Book,Page,LineNumber,Text
26,0029,001,ภิกษุอื่นว่า   ภิกษุใดอยู่ในกุฎีของท่าน    ภิกษุนั้นได้บรรลุอุตตริมนุสส-
26,0029,002,ธรรม   เช่นนี้เรียกว่าอวดโดยปริยาย   ถ้าผู้ฟังเข้าใจเนื้อความที่พูดนั้น
26,0029,003,เป็นอาบัติถุลลัจจัย ;   ถ้าไม่เข้าใจปรับเพียงอาบัติทุกกฏ.
26,0029,004,๓.   ภิกษุเสียจริตหรืออาพาธ   ได้รับทุกขเวทนาหนัก   จนถึงกับ
26,0029,005,เพ้อหรือใจลอยสัญญาวิปลาส   แล้วพูดอวดอุตตริมนุสสธรรมโดยไม่รู้ตัว
26,0029,006,และภิกษุต้นบัญญัติ   ทำล่วงก่อนแต่มีสิกขาบทที่ห้าม  ไม่เป็นอาบัติ.
26,0029,007,<B>องค์ของการอวดที่ให้ต้องอาบัติปาราชิก</B>
26,0029,008,๑.   อวดอุตตริมนุสสธรรมที่ไม่มีในตน.
26,0029,009,๒.   อวดด้วยมุ่งความสรรเสริญ. 
26,0029,010,๓.   ไม่อ้างผู้อื่น.
26,0029,011,๔.   บอกแก่ผู้ใด  ผู้นั้นเป็นชาติมนุษย์.
26,0029,012,๕.   ผู้ฟังรู้ความในขณะนั้น.
26,0029,013,เหตุที่ห้ามไม่ให้ภิกษุล่วงสิกขาบททั้ง  ๔ 
26,0029,014,๑.   การที่ห้ามมิให้ภิกษุเสพเมถุน   เพราะว่าถ้าภิกษุมีเมีย   ก็ต้อง
26,0029,015,มีลูกรุงรัง   และการเลี้ยงดูกันจะไม่เพียงพอ   เพราะภิกษุจะประกอบการ
26,0029,016,งานหรือแสวงหาอย่างคฤหัสถ์ไม่ได้   ต้องอาศัยทายกเลี้ยงชีวิตไปมื้อ
26,0029,017,หนึ่ง  ๆ     เท่านั้น   ถ้าทำเข้าก็เป็นเหตุขัดข้องแต่การประพฤติพรหมจรรย์
26,0029,018,เพราะการเสพเมถุนนั้น   ย่อมเป็นเหตุสร้างเหย้าตั้งเรือน   เป็นไปด้วย
26,0029,019,อำนาจราคะความกำหนัด   และราคะความกำหนัดนั้นย่อมเป็นอกุศลมูล
26,0029,020,คือเป็นเหตุให้อกุศลอื่น ๆ  ที่ยังไม่เกิด ๆ ขึ้น   ที่เกิดมีอยู่แล้วทวีมากขึ้น.
26,0029,021,๒.   การที่ห้ามไม่ให้ภิกษุล่วงสิกขาบทที่   ๒-๓   นั้น   เพราะภิกษุ