa "un interlocutor do Goberno estatal". |
NOS_21626 | O grupo de traballo sobre desaparicións forzadas e involuntarias do Consello de dereitos humanos visitará o ano que vén o Estado para verificar se está a poñer todo da súa parte para facilitar o acceso das vítimas "á verdade e ao reparo". Reclaman de Nacións Unidas que os crimes de lesa humanidade non prescriban e que se derrogue a Lei de amnistía do 77 | O grupo de traballo sobre desaparicións forzadas e involuntarias do Consello de dereitos humanos das Nacións Unidas vén de anunciar que visitará o Estado español en 2013 para determinar se cumpre ou non coas súas "obrigas internacionais" relativas á investigación dos crimes do pasado. O colectivo atende desta maneira unha reivindicación formulada xa hai catro anos, o 27 de novembro de 2008, pola Asociación española para o dereito internacional dos dereitos humanos --AEDIDH-- e reiterada, xunto con Rights International Spain este mes de marzo. Na súa queixa facían constar os obstáculos que persisten "para levar a cabo investigacións independentes e exaustivas" dos crimes cometidos após o alzamento fascista do 36 e durante a ditadura franquista "sen as cales non pode haber acceso á xustiza, á verdade e ao reparo". Os datos que manexan falan de 114.266 persoas ás cales fixeron desaparecer pola forza, e de 30 mil crianzas tamén desaparecidas. A AEDIDH agarda que, tal e como fixo o Comité de dereitos humanos da ONU, o grupo de traballo recomende ao Goberno español que estabeleza unha comisión de expertos independentes, e que se garanta o recoñecemento necesario para que os crimes de lesa humanidade non prescriban. Aliás, exixen o derrogamento da Lei de amnistía de 1977, apuntando a que "obstaculiza seriamente o dereito das vítimas a mecanismos efectivos de acceso á verdade e á xustiza". |
NOS_12977 | O 28 de marzo de 2019 inaugurábase no concello de Sobrado dos Monxes o Museo Bea Rei, dedicado á obra e figura da pintora vangardista Beatriz Rei (A Coruña, 1939). A súa apertura supuxo un fito pioneiro na Galiza e no Estado español, xa que se trataba do primeiro museo dedicado exclusivamente á obra dunha pintora. Porén, a situación derivada da pandemia e os custos que supón manter unha iniciativa destas características levaron a que o Museo Bea Rei permaneza máis de dous anos fechado, sen que haxa un horizonte para a súa reapertura. | A vida de Beatriz Rei Gómez-Guitián está ligada desde o seu nacemento á arte e á cultura galegas. Naceu na cidade da Coruña o 17 de marzo de 1939, uns días antes de que o franquismo instaurase unha ditadura de case corenta anos. Porén, a posición e influencia do seu pai, Xosé Rei Romero, permitíronlle recibir unha boa educación e estar en contacto permanente co sector artístico galego, tanto co que non se viu obrigado a fuxir ao exilio con motivo da represión exercida polos falanxistas como co que seguiu coa súa vida en Europa ou América. Xosé Rei era farmacéutico, mais tamén empresario e coleccionista de arte. Aliás, participou xunto con Isaac Díaz Pardo e outros colaboradores na fundación da fábrica de cerámica do Castro, no concello de Sada, como parte da refundación de Sargadelos. Este vínculo do seu proxenitor co panorama artístico da época permitiu a Bea Rei estabelecer contacto desde moi nova con persoeiros de renome como o propio Díaz Pardo, Luís Seoane, Rafael Dieste, Eduardo Blanco Amor, Arturo Souto, José Otero Abeledo 'Laxeiro' e Miguel Colmeiro, entre outros artistas. Trasladouse a Madrid na década dos sesenta para completar a súa formación artística e académica. Alí obtivo en 1966 unha bolsa da Residencia de Artistas en Segovia, entrou a formar parte do grupo Estampa Popular Galega, fundado por Reimundo Patiño, en 1967, co que expuxo tanto en Madrid como en Montevideo. Un ano despois, licenciouse en Belas Artes pola Escola de San Fernando de Madrid. En 1968 tamén levou a cabo a súa primeira exposición individual. Nesta primeira etapa da súa traxectoria como pintora, Bea Rei recolleu elementos do ambiente revolucionario a nivel político, social e cultural que se deixaba notar en boa parte de Europa e América do Sur para plasmalo de maneira sutil nas súas obras, que debuxan o día a día que vivían os traballadores na Galiza e en Madrid. Nesta época principiante, a obra pictórica de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao e Carlos Maside, entre outros, déixase notar nas propias composicións de Bea Rei, nas que deu especial importancia aos elementos xeométricos e á simplicidade das formas, como maneira de repousar a importancia dos cadros na propia mensaxe que quere transmitir a autora. Os primeiros pasos A finais dos sesenta e comezos dos setenta, a súa obra seguiu un camiño de evolución cara ao estudo da cor e dos elementos xeométricos, a partir dos cales a artista intentaba dotar as súas composicións dun ritmo e dunha composición propias. Nesta segunda etapa, ou período de transición, Bea Rei buscaba representar a soidade do ser humano nunha sociedade cada vez máis masificada, o que a levou a pintar figuras humanas reducidas a siluetas e formas abstractas, colocadas sobre fondos xeométricos. Neste punto, os cadros da artista alcanzaron unha forte carga de simbolismo, coa que Bea Rei pretendía deixar patente a súa postura crítica en relación á sociedade desa época. Así, cada vez máis as persoas convertéronse nun tema central da súa obra, coa representación de torsos humanos. Nestes anos, levou a cabo as súas seguintes exposicións individuais en Madrid (1970 e 1973), Zaragoza (1971) e Barcelona (1971 e 1974). Ademais, colaborou tamén en varias mostras colectivas en Santiago de Compostela, Vigo e Montevideo (Uruguai), como parte de Estampa Popular Galega; Sevilla, Barcelona e outras cidades do Estado español. Durante a década dos setenta, comezou a desenvolver unha certa afinidade polo horror vacui, un recurso artístico empregado para eliminar calquera espazo baleiro nunha obra de arte. A pintora comezou a recargar de símbolos e distintas figuras as composicións. Ademais, nesta nova etapa, xogou co surrealismo, o que fai que as pinturas presenten elementos propios do mundo onírico. Tamén nesta altura, realizou retratos familiares, nos que se pode apreciar a clara influencia da pintora mexicana Frida Khalo, xa que representou os rostros das persoas sen emocións aparentes, nunha actitude hierática. Foi entón cando entrou a formar parte dun segundo elenco de artistas: o grupo Sisga de artes plásticas, fundado en 1973 polo pintor Fernando García Varela, que pretendía popularizar na Galiza a arte das vangardas. Rei integrouse neste colectivo en 1975, ano no que expuxo en Barcelona, A Coruña e Santiago de Compostela. Décadas dos oitenta e noventa Entrada a década dos oitenta, a pintora deu inicio a unha nova xeira na súa traxectoria artística, na cal elabora as súas composicións de maneira máis relaxada, algo que se nota no resultado final dos seus cadros. Neses anos, inspirouse en grandes artistas como Pablo Picasso ou Doménikos Theotokópoulos 'O Greco' para levar a cabo as súas propias reinterpretacións dos estilos pictóricos. Durante varios anos, a pintora afondou especialmente no cubismo, que atopaba atractivo polo seu tratamento dos elementos xeométricos, unha cuestión sempre presente ao longo da súa extensa traxectoria. Neste sentido, e para explicar a súa propia evolución artística, Bea Rei afirmaba que "poucas veces o pintor ou pintora escolle os seus temas. Son os temas os que saen ao seu encontro e o escollen, como os amigos". Entre 1985 e 1990, a artista participou nas súas últimas exposicións colectivas. Ademais das de Madrid, Barcelona e A Coruña, destacan dúas exposicións internacionais nas que participou en 1987. A primeira, no museo Esslinger de Alemaña, na mostra Pintores españois na Comunidade Europea. En canto á segunda, tivo lugar en Vallauris (Francia) como parte dunha homenaxe a Jacqueline Picasso. Xa en 1989, fundou xunto con outros artistas o grupo Puerta del Sol, cos que compartiu en 1990 as súas últimas exposicións. Neste punto, e centrada xa na súa produción artística individual, Bea Rei implementou na súa obra a técnica do collage, con materiais de refugallo que ela mesma recollía para poder completar as súas composicións. Nos anos noventa, as súas pezas foron perdendo pouco a pouco a crítica e a denuncia social dos anos sesenta e setenta, pero mantivo a temática da soidade do ser humano que forma parte dunha sociedade masificada e hostil. Tamén neste momento, recuperou o estudo da cor e das formas xeométricas que levara a cabo no comezo da súa carreira artística, trinta anos atrás. A experiencia gañada durante eses trinta anos levouna a perfeccionar o coñecemento e a técnica e da xeometría espacial nos cadros, que logrou a súa máxima expresión nestes últimos anos da súa traxectoria. Relevancia da obra artística "Na súa arte reflíctese o seu sentido da solidariedade, a súa empatía coas persoas que loitaban por saír adiante no campo galego, as historias das familias que tiñan que emigrar en busca dun futuro mellor", sinala o propio Museo Bea Rei. Durante os corenta anos que se mantivo activa como artista, a pintora coruñesa caracterizouse polo seu activismo e implicación social. A súa irmá e parte importante de todo o camiño que desenvolveu como artista, Isabel Rei, afirmaba que "Bea pintou de todo porque foi unha artista moi reivindicativa con ganas de experimentar, inconformista, sempre cambiando, inclasificábel. Ela sempre foi alguén moi especial". Sobre a falta de coñecemento da súa obra entre o público xeral, ponse de manifesto que nunca tivo intención de destacar, senón que a súa dedicación á pintura e á plástica era "por amor á arte". Primeiro a ditadura franquista, na que era case imposíbel que unha muller artista conseguise relevancia mediática e profesional, e xa no período democrático a "movida" madrileña, fixeron que a obra de Rei ficase desprazada a un segundo plano, algo que non pareceu importarlle á propia artista, xa que as súas pezas sempre contaron cun certo carácter introspectivo que a levou a non querer chamar demasiado a atención, nin ao comezo nin ao remate da súa carreira como pintora. Creación do Museo Bea Rei Nos últimos anos, unha enfermidade neurodexenerativa levou Bea Rei a non poder continuar coa súa obra artística. Neste sentido, e co obxectivo de recuperar e promover a súa obra para que non caese no esquecemento, a súa irmá iniciou os pasos necesarios para a constitución dun museo en honor á pintora. A escolla do concello de Sobrado dos Monxes como lugar onde situar o complexo artístico respondeu a unha decisión vital, segundo explicou a propia Isabel Rei. "Quixemos facer o museo aquí porque aquí imos morrer", recoñeceu cando a inauguración do museo, que tivo lugar en marzo de 2019. O edificio no que se atopa a mostra das obras da pintora é obra do arquitecto Blas Toxo Ferreiro, quen contou coa colaboración de Manuel Estrada, Premio Nacional de Deseño en 2017. A estrutura do museo está baseada na propia obra de Rei, e especialmente na súa etapa cubista dos anos oitenta. Na apertura do museo, 70 foron as obras que se expuxeron neste espazo, con previsión para alcanzar as 188. O Museo Bea Rei está considerado o primeiro de nova planta dedicado en exclusiva a unha muller no conxunto do Estado español, o que lle outorga un carácter pioneiro. Porén, a situación sanitaria derivada da pandemia de coronavirus obrigou a fechar temporalmente o museo, sen que a día de hoxe volvese abrir as súas portas. Desde o Concello de Sobrado dos Monxes trasladan que non saben cando se producirá a reapertura das súas portas ou se mesmo o fechamento será definitivo, ao aducir que se trata dunha iniciativa privada. "Un museo destas características, de carácter privado e que non conta con ningún tipo de subvención, enfróntase a unha serie de gastos que son difíciles de sufragar se non se conta cos recursos necesarios", indican fontes municipais. Polo de agora, as persoas que estean interesadas na obra de Bea Rei deberán conformarse coas imaxes que poden atoparse na páxina web do propio museo ou coas obras da artista que están presentes noutros museos, como por exemplo o Raíña Sofía de Madrid. |
PRAZA_11448 | O xuíz instrutor do caso tomará declaración ao ex-mecánico de Talgo que denuncia o borrado de datos sobre "avarías críticas" do tren horas despois do accidente e a outros tres traballadores da compañía no momento dos feitos | Primeira consecuencia da segunda reapertura da instrución xudicial sobre o accidente ferroviario no que faleceron 80 persoas e outras 144 resultaron feridas o 24 de xullo de 2013 no barrio compostelán de Angrois. Esta mesma semana a Audiencia da Coruña considerou que "procede" reabrir o caso para, como reclamaron as vítimas, procurar información sobre a denuncia formulada por un ex-mecánico da empresa Talgo segundo a cal, horas despois do sinistro, foron borrados do sistema informático da compañía "avarías críticas" no convoi sinistrado que el mesmo detectara pouco antes. E o xuíz instrutor disponse a facelo.O xuíz instrutor do caso tomará declaración ao ex-mecánico de Talgo que denuncia o borrado de datos sobre "avarías críticas" do tren horas despois do accidente e a outros tres traballadores da compañía no momento dos feitosNun auto ditado este 15 de novembro o xuíz instrutor da causa, Andrés Lago Louro, atende a petición da Plataforma Víctimas Alvia 04155, apoiada pola Fiscalía, e chama a declarar como testemuña ao ex-mecánico que facilitou ao colectivo de persoas afectadas polo accidente unha declaración xurada na que revelaba o presunto borrado das avarías por orde de "varios directivos", que a compañía ferroviaria negou. Tamén terán que comparecer nos xulgados de Santiago outros tres traballadores de Talgo no momento dos feitos, sinalados polo propio ex-mecánico.O xuíz pide asistencia a un dos peritos do caso, un enxeñeiro industrial da Xunta que estudou o estado do trenDado que se trata de avaliar "un presunto borrado informático de datos técnicos relativos ao tren accidentado" e tendo en conta que o Alvia sinistrado "foi obxecto específico de estudo por parte dun dos peritos do caso", o enxeñeiro industrial da Xunta José Manuel Lamela, o xuíz instrutor pide de novo a súa participación nas pescudas. Lamela terá que "asistir" o xuíz durante a toma de declaración ás novas testemuñas para "esclarecer" uns feitos "eminentemente técnicos". Alí, especifica o auto, o perito mesmo poderá "formular as cuestións que estime necesarias" para "dispoñer da maior e máis precisa información".Dada a complexidade técnica, acrecenta o auto, o propio xuíz non desbota que Lamela teña que redactar "un novo informe pericial ampliatorio" no que se esclareza se, como asegura o ex-mecánico de Talgo, foron borrados do sistema informático os sinais de "avarías críticas" no tren. As declaracións desenvolveranse os vindeiros 12 e 13 de decembro.Se as pescudas sobre a denuncia de borrado de datos resultan "infrutuosas", a instrución volverá ao punto no que se atopaba, co maquinista e un ex-cargo de Adif como únicos acusadosCon este auto Lago Louro dá cumprimento ao ordenado pola Audiencia da Coruña. O tribunal instou a investigar a denuncia do borrado de datos e, no caso de que as pescudas resulten "infrutuosas", a causa "volverá ao mesmo punto no que se atopaba". Isto é, a instrución quedará pechada co maquinista e un ex-cargo de Adif como únicos imputados como presuntos responsables de 80 homicidios por imprudencia e a Audiencia terá que resolver sobre se valida ou corrixe esa resolución.Todas estas dilixencias supoñen, en calquera caso, un novo adiamento para o proceso, que xa se prolonga durante máis de media década. Nestes máis de seis anos a propia lentitude dos tribunais, unida a ocultacións de Adif e Renfe, entre outros factores, dificultaron o avance da instrución xudicial. |
PRAZA_1679 | Este venres comezan, co pregón de Verónica Boquete, as Festas do Apóstolo, que este ano, baixo a etiqueta Artellando se reivindican como festexos abertos, descentralizados e cunha gran presenza dos artistas e colectivos que traballan na cidade | Este venres comezan en Compostela, co pregón de Verónica Boquete, as Festas do Apóstolo, uns festexos que buscan marcar diferenzas con anos anteriores en todos os aspecto, dende a propia escolla da persoa encargada de abrir as celebracións. Será esta compostelá de 28 anos, xogadora do Bayern de Múnich, campiona da Champions League feminina este ano, e que vén de ser nomeada ao premio á mellor xogadora de Europa. Unhas festas diferentes para unha Compostela diferente e que, ao longo dos seus 15 días de celebracións, estarán determinadas por tres eixos: "a diversidade, a descentralización e a apertura", como destacou a concelleira de Acción Cultural, Branca Novoneyra, na presentación do programa, no que todas as actividades serán de balde. O pregón de Boquete dará paso ao tradicional prmeiro concerto das festas, na praza do Obradoiro, a cargo de John Nemeth & the Blue Dreamers e a Fundación Toni Manero. Ata final de mes actuarán tamén The Gospell Times (día 20), Gentelman and the Evolution (día 21), Pepe Vaamonde Grupo (día 22), Imelda May (día 23), Linda Martini (día 24), Sumrrá (día 25), Lila Downs (día 27), Kiril Djaikovski (día 28). Haberá tempo para o hip-hop, o domingo 26, con seis grupos que actuarán en Vite a partir das 20 horas. E tamén para unha noite protagonizada por bandas galegas de pop, rock e hip-hop, o xoves 30 na Praza da Quintana, coas actuacións de Ataque Escampe, Guerrera, Los Chavales, The Soul Jacket e A Derradeira Noite na Terra (un concerto exclusivo dos membros de Malandrómeda, Dios Ke Te Crew & Lar Legido). Haberá tamén unha boa representación de artes escénicas con teatro, circo, danza ou monicreques, intentando -en palabras de Branca Novoneyra- que "a arte volva á rúa" grazas a unhas festas "participadas, creativas e inclusivas, orientadas a un público amplo de idades". E, por suposto, os habituais Fogos do Apóstolo (ás 23.30 horas do 24) e os Fogos fin de festa (o 31 de xullo no Campus Sur), nunha xornada que porá fin a 15 días de actividades e na que destacará o concerto da Filharmonía de Galicia, na praza da Quintana. Destaca tamén a programación infantil, que terá o seu momento estelar coa organización da I Romaría Cativa, que se celebrará o xoves 23 de xullo, no parque de Bonaval. Entre as 16.30 e as 21 horas haberá concertos de Mamá Cabra e María Fumaça, o circo da Compañía Duelirium, a danza da Compañía Transpediante, obradoiros de percusión a cargo de Trópico de Grelos, obradoiros de manualidades coa Compañía Babaluva, xogos populares con Xandobela e tamén un espazo de xogo libre. O espírito destas festas está representado pola etiqueta Artellando, un proxecto no que participan máis de 130 artistas "traballando en rede, construíndo sobre o territorio un tecido cultural orientado a todos os públicos, con actuacións musicais e escénicas coas que queremos provocar experiencias novas", destacou a concelleira. Artellando desenvolverase do 18 ao 23 de xullo, cunha presenza moi destacada das actividades nos centros socioculturais de toda a cidade. Serán unhas festas "de todos e para todos", resumiu Branca Novoneyra, cunha programación "expandida no territorio". "Quixemos recuperar espazos emblemáticos das festas como a praza do Toural, achegarnos ás prazas da cidade e volver polas rúas e recunchos escondidos que coñecemos os veciños da cidade e que queremos compartir cos miles de visitantes que recibimos nestas datas", destacou. Descarga aquí o programa das festas (.pdf) |
NOS_31597 | Desde as Açores saudou o inicio da década o Presidente da República de Portugal, Marcelo Rebelo de Sousa, quen situou a Sanidade como prioridade absoluta. | O Presidente da República de Portugal, o conservador Marcelo Rebelo de Sousa, enunciou durante o seu discurso de Ano Novo, o 1 de xaneiro, os asuntos que espera que sexan de atención prioritaria polo Executivo do Partido Socialista e que lidera o primeiro ministro António Costa. Rebelo colocou a sanidade no primeiro posto das urxencias políticas, seguido da seguranza e da cohesión e inclusión social, para continuar no terceiro posto polo coñecemento e o investimento. Pódese consultar a información completa na edición en papel de Nós Diario. |
