Book,Page,LineNumber,Text
06,0024,001,ปาติโมกข์มี  ๑๕๐  ถ้วน  นับให้ครบจำนวนได้ดังต่อไปนี้  :-   ปาราชิก  ๔
06,0024,002,สังฆาทิเสส  ๑๓  นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐  สุทธิกปาจิตตีย์  ๙๒
06,0024,003,ปาฏิเทสนียะ  ๔  อธิกรณสมถะ  ๗  รวมเป็น  ๑๕๐  ถ้วน  แต่ในพระ  
06,0024,004,ปาติโมกข์ที่สวดกันอยู่  และในคัมภีร์วิภังค์แห่งสิกขาบท  แสดงว่า  
06,0024,005,มี  ๒๒๗  สิกขาบท  คือเติม  อนิยต  ๒  เสขิยวัตร  ๗๕.   ตามนัยนี้
06,0024,006,สันนิษฐานเห็นว่า   ชะรอยเดิมจะมีเพียง   ๑๕๐  ถ้วน   ตามที่กล่าวไว้ใน
06,0024,007,พระสูตร   ก่อนแต่ทำสังคายนาครั้งใดครั้งหนึ่ง    ที่แจกอรรถแห่ง
06,0024,008,สิกขาบท   ซึ่งเรียกว่าบทภาชนะ  และสงเคราะห์เข้าเป็นส่วนอันหนึ่ง
06,0024,009,แห่งคัมภีร์วิภังค์นั้น   หรือในครั้งนั้นเองจะได้เติมอนิยต  ๒  และเสขิย-
06,0024,010,วัตร  ๗๕  เข้าด้วย.  ความข้อนี้  ก็น่าเห็นจริงอย่างนั้น อนิยตสิกขาบท
06,0024,011,ไม่ได้ปรับอาบัติลงเฉพาะเหมือนสิกขาบทอื่น  เป็นสิกขาบทที่แฝงอยู่
06,0024,012,ดังกาฝาก  คงจะเกิดขึ้นเพราะเรื่องภิกษุต้องหาว่าอยู่ในที่ลับกับหญิง
06,0024,013,สองต่อสอง   แต่สันนิษฐานลงเป็นหนึ่งไม่ได้ว่า  นั่งหรือยืน  ทำอะไรกัน
06,0024,014,บ้างหรือไม่.  ส่วนเสขิยวัตรนั้นก็มีอยู่ในที่อื่นแล้ว  คือในวัตตขันธกะ
06,0024,015,คัมภีร์จูฬวรรค   และไม่เป็นข้อใหญ่โตอะไร   เป็นแต่เพียงอภิสมาจาร
06,0024,016,ทั้งไม่ได้ปรับอาบัติไว้เฉพาะด้วย.   ในที่นี้ข้าพเจ้าจักกล่าวสิกขาบทที่
06,0024,017,มาในพระปาติโมกข์  ตามนัยที่มาในพระวินัย.
06,0024,018,สิกขาบทที่มาในพระปาติโมกข์นั้น   ปรับอาบัติแก่ภิกษุผู้ละเมิด
06,0024,019,ไว้ครบทุกชื่อ  โดยตรง  ๔  คือ  ปาราชิก   สังฆาทิเสส  ปาจิตติยะ  อัน
06,0024,020,ต่างโดยนิสสัคคิยะและสุทธิกะ  และปาฏิเทสนียะ  โดยอ้อย  ๓  คือ
06,0024,021,ถุลลัจจัย  ทุกกฏ  ทุพภาสิต.