Book,Page,LineNumber,Text
06,0002,001,พระหฤทัยไปในเข้าเป็นพวกช่วยท่านผู้อื่น  และได้เสด็จเข้าไปอยู่ใน  ๒ 
06,0002,002,สำนัก  แต่ไม่พอพระหฤทัยในลัทธิของ  ๒  คณาจารย์นั้น  ภายหลังจึง
06,0002,003,ทรงพระดำริจะทำตามลำพัง.   เมื่อเป็นเช่นนี้  ก็เป็นธรรมดาอยู่เอง
06,0002,004,ที่จะต้องทรงเลือกทางและสันนิษฐานลงไปว่า  จะสอนเขาในทางไหน
06,0002,005,ทรงค้นคว้าหาไป   จึงได้พบความบริสุทธิ์ว่า  เป็นมูลแห่งความดีทั้งปวง
06,0002,006,พระองค์ทรงตั้งอุตสาหะหากเพียร  ทำพระองค์ให้บรรลุความบริสุทธิ์นั้น
06,0002,007,ได้ก่อนแล้ว  จึงเทศนาสั่งสอนผู้อื่นในทางนั้นต่อไป. 
06,0002,008,ในชั้นต้น  ทรงแสดงแก่พวกนักบวชด้วยกันก่อน   เมื่อมีผู้เชื่อถือ
06,0002,009,และทูลขอเข้าพวกด้วย  ก็ทรงอนุญาตให้เป็นภิกษุเหมือนกัน  ด้วย
06,0002,010,พระวาจาว่า  เป็นภิกษุมาเถิด  เพียงเท่านี้  ก็เป็นอันทรงรับเข้าหมู่.
06,0002,011,การบวชอย่างนี้  เรียกเอหิภิกขุอุปสัมปทา   แปลว่า  อุปสมบทด้วย
06,0002,012,ทรงอนุญาตให้เป็นภิกษุมา.   เมื่อมีสาวกหลายรูป  พระองค์ทรงส่ง
06,0002,013,ให้แยกกันไปประกาศพระศาสนาในถิ่นฐานบ้านเมืองนั้น ๆ   ครั้งมี
06,0002,014,ผู้เลื่อมใสสมัครจะบวช  สาวกเหล่านั้นก็พาคนเหล่านั้นมาเฝ้าพระศาสดา
06,0002,015,เพื่อได้รับพระอนุญาตเป็นภิกษุ  ตามธรรมเนียมที่เคยทรงมา.  พระ
06,0002,016,ศาสดาทรงพระดำริเห็นความลำบากของท่านผู้พา  และคนผู้ตามมานั้น
06,0002,017,เพราะทางกันดาร   ไปมาไม่สะดวก  จึงทรงพระอนุญาตให้สาวกรับ
06,0002,018,เข้าหมู่ได้เอง  แต่เปลี่ยนวิธีรับเป็นอย่างอื่น  ไม่ใช่พระยักพะเยิดดังที่
06,0002,019,ทรงมา  ให้ผู้จะบวชเข้าหมู่นั้น ปลงผมและหนวดนุ่งห่มผ้ากาสายะ
06,0002,020,ถือเพสก่อนแล้ว  เปล่งวาจาแสดงตนถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะ  ด้วย
06,0002,021,อาการเคารพจริง  ๆ  เพียงเท่านี้  ชื่อว่าเป็นอันรับเข้าหมู่หรือบวชเป็น