Book,Page,LineNumber,Text
19,0033,001,ประพฤติไปตามวิตก  ๑  รวมเป็นจริต  ๖  ฉะนี้.  
19,0033,002,ก็คนที่มีจิตมักโอ่โถงภาคพูม  รักใคร่ในความสวยความงาม
19,0033,003,สันดานมากไปด้วยความกำหนัดยินดี  ในรูป  เสียง กลิ่น  รส  เครื่องสัมผัส
19,0033,004,ที่เป็นอิฏฐารมณ์  ให้เกิดความสุขแก่กายและใจได้  จัดเป็นราคจริต
19,0033,005,มีราคะเป็นเครื่องประพฤติเป็นปกติของตัว.  คนมีจิตมักฉุนเฉียวโกรธ
19,0033,006,เคืองง่าย ๆ  สันดานหนักไปในโทสะ  มักก่อนทุกข์โทมนัสให้แก่ผู้อื่น
19,0033,007,จัดเป็นโทสจริต  มีโทสะเป็นเครื่องประพฤติเป็นปกติของตัว.  คนที่มีจิต
19,0033,008,มักลืมหลง สติไม่มั่นคง  พูดจาก็มักพลั้งพลาด  ถูกบ้างผิดบ้าง  จัดเป็น
19,0033,009,โมหจริต  มีโมหะเป็นเครื่องประพฤติเป็นปกติของตัว.  คนที่มีสันดาน
19,0033,010,มักเชื่อง่าย ๆ ในถ้อยคำวาจาที่กล่าวดีและชั่ว   เป็นบุญและเป็นบาป
19,0033,011,เป็นต้น  จัดเป็นสัทธาจริต  มีศรัทธาเป็นเครื่องประพฤติเป็นปกติ
19,0033,012,ของตัว.  คนที่มีปัญญาเฉียบแหลมว่องไว  ได้ยินได้ฟังสิ่งใดมักจำได้
19,0033,013,และรู้แจ้งแทงตลอดไปโดยเร็ว   จัดเป็นพุทธิจริต  มีความรู้เป็นเครื่อง
19,0033,014,ประพฤติเป็นปกติของตัว.  คนที่มีสันดานมักคิด  ตรึกครองไปไม่ใคร่
19,0033,015,จะแน่ลงได้ไม่ใคร่จะรู้แจ้งแทงตลอดไปได้  จัดเป็นวิตกจริต  มีวิตก
19,0033,016,เป็นเครื่องประพฤติเป็นปกติของตัว.
19,0033,017,ก็คนที่เป็นราคจริตนั้น  ควรเจริญกัมมัฏฐาน  ๑๑ ประการ  คือ
19,0033,018,อสุภ  ๑๐  กายคตาสติ ๑  เพราะกัมมัฏฐานเหล่านี้เป็นที่สบายของคน
19,0033,019,ที่เป็นราคจริตนั้น.  คนที่เป็นโทสจริตนั้น  ควรเจริญกัมมัฏฐาน  ๘
19,0033,020,ประการ  คือวรรณกสิณ ๔  กับพรหมวิหาร  ๔  วรรณกสิณ  ๔  นั้น  คือ
19,0033,021,นีลกสิณ  ปีตกสิณ  โลหิตกสิณ  โอทาตกสิณ.  พรหมวิหาร  ๔  นั้น  คือ