PRAZA_14027 | O histórico intelectual comunista foi militante do PSUC e un dos fundadores de IU. Ademais, o catedrático en Filosofía do Dereito deixa unha importante produción teórica e xornalística, moi influído por Manuel Sacristán. Nos últimos anos afondou na defenda do multiculturalismo e na confluencia do pensamento ecoloxista e de esquerda real. | Esta fin de semana faleceu Francisco Fernández Buey, catedrático en Filosofía do Dereito, e un dos nomes máis respectados e queridos da esquerda española do último medio século. En 1966 foi expulsado da universidade polo seu activismo antifranquista, pois acabara de fundar o Sindicato Democrático de Estudiantes; militou no PSUC e en 1986 participu como delegado do congreso fundacional de Izquierda Unida. Pero é coñecido, sobre todo, pola súa actividade teórica e intelectual, moi influído por Manuel Sacristán, na difusión do pensamento socialista en España, sobre todo as obras de Antonio Gramsci. Nos últimos anos afondou na defenda do multiculturalismo, o indixenismo e na confluencia do pensamento ecoloxista e de esquerda real. Era habitual nas seccións de opinión da prensa, primeiro en El País, e nos últimos anos nas revistas El viejo topo, Rebelión e La insignia, ademais do diario Público. Nos últimos anos afondou na defenda do multiculturalismo, o indixenismo e na confluencia do pensamento ecoloxista e de esquerda real Carlos París escribe precisamente en Público que Fernández Buey "acolleu dentro do seu pensamiento marxista a necesidade de incorporar, nel, a visión ecoloxista, fronte ao desenvolvemento cego das forzas produtivas, na liña de Harich e do mesmo Sacristán". José Luis Moreno Pestaña afirma no seu blog que "a ausencia de mesianismo e dogmatismo fixéronlle resistente ante as viraxes das modas, porque non hai espírito máis volátil que o dun iluminado con ideas arbitrarias". Nunha entrevista publicada por Diagonal en 2008, o finado saudaba "o renacemento da utopía", motivado pola "agudización do malestar que produciu en todo o mundo o capitalismo salvaxe, iso que se adoita chamar globalización neoliberal; a comprobación de que o mundo que saíra de aí é un escándalo moral; e a sensación de que outro mundo é posible, de que pensando e loitando cos oprimidos e humillados pode haber alternativas". E concluía que "os movementos altermundialistas, dende Chiapas e Porto Alegre, déronlle un impulso decisivo á utopía actual. A desobediencia civil vén ser a estratexia principal da utopía en marcha. A desobediencia, consciente e libre, é o que fai 'civil' unha sociedade acogotada polo poder espido". Este luns celebrarase un acto de despedida no tanatorio de Les Corts de Barcelona. |
NOS_6022 | O acordo acodouse tras 25 días de folga e constantes mobilizacións | O Comité de Folga e a representación de Einsa Print chegaban a un acordo no AGA tras dunha xuntanza que se prolongou desde as doce do mediodía até as tres da madrugada. As traballadoras e traballadores ratificábanoen asemblea e decidían desconvocar a folga indefinida, que comezou hai xa 25 días. A CIG valórao moi positivamente porque "supón minimizar o impacto da reforma laboral" e considera que foi posíbel grazas á "loita exemplar"dos traballadores e traballadoras. Entre os acordos acadados, Alberte Amado, membro do comité de empresa e secretario da Unión Local da CIG de As Pontes, salienta que os 26 despedidos/as poderán volver á empresa cambiando o tipo de contrato que tiñan e pasando a unha xornada de 936 horas. Ademais acórdase que en caso de despedimento non se lle aplicará a redución salarial acordada e terán unha indemnización de 20 días por ano traballado, sen perder a parte proporcional da xornada que se lle reduce. Deste persoal, que non queira volver á empresa terá unha indemnización de 30 días por ano traballado. Xunto a isto conséguese limitar do 12%, que era a pretensión inicial da empresa, ao 6% como moito, a redución de salario fixo. Ademais, acórdase que, a partir do 31 de decembro de 2013 recuperarase o 25% da cantidade reducida de salario fixo e a partir de aí poderase seguir recuperando até o tope que se perde, se os resultados antes de impostos das contas auditadas acadan os obxectivos estabelecidosno . Estabélecese ademais que, en caso de baixada da produción, desde agora e até xaneiro de 2013, aplicarase un ERE suspensivo para evitar despedimentos. Tamén se acordou, verbalmente, que a empresa desiste de todas as demandas que tiña interposto, nomeadamente a reclamación de máis de 600.000 euros de indemnización ao comité de folga, por suposta folga "ilegal" e "abusiva". Amado considera que para a CIG é un resultado "moi positivo", xa que malia ter a empresa a lexislación ao seu favor, conseguiuse minimizar o impacto da reforma laboral. Salienta especialmente o acordo acadado canto á redución salarial e afirma que nunca tería sido posíbel se non fora pola "loita exemplar" que mantiveron as traballadoras e traballadores. |
NOS_9990 | O conflito político no interior do Goberno local de Ourense non fixo máis que comezar. As denuncias de irregularidades na xestión dos fondos de Democracia Ourensá, as declaracións de Gonzalo Pérez Jácome contra algúns poderes ourensáns e o silencio do PP adiantan outra fase nesta batalla polo control da cidade. | José Manuel Baltar libra a súa guerra en varias frontes. A unha banda tenta recuperar o poder institucional perdido nos pasados comicios municipais, que puxo en risco a súa permanencia á fronte da Deputación de Ourense. Por outro lado precisa gañar lexitimidade nun partido cuxo liderado herda do pai e conseguir o favor dunha militancia cada día máis desencantada coas súas formas e co seu estilo. Ao tempo necesita colocarse nunha mellor posición para afrontar a sucesión de Feixoo sen ser relevado da súa responsabilidade á fronte do PP na circunscrición. Os movementos políticos en Ourense explícanse nestas claves. A mudanza do Goberno de esquerdas en Laza após o cambio de posición dunha candidatura situada no ámbito da marea, das mocións de censura contra os alcaldes nacionalistas de Castrelo de Miño e de Viana de Bolo e a fichaxe do rexedor de San Xoán de Río responden á tentativa de darlle a volta aos resultados das últimas eleccións locais. A operativa de Baltar estase vendo favorecida pola descomposición do antigo espazo político das mareas, con relativa presenza nas comarcas do interior sur da Galiza e a crise interna do PSOE. O secretario xeral dos socialistas ourensáns e portavoz municipal no Concello de Ourense, Rafael Villarino, é un dos grandes perdedores de todo este proceso. A incapacidade para frear o apoio dos concelleiros socialistas ás mocións de censura de Castrelo de Miño e de Viana de Bolo deixa en evidencia a súa autoridade e aumenta as dúbidas sobre un liderado xa cuestionado por unha parte da militancia da formación. Segundo puido saber Nós Diario estes sectores críticos dan por segura a caída de Rafael Villarino para o congreso do partido do vindeiro ano, ao tratarse dun dirixente moi próximo a Gonzalo Caballero. As cousas tampouco están doadas para José Manuel Baltar no interior do seu partido. Malia que ninguén cuestiona abertamente a súa xefatura nunha organización articulada arredor do Goberno da Deputación e da lealdade persoal ao sei pai, a súa falla de sintonía cunha parte da afiliación e dos cadros da formación é clara. Fontes populares explican o descenso de voto das pasadas eleccións locais como consecuencia da "política de brazos caídos" de sectores da militancia contrariados co seu estilo. "A ourensanía non chega para gañar eleccións", sinala a Nós Diario un vello militante do PP, que lamenta que "Baltar non ten a capacidade nin a calidade humana do pai". Ourense é a pedra no zapato do clan Baltar. Tradicionalmente os alcaldes da dereita na cidade resistíronse ao seu control, polo que a elección de Jácome, tras un pacto co PP foi contemplado como unha oportunidade para lograr o prezado botín. Neste sentido, diversas fontes consultadas por Nós Diario consideran que José Manuel Baltar tiña decido substituír a Jácome na alcaldía desde o primeiro momento, "agora precipitáronse as cousas pola crise en Democracia Ourensá e pola denuncia de irregularidades nas contas do partido". Sexa como for, a soidade política de Jácome é manifesta e só mantén no grupo de Goberno o apoio do seu fiel compañeiro Armando Ojea. Jácome está disposto a resistir até o final e xa disparou con munición pesada contra os propios. Así, desde a súa conta de twitter afirmou que "a ninguén se lle escapa que detrás de certos movementos agóchanse intereses económicos espurios que sempre gobernaron esta cidade. A miña loita céntranse en evitar pelotazos urbanísticos, léase PXOM, así como concesións infladas. Non a todos gusta". As declaracións de Jácome prodúcense após a aprobación provisional co seu voto dun conflitivo PXOM e cando se sacan a licitación diversas concesións, entre elas o servizo de mantemento de parques e xardíns por preto de 1,7 millóns de euros. A crise de Goberno está servida en Ourense. Os próximos días coñecerase o momento e a forma na que Jácome é desaloxado da alcaldía, nunha operación onde Ciudadanos está xogando un papel de relevo. A formación laranxa, apoiada nas súas orixes por importantes referentes do PP enfrontados ao clan Baltar, como Manuel Cabezas e Poli Novoa e liderada polo antigo concelleiro deste partido, José Araúxo, vén funcionado xa como un aliado de Baltar na Deputación de Ourense. Ao tempo, a opción de retornar ao PP cobra forza entre algúns militantes de Ciudadanos, unha vez que analizan como fracasado este proxecto político. O posíbel substituto Miguel Caride, portavoz municipal de Democracia Ourensá (DO) e concelleiro de Infraestruturas, aparece como probábel substituto de Gonzalo Pérez Jácome. Ao seu favor xogan 5 concelleiros de DO, 2 representantes de Ciudadanos e 7 rexedores do Partido Popular liderados por José Manuel Baltar que suman a maioría absoluta. |
NOS_38866 | A oposición denuncia a inacción da Xunta en materia de vivenda e "a conivencia cos especuladores" durante unha tensa comisión parlamentar na que o PP rexeita incrementar o parque público de casas en alugueiro, reformar a lei galega e crear un imposto autonómico para penalizar aos grandes posuidores de vivendas baleiras. | A política de vivenda do PP durante os dez anos de goberno Feixoo resumiuna Antón Sánchez, do grupo Común da Esquerda e autor da iniciativa que deu pé ao debate: "Deixan a política de vivenda en mans dos especuladores. Cando lles interesa construír pisos de protección oficial, si hai cartos públicos; cando as necesidades sociais o impoñen, non". A comisión de Ordenación Territorial desta quinta feira desenvolveuse nun ton ácido despois de que o voceiro popular, Jaime Castiñeira, cualificase as políticas de vivenda do bipartito e dos gobernos municipais das mareas como "política de ocupación". Antón Sánchez propuxo incrementar o parque público de vivendas en alugueiro a prezos taxados e penalizar aos grandes posuidores de vivendas baleiras cunha taxa autonómica. "Non pode saírlles máis barato telas inmobilizadas á espera de tempos mellores para especular que poñelas en alugueiro", razoou o deputado de Anova. A iniciativa foi emendada polo PSOE, que pediu incluír unha definición do concepto vivenda baleira a través dunha modificación da lei galega. "Pódese facer aquí", insistiu María Luisa Pierres. Na comisión lembrouse que houbera un acordo para esperar que o Goberno español desenvolvera a norma estatal, que tamén habilitaría aos concellos para, a través do IBI, incentivar o mercado do alugueiro. Pierres, que cualificou de "evidente inacción" o traballo dos gobernos Feixoo en materia de vivenda, ofreceu os datos máis desalentadores sobre a profundidade do problema na Galiza: entre maio de 2018 e setembro de 2019, as inscritas no rexistro de demandantes de vivenda pasaron de 11.801 a 14.286. "Tres persoas máis cada día, 90 familias ao mes no país", subliñou. E anotou máis cifras: esas 14.286 persoas inscritas corresponden a máis de 35.000 familias con necesidades de vivenda na Galiza. Cando había que estar construíndo 600 vivendas ao ano, dixo Pierres, a Xunta está construíndo 6. A iniciativa e a emenda foi apoiada por toda a oposición. Luís Bará, do BNG, achegou outro dato: dos 2,3 millóns previstos o ano pasado para axudas ao alugueiro, a Xunta executou 53.000 euros. "Converteron un dereito nun luxo. Os prezos tiveron un incremento desmesurado, a oferta baixou, tamén o investimento público, e os salarios seguen caendo... Estamos asistindo a un festín dos voitres". |
NOS_36447 | "Catro anos perdidos". Así resume a candidata do PP á Alcaldía da Coruña, Beatriz Mato, o mandato da Marea Atlántica. A deputada e ex conselleira de Medio Ambiente sinala que a prioridade da súa candidatura será a limpeza da cidade. "Deseñamos un plan de choque para que A Coruña recupere canto antes o esplendor e a beleza da que sempre fixo gala", responde a Sermos Galiza a través do correo electrónico. | Que supuxeron estes catro anos para o seu concello? Se tivese que resumilo en tres palabras, catro anos perdidos. Nin a propia Marea Atlántica contaba con gobernar en María Pita. Pasáronselles os catro anos entre recuperarse do impacto inicial, entender como funciona un concello e tentar xestionalo. Os catro anos de Xulio Ferreiro son a proba de que ás administracións hai que vir aprendidos, non a aprender. De feito xa levamos meses escoitando as escusas da Marea polas que piden poder gobernar catro anos máis para levar a cabo o seu proxecto. A Coruña aínda está en condicións de recuperar o tempo perdido, pero outros catro anos de parálise serían catastróficos. Como valora o traballo desenvolvido pola alcaldía? Parto da base de que ninguén vén á política con mala vontade, tampouco Xulio Ferreiro. Non dubido de que a Marea Atlántica chegase coa intención de mellorar a vida dos coruñeses. Pero custa traballo atopar no seu haber algunha cousa que fixese ben. Instalouse no experimento, no método proba-erro. Chegou prometendo abrir as xanelas e levantar as alfombras, e a única alfombra que levantou foi a floral do Rosario. O balance é malo, sen paliativos: cero novas escolas infantís municipais, cero centros de día, cero centros cívicos, cero centros sociais municipais, cero aparcadoiros públicos, cero novos equipamento con outras administracións, cero novas cesións, cero parques, cero instalacións deportivas, cero centros de promoción económica… Por se non fose suficiente, anulou contratos adxudicados e asinados como o do Remanso, a Rosaleda ou o mercado de Monte Alto sen que fixese nada en catro anos para compensalo. E o traballo realizado polo seu partido? Desde o primeiro momento o Partido Popular propúxose exercer unha oposición seria e responsábel. Creo que Rosa Gallego e o seu equipo fixeron un labor bo e imprescindíbel, marcando moi de perto unha xestión que enseguida virou cara ao amiguismo. Por poñer só algún exemplo, foi o PP o que denunciou as irregularidades na cesión da antiga prisión, que empurraron a Ferreiro a romper os seus principios e presentar na súa lista a unha persoa cunha causa xudicial aberta. Foi o PP o que destapou as irregularidades da compra de pisos para usos sociais. Mercaron seis e cinco tiveron que ser anulados. Para estar sos na oposición, fronte a un goberno sustentado por un cheque en branco dos socialistas e o apoio do BNG, creo que podemos estar máis que satisfeitos. Cal é a principal necesidade do seu concello? Non teño nin a máis mínima dúbida: a limpeza. A Coruña está descoidada. Xulio Ferreiro non soubo, ou non quixo, entender que aos coruñeses gústanos presumir de cidade. Estamos orgullosos da Coruña e moléstanos -diría que nos doe- vela abandonada, sucia, chea de pintadas… E non é que sexa triste vela así, que o é. É que ademais Xulio Ferreiro chega ao final do seu mandato cos dous principais contratos de calquera cidade -limpeza e recollida de lixo- pendentes de resolución, con moitos millóns pagos en facturas irregulares e cos traballadores preocupados pola súa seguridade e a súa estabilidade laboral. Pasamos de recibir premios pola limpeza á cola das cidades de España segundo a OCU. En relación a iso, cal será a primeira medida que impulsará na nova lexislatura se está no goberno? Pois o primeiro, limpar a cidade, por suposto. Deseñamos un plan de choque para que A Coruña recupere canto antes o esplendor e a beleza da que sempre fixo gala. Comprometinme a crear unha brigada de mantemento dos espazos públicos que traballará 24 horas ao día, sete días á semana, para ocuparse do básico: da papeleira deteriorada, do semáforo avariado, do farol fundido, do banco do parque roto, da baldosa solta… Resolveremos os concursos de limpeza e recollida de lixo e abordaremos o problema das pintadas cun proxecto integral que irá desde a recuperación do espazo a campañas de prevención. |
NOS_33992 | O deseñador Xosé Vizoso finalizou a reparación do mural do Furriolo, homenaxe á vítimas do franquismo, en colaboración con artistas locais e grazas ás achegas do Comité de Memoria Histórica da Comarca de Celanova. | O Comité de Memoria Histórica da Comarca de Celanova completou esta fin de semana a restauración do memorial do Furriolo, o muro branco no que o artista Xosé Vizoso pintou cadáveres nunha gabia sobre pingas de sangue. O mural do Furriolo foi a homenaxe que en 2006 o colectivo Arraianos ergueu no monte onde asasinaron ducias de presos do cárcere de Celanova nos "terríbeis paseos" dos anos da guerra e que o deseñador se comprometera a restaurar coa axuda do comité. Reparación e preservación Entre o sábado e domingo, en colaboración con dúas artistas de Celanova (Katy) e Xinzo (Ester), cabeceiras das dúas comarcas que divide o monte, Xosé Vizoso realizou a segunda restauración da obra despois da de 2014. O Comité de Memoria Histórica da Comarca de Celanova sufragou o material e os traballos, nos que tamén colaborou a veciñanza da Bola e Celanova, con fondos propios, e por valor de 490 euros. Agora, o comité deseñará un protocolo para contribuír á preservación da obra, cun plan de conservación anual do memorial e da contorna, unha iniciativa na que busca implicar as Administracións, para que sinalicen e adecúe o espazo como lugar de memoria. Xosé Vizoso Xosé Vizoso (Mondoñedo, 1950), un dos principais colaboradores de Isaac Díaz Pardo en Sargadelos. "Na casa non había cartos para que eu fose a Madrid estudar Belas Artes, pero Juan Puchades, o meu mestre, viu un anuncio en prensa no que pedían xente para formar como decoradores para a planta de cerámicas que estaba en construción. Fun facer o exame. Unha semana despois chegou a carta de Cerámicas do Castro convidándome a ir á planta piloto con todos os gastos pagos e cinco mil pesetas de dietas. Estiven un mes. Despois volvín para a casa, con pezas de louza, e cando rematei aquilo chamáronme para ir para á planta de Cervo. Vin construíla case desde o principio. Eramos sete. Sargadelos inaugurouse en maio do 70. A finais dos oitenta viñen con Isaac Díaz Pardo para o edificio de San Marcos, en Compostela, o que foi o Instituto Galego de Información. Estabamos Díaz Pardo e eu nun edificio de seis mil metros cadrados". |
NOS_51144 | As declaracións do presidente de PSA a un xornal francés trouxeron de novo a pantasma da deslocación a Vigo. Os sindicatos están máis pendentes da seguridade sanitaria coa actual pandemia e móvense entre a incerteza e a idea de que a multinacional busca unha estratexia empresarial. | Haberá despidos no sector na automoción até 2030. Esta rotunda e profética afirmación saíu do presidente de PSA, Carlos Tavares, esta fin de semana nunha entrevista concedida ao medio francés Le Journal du Dimanche e trouxo, de novo, a sombra da incerteza á factoría que o grupo ten en Vigo. Na conversa, o directivo portugués aseguraba que os cambios lexislativos europeos en materia medioambiental poden derivar nunha perda de emprego. "(O consumidor) está disposto a pagar 15.000 euros por un vehículo fabricado en Europa que custa 12.000 se se produce fóra?", pregúntase Tavares como explicación dunha posíbel deslocación dalgunha das súas factorías. Esta pasada segunda feira o director do centro do Grupo PSA Peugeot Citroën en Vigo, Ignacio Bueno, tivo que responder diante dos medios de comunicación sobre este tema para suavizar esas palabras. Bueno asegurou que se referían a unha tendencia xeral do sector ante a baixada prevista na demanda de vehículos. Ademais, insistiu en que Tavares non buscaba aludir "a nada específico sobre PSA". Foi no transcurso dunha visita institucional do conselleiro de Economía, Empresa e Innovación, Francisco Conde, e a conselleira de Emprego e Igualdade, María Jesús Lorenzana, na que sinalaba que se recuperaba a cuarta quenda de traballo composta por 40 persoas. Desta maneira, o taller, no que se ensamblan 300 baterías diarias dos vehículos eléctricos Peugeot e-2008, Opel Corsa-e e Citroën e-C4, sumará 160 operarias. Entre a incerteza e a estratexia empresarial María Xosé García, responsábel da CIG Automoción, non descarta que as declaracións sexan un "aviso" aínda que salienta que "a nosa man de obra é das mellores, e a de Vigo, a factoría que máis beneficio lle dá". En todo caso tranquiliza asegurando que "Vigo ten a concesión mundial do K9 e o P24" ademais de que "aínda se están fabricando moitos coches diésel e gasolina, máis que eléctricos". Agora si, indica a Nós Diario que "non sabemos como fará despois de que se aprobe a lei do cambio climático en 2030". En todo caso, asegura que desde a central nacionalista xa avisaron que se non se actúa, "o futuro da automoción será moi semellante ao que ten agora o naval". "É un discurso premeditado", afirma a Nós Diario o responsábel da CUT na factoría viguesa de PSA, Víctor Mariño, "queren aproveitar a pandemia para tentar flexibilizar a normativa europea de medio ambiente", engade. Para o sindicalista, PSA "busca pescar en río revolto e como os obxectivos eran ambiciosos terían que desembolsar un investimento que eles non queren facer para non reducir os beneficios dos accionistas". Cre que as declaracións teñen unha intencionalidade e pon como exemplo que "no seu momento dixeron que a K9 iría para Eslovenia para chantaxearnos e que reducísemos as nosas condicións sociais e económicas, cando na propia Eslovenia ese debate nunca existiu". Ten a seguridade de que "malia este discurso, levar o traballo a Francia incrementaría moito o seu custo e iso reduciría as súas ganancias", polo que non cre que vaia máis alá. A seguridade sanitaria segue a preocupar no sector Os sindicatos avisan que só cos protocolos de actuación non se mantén a seguridade sanitaria en PSA Citröen e nas súas auxiliares. María Xosé García explica que hai controis de temperatura e hidroxel na entrada, ademais de ter desinfectados os postos de traballo, mais "a limpeza no traballo facémola as propias operarias e operarios". Segundo que empresa sexa teñen "algún minuto máis ou os vestiarios fechados, mais despois os ritmos nas producións seguen a ser exaxerados, con máscaras que nos afogan", engade. Deste último tema Victor Mariño asegura que se traballa "a ritmos prepandemia e mesmo facendo novas produtividades". Tamén hai verdadeiros problemas de distancia social. Asegura que "somos moita xente e moitas veces traballando a menos dun metro". |
