Book,Page,LineNumber,Text
21,0046,001,ถึงซึ่งอุปจารฌาน  และอัปปนาฌาน  ในกาลเมื่อนั้น. อานาปานัสสติ  
21,0046,002,กัมมัฏฐานนี้  ย่อมเป็นไปเพื่ออันตัดเสียซึ่งวิตกต่าง ๆ. วินิจฉัยใน
21,0046,003,อานาปานัสสติ  ยุติเท่านี้.
21,0046,004,จบอนุสสติ ๑๐ แต่เท่านี้.
21,0046,005,จะวินิจฉัยในเมตตาพรหมวิหารต่อไปว่า  โยคาพจรกุลบุตรผู้จะ
21,0046,006,เจริญเมตตาพรหมวิหารนั้น พึงอยู่ในเสนาสนะอันสงัดให้สบายแล้ว
21,0046,007,พึงพิจารณาให้เห็นโทษของโทสะ  และอานิสงส์ของขันติความมอดทน
21,0046,008,แล้วจึงประกอบจิตไว้ในขันติข่มเสียซึ่งโทสะ  แล้วจึงเจริญเมตตาจิต
21,0046,009,ไปในสัตว์ทั้งสิ้นไม่มีประมาณ  เมื่อเริ่มจะเจริญเมตตานั้น  พึงตั้ง
21,0046,010,เมตตาจิตลงในตนก่อนว่า เราจงเป็นสุข ๆ  เทอญ  หรือว่าเราอย่ามี
21,0046,011,ทุกข์เลย  หรือว่าเราอย่ามีเวรแก่ใครและใครเลย  หรือว่าเราอย่าเจ็บไข้
21,0046,012,เลย หรือว่าเราอย่ามีทุกข์กายทุกข์ใจเลย หรือว่าเราจะเป็นสุข ๆ รักษา
21,0046,013,ตนพ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเทอญ  ให้โยคาพจรเจริญเมตตาในตนดังกล่าว
21,0046,014,มานี้เนือง ๆ ก่อน.  ซึ่งให้เจริญเมตตาในตนก่อนนั้น ด้วยสามารถจะให้
21,0046,015,กระทำซึ่งตนเป็นพยาน  จะให้เห็นว่าตนนี้อยากได้แต่ความสุขเกลียดชัง
21,0046,016,ทุกข์และภัยต่าง ๆ ฉันใด สัตว์ทั้งหลายอื่น ๆ ก็อยากได้สุข  เกลียดชัง
21,0046,017,ทุกข์และภัยต่าง ๆ ฉันใด  เมื่อเห็นดังนี้แล้ว  จิตของโยคาพจรนั้น
21,0046,018,ก็ปรารถนาจะให้สัตว์ทั้งสิ้นอื่น ๆ มีความสุขความเจริญด้วย  เหตุดังนั้น
21,0046,019,จึงให้โยคาพจรตั้งเมตตาจิตในตนก่อน  เมื่อตั้งเมตตาจิตในตนแล้ว
21,0046,020,ลำดับนั้น  พึงตั้งเมตตาจิตไปในสัตว์ทั้งหลายอื่นทั่วไปไม่มีประมาณว่า
21,0046,021,สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นจงอย่ามีเวรแก่กันและกันเลย  หรือว่าสัตว์ทั้งหลาย