Book,Page,LineNumber,Text
13,0031,001,ตัวอย่าง.  ขนาดบาตรในคัมภีร์วิภังค์นั้น  น่าจะกล่าวเมื่อครั้งพระใช้ 
13,0031,002,บาตรใหญ่กัน.  พระวินัยธรพึงพิจารณาสอบสวนดูเถิด.
13,0031,003,บาตรนั้น  ในเวลาเที่ยวรับภิกษา  ใช้ถือ  ดูเหมือนจับที่ปาก
13,0031,004,ด้วยมือขวา  ในภายในจีวร ไม่ใช้ฝา ขณะจะรับอาหารจึงเอามือ 
13,0031,005,ซ้ายยกชายจีวรขึ้น  ยื่นบาตรออกด้วยมือขวา  แต่ภิกษุผู้อยู่ป่าต้อง
13,0031,006,เดินทางไกล เอาบาตรเข้าถุงมีสายโยคคล้องจะงอยบ่าเดินมาก่อน
13,0031,007,เมื่อจะเข้าบ้าน  จึงเอาบาตรออกจากถุง  ถอดรองเท้าเอาไว้ในถุง
13,0031,008,แทน  เอาจีวรที่ถือมาห่มคลุม  ๒  บ่าแล้ว  ถือบาตรในจีวรเข้าไป
13,0031,009,กลับออกมาแล้ว จึงเปลื้องจีวร  เอารองเท้าออกจากถุง  เอาบาตร
13,0031,010,เข้าถุงใหม่  กลับไป.  เมื่อการห่มผ้าค่อยกลายมา  จนเป็นแหวก
13,0031,011,ทางหน้าอก  บาตรก็ต้องเอาออกทางนั้น  ท่าก็ไม่สมกันกับคำกล่าว
13,0031,012,ในบิณฑปาติกวัตร  ที่สำแดงแล้วในหนหลัง.  ยังภิกษุบางพวกใช้
13,0031,013,บาตรเข้าถุงคล้องจะงอยบ่ารับภิกษา  ก็เอาอาการของภิกษุอยู่ป่ามาปน
13,0031,014,ไม่สมธรรมเนียมเดิมเหมือนกัน.
13,0031,015,บาตรมีชนิดและขนาดดังกล่าวแล้วนี้  ภิกษุมีสำหรับตัวได้
13,0031,016,เพียงใบเดียว  โปรดให้อธิษฐาน  คือตั้งเอาไว้สำหรับ บาตรตั้งแต่
13,0031,017,ใบที่  ๒  เป็นอติเรกบาตร  มีไว้เป็นสิทธิ์ของตนได้เพียง  ๑๐  วัน  ต้อง
13,0031,018,วิกัปไว้แต่ในกำหนดนั้น.  ถ้าจะเปลี่ยนบาตรสำหรับตัว  ต้อง
13,0031,019,ปัจจุทธรณ์บาตรเดิมก่อน  แล้วจึงอธิษฐานบาตรใหม่.  บาตรที่ใช้
13,0031,020,ไม่ได้  จำจะต้องเปลี่ยนใหม่นั้น มีรอยร้าวแห่งเดียวหรือหลายแห่ง
13,0031,021,รวมเข้าได้ ๑๐ นิ้ว  เรียกว่ามีแผล ๕  แห่ง  หรือแตกทะลุ  อาหารรั่ว