Book,Page,LineNumber,Text 03,040,001,"ประโยชน์ คงจะมีผลแก่ผู้อื่นด้วย, ครั้นคิดอย่างนั้นแล้ว จึงพากัน " 03,040,002,ออกบวชตามพระมหาบุรุษ คอยเฝ้าอยู่ปฏิบัติทุกเช้าค่ำ ด้วยหวังว่า 03,040,003,พระองค์ได้บรรลุธรรมใด จักทรงสั่งสอนให้ตนบรรลุธรรมนั้นบ้าง. 03,040,004,"ครั้นเห็นพระองค์ทรงละทุกรกิริยาที่ประพฤติมาแล้ว, เห็นร่วมกันว่า " 03,040,005,พระองค์กลายเป็นผู้มักมาก คลายความเพียร เวียนมาเพื่อความเป็นผู้ 03,040,006,มักมากเสียแล้ว. จึงเบื่อหน่ายในการที่จะปฏิบัติต่อไป ด้วยเห็นว่า 03,040,007,"พระองค์คงไม่อาจบรรลุธรรมพิเศษอย่างใดอย่างหนึ่ง, พากันหลีกไป" 03,040,008,เสียจากที่นั้น ไปอยู่ ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน๑ แขวงเมืองพาราณสี. 03,040,009,ข้อที่ปัญจวัคคีย์ได้มาอยู่อุปัฏฐากพระมหาบุรุษ ในเวลาทรง 03,040,010,"บำเพ็ญทุกรกิริยา, ดูเหมือนจะมาเป็นพยานของพระองค์ในเวลาที่ได้" 03,040,011,ตรัสรู้แล้วไป ถ้าพระองค์จะทรงแสดงธรรมสั่งสอนใคร ๆ ให้ละอัตต- 03,040,012,กิลมถานุโยค คือการประกอบความลำบากแก่ตนเปล่า ก็จะได้แนะนำ 03,040,013,ให้สิ้นสงสัยว่า ' อัตตกิลมถานโจรนั้น เราได้เคยประพฤติมาแล้ว 03,040,014,"ไม่มีใครจะประพฤติได้ยิ่งไปกว่าเรา, แม้เช่นนี้ ก็ไม่เป็นทางที่จะให้รู้" 03,040,015,ธรรมพิเศษอย่างใดอย่างหนึ่ง. ' ผู้นั้นก็จะได้ละความนิยมนับถือใน 03,040,016,อัตตกิลมถานโยคนั้น แล้วปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระองค์ เพื่อ 03,040,017,บรรลุประโยชน์ตามสมควร. ครั้นถึงเวลาที่จะทำความเพียรเป็นไป 03,040,018,ในจิตที่ต้องการความสงัด ก็เผอิญให้ปัญจวัคคีย์นั้นคิดเบื่อหน่ายแล้ว 03,040,019,"หลีกไปเสีย, ดูเหมือนเธอทั้งหลายไม่ให้เป็นอันตรายแก่ความสงัดของ" 03,040,020,พระองค์.