Book,Page,LineNumber,Text
10,0009,001,วันเพ็ญแห่งอาสาฬหมาส  ตรัสเทศนาอนัตตลักขณสูตร  ยังพระ 
10,0009,002,ปัญจวัคคีย์ครบทั้ง ๕ ให้ตั้งในพระอรหัตตผล   เมื่อดิถีที่ ๕ แห่งกาฬ-
10,0009,003,ปักข์เป็นลำดับมา  (ที่ในครั้งนั้น  นับเป็นต้นแห่งสาวนมาส)  โดย
10,0009,004,นัยนี้  ระยะกาลที่ทรงสั่งสอนท่านทั้ง ๔ ให้ตั้งในพระโสดาปัตติผล ๔
10,0009,005,วันในระหว่างนั้น.
10,0009,006,เมื่อยสกุลบุตรกับสหายที่มีชื่อ ๔ คน  และสหายที่ไม่มีชื่อ ๕๐ คน
10,0009,007,ได้มาอุปสมบทในพระธรรมวินัยนี้  และได้บรรลุพระอรหัตแล้ว  มี
10,0009,008,พระอรหันต์ ๖๑ พระองค์  พระศาสดาทรงประชุมพระสาวก  ตรัสให้
10,0009,009,เกิดอุตสาหะในอันเที่ยวจาริกสั่งสอนมหาชน  ให้เห็นธรรมและตั้งอยู่
10,0009,010,ในสัมมาปฏิบัติ  อันเป็นปัจจัยแห่งความสุขความสงบแล้ว  ทรงส่ง
10,0009,011,ให้เที่ยวกระจายกันไปในทิศานุทิศ  ส่วนพระองค์ก็จักเสด็จไปสู่มคธรัฐ.
10,0009,012,ครั้งนั้น  ภิกษุปัญจวัคคีย์รับพระพุทธาณัติแล้ว  ต่างแยกกัน
10,0009,013,เที่ยวจาริก  เพื่อสั่งสอนธรรมในต่างถิ่น  กลับมาเฝ้าพระศาสดาโดย
10,0009,014,กาล.   คราวหนึ่ง  พระอัสสชิกลับจากจาริก  มาสู่กรุงราชคฤห์เพื่อเฝ้า
10,0009,015,พระศาสดา.   พระสารีบุตร  ครั้งยังบวชเป็นปริพาชกได้พบ  เลื่อมใส
10,0009,016,ในมรรยาทอันสงบของท่าน  ได้ขอให้ท่านแสดงธรรม  ท่านแสดง
10,0009,017,หัวใจพระศาสนา คือ การกำหนดเหตุและผลทั้งข้างเกิดข้างดับ.   พระ
10,0009,018,สารีบุตรได้ฟังธรรมจักษุแล้ว  จึงชวนพระโมคคัลลานะผู้สหายซึ่งบวช
10,0009,019,เป็นปริพาชกอยู่ในสำนักเดียวกัน  มาสู่พระธรรมวินัยนี้.
10,0009,020,ในพวกภิกษุปัญจวัคคีย์นั้น  พระอัญญาโกณฑัญญะ  ได้รับ
10,0009,021,ยกย่องของพระศาสดาในฐานเป็นเอตทัคคะ  คือ  เป็นยอดเยี่ยมแห่ง