Book,Page,LineNumber,Text
12,0009,001,เป็นวุฑฒบรรพชิตบวชต่อแก่  ว่าแก่สงฆ์ทั้งปวง   ครั้งมาแต่เมือง 
12,0009,002,ปาวาย<sup>๑</sup>  ว่าดูก่อนอาวุโส   มา  โสจิตฺถ  มา  ปริเทวิตฺถ  ท่านทั้งปวง
12,0009,003,อย่าโศกเศร้าอย่าร้องไห้ร่ำไรไปเลย   สุมุตฺตา  ทีนี้พ้นทุกข์พ้นร้อน
12,0009,004,เราแล้ว  พระมหาโคดมเธอยังอยู่นั้นเบียดเบียนกล่าวว่า  ว่าสิ่งนี้ควร
12,0009,005,สิ่งนี้ไม่ควร  เธอห้ามเธอปรามนั่น ๆ นี่ ๆ  จำเดิมแต่นี้นะเราจะมี
12,0009,006,ความสุขสบายแล้ว  ปรารถนาจะกระทำสิ่งใด  เราก็จะกระทำสิ่งนั้น
12,0009,007,ดูก่อนอาวุโส  ท่านทั้งปวงอย่าร้องไห้ร่ำไรถึงพระสมณโคดมเลย  พระ
12,0009,008,สมณโคดมนิพพานเสียก็พ้นทุกข์พ้นร้อนเราทั้งปวงแล้ว  ถ้อยคำที่สุภัทท-
12,0009,009,ภิกขุอันเป็นวุฑฒบรรพชิตบวชต่อแก่   ว่ากล่าวแก่สงฆ์ทั้งปวงฉะนี้
12,0009,010,พระมหากัสสปเถรเจ้าระลึกถึงถ้อยคำอันนี้แล้ว  ก็บังเกิดธรรมสังเวชว่า
12,0009,011,อนิจจา ๆ   สมเด็จพระมหากรุณาธิคุณเจ้านิพพานได้กี่วันมี  ควรแล
12,0009,012,หรือบังเกิดหลักตอเสี้ยนหนามขึ้นในพระศาสนา  สืบไปเมื่อหน้าอลัชชี
12,0009,013,ภิกษุทั้งหลายสำคัญว่า  พระธรรมวินัยนี้หาครูหาอาจารย์มิได้  ได้เพื่อน
12,0009,014,ฝูงที่เป็นอลัชชีเหมือนกันนั้นมากขึ้นแล้ว   สทฺธมฺมํ  อนฺตรธาเปยฺยุํ  น่าที่
12,0009,015,จะกระทำซึ่งธรรมวินัยของสมเด็จพระพุทธเจ้านี้ให้อันตรธานเสื่อมศูนย์
12,0009,016,เสียเป็นอันพลัน   ยนฺนูน  ผิดังนั้นอาตมาจะสังคายนาย<sup>๒</sup>พระธรรมวินัย
12,0009,017,ของสมเด็จพระพุทธองค์เจ้า  จะกระทำพระธรรมวินัยนี้ให้สมควรที่จะตั้ง
12,0009,018,อยู่สิ้นกาลช้านาน  อันพระธรรมวินัยนี้  ถ้ายังประดิษฐานอยู่ตราบใด
12,0009,019,ก็ได้ชื่อว่าสมเด็จพระศาสดาจารย์เจ้านี้ยังทรงพระทรมานมีพระชนม์อยู่