File size: 6,733 Bytes
61287ab |
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 |
Book,Page,LineNumber,Text
08,0067,001,เฉลย ประโยค ป. ธ. ๔
08,0067,002,แปล มคธเป็นไทย
08,0067,003,๑. นัยแห่งอรรถกถามหาปรินิพพานสูตรว่า บัณฑิตพึงทราบวินิจฉัยในพุทธวจนะนั้น
08,0067,004,(ดังต่อไปนี้) ปฏิปทาที่เป็นส่วนเบื้องต้น ซึ่งเป็นธรรมอันสมควรแก่โลกุตรธรรม ๙ อย่าง ชื่อว่า ธรรมา
08,0067,005,นุธรรมปฏิปทา ฯ ปฏิปทาที่เป็นส่วนเบื้องต้นนั้น โดยความได้แก่ พระบัญญัติทางศีลและอาจาระ
08,0067,006,และการสมาทานธุดงค์ คือ สัมมาปฏิปทาจนถึงโคตรภูญาณมาเทียว ฯ ปฏิปทาที่เป็นส่วนเบื้อง
08,0067,007,ต้นนั่นแหละ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า สามีจิ เพราะเป็นปฏิปทาที่สมควร ฯ ผู้ใดปฏิบัติประพฤติ
08,0067,008,ยังปฏิปทาที่เป็นส่วนเบื้องต้นนั้นให้บริบูรณ์ ผู้นั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกว่า เป็นผู้ปฏิบัติธรรม
08,0067,009,สมควรแก่ธรรม ปฏิบัติชอบยิ่ง มีปกติประพฤติตามธรรม ฯ เพราะฉะนั้น บรรพชิตผู้ตั้งอยู่ในอคาร
08,0067,010,วะ ๖ ละเมิดพระบัญญัติ เลี้ยงชีวิตด้วยการแสวงหาที่ไม่สมควร ไม่ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควร
08,0067,011,แก่ธรรม ฯ บรรพชิตไม่ล่วงละเมิดสิกขาบทที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้แก่ตนทุกข้อนั้นแม้เพียงเล็ก
08,0067,012,น้อย เลี้ยงชีพโดยธรรม ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ฯ ฝ่ายคฤหัสถ์กระทำเวร ๕ และ
08,0067,013,อกุศลกรรมบถ ๑๐ ไม่ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ฯ ส่วนผู้ใดเป็นผู้มีปกติกระทำให้
08,0067,014,บริบูรณ์ในสรณะและศีล รักษาอุโบสถเดือนละ ๘ ครั้งให้ทาน กระทำการบูชาด้วยของหอมและพวง
08,0067,015,ดอกไม้ บำรุงพ่อแม่ และสมณพราหมณ์ผู้ทรงธรรม ผู้นี้ ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ฯ
08,0067,016,ก็พระผู้มีพระภาคเจ้านั้นเมื่อจะตรัสว่า ด้วยการบูชาอย่างยิ่ง ชื่อว่าทรงแสดงการอธิบาย ความนี้ว่า
08,0067,017,ธรรมดาว่า การบูชาที่ปราศจากอามิส (ปฏิบัติบูชา) อาจดำรงพระศาสนาของเราไว้ได้ ด้วยว่าบริษัททั้ง
08,0067,018,๔ นี้ จักบูชาเราด้วยปฏิบัติบูชานี้ ตราบใด ศาสนาของเราจักรุ่งเรือง เหมือนพระจันทร์เพ็ญท่ากลาง
08,0067,019,ฟ้า ตราบนั้น ฯ
08,0067,020,๒ อนึ่ง พระอรรถกถาจารย์กล่าวไว้ในอรรถกถาทั้งหลายวา จีวร ภิกษุต้องพิจารณาทุก
08,0067,021,ขณะที่ใช้สอย บิณฑบาตต้องพิจารณาทุกคำกลืน เสนาสนะต้องพิจารณาทุกขณะที่ใช้สอย ฯ
08,0067,022,พระฎีกาจารย์ท่านกล่าวไว้ในฎีกาวิสุทธิมรรคว่า จีวรภิกษุต้องพิจารณาทุกขณะที่เปลื้องจาก
08,0067,023,กายแล้ว (นำกลับมา) ทุกขณะที่ใช้สอย เสนาสนะภิกษุต้องพิจารณาทุกขณะที่ใช้สอย คือ ทุกขณะที่
08,0067,024,เข้าไป ฯ ส่วนในอนุฎีกาวิมติวิโนทนีแห่งรูปิยสิกขาบท ท่านกล่าวไว้ว่า บทว่า บริโภค ได้แก่ ทุกขณะ
08,0067,025,ที่เปลื้องจากกายแล้วใช้สอย ฯ บทว่า บริโภค คือ ในขณะที่เข้าไปในภายในแต่ชายคา และในขณะ
08,0067,026,ที่นั่งและนอน ฯ
08,0067,027,ถ้าภิกษุไม่สามารถพิจารณาในกาลบริโภคได้ ในกาลภายหลังจากการบริโภค พึงพิจารณา
08,0067,028,แม้ครั้งเดียวก็ได้ด้วยอตีตปัจจเวกขณะว่า วันนี้เรามิได้พิจารณา ได้ใช้สอยจีวรใดแล้ว ดังนี้เป็นต้น ฯ
|