Book,Page,LineNumber,Text
03,027,001,เช่นนี้  ดูเหมือนเป็นทีว่า  เสด็จออกด้วยพระหฤทัยสลด  ต้องการเพียง 
03,027,002,จะหาอุบายหลีกให้พ้น  ไม่เชิงแสวงหาพระสัมมาสัมโพธิญาณแท้ง
03,027,003,แต่ครั้นได้ตรัสรู้แล้ว   จึงทรงดำริจะโปรดสัตว์ด้วยพระอัธยาศัยประกอบ 
03,027,004,ด้วยพระกรุณา.  ข้อนี้  อาจมีในวารจิตของมนุษย์  แต่ไม่สมกับคำ
03,027,005,พรรณนาพระปณิธานของพระโพธิสัตว์  ผู้บำเพ็ญพระบารมีมามากกว่า
03,027,006,"มากเพื่อจะโปรดสัตว์,  ตลอดถึงคำทำนายและอัศจรรย์ต่าง ๆ  ใน"
03,027,007,ปัจฉิมภพ.  ถ้าจะถือว่า  เรื่องเหล่านั้นเล่าตามหลังพระองค์เมื่อ
03,027,008,"เป็นผู้วิเศษแล้ว  ก็ไม่น่าจะผิด,  แต่ยังมีทางสันนิษฐานได้สนิทยิ่งกว่า"
03,027,009,นี้อีก  คือ  พระมหาบุรุษทรงพิจารณาเห็นมหาชนผู้เกิดมาแล้ว  แก่
03,027,010,"เจ็บตายไปเปล่า  หาได้ทำชีวิตให้มีประโยชน์เท่าไรไม่,  ยิ่งในราชสำนัก"
03,027,011,มัวเมาอยู่ในหมู่สตรีบำเรอ  ทั้งกลางวันและกลางคืน  ยิ่งทำชีวิตให้
03,027,012,เป็นหมันหนักเข้า.  พระองค์ทรงเบื่อหน่ายความเป็นอยู่ของพระองค์
03,027,013,ด้วยอาการเช่นนั้น  ที่เขาอื่นสำคัญเห็นเป็นสุขอย่างยิ่งในทางโลกีย์.
03,027,014,สมคำว่า  ห้องปราสาทอันเกลื่อนกลาดไปด้วยนางบำเรอผู้นอนหลับ
03,027,015,สว่างรุ่งเรืองด้วยประทีป  ปรากฏแก่พระองค์ดุจป่าช้า  ทรงเห็น
03,027,016,"บรรพชาเป็นที่ห่างจากอารมณ์อันล่อให้หลงและมัวเมา,  เป็นช่องที่"
03,027,017,จะได้บำเพ็ญปฏิบัติ  เป็นประโยชน์ตนประโยชน์ผู้อื่น  ทำชีวิตให้มี
03,027,018,"ผลไม่เป็นหมัน,  ทรงสันนิษฐานลงเช่นนี้แล้ว  จึงได้เสด็จออกบรรพชา."
03,027,019,เมื่อถือเอาความเช่นนั้น  ข้อว่าทรงปรารภชราพยาธิมรณะ  ได้ความ
03,027,020,สลดพระหฤทัยจนไม่เพลิน  กับข้อว่า  พระองค์มีพระอัธยาศัยประกอบ
03,027,021,ด้วยพระกรุณามาแต่ไหนแต่ไรย่อมไม่แย้งกัน.