PRAZA_8915 | Diversas plataformas sociais galegas piden á UE máis compromiso na defensa dos cidadáns "ameazados" polas minas a ceo aberto previstas no país. O BNG pide un cambio lexislativo en Europa para prohibir o uso de cianuro nestas explotacións. | "Se este Parlamento, que é a casa de todos, aproba unha directiva que permita estes proxectos mineiros malia as repercusións medioambientais, económicas e sociais, a responsabilidade en caso dun desastre non será só das multinacionais senón tamén das institucións da UE". Así o advertiu o biólogo Pedro Alonso, durante a intervención realizada este mércores ante a Eurocámara por parte das numerosas plataformas sociais contrarias aos megaproxectos de minería a ceo aberto previstos en Galicia. As plataformas galegas advirten á UE da súa "responsabilidade" en caso dun desastre nas zonas de proxectos mineiros Convidados polo BNG, os colectivos Plataforma en Defensa de Corcoesto e Bergantiños (proxecto mina de ouro de Corcoesto), Plataforma Veciñal Corno do Monte-A Limia (proxecto de mina de feldespato da Limia), Plataforma Mina Wolframio Cartelle-Ramirás (proxecto de mina de wolframio en Cartelle e Ramirás) e a Asociación naturalista de defensa ambiental Ribeiras do Miño (proxecto de canteira de granito en Castrelo de Miño) reclamaron solucións ao Parlamento europeo, xusto agora que debate a futura directiva relativa a avaliación de impacto ambiental de determinados proxectos públicos e privados no medioambiente. O BNG pide un cambio lexislativo na UE para prohibir o uso de cianuro nas explotacións mineiras As plataformas e o BNG coinciden en solicitar un cambio da normativa comunitaria para prohibir o uso de cianuro e de calquera outra substancia tóxica considerada altamente contaminante nas explotacións mineiras a ceo aberto, polo "elevado risco" de destrución medioambiental e das actividades económicas vinculadas ao territorio, en particular o sector agrogandeiro e turístico no caso de Galiza, tal e como lembrou a europarlamentaria nacionalista, Ana Miranda. Foi ela quen realizou esta proposta durante a audición Movementos sociais en Europa contra a megaminería. Ana Miranda denunciou a "falacia" de pretender defender a implantación destes megaproxectos en base a unha suposta creación de emprego, como argumento para convencer as poboacións afectadas nun momento de crise económica e taxas de paro sen precedentes. "Non se pode vender xeración de emprego cando estes megaproxectos van destruír os recursos naturais e o medio de vida das zonas onde se implantan, afectando especialmente as actividades económicas xa consolidades dos sectores agrogandeiro e turístico dos que viven milleiros de persoas", aclarou a voceira do Bloque. "Non se pode vender xeración de emprego cando estes megaproxectos van destruír os recursos naturais e o medio de vida das zonas", di Ana Miranda Ademais, os distintos representantes das plataformas sociais galegas insistiron en reclamar un maior compromiso das institucións da Unión Europea na defensa dos intereses dos cidadáns europeos que viven nas zonas "ameazadas" por megaexplotacións mineiras ou canteiras, máis neste momento no que o Parlamento Europeo está debatendo unha reforma da actual normativa. Ana Miranda xa adiantou que o BNG vén de emendar o texto para que en todos os casos sexa obrigatorio elaborar unha declaración previa de impacto ambiental. |
PRAZA_14971 | Ante a eliminación da axuda do Ministerio de Cultura o festival failles un chamamento ás empresas privadas para ofrecerlles visibilidade dunha maneira orixinal: patrocinio dos chimpibuses, dos jalpóns, da alfombra vermella... | Hai uns días soubemos que o Ministerio de Cultura deixara Cans e outros festivais galegos de cinema sen as axudas económicas que até o de agora viñan recibindo. Non é que o evento porriñés vivise en exclusiva desta subvención pero si era imprescindible para cadrar os orzamentos de cada edición. Os dez mil euros da achegado ICAA supoñían o 12% do orzamento e a súa eliminación foi "un duro golpe á liquidez do festival", segundo os organizadores de Cans, e "complica a organización do décimo aniversario" á espera de concretar o apoio de Agadic. Nestes senso o festival de Cans agradece a boa disposición do Concello do Porriño como patrocinador e espera que, unha vez que xa pasaron as Eleccións Autonómicas, a Xunta defina claramente as competencias do audiovisual para poder concretar o antes posible en que medida Cans contará con apoio da administración autonómica. A idea é non ofrecer fórmulas xenéricas de patrocinio, senón propoñerlle a cada marca unha proposta única, "buscando o punto no que conflúen o espírito do festival e a imaxe e filosofía de cada empresa" Pero cómpre que se incremente o investimento privado para poder manter o nivel de calidade acadado nas últimas edicións. É por isto que Cans inicia unha campaña de captación de apoios privados coa idea de non ofrecer fórmulas xenéricas de patrocinio, senón propoñerlle a cada marca unha proposta única, "buscando o punto no que conflúen o espírito do festival e a imaxe e filosofía de cada empresa". Deste xeito o festival quere poñer a disposición das marcas a posibilidade de patrocinar elementos e lugares característicos do festival, coma os chimpibuses, os jalpóns, o Jaliñeiro Unplugged, as alfombras vermellas ou a leira dos coloquios. En definitiva "quérese dar visibilidade aos patrocinadores mantendo a singularidade de Cans". Para contactar coa organización, pódese facer no mail [email protected] O obxectivo é reducir o peso das achegas de organismos públicos, que xa é menos dametade do orzamento, sen renunciar a contar con ese apoio A campaña de captación de apoios privados forma parte dunha liña de traballo que está activando a organización para diversificar as fontes de ingresos do festival e que se completará con novas medidas nos próximos meses. O obxectivo é reducir o peso das achegas de organismos públicos, que xa é menos da metade do orzamento, sen renunciar a contar con ese apoio. |
NOS_5496 | Achegámonos a Mazaricos, mais como os días son curtos, as distancias longas e o acceso a algunhas dificultoso, fixemos o percorrido en dúas veces, a primeira para coñecer as dos ríos que van ao Xallas. | Despois das choivas temos os mellores días para ver e gozar as fervenzas, porque aínda que estean en regos de pouco caudal van engordados pola auga que escoa cara a eles, e agora, no inverno, temos a ocasión para ollalas en toda a súa plenitude porque a vexetación das súas contornas deixa ao descuberto partes que ocultan noutras épocas. Paraxe: Xallas / Concello: Mazaricos / Percorrido: 45 km en coche e uns 5 km a pé / Dificultade: Media Achegámonos a Mazaricos, mais como os días son curtos, as distancias longas e o acceso a algunhas dificultoso, fixemos o percorrido en dúas veces, a primeira para coñecer as dos ríos que van ao Xallas. Para comezar fomos, por Pino do Val ata as Paxareiras, uns 10 km, onde collemos o desvío, á dereita, outros 10 km que nos leva a Arcos, e ao Enxilde. Entre o Enxilde e a Gándara atópase a fervenza do Enxilde, no río Ribeiratorta. Non ten acceso doado nin sinalado. Para irmos a ela cómpre facelo desde a aba da Gándara, despois de cruzar o río e seguindo a estradiña da esquerda e logo a pista que sae dela á esquerda e o seguinte camiño á mesma man, ata un pouco abaixo e, aproveitando un espazo de árbores sen follas e un carreiro do paso de animais, baixar ata o nivel do encoro e pola beira da auga achegármonos á fervenza para ver de fronte a caída. Para coñecer os outros saltos e a contorna imos desde a pista que atopamos volvendo ao Enxilde á dereita e nela por outro desvío á dereita, para camiñar logo polo medio duns eucaliptos, chegar ao río e seguilo ata a parte alta da caída, vendo outros pequenos saltos e varios muíños, un deles, con dous niveis, que no baixo tiña o muíño e no alto unha zona de almacén, ou descanso, e unha parte acondicionada como pombal -con torneira de entrada e ocos para os niños na estrutura das paredes. De volta, á saída do Enxilde, temos un miradoiro cunha fermosa panorámica do Pindo, o monte de Buxantes e o mar de Fisterra, cun cartaz que inclúe o texto no que o Padre Sarmiento describe a contorna, que agora se atopa un pouco modificada polo encoro. Logo, pasado Arcos, collemos o desvío á dereita para ir á Noveira (no río de Arcos) e, a uns metros, vemos á esquerda o edificio da estación de captación de augas, onde paramos porque a fervenza se atopa case ao seu pé un pouco augas arriba. De novo na estrada volvemos ás Paxareiras onde aproveitamos para, desviándonos ao alto, gozar dunha fermosa panorámica do seo de Fisterra e o litoral de Carnota. Das Paxareiras vimos cara a Pino do Val e na altura de Suevos temos á esquerda un desvío a Beba e a Picota, por el, nuns 800 m, chegamos a Fírvado. No fondo do lugar atopamos os indicadores do camiño que temos que seguir, a pé, para ir ás fervenzas. Volvemos á estrada principal e en Pino do Val rematamos o percorrido. |
PRAZA_19571 | O Consello dá luz verde ao cumprimento do acordo parlamentario para impedir que peche o prazo de solicitudes do salario da liberdade varios meses ao ano. A contía da axuda non varía: mantense entre 300 e 800 mensuais durante ata un ano. | Luz verde ao gasto para, como pediu o Parlamento, poñer fin a unha das principais disfuncións das axudas da Xunta para mulleres vítimas de violencia machista. O Consello do Goberno galego autorizou este xoves o gasto para a orde de axudas que regulará en 2017 o creado en tempos do bipartito como "salario da liberdade", os subsidios para quen sofren agresións de xénero que ata agora, por mor das súas condicións, non podían ser solicitados durante os últimos meses de cada exercicio e os primeiros do seguinte. De agora en diante estarán dispoñibles durante todo o ano para quen as precisen, mantendo unha contía dos anos anteriores e a duración de ata doce meses. A orixe desta mudanza está nunha iniciativa do BNG aprobada no verán de 2016 sen votos en contra despois de que a súa autora, a ex-deputada Carme Adán, instase os grupos a estaren "por riba das siglas" para que as vítimas da violencia "poidan pedir unha axuda tamén de novembro a marzo". Aquel acordo tornou pouco despois nunha modificación da lei integral contra a violencia de xénero do ano 2007, que pasou a incluír no seu texto a obrigatoriedade de que o prazo das axudas esta "aberto durante todo o ano" e, ademais, estendeu o 'salario da liberdade' ás nenas e mulleres vítimas de trata. Nos últimos anos Igualdade tivo que ampliar varias veces o crédito das axudas por esgotamento do orzamentado inicialmente Con estas condicións de partida os Orzamentos Xerais de 2017, aprobados o pasado febreiro no Parlamento, incrementaron a partida para financiar as axudas ata os 3,4 millóns de euros. Este montante é 1,1 millóns superior ao inicial de 2016, ano no que, como veu sucedendo tamén en anteriores exercicios, o Goberno se viu obrigado a aumentar o crédito destas axudas porque o orzamentado non era dabondo. Así, por exemplo, o pasado ano a Secretaría Xeral de Igualdade tivera que acometer dúas ampliacións por "esgotamento": unha en outubro de 235.100 euros e outra en decembro por 156.237 euros máis. No entanto, a Xunta fai fincapé en que "duplica o orzamento" das axudas. A contía do 'salario da liberdade' non varía: irá dos 300 aos 800 euros mensuais Segundo o avanzado este xoves pola Xunta a nova orde terá en conta que xa non haberá períodos vetados ás solicitudes e por iso, xa de entrada, estará dotada "para o período 2017-2018" con algo "máis de 4 millóns de euros". Alén das ampliacións ás vítimas de trata o Goberno adianta que os requisitos serán, esencialmente, os doutros anos: "ser muller maior de idade ou emancipada, vítima de violencia de xénero nunha relación de convivencia, ter cesado a convivencia co agresor dentro dos 12 meses anteriores á data da solicitude" e residir legalmente en Galicia. En canto aos criterios económicos, manterase a esixencia de non ter uns ingresos brutos mensuais superiores a "1,5 veces o IPREM vixente", isto é, 798,77 euros brutos ao mes. A contía das axudas será, como en anos anteriores, de 300 a 800 euros ao mes, en función de criterios como os ingresos da muller solicitante, das súas fillas e fillos ao cargo ou de se padece discapacidade. Durante o pasado ano o salario da liberdade chegou a 324 mulleres, a maioría de entre 26 e 45 anos e, 131 delas, con fillas ou fillos. |
NOS_21169 | A Xunta escúdase en que faltaba a confirmación de que a causa dos pasamentos fose realmente unha infección polo coronavirus. Ademais, tiveron lugar outros sete óbitos polo que o número de vítimas da pandemia xa está en 1.273. | A Consellaría de Sanidade vén de informar hai escasos momentos do pasamento de 14 persoas máis debido ás complicacións que provoca o coronavirus na saúde. A maioría das vítimas están vinculadas con residencias e destaca o feito de que se está a informar agora de sete decesos que tiveron lugar na residencia Doral de Mos na segunda quincena de novembro. As autoridades sanitarias explican que non se comunicaron antes estas sete mortes porque aínda non se dera por válida que a causa da morte era a Covid-19, algo que finalmente viu a confirmarse. En concreto, perderon a vida na infraestrutura de Mos nese tempo tres residentes de 92, 98 e 94 anos e catro compañeiras de 98, 91, 85 e 93 anos de idade. No entanto, non foron estes os únicos decesos acaecidos na Doral desde que se detectou un gran surto. Nesta segunda feira No día de hoxe, déronse outros tres óbitos en pacientes procedentes de xeriátricos. No Hospital Universitario Lucus Augusti finou un varón de 82 anos que fora trasladado desde a instalación Asilo de Vilalba, e no hospital de Pontevedra tivo lugar o pasamento dunha usuaria de 95 anos da de Vilaboa. No centro hospitalario Domínguez de Pontevedra tampouco se puido facer nada por salvar a un doente de 90 anos que procedía da Soremay. Á marxe dos focos nos centros residenciais, non superaron o virus un paciente de 86 anos do Complexo Hospitalario Universitario de Vigo (CHUVI); outro de 89 anos que estaba a ser atendido no hospital da Coruña; unha infectada de 92 anos no hospital de Ferrol e unha última doente no Virxe da Xunqueira de Cee. Con estes falecementos o número de persoas finadas por coronavirus na Galiza está xa nas 1.273 desde o pasado mes de marzo. |
PRAZA_2104 | Esta semana fixo un ano exacto do lanzamento, no que esta familia compostelá foi expulsada da súa vivenda, a pesar da forte oposición social. Stop Desahucios critica que "a voracidade duns poucos siga a levarse vidas por diante". | O 19 de setembro de 2014 unha familia da parroquia de Aríns, en Compostela, foi expulsada da súa vivenda. Un matrimonio (Carlos e María), dous fillos e unha persoa maior con mobilidade reducida quedaban na rúa, a pesar da presión que exercera Stop Desahucios, que lograra evitar o lanzamento en dúas ocasións ao longo do verán. Este luns, un ano despois do desaloxo, Carlos suicidouse. Stop Desahucios Compostela difundiu unha nota de prensa na que "lamenta profundamente que a voracidade duns poucos, a súa guerra económica contra as persoas de abaixo e as nefastas condicións psicolóxicas e vida ás que a maioría social estamos sometidas sigan a levarse vidas por diante". Dende o colectivo explican que unha vez que a familia perdeu a súa casa, atopou a axuda duns amigos, que os acolleron na súa vivenda, aínda que Carlos e María insistiran en pagarlles un pequeno aluguer. Stop Desahucios chama a atención sobre a "angustia" que acompaña as situacións de mala situación económica e de desafiuzamentos e reclama protocolos para previr a consumación de suicidios, lembrando o aumento nos últimos anos en Galicia das mortes provocadas por esta causa e a ausencia (agás en Ourense) de unidades especializadas, como hai unha semanas subliñaba tamén o MGSM. Historia dun desaloxo Stop Desahucios critica que "a voracidade duns poucos siga a levarse vidas por diante" A vivenda fora construída pola propia familia, pero para facer fronte aos custes tiveron que solicitar un crédito bancario de 35 mil euros. Unha vez que o home perdeu o seu traballo, foron incapaces de pagar os prazos de devolución, e a cantidade inicial incrementouse, cons intereses de demora, ata os 68 mil euros. Aí entrou en xogo unha suposta estafa, pois a familia chegou a un acordo cun empresario francés residente en Benalmádena, que se ofreceu a comprar a casa. A compra realizouse finalmente por 105 mil euros, e a cantidade que lles esixiu para poder recomprar a vivenda elevouse ata os 150 mil. O 15 e o 28 de xullo de 2014 tiveron lugar os primeiros intentos de desaloxo, evitados grazas á presión social e ao labor dos expertos legais de Stop Desahucios Compostela. Finalmente, a pesar da concentración no lugar de varias ducias de persoas, o lanzamento produciuse o 19 de setembro, cunha forte presenza policial e moita tensión. Foi detida unha persoa, acusada de resistencia á autoridade e desobediencia, e varias foron identificadas. Posteriormente, varios dos e das activistas identificadas foron citadas a un xuízo de faltas con esas mesmas acusacións. Máis de 200 persoas autoinculpáronse. |
