Book,Page,LineNumber,Text
11,0034,001,ครั้งพระสัมมาสัมพุทธเจ้า   ทรงทราบด้วยพระปัญญาว่าบุคคล  
11,0034,002,ผู้ควรจะรู้ทั่วถึงได้มีอยู่  อย่างนี้แล้วทรงตั้งพระหฤทัยในอันที่จะแสดง
11,0034,003,ธรรมสั่งสอนมหาชนแล้ว   ทรงพระดำริหาคนที่จะเป็นผู้รับเทศนา
11,0034,004,ทีแรกว่า  เราจะแสดงธรรมแก่ใครก่อนดีหนอ  ใครจักรู้ธรรมนี้ได้ฉับ
11,0034,005,พลัน  ครั้งนั้น  ทรงระลึกถึงอาฬารดาบสและอุทกดาบส  ซึ่งพระองค์
11,0034,006,เคยไปอาศัยศึกษาในลัทธิของเธอในกาลก่อนว่า  เธอทั้งสองเป็นคน
11,0034,007,ฉลาดทั้งมีกิเลสเบาบางสามารถจะรู้ธรรมนี้ได้ฉับพลัน แต่เธอทั้งสอง
11,0034,008,สิ้นชีพเสียแล้วมีความฉิบหายเสียจากคุณอันใหญ่  ถ้าได้ฟังธรรมอันนี้
11,0034,009,แล้วคงรู้ได้โดยฉับพลันทีเดียว  ภายหลัง  ทรงนึกถึงฤษีปัญจวัคคีย์ว่า
11,0034,010,ภิกษุปัญจวัคคีย์มีอุปการะแก่เรามาก  เธอได้เป็นผู้อุปัฏฐากบำรุงเรา
11,0034,011,เมื่อครั้งบำเพ็ญเพียร  ควรเราจะแสดงธรรมแก่เธอก่อน  ครั้นทรง
11,0034,012,กำหนดลงว่าจะแสดงธรรมแก่ฤษีปัญจวัคคีย์ก่อนอย่างนี้แล้ว  ทรงพระ-
11,0034,013,ดำเนินไปโดยทางที่จะไปยังเมืองพาราณสี  ครั้นถึงที่เป็นระหว่างแม่น้ำ
11,0034,014,คยากับแดนพระมหาโพธิต่อกัน  พบอาชีวกคนหนึ่งชื่ออุปกะเดินสวน
11,0034,015,ทางมา  อุปกาชีวกเห็นสีพระฉวีของพระองค์ผุดผ่อง  นึกประหลาดใจ
11,0034,016,อยากจะใคร่ทราบว่า  ใครเป็นศาสดาผู้สอนของพระองค์  จึงทูลถาม
11,0034,017,พระองค์ตรัสตอบแสดงความว่า  พระองค์เป็นสยัมภูผู้เป็นเองในทาง
11,0034,018,ตรัสรู้  ไม่มีใครเป็นครูสั่งสอน  อุปกาชีวกไม่เชื่อสั่นศีรษะแล้วหลีก
11,0034,019,ไป  พระองค์ก็เสด็จไปโดยลำดับ  ถึงป่าอิสิปตนมฤคทายวันแขวงเมือง
11,0034,020,พาราณสี  ซึ่งเป็นที่อยู่แห่งฤษีปัญจวัคคีย์นั้น.
11,0034,021,ฝ่ายฤษีปัญจวัคคีย์ ได้เห็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาแต่ไกล