Book,Page,LineNumber,Text
13,0013,001,ตามประมาณสุคตจีวร  ในปาติโมกข์ยาว  ๙  คืบ  กว้าง  ๖  คืบ  โดย 
13,0013,002,สุคตประมาณ.  โดยการชันสูตรก็ดี  โดยได้เห็นตัวอย่างพระพุทธรูป
13,0013,003,โบราณในประเทศอินเดียก็ดี  ได้ความว่า  ใช้ผ้าแคบสั้นเท่านี้เอง
13,0013,004,แต่หาได้ห่มม้วนลูกบวบเหมือนทุกวันนี้ไม่  ใช้ห่มโดยวิธีอื่นดังจะ 
13,0013,005,กล่าวข้างหน้า.  เมื่อเข้าใจว่า  พระศาสดาใหญ่กว่าพระสาวกเป็น
13,0013,006,อันมาก  พวกภิกษุจึงขยายส่วนจีวรของตนกว่าประมาณนั้นออกไป
13,0013,007,ได้  เพราะประมาณมีจำกัดด้วยขนาดสุคตจีวร  เมื่อเป็นเช่นนี้  จึง
13,0013,008,ต้องห่มม้วนลูกบวบ.  ประมาณที่ใช้ในเมืองเรายาวไม่เกิน  ๖  ศอก
13,0013,009,กว้างไม่เกิน   ๔  ศอก  แต่อย่างนั้นยังใหญ่  ต้องลดลงมาอีกตาม
13,0013,010,เหมาะแก่ขนาดบุคคล  แต่ไม่กำหนดแน่  สำหรับพระขนาดกลาง
13,0013,011,ลดด้านยาว  ๑  คืบ  ด้านกว้าง  ๘  นิ้ว  เป็นพอเหมาะ.  เหตุใช้จีวรกว้าง
13,0013,012,ยาวกว่าเดิมไม่แจ้ง  อนุมารว่า  ผ้าห่มแคบสั้นหลุดง่ายกระมัง  ใน
13,0013,013,ครั้งรจนามหาอรรถกถา  ได้ใช้มาแล้ว  จึงมีคำกล่าวถึงห่มจีวร
13,0013,014,"อันมีประมาณพอดีแล้วม้วนพาดชายไว้บนแขน,  ประมาณสังฆาฏิคง"
13,0013,015,เช่นเดียวกับอุตตราสงค์.
13,0013,016,ประมาณอันตรวาสก  ไม่มีชัดเหมือนประมาณอุตตราสงค์
13,0013,017,แต่รู้ได้โดยนัย  คือกว่างยาวพอนุ่งข้างบนปิดสะดือ  ข้างล่างปก
13,0013,018,หัวเข่าได้  แต่ไม่เกินไปจนถึงทำให้รุ่มร่าม  ได้เห็นพระพุทธรูป
13,0013,019,โบราณที่กล่าวถึงนั้น  ครองอันตรวาสก  หาได้ม้วนชายเหมือน
13,0013,020,ครองกันในบัดนี้ไม่  ในที่ผ้าม้วนเข้ามาดูรุกรุยอยู่  ได้ชันสูตรดู  ได้
13,0013,021,ความว่า  ใช้ผ้าสั้นนุ่งจับชายเสมอกันแล้ว  รวบเข้ามา  คล้ายจีบ  ไม่