NOS_14052 | Noelia Maceda é a voceira da Coordenadora de ANPAS no rural. Mestra de profesión, dá aulas en Ribas de Sil. Aliás, como nai, denuncia a situación no colexio do Incio, onde estuda a súa crianza: "o ano curso pasado, na aula de 3º, 4º, 5 e 6º e unha alumna con necesidades específicas, a docente traballaba con cinco libros á vez". | O mesmo goberno que promove explotacións mineiras a ceo aberto para frear o despoboamento no rural fecha centros de ensino. Como se explica isto? Pois aínda que pareza que non, é unha actitude moi coherente. Todo vai na mesma liña: darlle o definitivo golpe de graza a un rural en perigo de extinción. Sen nenos e sen nenas as aldeas morren, o noso rural desaparece, queda sen futuro. Cant@s docentes traballan na escola onde vostede dá aulas? Que suporía a supresión dunha praza? O centro onde traballo conta con 3 unidades e 4 docentes. Os 29 alumnos están agrupados en tres aulas: Educación Infantil ( 3, 4 e 5 anos), 1º grupo de primaria (niveis 1º, 2º, e3º) e 2º grupo de Primaria (niveis 4º, 5 e 6º). Eu ocupo a praza de Educación Infantil que ten carácter de provisional, iso quere dicir que ano tras ano hai un docente diferente atendendo o grupo dos máis pequenos. O centro ten na súa dotación esta especialidade e a praza está creada, mais non sae a concurso. O mesmo acontece coa praza de Educación física. Sen unha estabilidade do equipo docente, cada ano lectivo é un comezar de novo. Este ano, de feito, no centro somos todos novos agás o director. "Eu ocupo a praza de Educación Infantil que ten carácter de provisional, iso quere dicir que ano tras ano hai un docente diferente atendendo o grupo dos máis pequenos" Se suprimen unha praza e reducen as unidades a 2, a primeira consecuencia directa é que desaparece a figura do director, polo que o centro perde categoría. Aliás, hai que volver agrupar o alumnado xuntando de 4 a 5 niveis educativos nunha mesma aula e sen suficientes docentes para facer desdobres. Outro exemplo, o colexio do Incio onde estuda a miña filla, Sara. Conta con 2 unidades --todas as crianzas do colexio están agrupadas en dúas aulas-- e con tres prazas de profesorado: un especialista en educación física, un especialista en educación musical e un especialista en lingua estranxeira. A praza de educación infantil foi suprimida. Quere iso dicir que non hai especialista en educación infantil? Pois si, exactamente quere dicir iso. Que a miña filla de 5 anos non ten dereito a ser atendida polo especialista que lle toca. Mais este ano teñen unha asignada de maneira temporal. Si. Este ano tivemos esa sorte ao lle concederen unha comisión de servizos a unha docente que ten esta especialidade. Con todo, xa sabemos que o ano que vén teremos que nos volver entrevistar co inspector, co xefe de inspección, co xefe territorial... para que no Incio haxa, polo menos, un docente máis por riba do 'cadro de persoal' que asigna a consellaría. "O Valedor do pobo recoñeceu que se está a vulnerar a igualdade de oportunidades a respeito dos centros do rural" O Valedor do Pobo pronunciouse a respeito desta situación no informe anual de 2012. Falou do caso concreto de Samos, mais o que alí aconteceu é o mesmo que aconteceu no Incio ou en Triacastela: suprimiron o especialista de infantil no curso 2012-2013. E o Valedor recoñeceu que se estaba a vulnerar a igualdade de oportunidades. Por que a problemática do ensino no rural ficou tan silenciada até o de agora? Os recortes en educación afectaron todos os centros de ensino, mais, en maior medida, aos do rural. Xa hai anos que estamos a sufrir os efectos destes recortes. Porén, foi o ano pasado, coa supresión dos especialistas de infantil, cando se superou a liña do soportábel. Quen coñece o rural sabe que a dispersión xeográfica, unida á propia idiosincrasia da poboación, dificulta enormemente o xurdimento de movementos de protesta organizados. Porén, fomos as nais e os pais dende as ANPAS as que chegamos ao convencemento de que era o momento de espertar e de comezar a esixir o que é de lei: a igualdade de oportunidades para os nosos fillos e fillas. "Quen coñece o rural sabe que a dispersión xeográfica e a idiosincrasia da poboación, dificultan os movementos de protesta organizados" Artellamos un movemento de protesta que, na zona de Lugo, se vertebrou a través da 'Plataforma pola defensa da montaña e do rural'. A Xunta ten a obriga de proporcionar unha oferta educativa de calidade en todos os seus centros. Non é admisible que os do rural sexan de segunda categoría. É posíbel ofrecer un ensino de calidade e atender as individualidade cando na mesma aula se agrupan crianzas de primeiro, segundo e terceiro curso? A clave da calidade do ensino está na ratio e na dotación docente. As fórmulas que nos levan ao fracaso escolar son as que nos están impoñendo: máis alumnos e menos profesores. Un ensino de calidade mesturando niveis educativos na mesma aula é posíbel e moi beneficioso, sempre que os grupos non sexan grandes e sempre que exista unha dotación docente que permita facer os desdobres pertinentes nas materias que así o requiran. Teñen denunciado que se senten tratad@s como a números. Iso é o que sentimos tanto os docentes como as familias. Como mestra a primeira palabra que se me vén á boca é frustración. Cóntoche un caso concreto: no Incio, o ano curso pasado, na aula de 3º, 4º, 5 e 6º e unha alumna con necesidades específicas de apoio educativo a nivel de 2º curso, tanto en Coñecemento do medio como en Lingua galega a docente traballaba con cinco libros diferentes á vez. Mírelo por onde o mires unha sesión de 50 minutos tradúcese en 10 minutos para cada nivel. Porén, para a consellaría de Educación son só 12 nenos e nenas aos que un só mestre pode atender perfectamente. "Alumnado que antes estaba 15 minutos no transporte por traxecto e agora está 45" E os comedores escolares? Como se amañan con 2,08€ ao día por cada nen@? Tes que facer malabares. Pensa que nun comedor con 30 comensais tes 60 euros de orzamento ao día. Con iso hai que mercar dende a pasta da sopa até a froita, a carne ou o pan. Non chega para dar froita todos os días e o peixe ten que ser conxelado. Temos o menú equilibrado que temos grazas a unha moi medida planificación e á boa disposición do cociñeiro, que bota horas de máis para facer, por exemplo, croquetas caseiras e non servir tanto pre-cociñado. Mantéñense as rutas do transporte escolar? No centro onde eu traballo só hai un neno transportado e todo segue igual. Porén, onde estuda a miña filla unificaron varias rutas nunha soa, de xeito que hai alumnado que antes estaba 15 minutos no transporte por traxecto e agora está 45. Que imaxe teñen @s nen@s das mobilizacións que houbo? Como as viviron? Déixame que che responda cun bocado do texto que desde a ANPA do Incio remitimos ao conselleiro de Educación en resposta as declaracións onde criticaba as familias que o 12 de setembro de 2012 estabamos en Santiago manifestándonos coas nosas fillas e fillos. Leo: "Espero que a LOMCE non nos chegue a afectar, que unha lei que nace morta morta fique" "Señor Vázquez Abad, a consellería de Educación á que vostede representa está insultando os centos de familias que o día 12 de setembro saíron á rúa defendendo o dereito dos seus fillos e fillas a ter un futuro no lugar onde naceron. Sí, moitos estaban ao noso lado aprendendo unha lección que non sempre se aprende nas aulas: a lección da dignidade. levan ás costas unha lección de vida fundamental: foron testemuñas presenciais de como seus pais levantaron a voz para defender os seus dereitos. Para nós, este é o mellor comezo de curso que poida imaxinar". Como lles vai afectar a LOMCE? Espero que non chegue a nos afectar. Confío en que unha lei que naceu morta, morta fique. Está a Xunta a facer da escola no rural unha cuestión 'de militancia'? Si. Na maioría dos casos é unha cuestión de escolla persoal. Hai centos de razóns que inclinan a balanza a favor do ensino no rural, como ter unha aula cunha ratio razoábel ou o sentimento de comunidade onde todos nos coñecemos e nos tratamos. Mais é ben certo que hai familias que escollen levar os cativos aos centros das vilas e esa é, xustamente, a estratexia da consellaría: deteriorar máis e máis a calidade do ensino até que sexan os propias familias as que pechen o centro. Por que se non case a metade das supresións de mestres no ano pasado eran especialistas de educación infantil? É coma cortar unha árbore polo pé. |
PRAZA_3082 | Todos os grupos, incluído o PP, votan a favor dunha modificación puntual do PXOM que protexe o espazo dunha hipotética privatización, como a que tentou levar a cabo a Autoridade Portuaria. O acordo reverte a manobra levada a cabo en 2013 polos populares, que modificaran a natureza pública deste solo | En 1942 un grupo de empresarios afíns ao Franquismo impulsaron a ocupación duns 25.000 metros cadrados de espazo público na zona do Parrote, construíndo alí o complexo de ocio da Solana, que nas décadas seguintes foi ampliado sobre un novo recheo nun espazo gañado ao mar. A titularidade dos terreos, en todo caso, seguiu sendo pública ata o ano 2013. Nese ano o Goberno municipal do Partido Popular decidiu a modificación no PXOM da cualificación dos terreos, que pasaron a ser espazo libre deportivo; de dotacional público a dotacional privado. Unha operación que contou co beneplácito da Autoridade Portuaria e da Xunta de Galicia.A modificación puntual do PXOM protexe o espazo dunha hipotética privatización e reverte a manobra levada a cabo en 2013 polo PP, que modificaran a natureza pública deste soloNo pasado mandato o Goberno municipal da Marea Atlántica impulsou o retorno dos terreos á titularidade pública, un proceso ao que lle deu continuidade o novo Goberno local. Este xoves o pleno municipal aprobou por unanimidade a modificación definitiva do PXOM para devolverlle a este solo a natureza pública que tiña antes do ano 2013.No ano 2016 a Autoridade Portuaria da Coruña aprobou (co único voto en contra do Concello) a privatización dos terreos nos que se sitúa a Solana, mesmo incumprindo un acordo previo co Goberno municipal, que aceptara pagar 1,4 millóns de euros (incluídos nos orzamentos dese ano) por este espazo. O Porto estaba en negociacións coa Inmobiliaria Río Mera para a venda deste solo. O pleno municipal pronunciouse nese momento en contra desta privatización, aprobando mocións que só contaron coa oposición do PP. E en maio do ano 2007 unha gran manifestación cidadá rexeitou nas rúas a privatización da fachada marítima da cidade.O PP argumentou que a titularidade dos terreos da Solana "xa é pública" e nunca deixou de seloEste xoves todos os grupos políticos presentes no pleno municipal (PSdeG-PSOE, Marea Atlántica, BNG, PP e Ciudadanos) deron o seu apoio á modificación definitiva do Plan Xeral de Ordenación Municipal, unha decisión que, sobre todo, protexe os terreos dunha hipotética venda a algunha empresa privada. Non cambia a titularidade do solo, que segue a ser da Autoridade Portuaria, nin tampouco o funcionamento da concesión do complexo deportivo da Solana, que seguirá sendo xestionado por Metropolitan ata o ano 2027, momento en que vence a actual concesión.O Partido Popular, que en xaneiro do ano 2019 se abstivera na votación que deu inicio ao proceso de modificación puntual do PXOM, aceptou nesta ocasión unirse ao consenso dos demais grupos, e fíxoo argumentando que a titularidade dos terreos da Solana "xa é pública" e nunca deixou de selo, entendendo polo tanto que o cambio no Plan Xeral é un trámite innecesario. Ademais, acusou aos demais grupos de realizar "partidismo" con esta cuestión.PSdeG-PSOE, Marea Atlántica e BNG criticáronlles aos edís populares a operación levada a cabo no ano 2013En cambio, tanto o PSdeG-PSOE, como a Marea Atlántica coma o BNG criticáronlles aos edís populares a operación levada a cabo no ano 2013, celebraron que a votación deste xoves "blinda" o carácter público destes terreos e puxeron en valor a mobilización cidadá levada a cabo nos últimos anos neste ámbito. Juan Manuel Villoslada (PSdeG-PSOE), que agradeceu o traballo previo realizado por BNG e MA, afirmou que "non hai xustificación" para o cambio dos terreos a titularidade privada realizado polo PP en decembro de 2012 e lembrou a singularidade deste solo, por tratarse dun recheo sobre o dominio público marítimo-terrestre e por atoparse dentro do conxunto histórico da cidade.Xiao Varela (Marea Atlántica) subliñou que a operación, "que contou coa connivencia da Xunta e da Autoridade Portuaria", abriu a porta á privatización da Solana e fíxose "sen ningún tipo de xustificación xurídica ou técnica". Varela destacou que "grazas ao apoio cidadán" amosado na manifestación que tivo lugar na primavera do 2017 "o concello puido impedir a tentativa de roubo e desfacer a privatización". Avia Veira (BNG) lembrou que "o cambiazo" apareceu "con nocturnidade e aleivosía" en decembro de 2012 e denunciou que esta decisión respondeu "á necesidade da Autoridade Portuaria de facer caixa e resolver os seus problemas de xestión".Nas intervencións tamén se fixo referencia á condonación da débeda da Autoridade PortuariaTanto Xiao Varela como Avia Veira, pero tamén os representantes do Partido Popular, fixeron referencia á posible condonación da débeda da Autoridade Portuaria, unhas obrigas xeradas polas obras de construción do Porto Exterior e cuxo futuro depende do Goberno central, xestionado agora por PSOE e Unidas Podemos. O Executivo central xa anunciou o perdón da débeda da Autoridade Portuaria de Valencia, pero aínda non se pronunciou sobre a que pesa sobre o ente portuario coruñés."A ocupación destes terreos públicos foi un auténtico botín de guerra daqueles que protagonizaron en 1936 unha sublevación militar e fascista""A ocupación destes terreos públicos foi un auténtico botín de guerra dos vencedores, daqueles que protagonizaron en 1936 unha sublevación militar e fascista contra o goberno lexítimo e democrático da República", destacou a Comisión Aberta en Defensa do Común, como lembraba neste artigo Manuel Monge. A forma e o momento en que se levou a cabo o proceso de ocupación dos terreos e tamén o feito de facer desaparecer a praia do Parrote, o areal tradicional da Cidade Vella da Coruña dotan a este espazo dunha grande importancia simbólica.Porque ata os anos 40 do pasado século na zona do Parrote, na Coruña, había unha praia. En realidade, pódese dicir que nesta ribeira naceu A Coruña, que foi no seu inicio un núcleo mariñeiro que vivía esencialmente da pesca. A desaparición da praia do Parrote coincide coa vitoria franquista; en 1942 un grupo de empresarios afíns ao novo réxime impulsan a ocupación duns 25.000 metros cadrados de espazo público, construíndo alí o complexo de ocio da Solana. Posteriormente, en 1948, ergueron o Hotel Finisterre sobre o predio que ata 1928 ocupaba o vello cárcere e en 1970 inaugurouse a ampliación da Solana, realizada sobre un novo recheo. |
NOS_29624 | Primeiro deberían ser aprobados pola Axencia Europea do Medicamento, como é o caso doutras vacinas. | O ministro alemán de Sanidade, Jens Spahn, dixo nunha entrevista co Frankfurter Allgemeine Zeitung que se poderían subministrar vacinas chinesas e rusas para superar a escaseza de doses das vacinas occidentais. "Máis alá do país onde se produciron, se as vacinas son seguras e eficaces, poderían axudarnos a superar a pandemia", di. Porén, está claro que primeiro deberían ser aprobados pola Axencia Europea do Medicamento, como é o caso doutras vacinas. As palabras do ministro alemán xorden no medio da lea entre a Unión Europea e empresas farmacéuticas, que non están a cumprir os seus compromisos de entrega. Rusia anunciou a sexta feira que, de ser aprobada pola Axencia Europea do Medicamento, podería entregar 100 millóns de doses da vacina Sputnik V no segundo trimestre do ano, o que inmunizaría 50 millóns de europeos. Porén, a relación entre os países da UE e as vacinas chinesas e rusas é delicada. A Unión Europea criticou Hungría por desvincularse do bloque da UE ao autorizar a administración da vacina da empresa pública chinesa Sinopharm e do Sputnik V ruso no seu territorio; pero dixo que non era ilegal. |
PRAZA_14833 | O Sindicato Labrego Galego pecha o seu encontro anual de mulleres cun berro contra a volta aos tempos "da beneficencia" e a prol do traballo agrario e gandeiro en condicións dignas | Levan lustros, décadas traballando para sacar adiante as súas explotacións, soas ou en compaña, exercendo de labregas, gandeiras, administradoras, nais... E agora escoitan como os gobernos "falan, día si e día tamén, de débeda pública, prima de risco, recortes, políticas de axuste, rescates e adelgazamento da administración". Pero "por tras destas palabras" as mulleres do Sindicato Labrego Galego, reunidas esta fin de semana en Teo, non ven máis ca "políticas activas para traspasar o diñeiro públcio aos grandes grupos de poder que constitúen o capital financeiro". "Co pretexto de saír da crise" ven como os seus postos de traballo se "precarizan" de maneira "tremenda" mentres os prezos dos seus produtos non deixan de baixar. Pero elas están "decididas a loitar". Así o manifestaron durante o encontro anual de mulleres celebrado no concello teense e, este domingo, nunha concentración simbólica ante o Parlamento de Galicia. As traballadoras do agro observan cada vez máis próximas situacións que crían afastadas, algunhas "nos anos 70", como a "obriga" de "decidir", en máis dunha ocasión, "se pagamos a Seguridade Social" ou "estudamos as fillas e os fillos" ou "facemos fronte a outras prioridades". A precariedade económica fai, ademais, que "planee" sobre elas "a pantasma da expulsión das labregas da Seguridade Social, co que conleva de perda de dereitos". Isto, explican, acontecen mentres "as nosas explotacións están ao bordo do abismo", cun "aumento da presión e da carga de traballo sobre as mulleres que nos enferma, até o punto de ver incrementada dunha maneira importante" o número de "enfermidades como a ansiedade ou as depresións". "O aumento da presión e da carga de traballo sobre as mulleres enférmanos, até o punto de ver incrementadas enfermidades como a ansiedade ou as depresións" E os problemas non son só delas. "Constatamos horrorizadas como as nosas fillas e fillos" volven estar "obrigados a coller o camiño da emigración" mentres, en Galicia, a sanidade ou a educación sofren o seu particular "desmantelamento". No caso sanitario a "perda do carácter universal da sanidade, o repagamento" ten "especial incidencia nas labregas e na poboación do medio rural", advirten, máis aínda tendo en conta a elevada idade media da poboación e que "no medio rural as pensión son das máis baixas". "O horizonte que se nos presenta fainos lembrar a beneficencia e a pobreza dos anos duros do franquismo. Pero neste contexto advirten que non van ficar paradas. "Estamos firmemente decididas a non consentir que a fenda entre ricos e pobres siga aumentando", explicaron nunha concentración encabezada pola secretaria xeral do sindicato, Isabel Vilalba, e pola súa substituta á fronte da Secretaría das Mulleres, María Ferreiro, gandeira procedente de Teixeiro. Para isto as súas reivindicacións son sectoriais pero tamén se estenden a ámbitos que transcenden o agropecuario. Reclaman, por exemplo, "prezos dignos que remuneren o noso traballo" e a "aplicación, xa, da Lei de Titularidade Compartida", pero tamén "o mantemento da actual lei do aborto" e a "declaración da débeda pública como ilexítima, porque para salvagardar os intereses do capital especulativo atenta contra os do benestar dos pobos". "Esiximos que se suprima da Constitución a prioridade de pagar a débeda; nós non debemos nóns non pagamos", resumen. Do mesmo xeito, explican, a súa "loita" centrarase tamén na oposición ao "abandono das políticas públicas" e "contra a privatización dos servizos públicos e dos recursos naturais, como a auga e as sementes". Todas estas reivindicacións desenvolveranas en solitario pero tamén conxuntamente con outras organizacións, a comezar pola folga xeral do 14 de novembro, que as mulleres do SLG "apoian" e por iso "participaremos nas mobilizacións convocadas na Galiza para ese día", anuncian. "Globalicemos a loita e a esperanza!", proclaman, a xeito de conclusión. |
PRAZA_39 | O repunte da gripe e as vacacións de Nadal dun escaso persoal provocan o colapso nas Urxencias do Meixoeiro, o HULA ou o CHUAC. Doentes do servizo de oncoloxía do CHUS agardaron ata sete horas para recibir a quimioterapia nunha área tamén saturada este mércores. | A ausencia de persoal -agravada polas vacacións de Nadal-, o peche de camas e a falta de previsión está a provocar o colapso nos hospitais galegos nas últimas semanas. Especialmente nas urxencias, pero tamén en áreas como a oncolóxica, os centros sanitarios do país estanse a ver desbordados nestes días, polo que xorden fortes críticas tanto dos usuarios como dos propios profesionais. As últimas chegaron desde o Meixoeiro de Vigo, o HULA de Lugo ou o CHUS en Compostela, pero tamén antes do CHUAC na Coruña. O presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, recoñeceu o colapso dalgúns centros asegura que o Gobeno galego ten que "seguir traballando" para arranxar os problemas tras chegar a pedir "desculpas" por "non poder dar unha resposta axeitada a todos os pacientes" e atribuír esta "dificultade" ao repunte da gripe. A ausencia de persoal, o peche de camas e a falta de previsión provoca o caos nas Urxencias e noutras áreas dos hospitais galegos Foron noventa pacientes por atender no inicio da súa quenda o que se atoparon os tres facultativos ao comezar a súa xornada en Urxencias no hospital Meixoeiro de Vigo, segundo denuncia o sindicato Omega, que alerta dunha espera media para os pacientes de seis horas para ser atendidos. A primeira hora da mañá deste xoves, permanecían nesta unidade 62 persoas, 14 ingresadas en camas de observación e 18 nos corredores. Desde a federación de Saúde do sindicato CIG, ademais, aseguran que o persoal do hospital vigués non dispoñía de padiolas para atender os doentes, polo que moitos deles tiveron que agardar de pé a que fosen chamados. Ao tempo, denuncian tamén a escaseza de roupa de cama suficiente por problemas coas máquinas da lavandería. A todo isto únese a folga que desde hai un mes manteñen médicos de Urxencias do centro, aínda que a central asegura que "está a ter pouca incidencia" ao establecérense uns servizos mínimos "do 100%". Non obstante, Omega critica que o Sergas se negue a convocar o comité da folga para iniciar así negociacións. Doentes agardando nos corredores e falta de padiolas son constantes que os profesionais denuncian no Meixoeiro Mentres isto ocorría en Vigo, no HULA de Lugo a situación non era moito mellor. Un "caos", segundo varios profesionais, que se vive mentres se manteñen boa parte das camas do hospital pechadas. Como exemplo, a situación do pasado mércores cando houbo sete doentes ingresados nos boxes de Urxencias ante o cheo que se rexistraba en Observación. Ao tempo, e segundo a CIG, as poucas camas libres que quedan no centro atópanse en unidades cirúrxicas -ao haber poucas intervencións programadas- mentres noutras unidades "están xa con máis doentes que camas permanecían abertas". Deste xeito, os pacientes vense obrigados a agardar nos corredores e algúns deles, segundo o sindicato, piden a alta voluntaria ao non ser atendidos. Traballadores do HULA denuncian o "caos" das Urxencias mentres hai camas pechadas e no CHUAC recoñécese estar "ao total da capacidade" varias xornadas O repunte nos casos de gripe nestas datas, os recortes, a falta de espazo e camas suficientes e a ausencia de persoal -agravado polas vacacións que moitos traballadores teñen nestes días- está a provocar un colapso continuo desde hai días. Xa hai dúas semanas, as Urxencias do Meixoeiro víronse desbordadas, ao igual que as do CHUAC da Coruña, onde a xunta de persoal e a propia xerencia admitiron estar "ao total da súa capacidade". En Ourense, a portavoz de Sanidade do grupo do PSdeG, Carmen Acuña, alerta das "altas temerarias" dos pacientes de Urxencias do Hospital para "tratar de desconxestionar a saturación de doentes na planta de Medicina Interna". A parlamentaria censurou que dende a xerencia e a coordinación do servizo de Urxencias, "intimamente relacionados", contradigan sistematicamente os ingresos ordenados polos especialistas. Segundo un informe de SOS Sanidade Pública, entre 2009 e 2014 destinouse un 12,3% menos de orzamento para o sistema sanitario público e perdéronse máis de 2.000 postos de traballo e levouse a cabo o peche de 275 camas hospitalarias. Saturación no servizo de oncoloxía Esta situación de caos non afecta, non obstante, só ás Urxencias. No CHUS de Santiago de Compostela, onde esta zona tamén sufriu saturacións nestes días, viviuse este mércores tamén un total colapso no servizo de oncoloxía. Malia que o hospital de día abre sobre as oito da mañá, ás catro da tarde quedaban aínda 16 persoas sen recibir a quimioterapia e a maioría delas levaba alí agardando desde primeiras horas do día, tal e como denuncia a asociación de usuarios desta area do centro compostelán. Ata sete horas de espera. Doentes do servizo de oncoloxía do CHUS agardaron ata sete horas para recibir a quimioterapia nunha área desbordada "Unha señora contaba como se erguera ás seis da mañá e ás catro da tarde seguía agardando. Sobre as seis aínda estaban chamando aos últimos e algún deles tiña que recibir quimioterapia durante cinco horas, polo que ata as once da noite non ía poder saír de alí", asegura o colectivo, que denuncia que esta situación repítese "cada vez que hai un festivo polo medio". Os motivos desta saturación son claros para os usuarios: falta de persoal e de previsión. "Limítanse a esperar que as enfermeiras da tarde chamen pedindo reforzos porque non dan feito". Segundo denuncias dos propios pacientes, só dúas enfermeiras atendían onte tras o xantar os 35 postos de quimioterapia, mentres que polas mañás adoita haber nove. E ás seis da tarde aínda había 28 pacientes presentes, polo que houbo que chamar persoal que non chegou ata pasadas as cinco. Xa antes, o problema era a falta de espazo suficiente e de postos para todos os doentes. As enfermeiras vense obrigadas a solicitar reforzos á tarde ante a saturación do servizo de oncoloxía "A idea parece clara: se precisan reforzos, que os chamen; e senón, pois son cartos que aforran", denuncia a Asociación de Usuarios do Servizo de Oncoloxía, que lembra que a xerencia do hospital sabe de sobra que, ao haber un festivo polo medio e non atenderse na área, o día seguinte sempre vai haber máis pacientes. |
