Book,Page,LineNumber,Text
13,0011,001,กัณฑ์ที่  ๑๒ 
13,0011,002,บริขารบริโภค
13,0011,003,จีวร
13,0011,004,บริขารของภิกษุ  ที่เป็นของจำเป็นจะต้องมี  และจัดว่าเป็น
13,0011,005,บริขารดั้งเดิม  อย่างหนึ่งคือจีวร  ผู้มุ่งอุปสมบทจำเป็นจะต้องมีจีวร 
13,0011,006,ให้ครบจำนวนก่อน.
13,0011,007,จำนวนจีวรนั้น  เข้าใจว่า  ในคราวแรก คงมีแต่  ๒  ผืน  ผ้า
13,0011,008,นุ่งผืนหนึ่ง  ผ้าห่มผืนหนึ่ง.  ข้อนี้สมด้วยคำในพระสูตรที่กล่าวว่า
13,0011,009,เวลาเช้า  พระผู้มีพระภาคเจ้า  ทรงนุ่งแล้ว  ทรงถือบาตรจีวร  เสด็จ
13,0011,010,เข้าไปสู่กรุงสาวัตถีเพื่อบิณฑบาต.  ผู้ไม่คุ้นเคยด้วยธรรมเนียมนี้  จะพึง
13,0011,011,เห็นว่ามิไปทั้งตัวไม่มีอะไรคลุมหรือ.  เป็นเช่นนั้นจริง  อย่าว่า
13,0011,012,ถึงธรรมเนียมเมื่อครั้งสองพันสี่ร้อยปีขึ้นไปเลย  เมื่อราว  ๖๒  ปีขึ้นไป
13,0011,013,[ แต่  พ.ศ.  ๒๔๕๖ ]  ในกรุงสยามของเรานี้เอง   คฤหัสถ์ทั้งชั้นสูง
13,0011,014,ทั้งชั้นต่ำ  ไปข้างไหน  ที่สุดเข้าเฝ้าพระเจ้าแผ่นดินในท้องพระโรง
13,0011,015,ยังมีแต่ผ้านุ่งกับผ้าห่มที่คาดเอว  เปิดตัวไม่มีอะไรคลุม  ในครั้งนั้น
13,0011,016,หามีใครเห็นว่าน่าเกลียดน่าอายไม่  ครั้งปฐมโพธิกาล  ภิกษุจะเข้า
13,0011,017,บ้านเพื่อบิณฑบาต  คงนุ่งอันตรวาสกเรียบร้อยแล้ว  ถือบาตรกับ
13,0011,018,จีวรเดินไป  เปิดตัวเปล่า  เมื่อจวนถึงบ้าน  จึงหยุดยืนห่มจีวร
13,0011,019,ถือบาตรเข้าไป  ธรรมเนียมนี้กล่าวไว้ในบาลีและอรรถกถา  กลับ
13,0011,020,ออกมาแล้ว  ทำอย่างไร  หาได้กล่าวไว้ไม่  กล่าวแต่เพียงว่า  ไป