Book,Page,LineNumber,Text
49,0045,001,ปาณาติบาต  การงดเว้นเป็นเวรมณี    จัดเป็นองค์ศีลอันหนึ่ง ๆ ทั้งภิกษุ
49,0045,002,สามเณรและคฤหัสถ์  ในวินัยลงโทษภิกษุผู้ฆ่ามนุษย์  เป็นอาบัติปาราชิก
49,0045,003,ฆ่ายักษ์เปรต  เป็นอาบัติถุลลัจจัย  ฆ่าสัตว์ดิรัจฉาน   เป็นอาบัติปาจิตตีย์ 
49,0045,004,ฆ่าตัวเองเป็นอาบัติทุกกฏ  สำหรับสามเณรไม่จำแนก  รวมเป็นนาสนังคะ
49,0045,005,ศีลขาดทั้งหมด   ส่วนคฤหัสถ์ฆ่าบิดามารดาและพระอรหันต์   เป็นอนัน-
49,0045,006,ตริยกรรม   นอกนั้นเป็นโทษตามประโยคพยายามและวัตถุ  ที่กล่าวนี้
49,0045,007,เฉพาะปาณาติบาต   แต่ความมุ่งหมายของสุภาษิตข้อนี้  ห้ามไม่ให้
49,0045,008,ประกอบตนในสิ่งที่ชั่วร้ายทั้งปวง  การประกอบเช่นนั้น  ชื่อว่าทำลายตน
49,0045,009,ฆ่าตน   ไม่รักตน   เพราะตนจะต้องได้รับโทษทุกข์โดยประการต่าง ๆ
49,0045,010,เพราะฉะนั้น  จึงไม่ควรฆ่าตนเสีย   ควรรักตนดีกว่า   เพราะตนเป็นทีพึ่ง
49,0045,011,ของตนจะทำลายที่พึ่งเสียทำไม  พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสไว้ในธรรมทบ
49,0045,012,"ขุททกนิกายว่า  <B>อตฺตา  หิ  อตฺตโน   นาโถ </B> ตนแลเป็นที่พึ่งของตน,  ใน"
49,0045,013,สคาถวรรค   สังยุตตนิกายว่า   อตฺตานญฺเจ  ปิยํ  ชญฺา   ถ้าบุคคลรู้ว่าตน
49,0045,014,"เป็นที่รัก <B> น  นํ  ปาเปน  สํยุเช</B>   ไม่พึงประกอบตนนั้นด้วยความชั่ว,"
49,0045,015,ในสุตตนิบาต  ขุททกนิกายว่า   <B>ยทตฺตคฺครหี   ตทกุพฺพมาโน </B> ติตนเอง
49,0045,016,เพราะเหตุใด   ไม่ควรทำเหตุนั้น.
49,0045,017,รวมความว่า   เมื่อรักตนแล้ว  ก็อย่าทำความชั่วร้ายเสียหาย
49,0045,018,ต่าง ๆ  ทำแต่ความดีโดยส่วนเดียว  ความดีทั้งหลาย  จัดเป็นศรี  คือ
49,0045,019,เป็นมิ่งขวัญของโภคทรัพย์   ตามกระทู้สุภาษิตข้อที่ ๒ ว่า
49,0045,020,<B>สิริ  โภคานมาสโย</B>
49,0045,021,ศรีเป็นที่อาศัยแห่งโภคทรัพย์  ดังนี้.