Book,Page,LineNumber,Text
16,0013,001,มีจำกัดที่สุดทั้งข้างเล็กทั้งข้างใหญ่ไว้  ห้ามไม่ให้สมมติสีมาเล็กเกินไป 
16,0013,002,จนจุภิกษุ  ๒๑  รูปนั่งได้หัตถบาสกันไม่ได้  และห้ามไม่ให้สมมติสีมา
16,0013,003,ใหญ่เกินไปกว่า  ๓  โยชน์  สีมาเล็กเกินไปใหญ่เกินไปอย่างนี้  เป็น
16,0013,004,สีมาวิบัติ  ใช้ไม่ได้. 
16,0013,005,เหตุไฉน จึงทรงห้ามสีมาเล็กเกินไปจนจุภิกษุ  ๒๑  รูปไม่ได้
16,0013,006,พอเข้าใจ  เพราะสังฆกรรมที่ต้องการสงฆ์มีจำนวนมากที่สุด ๒๐  รูป
16,0013,007,และกรรมนี้คืออัพภาน  สวดระงับอาบัติสังฆาทิเสสของภิกษุ  นับทั้ง
16,0013,008,ภิกษุนั้นด้วยเป็น ๒๑  รูป  สีมาเล็กเกินไป  ไม่พอจะทำอัพภานได้.
16,0013,009,เหตุไฉน  จึงทรงห้ามสีมาใหญ่เกินไปกว่า  ๓  โยชน์  เข้าใจว่า
16,0013,010,เพราะเหลือระวังไม่ผิด  แต่ถ้าตั้งปัญหาว่า  เหตุไฉนสงฆ์จึงต้องการ
16,0013,011,กำหนดเขตสีมากว้างใหญ่เห็นปานนี้  เป็นปัญหาที่สันนิษฐานยาก
16,0013,012,น่าจะเห็นว่าสงฆ์ย่อมได้ประโยชน์คุ้มกับค่าจะต้องบริหาร  ประโยชน์
16,0013,013,ที่จะได้นั้นอย่างไร  ที่กระจ่างอยู่  ได้ขยายเขตไม่อยู่ปราศไตรจีวร
16,0013,014,ได้กว้างออกไป แต่เห็นว่ายังไม่คุ้ม  ถ้าเป็นทางจะได้ขยายเขต
16,0013,015,นิสัยออกไปค่อยยังชั่ว  เช่นในบัดนี้  เขตนิสัยมีจำกัดเพียงวัดหนึ่ง ๆ
16,0013,016,พระผู้ให้นิสัยได้ก็หายาก  ต้องอยู่กระจายกันไป  ต่างว่าวัดเหล่านี้อยู่ใน
16,0013,017,สีมาอันเดียวกัน  และเขตนิสัยขยายออกไปได้ตามกัน  คงค่อยสะดวกเข้า
16,0013,018,แต่ ๓  โยชน์ก็ยังกว้างใหญ่เกินเขตนิสัยจะแผ่ไป  ถ้าเป็นที่จับจองต่อ
16,0013,019,บ้านเมือง  ได้ถือกรรมสิทธิ์ในของอันเกิด  ณ  พื้น  เช่นเขาขออนุญาต
16,0013,020,ผูกป่าไม้หรือทำเหมืองแร่ในบัดนี้  พอเห็นสม  แต่ในครั้งพุทธกาล
16,0013,021,คงไม่มุ่งเช่นนั้น  หากเป็นได้  คงเป็นกำหนดตั้งขึ้นภายหลัง  ขอ