Book,Page,LineNumber,Text
09,0023,001,อธิบาย:    ภิกษุผู้เจริญกัมมัฏฐาน  เพ่งดูวัตถุอย่างในอย่างหนึ่ง  
09,0023,002,เป็นอารมณ์   คือกสิณ  ๑๐  หรืออสุภ  ๑๐  วัตถุนั้นที่ภิกษุเพ่งดูและ
09,0023,003,นึกเป็นอารมณ์  ซึ่งเรียกว่าบริกรรม  จัดเป็นปริกัมมนิมิตต์.  ภิกษุ
09,0023,004,เพ่งดูวัตถุนั้นจนติดตา   หลับตาเห็น  จัดเป็นอุคคหนิมิตต์.   ในลำดับ  
09,0023,005,นั้น  ภิกษุอาจนึกขยายส่วน   หรือย่นส่วนแห่งอุคคหนิมิตต์นั้นได้
09,0023,006,สมรูปสมสัณฐาน  จัดเป็นปฏิภาคนิมิตต์.
09,0023,007,ภาวนา  ๓
09,0023,008,ปริกัมมภาวนา		ภาวนาในบริกรรม
09,0023,009,อุปจารภาวนา		ภาวนาเป็นอุปจาร
09,0023,010,อัปปนาภาวนา		ภาวนาเป็นอัปปนา.
09,0023,011,อภิ.  สงฺ  ๕๑.
09,0023,012,อธิบาย:    กิริยาที่ทำบริกรรมในขณะเจริญกัมมัฏฐานอย่างใด
09,0023,013,อย่างหนึ่ง   ทั้งที่เพ่งดูวัตถุดังกล่าวแล้วในนิมิตต์  ๓  ก็ดี   ทั้งเป็นแต่
09,0023,014,ลำพังนึก   เช่นเจริญอนุสสติก็ดี   จัดว่าปริกัมมภาวนา   ภาวนาในขณะ
09,0023,015,อุคคหนิมิตต์ปรากฏ   ในการเจริญกัมมัฏฐานเพ่งดูวัตถุ   หรือในขณะ
09,0023,016,นิวรณ์สงบ   ในการเจริญกัมมัฏฐานเป็นแต่ลำพังนึก  จัดว่าอุปจาร-
09,0023,017,ภาวนา  แปลว่าภาวนาเฉียด  หรือภาวนาใกล้เข้าไป.  ภาวนาในขณะ
09,0023,018,ปฏิภาคนิมิตต์ปรากฏ   ในการเจริญกัมมัฏฐานเพ่งดูวัตถุ  จัดเป็น
09,0023,019,อัปปนาภาวนา   แปลว่าภาวนาแน่แน่ว  ในการเจริญกัมมัฏฐานเป็นแต่
09,0023,020,ลำพังนึก   ท่านว่าไม่ถึงอัปปนา.