Book,Page,LineNumber,Text
01,0007,001,โกสิยวรรคที่ ๒
01,0007,002,๑.  ภิกษุหล่อสันถัตด้วยขนเจียมเจือด้วยไหม  ต้องนิสสัคคิย-
01,0007,003,ปาจิตตีย์.  
01,0007,004,๒.  ภิกษุหล่อสันถัดด้วยขนเจียมดำล้วน  ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์.
01,0007,005,๓.  ภิกษุจะหล่อสันถัตใหม่  พึงใช้ขนเจียมดำ ๒  ส่วน  ขนเจียมขาว
01,0007,006,ส่วนหนึ่ง  ขนเจียมแดงส่วนหนึ่ง  ถ้าใช้ขนเจียมดำเกน ๒ ส่วนขึ้นไป
01,0007,007,ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์.
01,0007,008,๔.  ภิกษุหล่อสันถัตใหม่แล้ว  พึงใช้ให้ได้ ๖  ปี  ถ้ายังไม่ถึง ๖  ปี
01,0007,009,หล่อใหม่  ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์  เว้นไว้แต่ได้สมมติ.
01,0007,010,๕.  ภิกษุจะหล่อสันถัต  พึงตัดเอาสันถัตเก่าคืบหนึ่งโดยรอบมา
01,0007,011,ปนลงในสันถัตที่หล่อใหม่  เพื่อจะทำลายให้เสียสี  ถ้าไม่ทำดังนี้  ต้อง
01,0007,012,นิสสัคคิยปาจิตตีย์.
01,0007,013,๖.  เมื่อภิกษุเดินทางไกล  ถ้ามีใครถวายขนเจียม  ต้องการก็รับได้
01,0007,014,ถ้าไม่มีใครนำมา  นำมาเองได้เพียง ๓ โยชน์  ถ้าให้เกิน ๓ โยชน์ไป
01,0007,015,ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์.
01,0007,016,๗.  ภิกษุใช้นางภิกษุณีที่ไม่ใช่ญาติ ให้ซักก็ดี  ให้ย้อมก็ดี  ให้สาง
01,0007,017,ก็ดี  ซึ่งขนเจียม  ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์.
01,0007,018,๘.  ภิกษุรับเองก็ดี  ใช้ให้ผู้อื่นรับก็ดี  ซึ่งทองและเงิน  หรือยินดี
01,0007,019,ทองและเงินที่เขาเก็บไว้เพื่อตน  ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์.