NOS_9089 | A liga estatal de Karate comeza esta fin de semana en Guadalaxara cunha importante representación galega. Ademais de fortes medidas de seguridade para evitar contaxios da Covid-19, mudouse parte da regulamentación. Será obrigarorio o uso de máscara e acórtase a duración dos combates. | Comezan as competicións para numerosos deportes de contacto. Esta fin de semana terá lugar en Guadalaxara a primeira fase da Liga Estatal de Karate das categorías cadete, sénior e para-karate. Guadalaxara será o lugar que acollerá este ano a competición e até aló desprazarase unha representación galega formada na liga masculina por Xavier Santos Veiga (San Francisco Teo) en kumite sénior 67 kg e Víctor Mallo Rodríguez (EK Franza) tamén en kumite sénior 67 kg. Na liga feminina viaxarán Ruth Lorenzo Couso (San Francisco Teo) en kumite sénior 55 kg e Lucía Herrero Valcarce (River Stone) en kumite sénior 55 kg. Por último, competirá tamén Cristy Shedimar Tojo Velasco (Ávalon Kai) en kata de discapacidade visual. Boas sensacións na representación galega Ruth Lorenzo Couso, unha das deportistas que estará en Guadalaxara, competirá coa intención de mellorar os resultados do ano pasado nos que quedou subcampioa estatal. "Xa estabamos desexando volver á competición e con moitas expectativas de obter un bo resultado", asegura a Nós Diario. Ademais de loitar na proba como deportista exerce de adestradora e cre que leva un equipo moi bo que pode dar algunha sorpresa. "Este ano, pola súa experiencia, Xavier Santos tería posibilidade de estar no podio", explica, "tamén viaxarán para participar por primeira vez en sénior Víctor Mallo e Lucía Herrero", engade. Muda a regulamentación pola Covid-19 Por parte arbitral tamén haberá representación galega e estarán no inicio desta liga José Ignacio Muñoz Pérez e David González Vázquez. A situación é diferente a outras edicións e vaise notar tamén no colectivo arbitral. "Vai ser unha experiencia nova para todos os estamentos da competición, tanto a nivel organizativo como de deportistas e de árbitros", asegura a Nós Diario José Ignacio Muñoz. Como actividade de contacto, polas actuais circunstancias da pandemia da Covid-19, estarán obrigados a implementar certas limitacións. "As e os deportistas deberán levar agora, ademais do bocado habitual desta disciplina, unha máscara protectora", informa Muñoz. Por este motivo, por primeira vez estrearanse modificacións no regulamento. "Acortouse o tempo de combate de tres a dous minutos, 33% menos", indica este árbitro galego. A partir desta fin de semana, nas competicións as e os deportistas deberán quecer na súa zona específica con máscara e logo continuar con ela cando entren na área de competición. Aínda así vai ser difícil por ter que traballar case con ausencia de oxíxeno. Para o colectivo arbitral tamén haberá normas novas que condicionarán o seu traballo, ademais de ter que levar tamén a máscara. "Suprímense os agarres para minimizar os riscos polo que o labor noso vai ter que ser moito máis pulida, teremos que mandar separar de maneira rápida", relata, "para manter na competición entre deportistas a distancia de metro e medio", engade. Admite que será unha proba que se terá de acondicionar en futuros campionatos segundo evolucionen os acontecementos e poidan ter máis experiencias. Para adaptar o karate á nova situación desde a federación estatal e a galega tiveron en conta directrices que partiron de varias experiencias europeas que logo se adaptaron ás normas propias. Prepararse coa situación de pandemia Meses sen competir e ter que adestrar nunha situación ben diferente a outros anos marcou a preparación para competir. A nivel persoal, Ruth Lorenzo admite que "foi un pouco duro traballar sen saber nin cando nin como volveriamos aos campionatos" cando asegura que está acostumada "a traballar cuns obxectivos previos". Por ese motivo tivo que enfocar o seu adestramento en elementos máis xerais e "ter a mente aberta no sentido de non pór datas para estar en todo momento preparada para calquera cuestión". Esta deportista sinala que non lle foi doado adaptarse, mais ten claro que deberán manter esa forma de actuar por tempo indefinido ao non saber cando rematará a pandemia da Covid-19. A Federación de Karate foi unha das que tivo que adaptar os seus protocolos á nova norma que indicaba o uso obrigatorio da máscara nos adestramentos e na competición. Preguntada por esta medida, Ruth Lorenzo afirma que foi o que máis lle custou. "Con ela non respiras ben e cando comezas a suar pégaseche á cara", relata, "aínda que co paso dos días rematamos por acostumarnos, non queda outra", engade. Iso si, cre que "na competición será moito máis duro" mais agarda que non sexa unha dificultade para render ben. |
NOS_3246 | O encargado de coordinar as conferencias é o investigador da Universidade de Santiago de Compostela (USC) Pablo García Martínez. | A Illa de San Simón, no concello de Redondela, acollerá esta quinta e sexta feira, 16 e 17 de xuño, unhas xornadas sobre o exilio galego, nas cales participarán historiadores como Ramón Villares e Xosé M. Núñez Seixas. Estas xornadas, tituladas 'Legados desde a dislocación. Intervencións no presente e imaxinación do futuro nos exilios da Guerra Civil', están organizadas polo Consello da Cultura Galega e o Concello de Redondela. A illa de San Simón: testemuña da nosa historia En canto á coordinación das distintas conferencias, o encargado é o investigador da Universidade de Santiago de Compostela (USC) Pablo García Martínez. En San Simón reuniranse especialistas no estudo do exilio causado pola Guerra Civil e que realizan o seu traballo desde diferentes puntos da xeografía galega, estatal e estranxeira. Haberá tres grandes eixos: a inserción dos exiliados nas sociedades de acollida mediante varias formas de militancia, os legados culturais que deixaron detrás de si e os futuros que imaxinaron desde os contextos adversos que viviron. Programa das xornadas As xornadas iniciaranse o 16 de xuño ás 11 horas, co coloquio 'Exilio e transición democrática. Unha perspectiva galeuzcana', a cargo de Ramón Villares. O peche, o 17 de xuño, decorrerá a partir das 19 horas, e será impartido por Xosé M. Núñez Seixas, co coloquio 'Os exilios republicanos no mapa do antifascismo do século XX'. Entre outros relatores, estarán Manuel Aznar Adoitar (Universitat Autònoma de Barcelona), Bárbara Ortuño (Universitat d' Alacant), Giulia Quaggio (Universidade Complutense de Madrid), Manuel Artime (UNED), Mari Paz Balibrea (Universidade de Londres), Jorge de Hoyos Puente (UNED), Teresa López (Universidade da Coruña) e Eva Moreda (Universidade de Glasgow). O propio coordinador das xornadas, Pablo García Martínez, tamén intervirá para analizar a figura de Luís Seoane e o Laboratorio de Formas de Galicia. Galería de imaxes: San Simón, "Illa da memoria" Ademais das conferencias, haberá un concerto a cargo do guitarrista Samuel Diz, que interpretará pezas de compositores exiliados con motivo da Guerra Civil. A inscrición é gratuíta, mais con prazas limitadas por orde de solicitude. |
NOS_39398 | A iniciativa saíu adiante cos votos de socialistas e nacionalistas á vista de que xa hai 75 novas instalacións proxectadas. A moción defende, tamén, que se asegure o mantemento dos valores medioambientais daquelas zonas onde se instalen os xeradores de enerxía. | A iniciativa saíu adiante cos votos de socialistas e nacionalistas á vista de que xa hai 75 novas instalacións proxectadas. A moción defende, tamén, que se asegure o mantemento dos valores medioambientais daquelas zonas onde se instalen os xeradores de enerxía. A Deputación de Lugo demandará á Xunta de Alberto Núñez Feixoo que traballe para crear un plan que, asinado ou acatado polas concesionarias das futuras explotacións eólicas no país, forneza garantías de que vai haber un retorno económico para a Galiza e que se van respectar os valores medioambientais das zonas afectadas polos parques. A Administración lucense deberá trasladar este requirimento ao Executivo galego após a saída adiante da moción achegada polo grupo do BNG ao pleno. A exixencia será, segundo o escrito, dun "novo plan sectorial eólico que conte cunha ampla participación dos axentes implicados e que harmonice os obxectivos e intereses económicos , sociais e medioambientais, reducindo ao mínimo os procesos expropiatorios". En concreto, a iniciativa que fai referencia ás comarcas de Lugo, sobre todo no litoral e na montaña, foi apoiada polas deputadas e deputados nacionalistas e socialistas. "Co marco actual, a Mariña interior e a montaña estarán inzadas de parques eólicos, sen ningún tipo de retorno para o territorio, nin se crean posto de traballo, nin conseguimos beneficios por producir enerxía eléctrica, ao contrario, pagamos a máis cara do Estado", reflexionou o voceiro do Bloque, Efrén Castro, que se presentou provisto dun mapa cos aproveitamentos marcados. Así criticou o plan kamikaze da Xunta da Galiza que "viste de traxe verde un modelo de arrase dos recursos propios". Na súa opinión, non pode seguir a explotación do potencial eólico galego sen "contraprestacións sociais e económicas para a veciñanza". En calquera caso, tamén se pide que se descarten os tres proxectos da emprega norueguesa StatKraft -participada polo Goberno daquel país- en Rebordechao, Prada e Barxas. Outros acordos plenarios Por outra parte, tamén se acadou a unanimidade para defender o topónimo 'Ría de Ribadeo', agora que en Asturias piden a súa modificación por 'Ría do Eo'. Outro dos avances plenarios foi a aceptación dunha proposta do Goberno da Deputación para sumarse á Rede de Gobernos Locais pola Biodiversidade, unha área dentro da Federación de Municipios e Provincias (FEMP) na que están representadas as localidades comprometidas co desenvolvemento sostíbel e a protección da biodiversidade. Aliás, tratouse a necesidade de que os concellos controlen polo menos o 15% dos fondos Covid, para a recuperación após a crise derivada da pandemia. Decidiuse trasladar esta demanda á Xunta se ben haberá que agardar unha resposta. Por outra banda, as e os deputados do Partido Popular deixaron a sesión despois de que non saíse adiante unha moción contra unhas palabras do presidente, José Tomé, sobre a vestimenta da presidenta provincial do partido, Elena Candia. |
NOS_14539 | O Concello de Ferrol vén inaugurar o novo espazo expositivo do Torrente Ballester -dedicado exclusivamente a obra fotográfica- cunha mostra de Vari Caramés. | Nesta sexta feira reabriuse a sala de proxectos do ferrolá centro cultural Torrente Ballester, como espazo destinado unicamente á obra fotográfica. O concelleiro de Cultura, Suso Basterrechea, asegurou que "vai ser referencial porque apenas existe nada parecido en todo o Estado". Trátase dun vello proxecto que vén de 2008, cando gobernaba o bipartito PSOE-IU, e que agora se fai realidade cunha mostra do fotógrafo ferrolá Vari Caramés sobre as Meninas de Canido. "Non se me ocorre mellor forma de arrincar este proxecto que coa exposición do que, sen dúbida, é un dos fotógrafos máis recoñecidos do país e do Estado, que había tempo que non estaba entre nós, sendo un dos mellores embaixadores tamén de Ferrol, a súa terra natal", afirmou Basterrechea. A sala pretende ser un referente expositivo fotográfico a nivel estatal, tanto de obra nacional como internacional, así como unha plataforma para "dar visibilidade ao potencial que hai na cidade desta arte". Para Basterrechea, a elección de Caramés para inaugurar esta nova etapa do Torrente cumpre non só coa condición de ser un fotógrafo dos máis prestixiosos, senón tamén co feito de que trae como obra "As Meninas de Vari". Deste xeito, a exposición marcará o pistoletazo de saída da fin de semana das Meninas, que chega á súa 7º edición como un evento xa "perfectamente instalado no imaxinario colectivo", como exemplo de arte para reivindicar e dignificar o barrio de Canido. |
PRAZA_17055 | Son indubidábeis as vantaxes desta tecnoloxía, especialmente no referente á seguridade; a cuestión é, primeiro, se seremos capaces de resolver o problema de enxeñaría co modelo de produción parasito escollido e, segundo, se o resultado unha vez esté nas nosas rúas será capaz de reorientar e optimizar o modo de transporte das maiorías sociais que o financiaron. | Conducir cara a unha parada dun autobús escolar con máis da metade das liñas desdebuxadas nunha mañá de inverno e diminuir a velocidade a tempo é unha tarefa complexa de automatizar. A programación embedida tradicional xa se deu por vencida pretendendo definir manualmente as condicións que definen cada un dos escenarios que nos poderiamos atopar ao volante. Ideas nacidas da ciencia de base, sen un obxectivo claro, agora permiten aos fabricantes de coches ter mantidos aos seus algoritmos coa esperanza de anunciar dentro duns anos que son capaces de detectar un peón só con ver unha man asomar dende detrás dunha sobreira A solución que abrirá o camiño cara a revolución dos coches sen condutor, como tantas outras veces, non naceu en ningún departamento dos fabricantes ou provedores da industria da automoción, estaba escrita en papers estrullados pola falta de financiación que sufrían os seus autores na universidade pública. Pioneiros como Geoffrey Hinton, que emigrou de Inglaterra por falta de fondos ao non recoller suficiente interese polo seu traballo nas redes neuronais, ou Michalski, que sacou adiante o campo do machine learning dende a atacada universidade pública americana. Ideas nacidas da ciencia de base, sen un obxectivo claro, agora permiten aos fabricantes de coches sair a rúa, gravar e anotar centos de miles de quilómetros e ter mantidos aos seus algoritmos coa esperanza de anunciar dentro duns anos que son capaces de detectar un peón só con ver unha man asomar dende detrás dunha sobreira. Este exercicio, polo cal moitas veces somos acusados de non loar suficientemente ao empresariado polo seu sacrificio, reflicte un escenario de vampirización do esforzo público polo privado. Agora as tornas cambian, non hai osíxeno para reprantexarse o seguinte paso. Os propios pais fundadores, como Hinton, chaman á calma a un sector dopado con inversións que só busca mellorar resultados sen novas ideas e en sistemas nos que aínda hoxe non se pode resolver facilmente o seu grao de efectividade fóra do conxunto de datos cos que se traballa. O sector privado compartimenta e illa aos científicos que traballan en pezas clave do crebacabezas O sector privado compartimenta e illa aos científicos que traballan en pezas clave do crebacabezas, hoxe poida que os papers dispoñíbeis en aberto para achar o cálculo do tempo de estimación até a colisión cun obxecto na automoción se conten cos dedos dunha man. O sector público, as nosas cidades, xa hoxe asisten unha idea que conta con sobrada inversión privada. As tecnoloxías V2I, vehículo a infraestructura, que permitirán optimizar o custe de comunicar os vehículos entre si ou con sensores situados na vía pública, son esforzos que non se verán directamente reflectidos en transportes públicos autónomos. Transportes públicos que resolverían hoxe o problema do elevado custe do hardware necesario para correr con seguridade a aplicación, ou das limitacións de voltaxe para alimentala, cos 12 voltios dos nosos coches actuais dificilmente daremos enchufado ningunha GPU. Mais non fai falla ser agoreiros, xa hoxe en día vemos como eses avances chegan unicamente ás gamas altas en vehículos que permiten ao seu único conductor aparcar sen estar el dentro. A cuestión é se seremos capaces de resolver o problema de enxeñaría co modelo de produción parasito escollido e se o resultado unha vez esté nas nosas rúas será capaz de reorientar e optimizar o modo de transporte das maiorías sociais que o financiaron Esta é unha carreira na que os equipos de marketing das empresas retrasan cada ano a chegada do quinto nivel de autonomía dos seus vehículos e maquillan as razóns cando convivimos con, cada vez menos, grandes proxectos públicos que solucionan enormes problemas da física e da enxeñaría dentro dun modelo que aporta máis resultados. Son indubidábeis as vantaxes desta tecnoloxía, especialmente no referente á seguridade; a cuestión é, primeiro, se seremos capaces de resolver o problema de enxeñaría co modelo de produción parasito escollido e, segundo, se o resultado unha vez esté nas nosas rúas será capaz de reorientar e optimizar o modo de transporte das maiorías sociais que o financiaron. Publicidade |
NOS_44914 | A falta de pagamentos aos acredores pola delicada situación que atravesan motivou que o pasado ano acolléranse á figura do concurso de acredores preto de 300 familias e empresas na Galiza. | asado ano, o número de empresas e familias en quebra acadou un total de 296, unha cifra 11,7% superior á rexistrada en 2018, no que se contabilizaron 265. O incremento cuadriplica o da media dos territorios do Estado español, que foi de 3% en 2019. Estes son algúns dos datos publicados nos últimos días polo Instituto Nacional de Estatística, que se se analizan polo miúdo reflicten unha preocupante situación de sectores como o comercio ou a industria, que son os que máis recorreron a esta figura legal ante a imposibilidade de afrontar os seus pagos e débedas. Do total de empresas en concurso, (232, xa que 64 concursos corresponden a familias), 58 delas corresponde aos grupos de comercios maioristas (30) e comercios minoristas e de vehículos (28), namentres a industria rexistrou un total de 43 concursos o pasado ano, 21 deles correspondentes á categoría de bens intermedios, 14 á de bens de consumo non duradeiros, e 4 nas categorías de bens de capital e bens de consumo duradeiro. Empresas como Vulcano, Isidro 1952, o Clube Financeiro Atlántico da Coruña ou, máis recentemente o estaleiro vigués Hijos de J. Barreras presentaron, ou estiveron a piques de facelo, o concurso de acredores, que en moitos casos, como é o de Vulcano, remata na liquidación e feche da compañía. Noutros, como no de Barreras, un acordo coas clientas as que se lles deben os cartos logra salvar in extremis a entrada na fase definitiva de resolución. A crise do ladrillo Por detrás de industria e comercio emerxe o sector da construción. Rexistrou 33 solicitudes de concurso o pasado ano, das que 17 corresponden a empresas de edificación e promoción inmobiliaria. Moitas delas arrastran a súa delicada situación financeira dos anos da burbulla inmobiliaria, e iso a pesar da reactivación do mercado e o crecente número de novas promocións en marcha, sobre todo no entorno das grandes cidades. A loxística e distribución está detrás doutros 12 concursos dos presentados o pasado ano na Galiza, aínda que foron máis numerosos en sectores como as actividades profesionais, con 18, o resto de servizos, con 16, e a hostalería, con 14. Xa a máis distancia en canto a número de declaracións de insolvencia estarían as empresas de administración e servizos auxiliares (8), de información e comunicación (6), de agricultura e pesca (4), ou de enerxía, sector no que só unha empresa acolleuse o pasado ano ao concurso de acredores. As 14 sociedades restantes quedarían sen clasificar. Pola tipoloxía das mesmas, os concursos en sociedades limitadas acadaron os 194 (29 máis que o ano anterior), ás que hai que sumar 13 sociedades anónimas, 19 empresas de persoas físicas e seis doutra tipoloxía. A información íntegra pode ser consultada na edición en papel de Nós Diario, á venda nos quioscos, ou na súa lectura na nube. |
