Book,Page,LineNumber,Text
21,0013,001,หวาดไหวในโลกธรรมทั้ง ๘ คือ  ลาภและมิใช่ลาภ  ยศและมิใช่ยศ  
21,0013,002,นินทา  สรรเสริญ  สุข  ทุกข์  มาถึงเฉพาะพระองค์  พระองค์ไม่ยินดี
21,0013,003,ยินร้าย  ย่อมเพิกเฉยประกอบด้วยฉฬังคุเบกขา  แม้รูป  เสียง  กลิ่น
21,0013,004,รส  โผฏฐัพพะ  ธรรมารมณ์  ที่ดีชั่วใด ๆ มากระทบจักษุ  โสตะ  ฆานะ
21,0013,005,ชิวหา  กาย  ใจ  พระองค์ไม่โสมนัสโทมนัส  ย่อมเพ่งโดยอุปบัติด้วย
21,0013,006,ญาณุเบกขาฉะนี้  ชื่อว่าพระองค์ไกลจากกิเลสแล้ว.  ซึ่งว่าเป็นผู้ควร
21,0013,007,นั้น  คือพระองค์ควรในลาภยศความสรรเสริญสุข  เพราะพระองค์ไม่มี
21,0013,008,ความยินดี  อนึ่ง  พระองค์ควรรับซึ่งปัจจัย ๔ มีจีวรเป็นต้น  และบูชา
21,0013,009,พิเศษอันประชุมชนในโลกถวายบูชาด้วยความเสื่อมใส  เพราะพระองค์
21,0013,010,เป็นยอดของทักขิไณยบุคคล  ย่อมกระทำผลขอทานการบูชานั้นให้
21,0013,011,ไพบูลวิเศษยิ่งได้.  พระผู้มีพระภาค  พระองค์มีพระคุณความดี  ดัง
21,0013,012,พรรณนามาฉะนี้  จึงทรงพระนามว่า  ' อรหํ '  เป็นผู้ไกล  ผู้ควร  ดังนี้.
21,0013,013,พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น  ทรงพระนามว่า '  สมฺมาสมฺพุทฺโธ '  เพราะ
21,0013,014,พระองค์ตรัสรู้ซึ่งธรรมทั้งสิ้นแต่ลำพังพระองค์ชอบแท้  ไม่วิปริตแปรผัน
21,0013,015,ถึงผู้ใดได้รู้ซึ่งธรรมที่พระองค์ตรัสรู้แล้ว  และทรงจำไว้ด้วยปัญญา
21,0013,016,แล้วและปฏิบัติตามซึ่งธรรมนั้น  ไม่วิปริต  เป็นความชอบ  เพราะมละ
21,0013,017,ทุจริตและกิเลส  คือ  โลภ  โกรธ  หลง  ได้จริง  ก็พระผู้มีพระภาคเจ้า
21,0013,018,นั้นรู้อย่างนี้  จึงชื่อว่ารู้ชอบไม่มีใครสอนพระองค์ พระองค์ตรัสรู้เอง
21,0013,019,เพราะเหตุนั้น  จึงทรงพระนามว่า ' สมฺมาสมฺพุทฺโธ '  ผู้ตรัสรู้แล้วชอบเอง
21,0013,020,ซึ่งธรรมทั้งสิ้น  บทว่า  ' อรหํ '  นั้นสำเร็จด้วยความเป็นผู้บริสุทธ์ไกลจาก
21,0013,021,กิเลส  ด้วยมละเป็นสมุจเฉทปหาน  บทว่า  ' สมฺมาสมฺพุทฺโธ ' นั้นสำเร็จ