Book,Page,LineNumber,Text
12,0031,001,สุปปิยปริพาชกมีความละอายในใจ  เห็นพระเจ้าน่าจะเลื่อมใสอีก  กลับ 
12,0031,002,มานินทาด้วยความเป็นอิสสาเป็นปกติในสันดาน   พุทฺธสฺส  อวณฺณํ  ภาสติ
12,0031,003,ติเตียนพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์.   โดยอเนกปริยายต่าง ๆ
12,0031,004,พฺรหฺมทตฺโต  มาณโว  ฝ่ายพรหมทัตตมาณพเป็นคนดีมีปัญญา  จึงคิด
12,0031,005,ว่า  มิเป็นการ  ควรแลหรือ  พระอาจารย์มานินทาพระรัตนตรัย  เหมือน
12,0031,006,หนึ่งจับไฟและจับงูเห่าและเข้าลูบงาช้าง ซับมันอันตราย  ไม่รู่ว่าจะฉิบหาย
12,0031,007,หามิได้ พระรัตนตรัยดังประทีปแก้วอันส่องสัตว์ให้เห็นพระนิพพาน  เป็น
12,0031,008,ที่สักการะบูชา  เออก็ข้อการอะไรนะที่จะเข้าด้วยอาจารย์ ๆ กระทำผิดจะ
12,0031,009,ไปอบาย  ศิษย์ทั้งหลายจะไปด้วยก็หามิได้  มาณพรู้คุณพระรัตนตรัย
12,0031,010,พุทฺธสฺส  วณฺณํ  ภาสติ  ก็สรรเสริญพระเจ้าว่า  อิติปิ  โส  ภควา  เป็นอาทิ
12,0031,011,และสรรเสริญคุณพระธรรมพระสงฆ์ต่ออาจารย์  คนทั้งสองเป็นข้าศึกแก่
12,0031,012,กัน ฉะนี้  ข้างอาจารย์นินทา  ข้างศิษย์นั้นสรรเสริญ  แล้วก็เดินตามพระ
12,0031,013,เจ้ามาในมรรคานั้น   สายณฺเห  ครั้นเพลาเย็นก็ถึงอัมพวัน  สมเด็จ
12,0031,014,พระพุทธองค์ก็พาพระสงฆ์เข้าไปสู่ตำหนักห้าง  อาศัยจำวัดในอุทยานนั้น.
12,0031,015,สุปฺปิโย  ปริพฺพาชโก  ฝ่ายสุปปิยปริพาชกจึงคิดว่า  ใช่การที่อาตมา
12,0031,016,จะไป  อันตรายจะมี  พระสมณะเธออยู่ไหนก็ปราศจากอันตรายทั้งปวง
12,0031,017,เพราะเหตุว่าเทวดาอภิบาลรักษา  อย่าเลยนะ  อาตมาจะพาศิษย์เข้าไป
12,0031,018,ให้ใกล้พระสมณโคดมเถิด  จึงจะได้ความสบาย   เมื่อสุปปิยปริพาชก
12,0031,019,คิดฉะนี้แล้ว  ก็พาศิษย์เข้าไปอาศัยในตำหนักห้างข้างหนึ่ง  ใกล้ตำหนัก
12,0031,020,ที่พระเจ้าอาศัยแต่พอเห็นกัน   ครั้นค่ำลงพระสงฆ์ทั้งปวงก็จุดประทีป
12,0031,021,ชวาลาบูชาพระเจ้าเฝ้าปฏิบัติ   พระสงฆ์เงียบสงัดจะได้กรอบเกรียบไอ
12,0031,022,จามก็หามิได้   เมื่อพระสงฆ์สงัดจำวัดเงียบอยู่ฉะนั้น   สุปปิยปริพาชกก็
12,0031,023,คิดว่า  ประหลาดหนอแล้ว  พระสมณโคดมเธอพาศิษย์หนีไปแล้วกระมัง