Book,Page,LineNumber,Text
16,0012,001,กัณฑ์ที่ ๒๔
16,0012,002,สีมา
16,0012,003,อุโบสถก็ดี  ปวารณาก็ดี  สังฆกรรมก็ดี พระศาสดาทรงพระ
16,0012,004,อนุญาตให้สงฆ์พร้อมเพรียงกันทำ.  ความพร้อมเพรียงกัน  จะพึง
16,0012,005,กำหนดด้วยอย่างไร.  นี้กล่าวได้ง่ายว่ากำหนดด้วยการอยู่ด้วยกัน 
16,0012,006,ภิกษุอยู่ด้วยกันกี่มากน้อย  ประชุมพร้อมกันทำทั้งหมด.  แต่เมื่อ
16,0012,007,คำนึงถึงปัญหาว่า ข้อว่าอยู่ด้วยกันนั้น  หมายความเพียงไร  อยู่ใน
16,0012,008,กุฎีเดียวกัน  ในบริเวณเดียวกัน  ในวัดเดียวกัน  ในตำบลเดียวกัน
16,0012,009,หรือในเมืองเดียวกัน ยากที่จะกำหนดลงโดยส่วนเดียว. นี้จะต้อง
16,0012,010,กำหนดด้วยเขตที่หมายรู้กัน  อันเรียกว่าสีมา  มีประเภทเป็น ๒
16,0012,011,เขตอันสงฆ์กำหนดเอาเอง เรียกพัทธสีมา  แปลว่า  แดนที่ผูก ๑
16,0012,012,เขตอันเขากำหนดไว้โดยปกติของบ้านเมืองก็ดี  มีสัญญัติอย่างอื่นเป็น
16,0012,013,เครื่องกำหนดก็ดี  เรียกอพัทธสีมา  แปลว่า  แดนที่ไม่ได้ผูก ๑.  สีมา
16,0012,014,ย่อมเป็นหลักสำคัญแห่งสังฆกรรมอย่างหนึ่ง  ถึงอย่างอื่นบริบูรณ์  แต่
16,0012,015,วิบัติโดยสีมาแล้วก็ใช้ไม่ได้  ทรงบัญญัติกวดขันอย่างนี้  เข้าใจว่า
16,0012,016,เพื่อจะทรงรักษาสามัคคีในสงฆ์ อันความสามัคคีย่อมเป็นกำลังใหญ่
16,0012,017,ของหมู่  ขาดความสามัคคีแล้ว  หมู่ย่อมไม่ตั้งถาวร.  บัดนี้จัก
16,0012,018,พรรณนาสีมา ๒  ประเภทนั้นโดยลำดับ :
16,0012,019,พัทธสีมา
16,0012,020,ทรงพระอนุญาตให้สงฆ์กำหนดเขตเอาเองตามความพอใจ  แต่