Book,Page,LineNumber,Text
31,0015,001,พระวินัยนั้นจะมีประโยชน์แก่ตนและผู้อื่นอย่างไร ? 
31,0015,002,ต.  เมื่อภิกษุมีสติ  ประพฤติถูกทางแล้ว  มีประโยชน์แก่ตนคือ
31,0015,003,ทำให้เป็นผู้มีมรรยาทดีงาม  มีใจแช่มชื่น  แม้จะเข้าในพวกภิกษุที่มี
31,0015,004,ความประพฤติเรียบร้อย  ก็องอาจไม่สะทกสะท้าน  ทั้งไม่ถูกจับกุมลง
31,0015,005,โทษหรือถูกติเตียน  มีแต่จะได้รับความสรรเสริญ  ทั้งเป็นปัจจัยให้
31,0015,006,บำเพ็ญคุณธรรมให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป  ดังนี้เป็นต้น.   ส่วนที่มีแก่ผู้อื่นก็คือ
31,0015,007,ไม่ทำให้หมู่คณะได้รับความรำคาญเดือดร้อน  ทั้งเป็นเครื่องจูงใจ  ผู้ที่
31,0015,008,ไม่เลื่อมใสในพระพุทธศาสนาให้เลื่อมใส  ผู้ที่เลื่อมใสแล้วให้เลื่อมใส
31,0015,009,ยิ่งขึ้น  ทั้งเป็นเนื้อนาบุญเกิดผลงามของโลก  ดังนี้เป็นต้น.
31,0015,010,๓๐/๘/๗๑
31,0015,011,ถ.  พระวินัยเมื่อตั้งใจสังวรดีแล้ว  ย่อมให้ผลซึ่งจะพึงรู้สึกด้วย
31,0015,012,น้ำใจแก่ผู้ปฏิบัติได้อย่างไร ?
31,0015,013,ต.  มีมาก  แต่เมื่อจะยกถึงผลที่เป็นหลักแล้ว  คืออยู่ในหมู่ภิกษุ
31,0015,014,ลัชชีเป็นสุขสบาย  ไม่ต้องเป็นที่รังเกียจของเพื่อนกัน.  ประการหนึ่ง
31,0015,015,ทำให้ใจคออุ่นสบายไม่มีวิปฏิสาร  เพราะเหตุแห่งความประพฤติของตน.
31,0015,016,๓๐/๘/๖๕
31,0015,017,ถ.  พระวินัยมีอะไรเป็นอานิสงส์  ควรปฏิบัติอย่างไร  จึงจะได้
31,0015,018,อานิสงส์นั้น ?
31,0015,019,ต.  มีความไม่ต้องเดือดร้อนใจ  ซึ่งเรียกว่าวิปฏิสารเป็นอานิสงส์.
31,0015,020,ควรปฏิบัติดี  ตามทางมัชฌิมาปฏิปทา  คือไม่ให้ตึงเคร่งจนเกินไป  และ
31,0015,021,ไม่ให้หย่อนจนเกินควร  จึงจะได้อานิสงส์.