Book,Page,LineNumber,Text 25,0045,001,สำหรับเป็นคัมภีร์ของพวกตน ๆ แต่งเติมให้ตรงตามความมุ่งหมาย 25,0045,002,ของตนยิ่งขึ้น เรียกว่าชุรเวทและสามเวท นับได้ว่า วรรณคดีได้ 25,0045,003,ก้าวหน้าไปอีกตอนหนึ่ง. ระยะกาลระหว่างฤคเวทและ ๒ เวทหลัง 25,0045,004,ห่างกันกว่า ๑๐๐ ปี. 25,0045,005,ต่อมาในยุคพราหมณะ๑ ความรู้ทางอักษรศาสตร์ได้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น 25,0045,006,อีก ถึงกับมีการแต่งตำราอธิบายศัพท์ อธิบายความหมาย การ 25,0045,007,ออกเสียง ไวยากรณ์ และคัมภีร์ประกอบในการศึกษาพระเวทอีก 25,0045,008,หลายชนิด. และในยุคนี้เองได้เกิดอถรรพนเวทขึ้น พระเวทหลังนี้ 25,0045,009,ส่วนมากเป็นมนต์ หรือวิธีจะป้องกันและทำลายศัตรู แต่ก็มีเนื้อ 25,0045,010,ความแห่งพระเวทเก่ารวมอยู่ด้วยไม่น้อย รวมเป็น ๔ เวท. เวท 25,0045,011,ทั้ง ๔ นี้ ถือกันว่าเป็นคำ ศรุติ คือได้ยินมาจากพรหม เป็นคัมภีร์ 25,0045,012,ศักดิ์สิทธิ์. พวกพราหมณ์เชื่ออย่างนี้ และเชื่อกันว่า ภาษาของ 25,0045,013,พวกเขาคือสํสกฤต ก็รับจากเทวดา ตัวอักษรที่เรียกกันว่า พฺราหฺมี 25,0045,014,หรือเทวนาครี ก็มาจากเทวดา ถึงกับยกขึ้นอวดอ้างทับถมพวกอื่น 25,0045,015,จึงทำให้สันนิษฐานได้ว่า พวกพราหมณ์ย่อมเคารพในการศึกษา 25,0045,016,วรรณะและเหยียดผู้อื่นด้วย. ในตอนท้ายแห่งยุคพราหมณะนี้ มี 25,0045,017,การร้อยกรองคัมภีร์สำหรับผู้อยู่ป่าพึงศึกษาโดยเฉพาะ เรียกว่าคัมภีร์ 25,0045,018,อารัณยกะ.