Book,Page,LineNumber,Text
12,0032,001,จึงสงัดนักหนา  จึงย่องเข้ามาดู  ก็เห็นพระสัพพัญญูเจ้าเสด็จบรรทม 
12,0032,002,งามไปด้วยสีหไสยาสน์  ก็ประหลาดใจ  แลไปข้างพระโมคคัลลานะ
12,0032,003,พระสารีบุตรเจ้าทั้งสองเล่าก็งามล้ำ  แลดูพระสงฆ์แต่ละองค์ ๆ ก็ไม่
12,0032,004,ระส่ำระสายระงับพระกายเป็นอันดี  ชมแล้วก็กลับมาดูศิษย์ของอาตมา
12,0032,005,เห็นไม่มีกิริยาแต่สักคน  บ้างก็นอนกรนนอนครางนอนไขว่ห้างกอด
12,0032,006,ก่ายกัน  บ้างนอนเคี้ยวฟันน้ำลายไหลอ้าปาก  หายใจละเมอบ่นพึมพำ
12,0032,007,น่าบัดสี  ผ้าผ่อนไม่ติดกาย  ก็น่าน้อยใจด้วยศิษย์กูนี้กระไรไป  มันชั่ว
12,0032,008,นักชั่วหนา  มีริษยาเข้าครอบงำก็ร่ำนินทาพระรัตนตรัยสิ้นราตรียันรุ่ง
12,0032,009,ส่วนพรหมทัตตมาณพนั้น  ก็สรรเสริญพระรัตนตรัยดังนี้  ตลอดราตรี
12,0032,010,เหมือนกันกับสุปปิยปริพาชก.
12,0032,011,ปจฺจูสสมเย  ในเพลาจะใกล้รุ่ง  พระภิกษุสงฆ์ได้ฟังคำคนทั้งสอง
12,0032,012,ไม่เข้ากัน.  ศิษย์นั้นสรรเสริญ  อาจารย์นั้นนินทา   ปจฺจนิกวาทา  ถ้อยคำ
12,0032,013,เป็นข้าศึกแก่กัน  พระสงฆ์ได้ฟังอัศจรรย์  จึงเอาเนื้อความกราบทูลแก่
12,0032,014,พระมหากรุณา.
12,0032,015,ภควา  สมเด็จพระพุทธองค์เจ้าผู้มีบุญราศีอันแผ่ไปในภพทั้ง ๓
12,0032,016,ได้ฟังเนื้อความอันพระสงฆ์กราบทูลเป็นกระทู้เหตุ  จึงตรัสพระสัท-
12,0032,017,ธรรมเทศนาซึ่งพรหมชาลสูตร.   มีพระพุทธฎีกาตรัสว่า   ภิกฺขเว  ดูก่อน
12,0032,018,สงฆ์   นินฺทาปสํสา  ธรรม ๒ ประการ  คือนินทาและสรรเสริญนี้เป็น
12,0032,019,โลกธรรมดา.   ผู้ใดเกิดมาในภพโลกโอฆสงสารยังมิถึงพระนิพพาน
12,0032,020,ตราบใด  ก็ย่อมจะได้ซึ่งความนินทาและสรรเสริญอยู่ตราบนั้นทุก ๆ
12,0032,021,ตัวสัตว์  ที่จะเว้นนั้นหามิได้  ที่รักก็สรรเสริญ  ที่ชังก็นินทา  อันนี้