Book,Page,LineNumber,Text
01,0018,001,สหธรรมิกวรรคที่ ๘  มี ๑๒ สิกขาบท
01,0018,002,๑  ภิกษุประพฤติอนาจาร  ภิกษุอื่นตักเตือน  พูดผัดเพี้ยนว่า
01,0018,003,ยังไม่ได้ถามท่านผู้รู้ก่อน  ข้าพเจ้าจักไม่ศึกษาในสิกขาบทนี้  ต้องปาจิตตีย์.
01,0018,004,ธรรมดาภิกษุผู้ศึกษา  ยังไม่รู้สิ่งใด  ควรจะรู้สิ่งนั้น  ควรไต่ถาม 
01,0018,005,ไล่เลียงท่านผู้รู้. 
01,0018,006,๒.  ภิกษุอื่นท่องปาติโมกข์อยู่  ภิกษุแกล้งพูดให้เธอคลายอุตสาหะ
01,0018,007,ต้องปาจิตตีย์.
01,0018,008,๓.  ภิกษุต้องอาบัติแล้วแกล้งพูดว่า  ข้าพเจ้าพึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า
01,0018,009,ข้อนี้มาในพระปาติโมกข์  ถ้าภิกษุอื่นรู้อยู่ว่า  เธอเคยรู้มาก่อนแล้วแต่
01,0018,010,แกล้งพูดกันเขาว่า  พึงสวดประกาศความข้อนั้น  เมื่อสงฆ์สวดประกาศ
01,0018,011,แล้ว  แกล้งทำไม่รู้อีก  ต้องปาจิตตีย์.
01,0018,012,๔. ภิกษุโกรธ  ให้ประหารแก่ภิกษุอื่น  ต้องปาจิตตีย์.
01,0018,013,๕.  ภิกษุโกรธ  เงื้อมือดุจให้ประหารแก่ภิกษุอื่น  ต้องปาจิตตีย์.
01,0018,014,๖.  ภิกษุโจทก์ฟ้องภิกษุอื่น  ด้วยอาบัติสังฆาทิเสสไม่มีมูล  ต้อง
01,0018,015,ปาจิตตีย์.
01,0018,016,๗.  ภิกษุแกล้งก่อความรำคาญให้เกิดแก่ภิกษุอื่น  ต้องปาจิตตีย์.
01,0018,017,๘.  เมื่อภิกษุวิวาทกันอยู่  ภิกษุไปแอบฟังความ  เพื่อจะได้รู้ว่า
01,0018,018,เขาว่าอะไรตนหรือพวกของตน  ต้องปาจิตตีย์.
01,0018,019,๙.  ภิกษุให้ฉันทะ  คือความยอมให้ทำสังฆกรรมที่เป็นธรรมแล้ว
01,0018,020,ภายหลังกลับติเตียนสงฆ์ผู้ทำกรรมนั้น  ต้องปาจิตตีย์.