Book,Page,LineNumber,Text
33,0005,001,กัณฑ์ที่ ๒ พระวินัย
33,0005,002,กฎหมายและขนบธรรมเนียม สำหรับป้องกันความเสียหายและ
33,0005,003,ชักจูงให้ภิกษุประพฤติดีงาม เรียกว่า พระวินัย จัดเป็นส่วนหนึ่งของ
33,0005,004,"พระไตรปิฎก (พระวินัยปิฎก, พระสุตตันตปิฎก, พระอภิธรรมปิฎก)."
33,0005,005,๑. พระวินัยนั้นแบ่งเป็น ๒ ส่วน คือ :-
33,0005,006,๑. พระพุทธบัญญัติ ข้อที่ทรงตั้งไว้เป็นบทบังคับภิกษุ เพื่อ
33,0005,007,ป้องกันความเสียหาย และวางโทษแก่ผู้ล่วงละเมิด โดยปรับอาบัติหนักบ้าง
33,0005,008,เบาบ้าง อย่างเดียวกับพระราชบัญญัติ.
33,0005,009,๒. อภิสมาจาร ข้อที่ทรงแต่งตั้งไว้ เป็นขนบธรรมเนียม เพื่อ
33,0005,010,ชักนำความประพฤติของภิกษุให้ดีงาม เหมือนอย่างขนบธรรมเนียมของ
33,0005,011,สกุล.
33,0005,012,๒. การบัญญัติพระวินัย
33,0005,013,การบัญญัติพระวินัยนั้น ไม่ได้ทรงบัญญัติไว้ล่วงหน้า ต่อเมื่อเกิด
33,0005,014,ความเสียหาย เพราะการกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งของภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง
33,0005,015,แล้ว จึงทรงบัญญัติห้ามเป็นข้อ ๆ ไป. เฉพาะข้อหนึ่ง ๆ ยังแบ่งการ
33,0005,016,บัญญัติออกเป็น ๒ วาระก็มี
33,0005,017,๑. มูลบัญญัติ ข้อที่ทรงบัญญัติไว้เดิม.
33,0005,018,๒. อนุบัญญัติ ข้อที่ทรงบัญญัติเพิ่มเติมทีหลัง.
33,0005,019,รวมมูลบัญญัติและอนุบัญญัติเข้าด้วยกัน เรียกว่า สิกขาบท (ข้อ
33,0005,020,ที่ต้องศึกษา).