Book,Page,LineNumber,Text
11,0008,001,สุขทุกข์ไม่มีเหตุปัจจัย  ก็ประพฤติเหมือนพวกที่ถือว่าตายแล้วสูญ  
11,0008,002,เพราะไม่ต้องกลัวต่อเหตุของทุกข์  ฝ่ายพวกที่ถือว่าสุขทุกข์มีมาเพราะ
11,0008,003,เหตุปัจจัย  แต่เป็นเหตุปัจจัยภายนอก  ก็เซ่นสรวงสวดอ้อนวอนพระ
11,0008,004,เป็นเจ้าให้ประทานสุขให้แก่ตน  พวกที่ถือว่าสุขทุกข์มีมาเพราะเหตุ
11,0008,005,ภายในคือกรรม  เห็นว่ากรรมใดเป็นเหตุแห่งทุกข์  ก็เว้นกรรมนั้นเสีย
11,0008,006,ไม่ทำ  เห็นว่ากรรมใดเป็นเหตุแห่งสุข  ก็ทำกรรมนั้น  ทิฏฐิความเห็น
11,0008,007,ของชนเหล่านั้นต่าง ๆ  กันอย่างนี้  ส่วนมานะคือความถือตัวของชน
11,0008,008,เหล่านั้นแรงกล้าเป็นอย่างยิ่ง ชนเหล่านั้นถือหมู่และชาติโคตรของ
11,0008,009,ตน ๆ  ชนในหมู่ที่เขานิยมว่าสูง  เช่นหมู่อริยกะ  ก็รังเกียจชนในหมู่ที่
11,0008,010,เข้าไม่นิยม  เช่นหมู่มิลักขะ แม้ในหมู่เดียวกัน  ชนมีชาติสูงเช่นชาติ
11,0008,011,กษัตริย์และพราหมณ์  ก็รับเกียจชนมีชาติต่ำ   เช่นชาติจัณฑาล  ชาติ
11,0008,012,ศุททะ  ชาติปุกกุสะ  แม้ในหมู่ที่มีชาติเดียวกัน  ชนมีโคตรที่เขานับถือ
11,0008,013,เช่นโคตมโคตร  ก็รังเกียจชนมีโคตรที่เขาไม่นับถือ  เช่นภารทวาร-
11,0008,014,โคตร  โกสิยโคตร  มานะความถือตัวของคนเหล่านั้นอย่างนี้.
11,0008,015,ในกาลก่อนแต่สร้างกรุงกบิลพัสดุ์ตั้งศากยวงศ์  พระเจ้าโอกกาก-
11,0008,016,ราชดำรงราชสมบัติในพระมหานครตำบลหนึ่ง  พระองค์มีพระราช-
11,0008,017,บุตร  ๔  พระองค์ พระราชบุตรี  ๕ พระองค์  ประสูติจากพระครรภ์
11,0008,018,พระมเหสีที่เป็นพระราชภคินีของพระองค์  ครั้งพระมเหสีนั้นทิวงคตแล้ว
11,0008,019,พระเจ้าโอกกากราชได้พระมเหสีอื่นอีก  พระมเหสีใหม่นั้น  ประสูติ
11,0008,020,พระราชบุตรพระองค์หนึ่ง  พระเจ้าโอกกากราชทรงพระปราโมทย์
11,0008,021,พลั้งพระราชทานพร  ให้พระนางเจ้านั้นเลือกสิ่งที่ต้องประสงค์  พระ-