Book,Page,LineNumber,Text
07,0027,001,อนุสนธิพระธรรมเทศนา  มีบุรพาปรสืบเนื่องตามลำดับมา  บัดนี้ 
07,0027,002,จะวิสัชนาในบรรพชาปธานาภิสัมโพธิกถา  แสดงเรื่องพระผู้มีพระภาค
07,0027,003,เจ้า  ทรงบรรพชาและประพฤติความเพียร  และตรัสรู้พระอนุตรสัมมา-
07,0027,004,สัมโพธิญาณเป็นลำดับไป  ดำเนินเนื้อความว่า
07,0027,005,พระมหาบุรุษเสด็จออกบรรพชา
07,0027,006,เมื่อพระมหาบุรุษโพธิสัตว์เจ้าทรงพระเจริญวัย  มีพระชนมพรรษา
07,0027,007,๒๙ ปีแล้ว ได้ความสังเวชสลดพระหฤทัยดังนี้ว่า อันปุถุชนผู้ยังไม่ได้
07,0027,008,สดับแล้ว  เมื่อตนเป็นสัตว์มี  ชรา  พยาธิ  มรณะ  เป็นธรรมดาอยู่ทีเดียว
07,0027,009,ได้เห็นผู้อื่นชราและเจ็บไข้และตาย  ก็ย่อมมาเกลียดชังล่วงตนเสีย  ไม่
07,0027,010,คิดว่าเราจะพึงแก่และเจ็บไข้และตายไปเหมือนฉะนั้น  ข้อที่เห็นผู้อื่น
07,0027,011,แก่และเจ็บไข้และตายแล้วจะมาเกลียดชัง  หาคิดน้อมตนใน  ชรา  พยาธิ
07,0027,012,มรณะ  ดังนี้ไม่นั้น  ไม่สมควรแก่เราเลย.  ครั้นพระมหาบุรุษโพธิสัตว์
07,0027,013,นั้น  กระทำในใจอยู่เนือง ๆ ฉะนี้  ประหนึ่งจะมละความเมา ๓ เสียด้วย
07,0027,014,ประการทั้งปวงได้.  ความเมา ๓ ประการนั้น คือ  ความเมาวัยในวัน ๑
07,0027,015,ความเมาต่อความไม่มีโรคในความไม่มีโรค ๑  ความเมาต่อชีวิตใน
07,0027,016,ชีวิต ๑ สัตว์ทั้งหลายอาศัยความเมา ๓ ประการเหล่านี้  ย่อมประพฤติ
07,0027,017,ทุจริตด้วยกายวาจาจิตโดยมาก  มาสำคัญซึ่งปรโลกประหนึ่ง ณ ที่ไกล.
07,0027,018,ครั้งนั้นพระมหาบุรุษเจ้าเกิดความปริวิตกว่า  แม้ถึงเราก็เป็นสัตว์มี ชรา
07,0027,019,พยาธิ มรณะ  เป็นธรรมดา  ไม่ล่วง  ชรา  พยาธิ  มรณะ  ได้ เมื่อเราอยู่
07,0027,020,ณ  ท่ามกลางเรือนอย่างนี้  ถ้า ชรา  พยาธิ  มรณะ  มาถึง  ก็จะพึงเป็น
07,0027,021,ไปเพื่อโศกและร่ำไรทุกขโทมนัสอุปายาส  เราจะพึงปฏิบัติไฉน  เมื่อ