Book,Page,LineNumber,Text
27,0008,001,กัณฑ์ที่ ๒ 
27,0008,002,พระวินัย
27,0008,003,พระพุทธบัญญัติและอภิสมาจาร  เรียกว่าพระวินัย  เพราะเป็น
27,0008,004,ระเบียบแบบแผนที่พระศาสดาทรงตั้งขึ้น  เพื่อบริหารหมู่สาวกให้ 
27,0008,005,ประพฤติดีงาม  ชักจูงให้มีความประพฤติลงรอยเดียวกัน  มิฉะนั้น
27,0008,006,การปกครองหมู่สาวกที่มีมากขึ้นโดยลำดับจะไม่เรียบร้อย  ไม่เป็นที่ตั้ง
27,0008,007,แห่งศรัทธาเลื่อมใสของผู้พบเห็น.
27,0008,008,พระบัญญัติ
27,0008,009,๑.  พระวินัยนั้น  ไม่ได้ทรงวางไว้ล่วงหน้า  ค่อยมีมาโดยลำดับ
27,0008,010,ตามเหตุเกิดขึ้น  ซึ่งเรียกว่านิทานบ้าง  ปกรณ์บ้าง  นิทานและปกรณ์นี้
27,0008,011,เรียกว่ามูลแห่งพระบัญญัติ  ซึ่งเป็นข้อที่ทรงตั้งไว้เดิม.
27,0008,012,๒.  พระบัญญัติที่ทรงตั้งไว้แล้ว  แม้ไม่เป็นไปโดยสะดวก  ก็ไม่
27,0008,013,ทรงถอนเสียทีเดียว ทรงดัดแปลงตั้งเพิ่มเติมทีเหลัง  เรียกอนุบัญญัติ.
27,0008,014,วิธีตั้งพระบัญญัติ
27,0008,015,๑.  เมื่อเหตุเกิดขึ้นแล้ว  ตรัสสั่งประชุมสงฆ์.
27,0008,016,๒.  ตรัสถามภิกษุผู้ก่อให้ทูลรับ.
27,0008,017,๓.  ชี้โทษแห่งการประพฤติผิด  และแสดงอานิสงส์แห่งการ
27,0008,018,สำรวม.
27,0008,019,๔.  วางโทษคือปรับอาบัติไว้หนักบ้างเบาบ้าง.
27,0008,020,อาบัติ ๓ สถาน
27,0008,021,กิริยาที่ล่วงละเมิดพระบัญญัติ  และมีโทษเหนือตนอยู่  ชื่อว่า