Book,Page,LineNumber,Text
20,0046,001,เป็นแต่สภาวธรรมอย่างหนึ่ง ๆ ควบคุมเข้า  เป็นไปตามธรรมดาไม่ใช่  
20,0046,002,ของใคร.
20,0046,003,เมื่อสังขารเป็นอยู่อย่างนี้  บุคคลผู้ไม่ได้สดับธรรมของสัตบุรุษ
20,0046,004,ย่อมหลงถือเป็นตัวเป็นตน  เป็นเราเป็นเขา  ยิ่งกว่าธรรมดาให้เป็น
20,0046,005,ดังนี้  ได้ชื่อว่าพิปลาสในของที่ไม่ใช่ตนว่าเป็นตน  แท้จริง  ธรรมดา
20,0046,006,แสร้งสรรให้สัตว์ทั้งหลายถือกันและกันว่า  เป็นมารดาบิดา  เป็นบุตร
20,0046,007,ธิดา  เป็นสามีภริยาและอื่น ๆ ก็เพื่อประโยชน์จะได้เกื้อกูลแก่กันและกัน
20,0046,008,เช่นมารดามีบุตรหรือธิดาแล้ว  จะได้เลี้ยงให้ทรงชีวิตอยู่  ไม่ได้แสร้ง-
20,0046,009,สรรให้ถือเป็นเราเป็นเขา  ด้วยทิฏฐิมานะอันแรงกล้า  แส่หาทุกข์ภัย
20,0046,010,ให้แก่กัน  ความสำคัญเห็นพิปลาส  เป็นเหตุถือเราถือเขาอันแรงกล้า
20,0046,011,นำความพินาศมาแก่ตัวและผู้อื่น  ข้อนี้  พึงสาธกด้วยเรื่องพระนาง
20,0046,012,มาคัณฑิยา  พระราชเทวีของพระเจ้าอุเทนในกรุงโกสัมพี  ในอรรถ-
20,0046,013,กถาแห่งพระธรรมบทตอนอัปปมาทวรรค  มีความสังเขปว่า  พระนาง
20,0046,014,มาคัณฑิยานั้น  เป็นธิดาของพราหมณ์มาคัณฑิยโคตร  มีรูปงามยิ่งนัก
20,0046,015,ก่อนแต่ได้เป็นพระราชเทวีของพระเจ้าอุเทน  มีสกุลที่เสมอกันมาสู่ขอ
20,0046,016,เป็นหลายราย  พราหมณ์ผู้บิดาไม่พอใจ  ไม่ยอมยกให้  ภายหลัง
20,0046,017,พราหมณ์ได้เห็นสมเด็จพระบรมศาสดาจารย์  พอใจในพระรูปสิริวิลาส
20,0046,018,จึงแต่งธิดาพร้อมทั้งสามีภริยา  พาธิดาไปทูลมอบถวายแด่พระองค์
20,0046,019,พระองค์ทรงแสดงความไม่เยื่อใยในนาง  และตรัสอสุภกถา  พรรณนา
20,0046,020,ความที่กายเป็นของปฏิกูลน่าเกลียดมีประการต่าง ๆ แล้วทรงแสดง
20,0046,021,ธรรมเทศนาสั่งสอน  พราหมณ์และพราหมณีผู้บิดามารดาได้สำเร็จ