Book,Page,LineNumber,Text
06,0008,001,กัณฑ์ที่  ๒  
06,0008,002,พระวินัย 
06,0008,003,ในตอนแรกที่ยังมีภิกษุน้อยอยู่   การปกครองก็ไม่สู้ต้องการ
06,0008,004,เท่าไรนัก  สาวกทั้งปวงได้ประพฤติตามปฏิปทาของพระศาสดา และ
06,0008,005,ทราบพระศาสนาทั่วถึง   ครั้นภิกษุมีมากขึ้นโดยลำดับกาล  และ
06,0008,006,กระจายกันอยู่  ไม่ได้รวมเป็นหมู่เดียวกัน  การปกครองก็ต้องการ
06,0008,007,มากขึ้นตามกัน.  คนเราที่อยู่เป็นหมวดหมู่จะอยู่ตามลำพังไม่ได
06,0008,008,เพราะมีอัธยาศัยต่างกัน  มีกำลังไม่เท่ากัน  ผู้มีอัธยาศัยหยาบและมี
06,0008,009,กำลังมาก  ก็จะข่มเหงคนอื่น  คนสุภาพและคนมีกำลังน้อย  ก็จะอยู่ไม่
06,0008,010,เป็นสุข.  เหตุนั้น  พระเจ้าแผ่นดินจึงทรงตั้งกฎหมายขึ้น  ห้ามปราม
06,0008,011,ไม่ให้คนประพฤติในทางผิด  และวางโทษแก่ผู้ล่วงละเมิดไว้ด้วย.  นอก
06,0008,012,จากนี้  ในหมู่หนึ่ง ๆ  เขาก็ยังมีธรรมเนียมสำหรับประพฤติอีก  เช่นใน
06,0008,013,สกุลผู้ดี  เขาก็มีธรรมเนียมสำหรับคนในสกุลนั้น.  ในหมู่ภิกษุ
06,0008,014,ก็จำต้องมีกฎหมายและขนบธรรมเนียม  สำหรับป้องกันความเสียหาย
06,0008,015,และชักจูงให้ประพฤติงามเหมือนกัน.  พระศาสดาทรงตั้งอยู่ในที่เป็น
06,0008,016,พระธรรมราชผู้ปกครอง  และทรงตั้งอยู่ในที่เป็นพระสังฆบิดรผู้ดูแล
06,0008,017,ภิกษุสงฆ์  พระองค์จึงได้ทรงทำหน้าที่ทั้ง  ๒  ประการนั้น  คือทรง
06,0008,018,ตั้งพระพุทธบัญญัติเพื่อป้องกันความประพฤติเสียหาย  และวางโทษ
06,0008,019,แก่ภิกษุผู้ล่วงละเมิด   ด้วยปรับอาบัติหนักบ้าง  เบาบ้าง  อย่างเดียว
06,0008,020,กับพระเจ้าแผ่นดินตั้งพระราชบัญญัติ    อีกฝ่ายหนึ่งทรงแต่งตั้งขนบ