Book,Page,LineNumber,Text
18,0033,001,๓๑. เรื่องนันทโคปาลก
18,0033,002,พระบรมศาสดา ทรงปรารภนายโคบาล ชื่อนันทะ เป็นคนมั่งคั่ง
18,0033,003,เลี่ยงหลีกราชภัยด้วยความเป็นคนเลี้ยงโค ของอนาถบิณฑิกคฤหบดี
18,0033,004,เธอเป็นผู้มีความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา ได้ทูลเชิญพระศาสดา
18,0033,005,ให้เสด็จไป ณ สถานแห่งตน พระองค์ทรงรอคอยญาณแก่ของนาย
18,0033,006,นันทะอยู่ ทรงเห็นว่าสมควรแล้ว ได้เสด็จไปกับด้วยภิกษุสงฆ์ นาย
18,0033,007,นันทะได้อังคาสภิกษุสงฆ์มีพระพุทะเจ้าเป็นประธานสิ้น ๗ วัน พระ
18,0033,008,องค์ได้ทรงแสดงอนุปุพพีกถาอนุโมทนา ยังนายนันทะให้สำเร็จโสดา-
18,0033,009,ปัตติผลแล้วเสด็จกลับ นายนันทะได้ตามส่งเสด็จแล้วกลับมา ครั้งนั้น
18,0033,010,นายพรานผู้หนึ่ง ได้ยิงนายนันทะตายในกลางทางนั้น ภิกษุทั้งหลาย
18,0033,011,เห็นจึงได้ทูลพระศาสดาว่า เพราะพระองค์เสด็จมานายนันทะจึงทำกาล-
18,0033,012,กิริยา พระองค์จึงตรัสว่า เพราะเรามาหรือไม่ก็ตาม อุบายที่จะพ้นจาก
18,0033,013,ความตายไปไม่มี แล้วจึงตรัสพระคาถานี้
18,0033,014,ทิโส ทิสํ ยนฺตํ กยิรา โจรเห็นโจรแล้ว หรือคนมีเวร
18,0033,015,"เวรี วา ปน เวริยํ, เห็นคนมีเวรแล้ว ต่างกระทำความ"
18,0033,016,ฉิบหายฉันใด.
18,0033,017,"มิจฺฉาปณิหิตํ จิตฺตํ, จิตที่เขาตั้งไว้แล้วผิด."
18,0033,018,ปาปิโย นํ ตโต เกร. พึงทำเขาให้เลวกว่าความฉิบหาย
18,0033,019,ฉันนั้น. ( เสียอีก ).