Book,Page,LineNumber,Text
42,0025,001,เป็นผู้สำนอง  คือรับใช้ในเมื่อของหาย  เหตุดังนั้น  ในการรับฝาก
42,0025,002,ท่านจึงกำหนดเป็นอาบัติ  ด้วยขาดกรรมสิทธิ์แห่งเจ้าของ  ที่ภิกษุนั้น
42,0025,003,พ้นจากการสำนองไป.  
42,0025,004,๒๔๗๖
42,0025,005,ถ.  ภิกษุถูกคนร้ายลักโคมลานไป  วิ่งไล่ตามทันชิงคืนมาได้
42,0025,006,ภิกษุอื่นรู้เรื่องนั้นตั้งรังเกียจเธอดังนี้  นักวินัยจะพึงปรับเธอด้วยอวหาร
42,0025,007,อะไร ? หรือจะพึงเปลื้องความรังเกียจด้วยชี้แจงอย่างไร ?
42,0025,008,ต.  ไม่ควรปรับด้วยอวหารอะไร  เพราะภิกษุนั้นยังถือกรรมสิทธิ์
42,0025,009,ในของนั้นอยู่ด้วยอาการที่เธอวิ่งไล่ไปนั้น  ส่อให้เห็นว่าเธอยังไม่ละ
42,0025,010,สิทธิในของนั้น  ถึงแย่งชิงคืนมาได้  ก็คือเอาของของตนนั้นเอง
42,0025,011,ไม่ใช่ของผู้ร้าย  เช่นนี้จะปรับด้วยอวหารอะไรแก่เธอเล่า  แม้ของ
42,0025,012,อันผู้ร้ายลักไปเป็นสิทธิ์แล้ว  แต่ภิกษุยังถือกรรมสิทธิ์ในของนั้นอยู่
42,0025,013,ขออารักขาทางบ้านเมือง  ได้คืนมาด้วยอาการนั้นยังไม่เป็นไร  แม้
42,0025,014,ภิกษุยักยอกของที่เขาฝากไว้ในมือ  เจ้าของยังถือกรรมสิทธิ์อยู่เพียงใด
42,0025,015,ท่านยังไม่จัดเป็นอวหารเพียงนั้น  นี้ก็เหมือนกัน  เพราะฉะนั้น  ไม่ควร
42,0025,016,รังเกียจแก่เธอ.
42,0025,017,๒๔๗๗
42,0025,018,ถ.  ภิกษุล่วงอวหาร  เอกภัณฑะ  กับ  นานาภัณฑะ  ต่างกัน
42,0025,019,อย่างไร ?
42,0025,020,ต.  ภิกษุลักทรัพย์สิ่งเดียวมีราคาเป็นวัตถุแห่งปาราชิก  เรียกว่า
42,0025,021,เอกภัณฑะ  ภิกษุลักทรัพย์หลายสิ่ง  แต่สิ่งหนึ่ง ๆ มีราคาไม่ถึงวัตถุ