NOS_6148 | Morais -dirixente de Primeira Linha- viaxa á Habana para tomar parte no plenario da presidencia colectiva do Movemento Continental Bolivariano (MCB), unha plataforma de organizacións da esquerda revolucionaria con presenza galega desde 2008. O proceso de paz en Colombia vai ser unha das principais cuestións a abordar. | - Cales son os contidos e os obxectivos do plenario do MCB que vai decorrer na Habana? - A reunión ten basicamente dous obxectivos. Por unha banda, reactualizar os documentos fundacionais e a, por dicilo así, arquitectura político-ideolóxica do MCB (Movemento Continental Bolivariano), que é o espazo que se funda en 2003 e o último congreso, como congreso formal, foi en Caracas en 2009. Iso leva á necesidade de abordar os novos escenarios abertos nestes anos, desde a crise á influencia de ideoloxías reformistas no movemento popular, como pode ser a nova doutrina do Vaticano e o Papa Francisco. E un segundo obxectivo é ter unha información directa, de primeira man, dos avanzos nas negociacións que están a manter as FARC-EP e o Estado colombiano. É un, por dicilo así, 'mini-congreso' ou reunión alargada da presidencia colectiva do MCB. A presenza de Galiza na MCB é unha presenza que axuda á solidariedade internacional de alá para acá e de acá para alá: dar coñecer a loita do noso pobo e ao tempo dar a coñecer aquí as experiencias de loitas revolucionarias. "Colombia, con Siria e O Congo, é o país con máis deslocados internos, 5 millóns de persoas, campesiños aos que se lles expulsou das súas terras por parte da gran oligarquía. E máis da metade dos sindicalistas que cada ano se asasinan no mundo son colombianos" - Que recepción ten a esquerda latino-americana de Galiza. E sabemos ben aquí, mesmo nos círculos máis politizados, a realidade da esquerda dalí? - Na militancia galega máis comprometida si que hai un coñecemento profundo de América-latina, polo menos nas xeracións de 50 anos ou máis, onde está presente toda a experiencia do Che Guevara, da Revolución Cubana, da Unidade Popular chilena, da Nicaragua sandinista... E tamén do proceso colombiano, se ben aquí hai unha visión equivocada en parte da esquerda que asume a visión distorsionada dos media. A respeito do coñecemento da Galiza na esquerda latino-americana é algo moi difuso. En primeiro lugar, o termo 'galego' nesa zona indentifícase con 'español', o que xa é un problema de entrada para explicar a nosa loita. Segundo, Galiza vese como unha rexión de España de onde partiron centos de miles de persoas a traballar alí e que son xente moi traballadora. Un dos problemas do movemento nacional galego é que non prestou atención ao traballo internacional, a situar Galiza e a súa loita nese escenario. Tense feito, é certo, en determinadas etapas históricas, mais nunca dun xeito constante. A nosa presenza no MCB permitiunos dar a coñecer o que é Galiza, unha nación sen soberanía que sofre opresión polo Estado español. A pegada galega está moi presente en historias importantes da loita de liberación nacional e da loita revolucionaria en América-Latina. Na construción dos principais sindicatos do Cono Sur había galegos, así como na do Partido Comunista de Arxentina., pasando pola presenza galega na Revolución cubana ou o coronel Caamaño en Santo Domingo. Quizás onde menos houbese esa pegada fose en Colombia, nunca foi un país de recibir moita emigración. - Consideras que a esquerda galega coñece a realidade do conflito colombiano? - Hai unha parte da esquerda que asume o discurso, nada inocente, de falar das FARC como 'narco-guerrilla' ou de que nada ten a ver coa loita popular. Colombia, con Siria e O Congo, é o país con máis deslocados internos, 5 millóns de persoas, principalmente campesiños aos que se lles expulsou das súas terras por parte da gran oligarquía. Outro dado para coñecer a realidade de Colombia: a metade dos sindicalistas asasinados cada ano no mundo son colombianos. No que vai de 2015 foron centos os sindicalistas, activistas sociais, líderes indíxenas asasinados polo palamilitarismo ou o Exército e Policía. Ou sexa, estamos nun país onde o terrorismo de Estado é especialmente sanguinario, cunha oligarquía co total apoio de EUA, que ten en Colombia 7 bases militares. "Hai un clamor popular a prol dunha solución negociada a este conflito" - Como se chega a este proceso de negociación, que é a cuarta tentativa en acadar a paz entre as partes en conflito? - As FARC teñen 51 anos de vida. Naceron como unha organización de auto-defensa campesiña fronte á guerra da oligarquía colombiana con calquera tipo de disidencia. O desenvolvemento das FARC nestas cinco décadas baséase nun plan estratéxico, que segue vixente, no que fala da toma do poder como obxectivo. Unha toma que pode ser por dúas vías: ou quer a derrota militar do exército e a toma de Bogotá polas armas; ou quer mediante unha alianza cos diferentes sectores populares, que leve a unha vitoria electoral ou un movemento de masas que force a unha refundación do país abrindo un proceso constituínte. Despois de 51 anos, a oligarquía colombiana non foi quen de derrotar nin politica nin militarmente as FARC. Nomeadamente nos últimos 13 anos, nos que após o anterior proceso negociador que racha unilateralmente o Estado, este aplica a maior ofensiva contra-insurxente que se coñecese até entón, o que se denominou como 'Plan Colombia' e onde EUA meteu aí a tecnoloxía militar máis avanzada e sofisticada. Unha contra-ofensiva onde tomaron parte desde o Mossad israelita até os servizos de intelixencia de Europa. O Estado foi liquidando os principais comandantes das FARC pensando que iso ía provocar o derrumbe da guerrilla. Lograron matar Raúl Reyes, 'Mono' Jojoy, Alfonso Cano (comandante en xefe)... E todo isto mentres había contactos e diálogos para lograr un espazo no que poderse sentar a negociar. Cando asasinan Alfonso Cano, as FARC non rachan esas canles de diálogos, resistiron. Ben, aí chégase a un empate estratéxico. As FARC chegan á conclusión de que non van tomar o poder polas armas. E o Estado asume que non é quen de derrotar as FARC. Aquí quería engadir unha cuestión: a queda da URSS afectou negativamente moitas guerrillas e movementos insurxentes en Latinoamérica. Mais non ás FARC. O Partido Comunista colombiano non era de obediencia soviética e non tiña esa 'dependencia exterior'. É algo que todos os pobos en loita debemos aprender: que non debemos depender nunca do exterior, por moi aliado ou amigo que sexan. É máis, é a partir da queda da URSS cando as FARC protagonizan o seu maior accionar militar e provocan os maiores reveses ao exército. E ese poder permitiu abrir as portas a un escenario de negociación porque o Estado asume que non é quen de vencelas, por moito apoio dos EUA que teña e moitos cartos que invista. E, como dixen, as FARC tamén asumen que non van derrotar o Estado polas armas. A todo isto engádese a existencia dun clamor a prol dunha solución negociada ao conflito colombiano. - Mais agora en que punto está o proceso? - Este proceso de negociación leva practicamente 3 anos e procura asinar un acordo de paz. Está bastante avanzado, parte dos temas máis espiñentos xa están fechados e hai un pre-acordo que se presentou o 23 de setembro. Porén, o documento que está fechado e conta co aval de Cuba como país anfitrión das negociacións e dos estados garantes do proceso, aos 2 ou 3 días de darse a coñecer, xa houbo representantes do goberno colombiano que fixeron unha lectura do mesmo moi diferente ao que este contiña. Por exemplo, falan de entrega de armas cando no documento nada se di diso, senón que se fala de deixar as armas; afirman que os comandantes van ser xulgados, que non vai haber amnistía para os guerrilleiros.. "Este proceso baséase en catro eixos principais: diagnóstico sobre a verdade do que pasou en Colombia nestas décadas; non deixar impunes os crimes; reparar as vítimas e sentar as bases para que este conflito non se repita" Este proceso baséase en catro eixos principais: facer un diagnóstico sobre a verdade do que pasou en Colombia nestas décadas; non deixar impunes os crimes; reparar as vítimas e sentar as bases para que este conflito non se repita. E para iso hai que dar solución ás causas que están na orixe do mesmo, o que implica distribución das riquezas e camiñar cara unha Colombia máis xusta e un país soberano. E iso só é posíbel coa abertura dun proceso constituínte, coa ruptura democraticamente. Mais toda a experiencia histórica demostra que hai que ter unha enorme cautela, unha gran prudencia, porque o goberno e oligarquía colombiana non van cumprir os acordos agás que haxa un gran movemento popular que lle obrigue a elo. Na memoria das e dos colombianos está moi presente como acabou nos anos 80 a tentativa da esquerda de facer política a través da experiencia da 'Unión Patriótica': máis de 5.000 militantes asasinados. Entre eles, alcaldes, deputados, senadores, candidatos á presidencia da República... Unha matanza. - Que riscos e ameazas enfronta este proceso de paz? Hai perigo de que, chegados a determinado punto, o Estado aposte nunha involución? - Si que hai ese risco. Para empezar, todos os altos cargos militares e políticos involucrados en matanzas de civís non creo que estean moi dispostos a se someter a unha xustiza transicional e a pagar ou recoñecer os seus crimes. Aliás, hai unha parte desa oligarquía que se adica á industria agro-exportadora e con grandes vínculos con multinacionais, unha oligaquía afeita á toma 'por asalto' de territorios de Colombia de gran riqueza mineira, que non van estar dispostos a que haxa profundas mudanzas. Por iso que este proceso avance vai depender da correlación de forzas. E ten que ir acompañado de medidas: a paz non é a ausencia de guerra, é que se solventen as causas que orixinan o conflito. Mais no caso de Colombia hai máis actores envoltos no conflito que hai desde hai décadas. Por exemplo, o ELN, o Exército de Liberación Nacional, que leva varios anos de contactos para sentar as bases que abra un proceso de negociación. - Que apoios e valedores ten este proceso de paz? - Mesmo os EUA deron o seu apoio ao documento asinado o pasado 23 de decembro, así como o Vaticano ou a Unión Europea. Mais a ver como se concretiza iso. Iso serve para que desde o ponto de vista da información fique desmontada esa gran manetira que falaba das FARC como 'narco-guerrilla'. As FARC e a insurxencia imaxino que farán unha 'ofensiva internacional' para explicar a súa postura. A ver se volven a Galiza, aquí xa estiveron en 1997 da man do COSAL, claro que daquela non estaban en listaxes de grupos terroristas. "O movemento soberanista galego precisa urxentemente unha reorganización" - Que consecuencias pode ter tanto a nivel xeo-estratéxico como político este proceso nesa área tan ´delicada´do planeta e onde conflúen tantos intereses? - É algo complexo. Colombia é o principal espazo de agresión contra a revolución bolivariana. EUA ten aí sete bases militares. Se algún día hai ataques a Venezuela, estes virían por mar e pola súa parte traseira, que é Colombia. Se se desactivan as guerrillas (a insurxencia colombiana xoga un papel de tapón evitando agresións por esa zona) pois as posibilidades de agresión son enormes. Estamos nun momento de transición e de enormes cambios en América Latina. A derrota do neo-liberalismo a finais dos 90, da aparición do 'chavismo' e a súa expansión, da construción de espazos de integración e cooperación rexional (ALBA, Mercosur,...)... Mais agora unha boa parte dos gobernos progresistas e anti-imperialistas están debilitados. Por exemplo, non é o mesmo a situación da revolución bolivariana hoxe que hai 5 anos, e o mesmo se pode dicer de Bolivia. Iso, unido ao proceso de negociación de Cuba e EUA crea un novo escenario. Por iso, todos os pasos que se dean neste mosaico están inter-relacionados. Eu, persoalmente, considero que a historia da loita de clases ao longo do século XX e o que vai de XXI demóstranos que a vía electoral é inviábel para cambios e mudanzas estruturais. - Sabendo como acabaron outros procesos de paz en Lationoamérica (Salvador, Guatemala, por exemplo) onde o fin do conflito e sinatura de acordos derivou no remate da violencia armada, mais non en cambios estruturais de maior xustiza ou democracia para a poboación... existe ese risco en Colombia? - O contexto internacional variou radicalmente nestes anos. O proceso de desmobilización das guerrillas salvadoreña e guatemalteca estaban vinculadas daquela ao fin da URSS. Dependían da Unión Soviética vía Cuba. E no momento en que ficase sen apoio material e político, porque Cuba cambia a súa política coa queda da Unión Soviética, desmóntase todo. Por iso é importante que toda loita, todo proceso de emancipación dependa das propias forzas, non do exterior. Aliás, a guerrilla colombiana leva 50 anos amosando que non se lle pode derrotar e dando exemplo de consistencia ideolóxica e política. Nada indica que iso vaia mudar no futuro. - Militas no independentismo desde hai tempo e con responsabilidades orgánicas neste tempo en varias das súas formacións. Nestes últimos meses houbo transformacións no escenario do independentismo, como a desapareción de AMI e Nós-UP, por xemplo. Que análise fas, xa non só do independentismo, mais do soberanismo galego? - O movemento patriótico galego necesita con urxencia unha reformulación integral, hai que reordenar o campo da esquerda nacionalista, soberanista e independentista. Todo constata que a españolización é imparábel: crise demográfica, sectores produtivos nacionais destruídos.... a estratexia que segue o nacionalismo peca de miopía, de tacticismo eleitoral, estámolo a ver agora: o debate sobre o grupo parlamentar en Madrid, como se iso fose a cambiar cualitativamente as cousas. O que cambia as cousas é un pobo organizado, mobilizado, unido. A esquerda independentista está dividida, debilitada, fragmentada. Hai que camiñar cara á construción dunha única organización patriótica, socialista e feminista na Galiza que aglutine a toda a esquerda nacionalista e independentista, política e social. |
PRAZA_18499 | A mobilización volve reclamar aos Franco que devolvan as Torres á cidadanía e insta o Goberno de Pedro Sánchez a que actúe xa. | Arredor de medio milleiro de persoas duns trinta colectivos participaron este sábado na quinta marcha cívica entre Sada e o Pazo de Meirás para volver reclamar á familia Franco a devolución das Torres e apremar o Goberno central para que active xa a demanda civil que permita a volta ao público do inmoble. Un home disfrazado de Franco regresou ao Pazo á cabeza dunha marcha dunhas 500 persoas Ás 12 do mediodía saíu do centro de Sada unha marcha que rematou unha hora despois fronte ao Pazo, a onde acudiu tamén un dos manifestantes disfrazado de Francisco Franco, acompañado doutras personaxes como Carmen Franco ou un relixioso. Na mobilización estiveron representantes sindicais e políticos de En Marea ou o BNG e todos insistiron en esixir tamén a devolución da Casa Cornide, na Coruña, ou das figuras de Isaac e Abraham do Pórtico da Gloria. Os '19 de Meirás' critican a "inacción" do Goberno de Pedro Sánchez á hora de activar a recuperación das Torres Tamén estiveron presentes no acto, apoiado pola Deputación da Coruña e o Concello de Sada, os 19 de Meirás, activistas nacionalistas que foron denunciados pola familia Franco pola ocupación simbólica do Pazo no verán de 2017. Néstor Rego, voceiro do colectivo, censurou a "inacción" do Executivo de Pedro Sánchez e lembrou que, do mesmo xeito que para "os demócratas españois é importante todo o relativo ao Valle de los Caídos, para os galegos é fundamental a devolución do Pazo e todo o patrimonio expoliado". A portavoz do BNG, Ana Pontón, considera "decepcionante" que o Goberno de Sánchez "non estea dando pasos para reclamar a devolución do Pazo" e pediu que "se formalice a demanda xudicial para devolver a súa titularidade aos galegos". Eva Solla, deputada de En Marea e líder de EU, lembrou que "as institucións europeas e internacionais denunciaron xa a impunidade do franquismo en España". |
PRAZA_7622 | A plataforma chama á cidadanía a manifestarse en Santiago, onde a administración local impediu a colocación dun palco para o acto final dunha marcha que pedirá "a derrogación do decretazo" e berrará "contra a lei da 'Wertgoña". | Queremos Galego pretende encher este domingo as rúas de Compostela nunha nova marcha "pola lingua que nos une". A plataforma chama á cidadanía a manifestarse para solicitar a "derrogación inmediata do decretazo", logo das múltiples sentenzas do TSXG que eliminan o cerne da polémica norma do Goberno da Xunta de Núñez Feijóo e que invalida os seus dous artigos clave, aquel no que se estipulaba a realización dunha enquisa entre as familias para a elección do idioma e Infantil e o que establecía que o alumnado podería usar a lingua da súa preferencia na aula. Queremos Galego exixe a derrogación do decreto e di "non á lei da Wertgoña" Será unha marcha na que tamén se dirá "non á lei da Wertgoña", a pretendida reforma educativa promovida polo ministro de Educación e que, á marxe das consecuencias globais no ensino, deixaría a lingua galega nunha posición residual. Ademais, reivindicarase a presenza do idoma propia na escola, unha presenza cada vez menor. En Educación Infantil, por exemplo, o 90% dos centros das cidades non imparten nada na lingua propia. Queremos Galego intentará encher as rúas de Compostela malia os atrancos que está a poñer o Concello, nunha actitude que é xa repetida. A plataforma vese obrigada a non instalar o palco para o acto final da manifestación que sairá ás 12 horas da Alameda, logo das ameazas da administración local. As ameazas do Concello provocan que non se coloque un palco para o acto final da marcha De feito, o Concello de Santiago enviou unha comunicación á plataforma na que lle denega absolutamente a posibilidade da colocación deste palco para o acto final da marcha. O colectivo acudiu este mesmo venres aos tribunais para presentar recurso e defender "a liberdade a podermos realizar actos en defensa do noso idioma na capital do noso país". A administración compostelá exixe o depósito dos 600 euros de fianza por situar a instalación na Praza da Quintana e ameaza con disolver ou suspender o acto se os organizadores teiman na súa colocación. Queremos Galego considera excesiva a cantidade excesiva e lembra que nunca é reclamada para entidades sen ánimo de lucro e que non adoitaba a serlle foi requirida a unha plataforma que nunca provocou desperfectos na zona. Os atrancos postos polo Concello provocan que a organización quede sen palco e se teña que conformar coa megafonía. A plataforma recorreu ante a Xustiza a petición de fianza aos organizadores para colocar un palco O presidente da Mesa e portavoz de Queremos Galego, Carlos Callón, lembra que "non é a primeira vez que acontece unha situación semellante desde que goberna o PP en Compostela", pois xa tentara evitar a realización da actividade escolar do Correlingua e tamén o acto final da manifestación do Día das Letras de 2012. "É triste constatar que ao PP lle proe que saiamos ás rúas da capital de Galiza en defensa do noso idioma e que procure todo tipo de subterfuxios para obstaculizar a mobilización da cidadanía", destacou. Malia todo, nada impedirá que neste acto se xunte a festa e a reivindicación. Uxía e Sés, xunto a varios gaiteiros, serán os encargados de poñer a música, mentres que varios representantes do mundo da arte e da cultura daranlle voz ao manifesta. Xurxo Souto, os actores Luís Iglesias e Pepe Penabade e as escritoras Marta Dacosta e Mercedes Queixas serán algúns dos intervintes nuns discursos nos que tamén terá presenza o mundo da escola a través das palabras dun alumno da ESO. BNG e AGE chaman á mobilización Mentres, BNG e AGE xa chamaron á sociedade a encher as rúas en defensa do idioma. Así, o voceiro do Bloque, Guillerme Vázquez, advertiu de que a estratexia do PP contra o idioma é "deliberada, porque queren acabar con calquer signo de identidade" e lamentou a necesidade de seguir mobilizándose en defensa da lingua. Do mesmo xeito, criticou que os dirixentes do PP "afirmen querer o galego mentres adoptan todas as medidas á súa man para erradicalo", ao tempo que criticou o proceso "reespañolizador" dirixido polo Goberno central. Pola súa banda, Alternativa Galega de Esquerda chama a se manifestar pola "derrogación do decreto que reduciu o galego na escola" e di apoiar a marcha "contra o proceso de analfabetización dirixido pola Xunta do PP" |
