Book,Page,LineNumber,Text
18,0031,001,๒๙. เรื่องอารัทธวิปัสสกภิกขุ
18,0031,002,พระบรมศาสดา ทรงปรารภพวกภิกษุผู้เห็นแจ้งด้วยความเพียร
18,0031,003,ภิกษุพวกนี้ประมาณ ๕๐๐ รูป เรียนพระกรรมฐานในสำนักของพระ
18,0031,004,ศาสดา แล้วทูลลาไปเจริญสมณธรรมอยู่ในไพรสณฑ์แห่งหนึ่งอัน
18,0031,005,เป็นที่อยู่อาศัยของรุกขเทวดา เมื่อเทวดาเหล่านั้นเห็นภิกษุเป็นผู้มีศีล
18,0031,006,อยู่ภายใต้ ก็พากันลงจากต้นไม้มาอยู่ ณ ภูมิภาค โดยสำคัญว่า พระผู้
18,0031,007,เป็นเจ้าทั้งหลายจะอาศัยอยู่สักวันสองวัน ครั้นเห็นอาการจะอยู่จำพรรษา
18,0031,008,จึงชวนกันแสดงอาการที่พึงกลัวต่าง ๆ โดยประสงค์จะมิให้อยู่ เมื่อเธอ
18,0031,009,เหล่านั้นไม่ได้เสนาสนะอันสบาย จึงพากันกลับไปเฝ้าพระศาสดา ทูล
18,0031,010,ความนั้นให้ทรงทราบ พระองค์จึงรับสั่งให้กลับไปในที่นั้นอีก แล้ว
18,0031,011,ประทานกรณียเมตตสูตรสำหรับสาธยายในที่นั้น ภิกษุเหล่านั้นก็กระทำ
18,0031,012,ตามรับสั่ง เทวดาเหล่านั้นกลับมีเมตตาจิต อภิบาลรักษาโดยสุขสิริสวัสดี
18,0031,013,เมื่อภิกษุเหล่านั้นได้เสนาสนะสบาย จิตก็เป็นเอกัคคตารมณ์ ปรารภ
18,0031,014,ขยวยะในตนเป็นประดุจภาชนะดินเกิดขึ้นแล้วก็แตกสลายไป พระ
18,0031,015,ศาสดาประทับในคันธกุฎีทรงทราบ จึงทรงเปล่งโอภาสรัศมีไปประดุจ
18,0031,016,ประทับอยู่เฉพาะหน้า แล้วตรัสพระคาถานี้
18,0031,017,"กุมฺภูปมํ กายมิมํ วิทิตฺวา, บุคคลพึงรู้แจ้งกายนี้ ว่าเป็น"
18,0031,018,เหมือนหม้อ
18,0031,019,"นครูปมํ จิตฺตมิทํ ถเกตฺวา, พึงกั้นจิตนี้ให้เป็นเหมือนเมือง"