Book,Page,LineNumber,Text
31,0010,001,ต.  มีวิธีลงโทษอยู่ ๓ สถาน  คืออย่างหนัก  ยังผู้ต้องให้ขาดจาก 
31,0010,002,ความเป็นภิกษุ ๑.  อย่างกลาง  ยังผู้ต้องให้อยู่กรรม  คือประพฤติวัตร
31,0010,003,อย่างหนึ่งเพื่อทรมานตน ๑.  อย่างเบา  ยังผู้ต้องหาให้ประจานตนต่อหน้า
31,0010,004,สงฆ์หรือคณะภิกษุด้วยกัน ๑.   ในเบื้องต้นเป็นหน้าที่ของเจ้าตัวผู้
31,0010,005,ต้องอาบัตินั้น ๆ จะต้องปรับโทษตัวเอง  แต่ถ้าเธอปิดบังเสียไม่แสดง
31,0010,006,โทษตัวเองตามวิธี  ย่อมเป็นหน้าที่ของภิกษุด้วยกันผู้รู้ผู้เห็นหรือรังเกียจ
31,0010,007,สงสัยจะพึงว่ากล่าวตักเตือน  ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง  ไม่ยอมแสดงคืนซึ่งโทษ
31,0010,008,นั้น ๆ  ถ้าเป็นความเสียหายอย่างแรงอันเนื่องถึงหมู่คณะ  เป็นหน้าที่
31,0010,009,ของสงฆ์จะพึงลงโทษแก่เธอ  ตามที่จะพิจารณาได้ความจริงเพียงไร.
31,0010,010,๔/๙/๖๔
31,0010,011,ถ.  ในวินัยมีทั้งพระอนุญาตมีทั้งพระบัญญัติ  ภิกษุปฏิบัติตามฝ่าย
31,0010,012,ไหนจึงสมควร ?
31,0010,013,ต.  ภิกษุต้องปฏิบัติตามทั้ง ๒ ฝ่าย  คือเว้นจากข้อที่ทรงบัญญัติ
31,0010,014,ห้าม  ทำตามข้อที่ทรงอนุญาต  จึงจะสมควร.
31,0010,015,๒๔๕๙
31,0010,016,ถ.  ในพระวินัยมีทั้งข้อห้ามทั้งข้ออนุญาตไม่ใช่หรือ   การปรับ
31,0010,017,อาบัติในข้อห้ามดูสมควร  ส่วนการปรับอาบัติในข้ออนุญาต  เห็นสมควร
31,0010,018,อย่างไร ?
31,0010,019,ต.  ใช่  การปรับอาบัติในข้ออนุญาตนั้นเห็นสมควร  เพราะข้อ
31,0010,020,อนุญาตมีเขตจำกัด  หาเป็นข้ออนุญาตโดยส่วนเดียวไม่  ถ้าภิกษุทำเกิน