NOS_4624 | O granito sólido e elocuente da fábrica de Santa María do Azougue garda para nós aqueles códigos das biblias en pedra que eran os templos medievais. Un programa iconográfico que aínda que non nos chegase de todo completo e fose perdendo a policromía co paso dos séculos seguimos admirando e comprendendo. Igrexa que é edificio, pero que tamén é concepto, o de acubillo e benvida ao fiel. Comezando pola imaxe que nos recibe: a Virxe co Neno, a visita dos Magos cos seus cabalos e a Anunciación. A Epifanía da súa portada occidental. | Azougue é unha palabra singular, non moi habitual na Galiza. A primeira das acepcións desta palabra de orixe árabe dá lugar a unha das hipóteses que explican a toponimia referíndose á minaría do mercurio en relación coa cidade dos cabaleiros. A segunda acepción colócanos -como as súas homónimas hoxe castelá-leonesas- nunha das actividades con máis repercusión popular en todos os tempos: o zoco, o mercado. E é que no grande espazo aberto no adro aos pés de Santa María de Betanzos realizábase a venda dos produtos agrícolas e artesanais. A feira mensual, privilexio confirmado por Pedro I en 1366. Foi precisamente no ambiente da nobreza do século XIV o contexto no que nace o edificio parroquial de Santa María. Pérez de Andrade 'O Boo', sempre ao lado do rei -do propio Pedro I, e trastamarista despois do conflito fratricida- acada coas súas estratexias nobiliarias unha serie de beneficios que repercuten en melloras evidentes para o territorio que manexa. Deste xeito, co patrocinio laico dos Andrade arranca o noso proxecto. O tímpano de Santa María do Azougue pertence a un grupo temático específico con moita repercusión no marco de influencia compostelá durante o último tramo da baixa Idade Media Malia o goticismo da cabeceira a fachada occidental ten un forte sabor románico. A portada abucinada con dobre arquivolta no pano exterior e catro filas de columnas e arquivoltas con motivos vexetais e figurados que envolven o noso tímpano. As esculturas da Virxe e San Miguel en fornelas afuracadas no lado norte e sur respectivamente custodian esta entrada coroada por un gran rosetón. A obra estaría rexida por tres niveis referenciais que teñen as súas correspondencias iconográficas espalladas por todo o programa. Un primeiro nivel estaría adicado aos Andrade e a simboloxía do seu poder amplamente representado na heráldica e nese xabarín totémico da casa nobiliaria. Nun segundo nivel á orde mendicante co-rexidora. As referencias franciscanas evidéncianse no arquitectónico, mais tamén en sutilezas case imperceptíbeis. A propia advocación de Santa María, e a imaxe elixida para nos recibir están intimamente relacionadas coa difusión da mensaxe de San Francisco. O tímpano de Santa María do Azougue pertence a un grupo temático específico con moita repercusión no marco de influencia compostelá durante o último tramo da baixa Idade Media. A adoración dos Magos é un motivo iconográfico que cobra dobre forza na Gallaecia medieval por dúas vías fundamentais: a repercusión da arte mateana e a advocación mariana. O auxe do culto á Nosa Señora tivo moita difusión da man das ordes mendicantes. San Franciso de Asís foi un dos artífices da viraxe cara a unha relixiosidade cristolóxica na que a Virxe ten un lugar fundamental. A Epifanía fálanos desa preeminencia. A Theotokos no centro do eixo xerárquico. A esta matriarca tense que render o fiel cando entra no seu templo. Unha serie de canzorros serven iconograficamente para afastar o mal nas súas diferentes faces Unha xenuflexión que vemos en Melchor entregándolle o seu presente a un Neno Xesús que non é indiferente ao seu xesto. Malia a que no tímpano do Azougue perdemos o fragmento da man dereita tanto da Virxe como do Neno, conservamos outros exemplos totalmente relacionados entre si que nos permiten asegurar que Xesús estaría en actitude de bendicir a visita dos Magos. Máis comprometido sería dar unha interpretación á man de María, a cal vai variando a posición nas representacións que se mencionarán a continuación. Adoita presentarse ben amosando o orbe/mazá, ben suxeitando o seu fillo. Pola proxección suxerida podemos interpretar que estaría nunha actitude de mostrar ese tributo nunha beizón cruzada. Dentro do grupo temático os tímpanos máis directamente relacionados serían o inmediatamente lindeiro de San Francisco de Betanzos, a Epifanía do tímpano coruñés de Santa María do Campo -de tradición e cronoloxía anteriores. A do San Domingos da Coruña -hoxe moi deteriorada- e as tardías San Savaldor de Cines e San Miguel de Figueiroa. Os distintos estudos que se realizaron en torno a estes tímpanos non acaban de estabelecer unha liña temporal e espacial unívoca. A relación das pezas non é só temática, nin é só iconográfica, tamén é plástica e tamén é referencial. Dentro das referencias ligadas coa orde franciscana, nunha xa clara sensibilidade gótica, temos que falar do influxo estilístico que supuxo a Claustra Nova da catedral ourensá. Empresa que non puido chegar a concluírse e que bebeu do goticismo burgalés de raizame francesa. A fonte ourensá para o noso tímpano emana dos capiteis nos que se representan a Anunciación e a Epifanía. Carmen Manso aposta por unha influencia directa en data temperá -primeiro terzo do XIV- e lévanos a fixarnos no sepulcro de Dona Berenguela con ese diálogo entre Baltasar e Gaspar sinalando unha estrela omitida e cos cabaliños que entran en escena lembrando o carácter viaxeiro dos tres homes que veñen render tributo e agasallo. A Virxe, o Neno e os Magos son os motivos básicos sempre presentes nas Epifanías galegas, mais o resto dos elementos van variando, sendo Azougue a primeira galega deste tipo coa Anunciación intratímpano. É este un episodio neotestamentario ligado ao ciclo da natividade sempre presente nas igrexas coa advocación de Santa María. No Azougue atopámola con frecuencia por pertinencia mariana e como selo que foi da casa nobiliaria dos Andrade. Hai un terceiro nivel referencial que entronca co pobo, cos fieis e co máis profundo da excelencia da arte galega: O coro pétreo do Mestre Mateo. A imaxe que presidiu durante séculos o trascoro da catedral de Santiago foi unha Epifanía. Monumental, hierática, rexia. Unha Theotokos frontalizada, con San Xosé á súa esquerda seguido da Anunciación. Na beira dereita os Magos e detrás deles o relevo conservado dos cabalos sobresaíndo dunha estrutura arquitectónica figurizada da cidade de Xerusalén. A Civitas Dei amplíase a cada un dos pinchóns do coro compostelán e tamén está presente na Epifanía de tradición mateana de Santa María da Coruña. No Azougue non se renuncia a ese tronco común que é obra catedralicia e trázase na pedra a figuración de Xerusalén. Franqueando a superficie parietal da entrada ao templo as liñas labradas acadan a impresión de querer abarcar todo o paramento e sincretizar ambas as dúas arquitecturas que son humanas, son espirituais e son, sobre todo, para o pobo que se ve bendito pola Virxe. A riqueza desta Epifanía reside na abundancia de referencias descritas. Referencias ao poder, aos textos dos evanxeos apócrifos e canónicos, ás obras coetáneas e anteriores, aos álbums de modelos que manexaban os artistas medievais como o Villar de Honnecourt. Pero sobre todo a súa riqueza é a gran calidade artística. Detalles como a curvatura do pescozo dos cabalos que se unen á reverencia temática e o dominio plástico e rítmico da figura axeonllada de Melchor coas súas roupaxes definidas con precisión e delicadeza. Fixándonos apreciamos o estribo dos seus pés nada rudos en comparación con outras pezas, evidencia da pericia do obradoiro executante. O xabarín e a cruz Dous epígrafes relivarios estabelecen un rango de datas para o conxunto. Segundo o epígrafe exterior foi consagrado no primeiro terzo do século XV e iniciado- seguindo inscrición interior alusiva á promoción Andrade- no século anterior. De configuración basilical, a cabeceira do templo é de tipoloxía franciscana con reminiscencias cistercienses. No beiril, unha serie de canzorros serven iconograficamente para afastar o mal nas súas diferentes faces. Todo coroado co xabarín que sostén iconicamente a cruz. Deixando de lado as dificultades de datación do tímpano occidental e a incógnita do posíbel vínculo -aínda non ratificado pola arqueoloxía- cunha parroquia anterior no antigo e repoboado castro de Untia a súa coherencia lévanos a admitir unha execución continua da obra ao longo de dúas xeracións de promotores. Un deses promotores é con toda seguridade a figura orante do tímpano setentrional no lado dos xustos despois de superar a pesagem de almas. Na beira contraria un pecador é arrastrado por un demo. Unha iconografía repetida no interior, moi do interese franciscano que lembra ao fiel a necesidade de afastarse do pecado e pertinente neste contexto urbano se temos en conta o instrumento da balanza e a chamada da súa correcta utilización no comercio. No tímpano meridional dúas cruces de triquetras tetralobuladas amparan outra simple. Do interior paga a pena mencionar os últimos achados: un arcosolium franqueado polas dúas figuras da Anunciación no muro da nave sur e os restos de policromía na ábsida principal tapada polo retablo maior. Nese mesmo espazo, na parede norte da ábsida principal, debúxase a silueta dun cog, unha embarcación simbólica das actividades do mar que busca aquí o acubillo do sagrado. Na esquina sur, na entrada do presbiterio temos un capitel único na península coa representación dun calendario agrícola. Trátase dun tema pagán moi relacionado cos produtos obxecto de intercambio no exterior. O mercado xa non decorre no seu adro mais Santa María do Azougue segue mantendo esa función parroquial e vocación de igrexa do pobo coa que naceu. |
NOS_56967 | Impútaselle tres delitos de asasinato. | José Luis A. L, o autor confeso do asasinato en Valga da súa exparella, a súa excuñada e a súa exsogra, pasou a media mañá desta terza feira a disposición xudicial, decidindo a titular do Xulgado de Instrución nº2 de Caldas o seu ingreso en prisión, comunicada e sen fianza. A xuíza impútalle tres delitos de asasinato, que poderían implicar a prisión permanente revisábel. Diante do edificio dos xulgados de Caldas de Reis congregáronse numerosos medios e tamén veciños e veciñas que apuparon ao detido cando entraba no xulgado. José Luis A. É o suposto autor do asasinato desta segunda feira en Cordeiro, Valga. Os asasinatos teríanse producido a primeira hora da mañá da segunda feira, pouco despois das 8:00 horas, e empregando unha arma de fogo. Non tiña permiso para ter ese tipo de arma e as forzas de seguridade tentan determinar como adqueriu a mesma. A parella tiña dous fillos, menores de idade, que estaban no momento dos asasinatos no vehículo no que a súa nai (Sandra) os ía levar ao colexio. Segundo informou Maica Larriba, subdelegada do goberno en Pontevedra, o presunto asasino disparou primeiro contra a súa exparella e despois contra as outras dúas mulleres cando estas acudían auxiliala. Os nenos teñen 4 e 7 anos de idade. Membros dos GEAS da Coruña localizaron na tarde desta segunda feira a arma empregada no triplo homicidio de Valga. Segundo fontes da investigación, o dispositivo de busca atopou un revólver e unha caixa de munición no río Tambre, perto da aldea Ames-Pontenova. |
NOS_16880 | Desenvolverase o 26 e 27 de novembro no Pazo da Deputación e nelas debaterase sobre monarquía e igrexa e as súas relacións coa ditadura ou sobre como os beneficios obtidos polas empresas afíns ao réxime chegan á actualidade. | As Xornadas de Loita contra Impunidade organizadas polo departamento de Memoria Histórica da Deputación de Pontevedra fan tres anos e nesta terceira edición levan como título 'Corrupción Franquista: métodos e consecuencias na actualidade'. Serán os vindeiros 26 e 27 de novembro no Pazo Provincial e precisarase inscrición (xa aberta en depo.gal) para participar. A deputada de Memoria Histórica María Ortega e a técnica provincial de Memoria Montse Fajardo presentaron o programa esta quinta feira. Unha edición que, segundo palabras da responsábel nacionalista, quer poñer sobre a mesa "sen censura" que as empresas que financiaron a ditadura xenocida "fixéronsen de ouro" mentres había persoas asasinadas, torturadas e encarceradas, e outras sufrían unha importante represión económica que condicionou a súa vida debido a multas, espolio de bens e incautacións sen garantía legal. "Moitos fixéronse ricos a costa de deixarnos sen o mellor daquela xeración", afirmou. Ortega subliñou que "o verdadeiramente triste, e unha das cousas que fai feble a nosa democracia é que aínda vemos como os herdeiros daquel tempo, das empresas e dos cargos (como o caso da xefatura do estado, por exemplo) levan máis de 40 anos enchéndose o peto con total impunidade, e a cegueira premeditada das institucións e quen as ocupan". Montse Fajardo abondou importancia dos nomes que inclúe o programa deste ano para "acabar cunha das mentiras que propagou o réxime e que non desbaratou de todo a democracia, que é que o franquista era un réxime austero, cando está demostradísimo que non era austero senón corrupto". Para analizar as empresas que se lucraron e fixeron cartos co apoio á ditadura estará en Pontevedra o xornalista Antonio Maestre, de Eldiario.es e La Marea, e autor de 'Franquismo SA', que falará na súa charla 'O capital e a represión' dando especial atención ao acontecido en Galiza. Posteriormente o historiador Xosé Álvarez Castro dará unha visión máis local e polo miúdo sobre a represión das persoas que colaboraban co réxime en cada localidade. Como terceiro relatorio do día, falarase do espolio cultural, da identidade e do relato e de como co Franquismo se perderon a Pontevedra e Galiza de Bóveda e Castelao e acabouse metendo a 'Galiza no No-Do', título da intervención da profesora de Filosofía e Antropoloxía da USC Beatriz Busto. Rematarase a xornada coa proxección do documental 'Billy', de Max Lemcke, coa participación de Miguel Ángel Gómez 'Gus', vítima de Billy el Niño. Na xornada do sábado, durante a mañá, falarase de como afectou a corrupción á actual democracia e como algúns métodos seguiron arraigados nalgunhas institucións como a Xefatura do Estado. Estará en Pontevedra Rebeca Quintáns, autora do libro 'Un rey golpe a golpe' publicado no 2000 baixo pseudónimo e reeditado co título 'Juan Carlos I, la biografía sin silencios', a obra máis importante para coñecer a corrupción borbónica. O profesor da Universidade de Vigo Xosé Ramón Rodríguez Lago falará das relacións entre igrexa e franquismo. A última charla correrá a cargo da profesora de Historia Contemporánea da USC Araceli Freire, membro de Histagra, que falará de como o pobo galego resistiu á ditadura cando esta se intentaba apropiar do ben común. Posteriormente será o momento dunha mesa redonda 'Cando a herdanza é a memoria', que xuntará a descendentes de vítimas e hoxe baluartes da memoria e da loita contra a impunidade: Carlos Babío, autor da peza sobre Meirás; Susana Sánchez Aríns, autora de 'Seique' e que falará de como o irmá da súa avoa, xefe local da Falanxe, tamén se apropiou de terras da súa familia aproveitando os seus galóns; e Paqui Maqueda, presidenta dun colectivo memorialista andaluz integrante da plataforma que está a reivindicar unha edificación que aínda hoxe é da familia Queipo de Llano en Sevilla "donada" como Meirás e sobre a que está aberto un proceso xudicial como o feito en A Coruña. Como remate das Xornadas realizarase unha visita ao Mosteiro de Oia e á Volta dos Nove en Baiona, para coñecer a realidade do campo de concentración que alí houbo e o lugar onde foron asasinados varios sindicalistas da zona do Val Miñor coa guía de Xosé Lois Vilar, membro do Instituto de Estudos Miñoráns.M |
NOS_981 | A institución recibiu unha reclamación ou petición cada catro días por este motivo. | O número de expedientes de queixa por vulneración de dereitos lingüísticos presentados diante da Valedora do Pobo duplicouse, pasando de 48 queixas a 96 expedientes recibidos no exercicio 2020, ano sobre o que se presentou o informe a principios deste verán. Deses case cen expedientes recibidos, a Valedoría admitiu 76, mentres que non aceptou 11 e 9 remitiunas ao Defensor del Pueblo. No que atinxe a estas 9 queixas, a entidade que preside Dolores Fernández Galiño indica que facían referencia ao uso exclusivo do español por parte de órganos da Administración xeral do Estado con sede en Galiza. Cal foron os motivos sobre os que se pronunciaban estas queixas presentadas pola cidadanía galega? Pois variados. desde a denuncia de deturpación de topónimos pola Mancomunidade de Arousa Norte até o uso exclusivo do castelán na documentación de ingreso e alta no servizo de Obstetricia do CHUS - Complexo Hospitalario Universitario de Santiago-. A aplicación só en español do Colexio Oficial de Médicos da Coruña, o uso exclusivo do castelán na liña de información do coronavirus do Sergas, a resposta en castelán do Instituto Galego do Consumo e da Competencia a unha consulta realizada en galego ou a negativa dunha docente da Universidade da Coruña a corrixir un traballo en galego e uso do tradutor en liña; foron outras das cuestións denunciadas. Todas elas, sinala a Valedora, con conclusión positiva. Dereitos Outro dato significativo para a Valedora do Pobo é a porcentaxe das queixas concluídas positivamente tras iniciar as actuacións. "Nos informes remitidos polas administracións dábase conta das medidas adoptadas de xeito inmediato para corrixir a situación, unha vez que a institución lles requiría información sobre a actividade concreta que incumpría a normativa sobre dereitos lingüísticos e se comprobaba o fundamento da queixa", indícase no informe. Un informe, ademais, salienta "a intensa actividade da Mesa pola Normalización Lingüística e o Observatorio de Dereitos Lingüísticos, entidades de defensa da lingua que promoveron 74 queixas, o 77% dos expedientes tramitados". A Valedora do Pobo afirma que a a actual etapa da institución outórgalle "prioridade á protección e potenciación do idioma galego ao configurar a defensa dos dereitos lingüísticos da cidadanía galega como un área do traballo de supervisión das administracións públicas galegas con entidade propia, autónoma e diferenciada da área de cultura". |
NOS_14001 | Seis cidades galegas acolleron actos festivos convocados pola Plataforma polo Dereito ao Aborto, onde se lembrou que a dimisión dun ministro non supón o final dun ciclo, senón a insistencia na mobilización. | Decenas de persoas secundaron a convocatoria da Plataforma polo Dereito ao Aborto en Galiza, reuníndose nas rúas de case todas as cidades do país en actos festivos pero tamén fondamente políticos, no que se chamou a atención sobre os dereitos da muller que aínda seguen negados e se celebrou a vitoria que supuxo que o PP frease a súa reaccionaria lei do aborto pero se advertiu, con bastante insistencia, en que iso non significa que o movemento "poida baixar a garda", senón todo o contrario, falouse moito de necesidade de manter a mobilización e seguir avanzando nas reivindicacións feministas. As reunións foron festivas, con baile e retranca, pero fondamente políticas En Compostela, o baile e a festa sorprendeu a moit@s turistas en plena zona histórica, con impresionante presenza de cores lilas, namentres que tamén foron visíbeis as concentracións no Campo da Leña na Coruña, na Alameda de Bouzas en Vigo, na Praza do concello en Lugo, nos xardíns do Padre Feijóo en Ourense e no Cantón de Ferrol. Así mesmo, mobilizacións moi semellantes tiveron lugar por todo o Estado, onde tamén comezan a protestar sectores ultra-católicos que ameazan con deixar de votar PP. |
NOS_43014 | O conxunto vigués quere espantar as pantasmas da zona baixa aproveitándose da debilidade dun Xetafe que só suma dous puntos en nove partidos. Pola súa banda, o Lugo, logo do triunfo ante As Palmas, aspira a consolidarse na metade da táboa a costa dun Málaga que tan só está a douspostos dos albivermellos. | Oportunidade de oro para o Real Club Celta de dar un golpe enriba da mesa na Primeira División. O conxunto celeste visita na próxima segunda feira, 25 de outubro, o Coliseo Alfonso Pérez de Xetafe (21 horas) para enfrontarse cun equipo inmerso nunha fonda crise de resultados que o ten sumido nos postos de descenso desde a segunda xornada. Fechacancelas con só dous puntos en nove partidos, a chegada de Quique Sánchez Flores ao banco azulón en substitución do destituído Míchel levounos a lograr un empate co Levante na última data ligueira, o segundo da tempada, mais a teórica superioridade do Celta, unida ás baixas por lesión de homes chave do Xetafe como Vitolo, Mata e Jankto fan dos galegos claros favoritos. De conseguir o triunfo, os olívicos obterían dupla recompensa, pois ademais de despegarse da zona de descenso -da que está separado por só dous puntos- engancharíase ao tren da media táboa, o mínimo que se lle pode esixir a un equipo que, como ben salientou Brais Méndez en rolda de prensa, debe "loitar por máis cousas que a permanencia". Pode, ser, ademais, o momento perfecto para que Aspas se reconcilie co gol e rematar dunha vez por todas co debate sobre a súa escasa efectividade cara á portería contraria que se produciu na contorna celeste nas últimas semanas. A pesar de que non é dos seus rivais predilectos, o astro de Moaña conta co aval do tanto que lle marcou no pasado mes de decembro de 2020, o primeiro en toda a súa carreira. O Lugo quere repetir éxito Xa na categoría de prata, o Club Deportivo Lugo, sen apenas tempo para descansar logo da súa gran vitoria ante a Unión Deportiva As Palmas na pasada cuarta feira, salta hoxe ao céspede da Rosaleda de Málaga (20.30 horas) coa intención de aumentar a súa xeira de imbatibilidade, que alcanza xa os cinco partidos. A chave para saír adiante con éxito da -previsíbelmente- dura e competida batalla en terras andaluzas deuna o adestrador albivermello, Rubén Albés: "Traballar como romanos". "O equipo está cansado, como é lóxico, pero a cabeza move as pernas e elaboraremos o mellor plan posíbel para saír vitoriosos de Málaga", engadiu. De logralo, o Lugo daría un salto cualitativo na clasificación, onde actualmente ocupa a décimo primeira posición, mais a tan só dous puntos dos postos que dan acceso ao play-off de ascenso á Primeira División. Duelo da 'outra Primeira' na terceira categoría A antiga Segunda B, agora coñecida como Primeira RFEF, acolle mañá ás 12 horas un duelo máis propio da 'outra' Primeira, pois Rácing de Santander e Deportivo da Coruña acumulan entre ambos 90 campañas na máxima categoría. Galegos e cántabros chegan empatados a 16 puntos na segunda e na terceira posición, respectivamente, polo que o perdedor podería saír moi prexudicado na loita que manteñen polo asalto ao liderado, que actualmente defende unionistas con 18 puntos. Porén, o técnico deportivista, Borja Jiménez, prefire arrefriar as augas e resta transcendencia ao duelo de históricos destacando que "será bonito de xogar, pero non marcará nin o seu futuro nin o noso". Un pouco máis lonxe da zona nobre da táboa está o Celta B, aínda que cos seus 14 puntos podería dar o sorpasso se consigue superar, tamén no día de mañá ás 12 horas, a DUX Internacional, antepenúltimo clasificado. Con todo, o primeiro en saltar á acción esta fin de semana na Primeira RFEF será o Rácing Club de Ferrol, que recibe na Malata outra escuadra cun pasado glorioso, a Cultural Leonesa, ás 21 horas da noite. Como no caso de Dépor e Rácing, chegan empatados a puntos, así que a igualdade e a emoción están garantidas. |
