Book,Page,LineNumber,Text
31,0011,001,เขตนั้นไป  ย่อมเป็นความผิดและเสียหายได้เหมือนกัน. 
31,0011,002,๒๔๗๗
31,0011,003,ถ.  เป็นบรรพชิตต้องปฏิบัติพระวินัยให้สมแก่ภาวะของตน ๆ ก็
31,0011,004,พระวินัยนั้นคืออะไร ?   และมีการลงโทษต่างจากกฎหมายบ้านเมือง
31,0011,005,อย่างไร ?
31,0011,006,ต.  พระวินัยนั้น  คือพระพุทธบัญญัติและอภิสมาจาร.  มีการ
31,0011,007,ลงโทษต่างจากกฎหมายบ้านเมือง  คือ  กฎหมายบ้านเมือง  บุคคลเป็นผู้
31,0011,008,ลงโทษแก่ผู้ประพฤติผิดอีกชั้นหนึ่ง  บางครั้งประพฤติล่วงแล้ว  แต่หา
31,0011,009,หลักฐานอะไรมิได้  ไม่ถูกลงโทษก็มี  บางครั้งไม่ได้ประพฤติล่วงกฎ-
31,0011,010,หมาย  แต่เข้าระหว่างแก้ตัวไม่ได้  ถูกลงโทษก็มี.   ส่วนพระวินัยลงโทษ
31,0011,011,เฉพาะผู้ประพฤติล่วงละเมิดเท่านั้น  เมื่อประพฤติล่วงละเมิดแล้ว  ใคร
31,0011,012,รู้เห็นก็ตาม  ไม่รู้ไม่เห็นก็ตาม  ก็เป็นอันมีโทษตามพระพุทธบัญญัติ
31,0011,013,กล่าวคือเป็นอาบัติ.
31,0011,014,๒๔๗๓
31,0011,015,ถ.  จงอธิบายประโยชน์แห่งการบัญญัติพระวินัย ?
31,0011,016,ต.  อธิบายว่า  ประโยชน์แห่งการบัญญัติพระวินัยนั้น  เพื่อให้
31,0011,017,เป็นบรรทัดดัดกายวาจาให้เรียบร้อยดีงาม   เพราะผู้ที่มาบวชในพระ-
31,0011,018,พุทธศาสนา  เป็นผู้ต่างชาติต่างสกุลต่างนิสัยใจคอกัน  เมื่อไม่มีพระวินัย
31,0011,019,ไว้เป็นข้อขีดขั้นความประพฤติแล้ว  ไหนเลยความประพฤติจะลงคลอง
31,0011,020,อันหนึ่งอันเดียวกันได้  เมื่อในหมู่หนึ่งต่างมีความประพฤติผิดแปลกกัน
31,0011,021,แล้ว  ผลคือความเสียหายอื่นไม่ต้องกล่าวถึง  พระวินัยย่อมเป็นเครื่อง