Book,Page,LineNumber,Text
06,0038,001,ขณะสั่ง   ผู้ลักเป็นปาราชิกในขณะลัก.  อีกอย่างหนึ่ง  ภิกษุเอา  
06,0038,002,ของที่อาจจะดื่มน้ำมันได้  ทิ้งลงในหม้อน้ำมันของผู้อื่น  พอของนั้น
06,0038,003,หลุดจากมือ  ก็เป็นปาราชิก.  ตามนัยก่อน  ผู้สั่งเป็นปาราชิกก่อนทำ
06,0038,004,สำเร็จ  ผิดจากบาลีที่กำหนดองค์ของสิกขาบทนี้  ทั้งอย่างไรจะรู้ได้ว่า
06,0038,005,ของนั้นผู้รับสั่งจักลักได้เป็นแน่แท้  อย่างไรก็ยังปรับอาบัติไม่ได้  กว่า  
06,0038,006,ผู้รับใช้จะได้ทำสำเร็จ  ดูเหมือนพูดเล่น.  แต่น่าจะมีที่มุ่งหมาย ดัง
06,0038,007,ข้าพเจ้าจะตั้งปัญหาขึ้นข้อหนึ่ง   เช่นภิกษุแดงเขียนจดหมายถึงภิกษุดำ
06,0038,008,ผู้อยู่ต่างถิ่น  ซึ่งจะพึงเดินทางหลายวัน ส่งธนบัตรปลอมไปให้  ขอ
06,0038,009,ให้ช่วยใช้เพื่อได้ทรัพย์มาแบ่งกัน  ในระหว่างที่จดหมายและธนบัตร
06,0038,010,ปลอมยังไปไม่ถึง  ภิกษุแดงมีอันเป็น  ตายเสียก็ดี  หรือคิดจะหลบจาก
06,0038,011,อาบัติปาราชิก  สึกเสียก็ดี   จดหมายและธนบัตรปลอมนั้นไปถึงภิกษุดำ
06,0038,012,และเธอลวงใช้สำเร็จในภายหลัง  ดังนี้  จะจัดว่าภิกษุแดงผู้สั่งเดิมต้อง
06,0038,013,ปาราชิกด้วยหรือไม่.   ตายไปแล้วก็แล้วไป  ทางที่จำเป็นจะวินิจฉัย
06,0038,014,นั้น  ต่างว่า  นายแดงผู้นั้นจับพลัดจับผลูเข้ามาอุปสมบทอยู่ในหมู่ภิกษุ
06,0038,015,จักคงให้อยู่ต่อไปหรือจักต้องถูกนาสนะ.  ตามความเห็นของพระอรรถ-
06,0038,016,กถาจารย์  ท่านเห็นควรนาสนะเสีย  แต่จะยกบทไหนขึ้นปรับเป็น
06,0038,017,ปัญหาอยู่  ท่านจึงเอามาจอดในบทอัตถสาธกะ  แต่อันที่จริงจอด
06,0038,018,ในบทชื่อบุพพปโยคถูกกว่า  แต่ท่านแก้เป็นการสั่งไปเสีย.  อวหารข้อนี้
06,0038,019,ชอบกล   จะรับรองก็ไม่เชิง  จะปฏิเสธก็ไม่ได้   พระวินัยธรจงวินิจฉัย
06,0038,020,ดูเถิด.  ส่วนเอาของที่ดื่มน้ำมันได้   ทิ้งลงไปในหม้อน้ำมันของผู้อื่น
06,0038,021,เห็นชัดทีเดียวว่า  อธิบายผิด  เพราะควรจะกำหนดด้วยเอาขึ้น
06,0038,022,จากหม้อ  นับในอาการให้เคลื่อนที่.