Book,Page,LineNumber,Text
06,0001,001,วินัยมุข  เล่ม  ๑     
06,0001,002,กัณฑ์ที่  ๑
06,0001,003,อุปสัมปทา    
06,0001,004,ตั้งแต่ครั้งโบราณกาลมาจนบัดนี้   มีคนจำพวกหนึ่ง  พอใจจะชัก
06,0001,005,จูงคนให้ประพฤติธรรม  ด้วยเข้าใจว่าได้ยังประโยชน์ใหญ่ให้สำเร็จแก่
06,0001,006,มหาชน  ทำความเกิดของตนไม่ให้ไร้ผลเปล่า.   คนจำพวกนี้ที่อุกฤษฏ์
06,0001,007,ได้ยอมสละโภคสมบัติยศศักดิ์   และความสุขส่วนตัวเสีย  ประพฤติเป็น
06,0001,008,นักบวชเที่ยวสั่งสอนมหาชน   ชักจูงให้ประพฤติธรรมที่ตนนับถือว่า
06,0001,009,เป็นดี  มีคนนับถือมาก   ได้รับความยกย่องเป็นศาสดา.  คำสอนที่พวก
06,0001,010,คนเป็นอันมากนิยมนับถือสืบมา  จัดว่าเป็นลัทธิหรือศาสนาอย่างหนึ่ง  ๆ.
06,0001,011,พระศาสดาของพวกเรา   ก็เป็นพระองค์หนึ่งแห่งคนจำพวกนั้น.
06,0001,012,พระองค์มีพระกรุณาใหญ่ในหมู่ชนฝังอยู่ในพระสันดาน  แม้พระองค์
06,0001,013,ประสูติในสกุลกษัตริย์  และเป็นรัชทายาท  ผู้จะได้รับราชสมบัติสืบ
06,0001,014,พระวงศ์  มีทางที่จะได้ทรงทำประโยชน์ให้แก่มหาชนผู้อยู่ใต้ปกครอง
06,0001,015,ถึงอย่างนั้น  ก็ยังพอพระหฤทัยในทางเป็นผู้สั่งสอนมหาชนมากกว่าครอง
06,0001,016,แผ่นดิน   ข้อนี้เป็นเหตุให้พระองค์ทรงผนวช.  เป็นธรรมดาของท่าน
06,0001,017,ผู้บวชด้วยความประสงค์เช่นนั้น  จงลงสันนิษฐานว่า  จะเข้าพวกเป็น
06,0001,018,ผู้ช่วยท่านผู้อื่นหรือจะทำเองตามลำพัง.   ในชั้นแรก  พระองค์น้อม