PRAZA_16438 | No interior das provincias de Lugo e Ourense haberá acumulacións de neve superiores aos 5 centímetros por riba dos 300 metros e mesmo se espera que caian folerpas en boa parte da provincia da Coruña, a Mariña lucense, ou as comarcas interiores da provincia de Pontevedra. | Será esta unha noite fría e branca en boa parte do país. A advección do nordeste que leva días traendo aire moi frío dende Siberia provocará esta madrugada a caída de precipitacións en forma de neve en moitas comarcas galegas, mesmo nalgunhas zonas litorais nas que este é un fenómeno estraño. Así, no interior das provincias de Lugo e Ourense haberá acumulacións de neve superiores aos 5 centímetros por riba dos 300 metros e mesmo se espera que caian folerpas en boa parte da provincia da Coruña, a Mariña lucense, ou as comarcas interiores da provincia de Pontevedra. Nevará en Lugo e tamén en Compostela. E é mesmo posible que caian folerpas na Coruña e Ferrol A Xunta activou a alerta laranxa por neve a partir das doce da noite en todas as comarcas centrais de Lugo, no sur de Ourense e en Valdeorras, prevendo acumulacións superiores aos 5 centímetros. De igual xeito, na montaña de Lugo e na montaña de Ourense as acumulacións superarán os 10 centímetros. Ademais, tanto na Mariña lucense como en todo o litoral noroeste da provincia da Coruña pode que neve mesmo a nivel do mar, aínda que as acumulacións espéranse por encima dos 50-100 metros. As alertas por neve estarán activas ata as seis da mañá, agás nas zonas que montaña (ata as 9) e na Mariña Lucense (ata as 12). Nevará, pois, na cidade de Lugo, como xa o fixo hai unhas semanas. E tamén o fará, aínda que de forma moito máis limitada, en Santiago de Compostela. É posible que mesmo se observe a caída de folerpas nas cidades da Coruña e Ferrol, onde hai xa moitos anos que non se rexistra este fenómeno. En todo caso, a predición tamén prevé que a partir das oito da mañá as precipitacións continúen en forma de choiva, o que fará difícil que calle a neve en moitos lugares. As mínimas chegarán aos -1 graos en Lugo ou aos 0 en Santiago e Ourense, pero o forte vento fará que a sensación términa sexa moi inferior En canto ás temperaturas mínimas, chegarán aos -1 graos en Lugo, aos 0 graos en Ourense e Santiago de Compostela e aos 2 graos na Coruña e Ferrol e aos 4 e 5 graos en Pontevedra e Lugo. Ademais, os fortes ventos farán que a sensación térmica sexa moi inferior durante boa parte da noite, chegando aos -7 en Lugo, -5 en Compostela, -4 en Ferrol, -2 en Ourense e -1 na Coruña. Estas condicións térmicas non durarán moito, e de feito as temperaturas mínimas volverán medrar o xoves, coincidindo cun tempo moito máis chuvioso e húmido e con ventos fortes do sur. |
NOS_40504 | Espazo EcoGaleguista realizou en Compostela a súa Asemblea constituínte en que, entre outras novidades, pasaron a denominarse Espazo EcoSocialista (EE). Contan cun consello político de 40 persoas e 159 adheridas ao seu manifesto. Para o seu coordinador, Xoán Hermida, o Espazo EcoSocialista nace como "un partido 2.0 para a Galiza do século XXI" | O coordinador do novo partido afirma que o Espazo EcoSocialista nace coa vontade de "introducir na axenda política as cuestións que hoxe non estaban: o pacifismo, a sustentabilidade, a radicalidade democrática. Procurar que o galeguismo político teña unha alternativa ampla no que farán falta tamén o BNG e o PSdeG.". Segundo sinala, das 150 persoas que se suman ao seu proxecto a día de hoxe a grande maioría non provén de ningunha forza política xa existente, "veñen dos movementos sociais ou de xente que se desafectou pola política hai moitos anos, como foi o meu caso".Sitúa así o Espazo EcoGaleguista como herdeiro da iniciativa Ben Común. Con respecto ao proceso de encontro no que está a participar con outras forzas políticas para tomar parte no Novo Proxecto Común, Hermida di que xunto con "Acción galega e Máis Galiza hai un principio de acordo sobre unhas bases de debate programático que EI entendeu aceptábeis aínda que levan o seu ritmo. Nós pensamos que non é cuestión de construír de abaixo a arriba ou de arriba a abaixo, pensamos que ten que ser circularmente". Contan ter o proxecto pechado de cara ás vindeiras eleccións e Hermida indica como posíbeis candidatos "a Beiras ou a Teresa Táboas, son referentes de primeira orde e será de xente pouco seria non aproveitalos. De todos xeitos ten que ser unha elección aberta".Ao feito de relacionaren a súa forza política coa d@s indignad@s, Hermida afirma que "hai iniciativas do 15-M que non asinaría como a petición de que haxa unha circunscrición electoral única en todo o estado.Si me gusta a música, entender que os partidos son entes pechados que non dan explicacións a cidadanía. A xente do común escapa dos partidos. Niso podemos dicir que somos "herdeiros" do espiritu do 15-M." |
NOS_34298 | As autoridades sanitarias veñen de informar de oito falecementos ao longo da xornada. Onte finaron outras sete persoas. Un terzo destas 15 persoas procedían de residencias de maiores de todo o país. | A Consellaría de Sanidade comunicou a última hora desta quinta feira o pasamento de oito persoas infectadas polo coronavirus. Con esa cifra de mortos o número de vítimas na Galiza xa ascende a 1.236 desde que a pandemia chegou con forza a principios de ano. Tres dos óbitos rexistrados hoxe foron de usuarias e usuarios das residencias de maiores que, aínda que o número de positivos neste ámbito está a baixar, seguen sendo un dos puntos de contaxio que máis preocupa. De feito, hai o compromiso de incrementar os cribados. En concreto, no hospital de Pontevedra finou unha muller de 71 anos que fora trasladada desde a residencia de Vilaboa, ademais dun home de 80 anos alleo a estes centros. No Complexo Hospitalario Universitario de Vigo (CHUVI) notificouse o deceso dun residente na Doral de Mos de 70 anos. En Povisa perdeu a vida unha doente de 85 anos. Ademais, no Virxe da Xunqueira de Cee os equipos sanitarios non puideron salvar a vida dunha paciente de 77 anos que, como os demais falecidos, padecía patoloxías previas. No centro hospitalario da Coruña faleceu un doente de 81 anos, mentres que no de Ferrol contabilizouse o óbito doutro varón de 56 anos. No CHUS, en Compostela, faleceu outro paciente, neste caso de 91 anos. Outras sete mortes Xa a xornada de onte foi dun número elevado de vítimas, se ben non se chegou a límites de días atrás. Os mortos foron sete, dous deles procedentes de xeriátricos. Neste caso morrera na propia residencia Bo Día Sagunto de Nigrán unha usuaria de 86 anos e no hospital de Vigo finara un residente de 75 anos da CRAPD-Vigo II. |
NOS_28019 | Con As puntas da Louza. Cancioneiro popular de labor | As puntas da Louza. Cancioneiro popular de labor, de Lorena Conde, ven de resultar gañador da 36ª edición do Premio de Poesía Cidade de Ourense, que convoca o Concello. O certame premia o mellor traballo inédito e orixinal escrito en lingua galega ou portuguesa e está dotado cun premio de 6.000 euros e a publicación da obra gañadora. O xurado estivo formado por Cesar Lorenzo, Edelmiro Vázquez e Charo Lopes, gañadora de edición pasada, e destacou a "calidade lingüística e a estética coidada" da obra, así como a coherencia no discurso que soubo visibilizar a inspiración nas formas tradicionais da música tradicional e relixión, reformulándoas dunha maneira transgresora. A escritora de Pontesampaio remata así o mes de setembro acadando un segundo galardón tras ter gañado o III Premio María Victoria Moreno de relato. |
NOS_25501 | Reciben 1.000 millóns de euros en armas dos EUA. | "Hai que obrigar os rusos a volver a Rusia", solicitou esta terza feira o presidente de Ucraína, Volodimir Zelenski, que pediu á comunidade internacional que as sancións repercutan directamente na poboación de Rusia. "Eles din que esta guerra non ten nada que ver con eles e que a poboación non é responsábel, pero a poboación elixiu este Goberno e non está loitando contra el nin contra a guerra", asegurou. Crônica desde o Donbass: Ucrânia ataca hotel onde estão alojados jornalistas Andriy Yermak, xefe da oficina da Presidencia, reiterou que visitar Europa (continente ao que tamén pertence Rusia) "é un privilexio, non un dereito". "O máis probábel é que neste caso a irracionalidade do pensamento estea polas nubes", contestou o voceiro do Kremlin, Dmitri Peskov. Con todo, Estonia, Letonia e Finlandia apoiaron que se prohiba á cidadanía rusa entrar para facer turismo neses países, mentres que a Comisión Europea non quixo comentar a proposta, mais indicou que "é importante saber que os Estados membros teñen espazo de manobra para emitir visados de longa estancia en base á súa lexislación nacional". Novo envío de armas dos EUA Ademais, Zelenski agradeceu aos Estados Unidos o novo paquete de axuda militar anunciado polo Executivo que preside Joe Biden, que suma 1.000 millóns de euros en armamento, alcanzando desde finais de febreiro os 9.000 millóns de euros en armas enviadas a Ucraína. Un documental da CBS revelou que apenas 30% desas armas chegan ao país pola corrupción e os traficantes de armas. 70% das armas fornecidas a Ucraína por EUA e a UE non chegan á fronte de batalla Corte da subministración No que atinxe á subministración enerxética, a rusa Transneft fixo público onte que Ucraína cortou o paso polo gasoduto que alimentaba Hungría, Chequia e Eslovaquia o pasado 4 de agosto, ao non aceptar o operador Ukrtransnafta o pago de Moscova polo tránsito, o que xustificou polas sancións da Unión Europea a Rusia. Asemade, continúa o temor por un "desastre nuclear", ratificou o Organismo Internacional de Enerxía Atómica, tras o bombardeo ucraíno á central nuclear máis grande de Europa, a de Zaporiyia, controlada nestes momentos polas tropas rusas. Romanía, situada a 700 km da central, pediu na segunda feira á poboación menor de 40 anos -a máis exposta a ter cancro e lesións nas tiroides pola radiación- que se presente nas farmacias o máis rápido posíbel para conseguir pastillas de iodo, que poderán adquirir de forma gratuíta. |
PRAZA_1431 | Hai unha estraña confluencia do temor colectivo co sensacionalismo dos medios e os intereses da industria farmacéutica que, desde a sombra, alimenta a alarma social e promove a demanda dunha solución (a vacina) que, polo que se sabe ata o momento, non é a panacea absoluta a este problema | A meninxite é unha enfermidade infecciosa grave que, nalgúns casos, pode provocar a morte. Todos os anos hai algún caso letal. Pode ser provocada por virus ou por bacterias que, á súa vez, poden ser de varias clases, sendo as máis frecuentes as provocadas polos meningococos A, B e C. No calendario infantil está incluída a vacina contra o meningococo C, mais existe unha fonda controversia pola inclusión da vacina contra a meninxite B, que actualmente só está autorizada para uso hospitalario. Nos últimos meses morreron tres persoas na bisbarra da Coruña -en Oleiros e Arteixo-afectadas por meninxite B. Existe unha preocupación cidadá evidente, amplificada polos medios de comunicación e mal contrarrestada polas autoridades sanitarias. Aínda que este tipo de meninxite ten unha incidencia moi baixa en España, moitos pais están preocupados e outros viaxan a Portugal na procura dunha vacina que non se administra nos Centros de Saúde nin está dispoñible nas oficinas de Farmacia. Hai razóns para tanta alarma colectiva? Os motivos para a preocupación sempre son razoables, sobre todo cando falamos da saúde dos nenos. Mais neste caso hai unha estraña confluencia do temor colectivo co sensacionalismo dos medios e os intereses da industria farmacéutica que, desde a sombra, alimenta a alarma social e promove a demanda dunha solución (a vacina) que, polo que se sabe ata o momento, non é a panacea absoluta a este problema, tal como queren facer ver. Porque a realidade é que a eficacia clínica desta vacina non se avaliou por medio de ensaios clínicos (como é de rigor) senón que foi deducida por medio de estudos de inmunoxenicidade. Un organismo independente e rigoroso como a SESPAS (Sociedad Española de Salud Pública y Administración Sanitaria) elaborou un informe no que afirma que os ensaios clínicos de seroconversión non deron resultados suficientes, porque cunha incidencia tan baixa de enfermidade, parece imposible avaliar a eficacia cos ensaios clínicos habituais. Polo tanto, a introdución desta vacina no mercado parece basearse nas boas intencións á espera de estudos de fase IV (post-comercialización). A vacina "experimental" Bexsero, fabricada polo poderoso laboratorio Novartis, se chega a aplicarse masivamente aos nosos nenos, sería a primeira vacina que se comercializa sen dispor de datos de eficacia clínica, coa incerteza de que poida realmente interrumper a circulación das bacterias e manter a inmunidade de grupo. Os nosos nenos poderían servir de "cobaias" ao laboratorio, que obtería unha información moi importante sobre a eficacia e a seguridade deste produto despois da aplicación masiva na poboación infantil. Ninguén pode asegurar que non se van provocar danos e prexuízos con esta práctica, pois o perfil de seguridade da vacina está por comprobar. É moi posible que a AEMPS (Agencia Española de Medicamentos e Productos Sanitarios) se teña precipitado dando vía libre a unha vacina cunha efectividade pouco avaliada e tamén é posible que as asociacións profesionais que defenden o seu uso se equivoquen na súa análise pois sempre é preciso estar seguro de que a vacina é realmente eficaz e efectiva, cousa dubidosa coa información actual. Dáse o caso de que algunhas das sociedades profesionais que apoian abertamente a inclusión desta vacina no calendario infantil teñen, en maior ou menor medida, conflitos de interese e vínculos estreitos coa industria farmacéutica. Cos datos dispoñibles na actualidade, procedentes de fontes non contaminadas, podemos concluír que a meninxite B (aínda que sexa unha doenza grave) ten unha baixa incidencia e que esta vacina carece de datos suficientes que avalen a súa eficacia e seguridade. Tamén pode ocorrer, no caso de que se aplicase masivamente, que os nosos nenos sexan utilizados para "experimentar" coa vacina e obter datos sobre a mesma aínda descoñecidos. Hai que defender e apoiar as vacinas "de sempre", que teñen evitado tantas doenzas e salvado tantas vidas. Só pretendemos sinalar as zonas de sombra existentes na introdución de novas vacinas no calendario. Porque hai empresas con fortes intereses económicos, cómplices debidamente remunerados e unha Administración errática, que non é capaz de defender o ben común fronte ás presións dos poderosos lobbies patrocinados por Farmaindustria. |
NOS_28886 | A preocupación apodérase do complexo pesqueiro galego a medida que se coñecen os aspectos concretos do acordo entre o Reino Unido e a Unión Europea polo que se regula o seu novo marco de relacións após o Brexit. Mentres as autoridades comunitarias, españolas e galegas, discrepan sobre o seu impacto na frota galega, o sector expresa os seus temores diante da alta exposición aos caladoiros británicos, concretada nos máis de 1.400 mariñeiros que traballan nas augas do Gran Sol e os 400 embarcados no arquipélago baixo soberanía inglesa das Malvinas. | O acordo entre o Reino Unido e a Unión Europea representa unha redución das cotas de captura da frota galega nas augas do Gran Sol, unha importante zona de pesca situada ao oeste das illas británicas e de onde proceden algunhas das especies máis valoradas nos mercados, como a pescada. Actualmente desenvolven a súa actividade nesta zona 96 barcos de capital galego, 66 dos cales teñen a súa base en portos do país e 30 deles navegan baixo bandeira francesa ou inglesa, representando a día de hoxe só unha pequena parte daquelas 300 embarcacións galegas presentes no caladoiro no momento da incorporación ao Mercado Común Europeo en 1986. Unha fronte ábrese tamén para a frota galega das illas Malvinas, formada por máis de 20 barcos, cunha tripulación de arredor de 400 persoas, dedicadas fundamentalmente á pesca das luras, que con anterioridade ao novo marco de relacións xa percibiu a suba do prezo das licenzas de pesca e as dificultades derivadas de reformar a súa estrutura mercantil. Porén, o problema que se presenta agora é diferente, ao ficar este caladoiro fóra do acordo do Brexit, polo que as especies capturadas nestas augas, 80% das cales se desembarcan no porto de Vigo, van estar suxeitas a uns aranceis de até 18%. Preocupación a longo prazo O sector quéixase do acordo. A este respecto, representantes das organizacións pesqueiras teñen sinalado no marco dun encontro decorrido onte co ministro de Agricultura, Pesca e Alimentación, Luis Planas, que "malia o alivio a curto prazo tras coñecer as cifras con exactitude, as consecuencias a longo prazo si que son preocupantes" e consideran "unha pena" que "as promesas da Comisión Europea, referendadas no mandato do trato, caesen en saco roto nas últimas horas da negociación". Engaden que "agora a UE ten a responsabilidade de buscar fórmulas para compensar os mariñeiros e non volvelos deixar tirados". O profesor de Economía da Universidade de Santiago de Compostela Gonzalo Rodríguez explica, en declaracións a Nós Diario, que "a pesca galega nas augas británicas nunca foi de volume, senón de valor, e calquera redución por pequena que sexa na capacidade de capturas ten un impacto moi importante nun sector cuxas marxes de beneficio teñen minguado moito nos últimos anos". Ao tempo, destaca que "o proceso de xestión dos stocks son moi complicados porque os peixes non entenden de fronteiras e móvense por augas de diferentes países". Porén, para Rodríguez, "os principais efectos vanse notar en cinco anos, cando haxa que negociar as cotas ano a ano" e partindo "dunha posición clara de vantaxe e forza dos ingleses, cuxa frota sae reforzada da negociación e vai ser moito máis competitiva, por exemplo, ao non estar sometida aos descartes". O Goberno do Estado fai unha avaliación positiva do pacto. Así, o ministro de Agricultura, Pesca e Alimentación cualifícao como "bo acordo" e salienta que "dota de estabilidade e seguridade xurídica o sector pesqueiro, que poderá continuar co exercicio da súa actividade, en condicións similares ás actuais". "As reducións de capturas formuladas terán efectos limitados para a pesca española, que seguirá contando con cotas que se axustan ás súas necesidades", apuntan desde o departamento de Planas, mentres consideran que "para especies de grande interese para a frota española como a pescada ou o peixe sapo, a chave de reparto cobre as necesidades do sector pesqueiro". A Xunta considérao "un duro golpe" A Consellaría do Mar discrepa da valoración do Goberno do Estado e considera que o acordo "supón un duro golpe para o sector ao reducir as súas posibilidades de pesca até 2026, momento no que haberá unha nova negociación co Reino Unido para definir a relación nos seguintes anos". Nesta liña afirma que "a lectura realizada polo Ministerio de Agricultura, Pesca e Alimentación sobre o acordo é demasiado triunfalista, pouco realista e moi curtopracista en relación co resultado logrado de acordo coas primeiras análises realizadas até o momento". Se queres seguir coa lectura non tes máis que procurar o Nós Diario de hoxe nos quiosques, librarías ou na nosa loxa online. Deixa a preguiza a un lado e fai xa a túa subscrición para ter o xornal na casa! |
Subsets and Splits