Book,Page,LineNumber,Text
13,0009,001,แต่จะหยอดน้ำด่างให้กัดหรือจะผูกไว้ด้วยด้าย  [ เพื่อมิให้หดเข้าไป 
13,0009,002,"เสีย ]  ได้อยู่,  หากหัวนั้นหลุด  ก็เป็นอันหลุดด้วยดี  ใช้ยารมหรือ"
13,0009,003,ยาทาแม้สอดชุดอันทายาเหน็บเข้าในทวารหนัก  หรือใช้หลอดสอด
13,0009,004,เข้าไปหยอดน้ำด่างหรือน้ำมันก็ได้  โดยนัยนี้  จะเจาะกล่อนเอาน้ำ 
13,0009,005,ออก  จะผ่าเอาเม็ดนิ่วออก  เป็นอันห้ามทั้งนั้น.  แต่ศัพท์ว่าวัตถิใน
13,0009,006,ที่อื่น  เป็นชื่อแห่งกระเพาะเบา  ข้าพเจ้าเข้าใจว่า  ห้ามวัตถิกรรมนั้น
13,0009,007,ได้แก่ห้ามสวนทวารเบา  การนี้พวกหมอรู้จักทำกันมาแล้ว  ครั้งยัง
13,0009,008,ไม่มีเครื่องมือที่ดีกว่า  ได้ยินว่าเขาใช้ใบไม้อันเป็นหลอดเช่นใบหอม
13,0009,009,เช่นเดียวกับใช้ลำไม้หรือต้นหญ้าอันเป็นหลอด  สวนทางทวารหนัก
13,0009,010,ครั้งพุทธกาล ความรู้ในการผ่าตัดบาดแผลของแพทย์มีแล้ว  แต่คง
13,0009,011,ยังไม่ชำนาญ  ทำในที่สำคัญเช่นนั้น  คนเจ็บคงเป็นอันตรายมากกว่า
13,0009,012,หาย จึงได้ห้ามและปรับอาบัติแรงด้วย.  แต่ในบัดนี้  มีแพทย์ผู้
13,0009,013,ชำนาญในทางนี้มาก  ข้อนี้กลับขัดขวางแก่ความรอดจากอันตรายของ
13,0009,014,คนไข้เสียอีก.  เคร่งในที่เช่นนี้  เกินพอดี.
13,0009,015,ข้อ ๑  เป็นธรรมเนียมของภิกษุ  ต้องใช้ไม้ชำระฟัน.  ของเดิม
13,0009,016,ไม่ใช่ไม้สีฟัน  เช่นในประเทศของเรา  เป็นไม้ชนิดหนึ่ง  เนื้อ
13,0009,017,อ่อนอย่างไม้โสนหรือรากลำภู ฟันกัดแหลก  ทำเป็นอันยาวขนาด
13,0009,018,พลูจีบของเรา  ใช้กัดเหมือนกัดพลูนั้นเอง  เคี้ยวจนแหลกแล้วคาย
13,0009,019,อย่างเดียวกับเคี้ยวหมากคายหมาก  ไม้ชนิดนั้นเป็นเครื่องชำระฟัน
13,0009,020,ได้ดี.  ในบาลีพรรณนาประโยชน์แห่งการเคี้ยวไม้ชำระฟันว่า  ฟันดู
13,0009,021,ได้ไม่สกปรก  ปากไม่เหม็น  เส้นประสาทรับรสหมดจดดี  เสมหะไม่