Book,Page,LineNumber,Text
19,0011,001,ซ้ำกลับเบียดเบียนเพื่อมนุษย์ให้ได้รับทุกข์ภัยต่าง ๆ ควรได้รับความ  
19,0011,002,กรุณาของผู้ประพฤติธรรมมีสติสัมปชัญญะฉันนั้น อันจะเกลียดชังคน
19,0011,003,เช่นนั้น    เท่ากับคนดีทะเลาะกับคนเมา.  เมื่อนึกอย่างนี้บางทีก็จะยัง
19,0011,004,กรุณาให้เกิดขึ้นได้.  ถ้าน้อมใจไม่ลง  ก็พึงนึกถึงความที่สัตว์มีกรรม
19,0011,005,เป็นของ ๆ  ตน  ผู้ใดทำดีหรือชั่ว  ผู้นั้นจงปรากฏด้วยกรรมของตนเอง
19,0011,006,พึงวางจิตลงเป็นอุเบกขา.   แม้อย่างนั้นก็ไม่สำเร็จ  อย่านึกปรารภถึงผู้
19,0011,007,นั้นเสียเลย.  ถ้าเขาเกลียดชังตนต่างหาก  ก็พึงหาช่องแสดงกายวาจาใจ
19,0011,008,หรืออนุเคราะห์เพื่อผูกไมตรี.  เมื่อเป็นเช่นนี้  ก็จะได้อยู่ด้วยไม่มีภัยไม่มี
19,0011,009,เวรกับผู้อื่น.  แต่นั้น  พึงน้อมจิตให้คิดชอบกับคนซึ่งเฉยอยู่แต่เดิม
19,0011,010,ด้วยถ้อยที่ถ้อยทำสาราณียธรรมแก่กัน   พึงทำคนผู้ชอบกันห่าง ๆ  ให้
19,0011,011,สนิทสนม    พึงทำคนผู้ชอบกันสนิทสนมแล้วให้มั่นเข้า.    ความ
19,0011,012,ปรารถนาแห่งจิต  เพื่อชอบพอสนิทสนมกับคนอื่นดังนี้  ชื่อว่าเมตตา.
19,0011,013,โดยความก็คือปรารถนาสุขแก่เขา.  ความนึกแผ่นเมตตานี้  จัดว่าเป็น
19,0011,014,กัมมัฏฐานอันหนึ่ง.  สาธุชนผู้เจริญเมตตา   พึงแผ่โดยเจาะจงก่อน
19,0011,015,ตั้งต้นแต่คนที่รักใคร่สนิท  เช่นมารดา  บิดา  สามี  ภรรยา  บุตร
19,0011,016,บุตรี  และท่านผู้มีอุปการะ   อุปัชฌายะ  อาจารย์  เจ้านายเป็นต้นไป
19,0011,017,ตลอดถึงญาติมิตร  คนรู้จักคุ้นเคย  และคนอื่น ๆ  ที่ควรจะได้รับ
19,0011,018,ความปรารถนาอันดีต่อ.  เมื่อทำใจให้ชำนาญในการแผ่โดยเจาะจงนั้น
19,0011,019,แล้ว  พึงแผ่โดยไม่เจาะจง  เช่นไม่นิยมเฉพาะบุคคลชื่อนั้น  ชื่อนี้
19,0011,020,ที่ตนรู้จัก.      พึงปลูกความรักใคร่ในคนร่วมบ้านร่วมวัดร่วมเมืองร่วม
19,0011,021,ประเทศร่วมชาติเป็นลำดับไปตลอดถึงเพื่อนมนุษย์ทั่วไป  ลงมาจนถึง