Book,Page,LineNumber,Text
49,0040,001,เมื่อพยายามปลุกขึ้นได้แล้ว  ก็พยายามระวังรักษามิให้กุศลเสื่อมสูญไป
49,0040,002,เหมือนชาวนาหว่านข้าวกล้าลงในนาแล้ว   ระวังมิให้อันตรายต่าง ๆ  มี
49,0040,003,นกกาเป็นต้นมากินฉะนั้น  บัณฑิตทั้งหลาย  เมื่อพยายามปลูกฝังให้ไพบูล 
49,0040,004,สันดานแล้วก็รักษาไว้มิให้เสื่อมคลาย  มีแต่จะพยายามปลูกฝังกุศลใน
49,0040,005,ยิ่งขึ้น  อนึ่ง  การปลุกฝังอกุศลท่านก็จัดว่าเป็นความสุขอันหนึ่ง  แต่มิใช่
49,0040,006,สามิสสุขดังแสดงมาแล้วข้างต้น   สมด้วยพุทธนิพนธ์ในธรรมบท  ขุททก-
49,0040,007,นิกายว่า   	
49,0040,008,<B>สุโข   ปุญฺสฺส    อุจฺจโย</B>
49,0040,009,ความสั่งสมซึ่งบุญเป็นสุข.
49,0040,010,และอีกบทหนึ่ง  ซึ่งเป็นพุทธานุสาสนีสั่งสอนภิกษุทั้งหลายว่า
49,0040,011,<B>มา  ภิกฺขเว   ปุญฺานํ   ภายิตฺถ   สุขสฺเสตํ  อธิวจนํ</B>
49,0040,012,ความว่า   ภิกษุทั้งหลาย  พวกเธออย่ากลัวบุญเลย  คำว่าบุญนั้น
49,0040,013,เป็นชื่อแห่งความสุข  ดังนี้
49,0040,014,ความเพียร ๔ อย่างดังแสดงมาแล้วนั้น  เป็นความเพียรชอบ  จัด
49,0040,015,เป็นสัมมัปปธาน  หรือสัมมาวายามะ  เป็นองค์หนึ่งในอัฏฐังคิกมรรคอัน
49,0040,016,อาจจำบุคคลให้บรรลุถึงธรรมเป็นแดนเกษมจากโยคะได้.   พระสัมมา
49,0040,017,สัมพุทธเจ้าทรงมีพระมหากรุณาในหมู่สัตว์ไม่มีประมาณ  จึงทรงสั่งสอน
49,0040,018,ให้รีบทำความเพียร  เพราะสัตว์ทั้งหลายตกอยู่ในอำนาจมัจจุ  ทราบไม่
49,0040,019,ได้ว่าจะดับขันธ์สิ้นชีพเสียเมื่อใด  คาดไม่ถูก  หากสิ้นชีพเสียก่อน   ก็ขาด
49,0040,020,ประโยชน์อันควรได้  เพราะฉะนั้น  จึงทรงสั่งสอนให้รีบทำความเพียร
49,0040,021,เสียในวันนี้.