Book,Page,LineNumber,Text
26,0016,001,"ปาราชิกแห่งภิกษุมี  ๔  คือ   ๑.   เสพเมถุน,   ๒.   ถือเอาสิ่งของ"
26,0016,002,"ที่เจ้าของเขาไม่ให้   ได้ราคา   ๕   มาสก,   ๒.   แกล้งฆ่ามนุษย์ให้ตาย,"
26,0016,003,๔.   อวดอุตตริมนุสสธรรม  [ คือธรรมอันยิ่งของมนุษย์ ]  ที่ไม่มีในตน.
26,0016,004,ในปาราชิกทั้ง   ๔  นั้น   ภิกษุผู้มุ่งหวังต่อความปฏิบัติที่แท้จริง
26,0016,005,ควรเข้าใจให้กว้างสักหน่อย    จึงจะเป็นประโยชน์แก่ความปฏิบัติได้ดี
26,0016,006,จะได้อธิบายเป็นหมวด  ๆ  ดังต่อไปนี้.
26,0016,007,สิกขาบทที่  ๑  เสพเมถุน 
26,0016,008,เสพเมถุนนั้น   คือภิกษุให้นิมิตของตน   เข้าไปในวัจจมรรค
26,0016,009,[ ทวารหนัก ]   ปัสสาวมรรค   [ ทวารเบา ]   มุขมรรค   [ ช่องปาก ]
26,0016,010,อันใดอันหนึ่งแห่งผู้อื่น   ทั้งมนุษย์และสัตว์ดิรัจฉาน   ที่ยังไม่ตายหรือ
26,0016,011,ตายแล้ว   แต่ทวารยังไม่ทำลายไปเพียงชั่วเมล็ดงาหนึ่ง   ด้วยจิตกำหนัด
26,0016,012,และทวารนั้นจะรองจะลาดด้วยวัตถุอันใดอันหนึ่งก็ตาม   ไม่รองไม่ลาด
26,0016,013,ก็ตาม   เป็นทวารอันสัตว์ไม่ได้กัดเสียโดยมาก   หรือผู้อื่นข่มขืนในนิมิต
26,0016,014,ตน   และยินดีในอาการทั้ง   ๔  คือ :-
26,0016,015,"ก.   แรกเข้าไป,   ข.   เข้าไปแล้ว,   ค.   หยุดอยู่,   ฆ.   ชักออก"
26,0016,016,อาการทั้งปวงเหล่านี้   เรียกว่าเสพเมถุน   เป็นปาราชิก   แต่ถ้าไม่มี
26,0016,017,จิตยินดี   ไม่เป็น.
26,0016,018,ประเภทแห่งอาบัติเพราะเสพเมถุน 
26,0016,019,๑.   วัตถุแห่งอาบัติปาราชิก
26,0016,020,"หญิงเป็นมนุษย์   เป็นดิรัจฉาน   มีทวาร  ๓  คือ   ๑.   ทวารหนัก,"