Book,Page,LineNumber,Text
18,0006,001,ถวายพระศาสดา เวลานั้นพอนางยักขินีตามมาทัน พระองค์จึงได้ตรัส
18,0006,002,พระคาถานี้
18,0006,003,น หิ เวเรน เวรานิ ในกาลไหน ๆ มา เวรทั้งหลาย
18,0006,004,"สมฺมนฺตีธ กุทาจนํ, ในโลกนี้ ย่อมไม่ระงับได้ด้วย "
18,0006,005,เวรเลย
18,0006,006,"อเวเรน จ สมฺมนฺติ, ก็แต่ว่า ย่อมระงับได้ด้วยความ"
18,0006,007,ไม่มีเวร
18,0006,008,เอส ธมฺโม สนนฺตโน. ธรรมนี้เป็นของเก่า.
18,0006,009,๕. เรื่องโกสัมพิกภิกขุ
18,0006,010,พระบรมศาสดา ทรงปรารภพวกภิกษุชาวเมืองโกสัมพี พระภิกษุ
18,0006,011,พวกนี้ชั้นเดิมอาศัยเหตุปรับอาบัติโทษกันเล็กน้อย ภายหลังเกิดทะเลาะ
18,0006,012,วิวาทกันลุกลามใหญ่โต ถึงกับพระศาสดาเสด็จไปทรงห้ามปรามเอง
18,0006,013,ก็ไม่ฟัง พระองค์จึงได้เสด็จไปประทับจำพรรษาเสียในป่ารักขิตวันแต่
18,0006,014,พระองค์เดียว ภายหลังภิกษุเหล่านั้นรู้สึกโทษตน จึงพร้อมกันส่ง
18,0006,015,ข่าวสาส์นไปยังพระอานนท์ ให้ช่วยนำไปทูลขอขมาโทษเชิญเสด็จกลับ
18,0006,016,พระองค์ก็ทรงรับ แล้วเสด็จมาสมานสามัคคี ด้วยธรรมมีกถาทีฆาวุชาดก
18,0006,017,แล้วจึงตรัสพระคาถานี้
18,0006,018,"ปเร จ น วิชานนฺติ, ชนทั้งหลาย ฝ่ายพวกอื่นย่อมไม่รู้สึก"
18,0006,019,"มยเมตฺถ ยมามฺหเส, ว่าเราทั้งหลายยุบยับในท่ามกลาง"
18,0006,020,สงฆ์นี้