Book,Page,LineNumber,Text
21,0047,001,ทั้งสิ้นจงอย่ามีพยาบาทแก่กันและกันเลย  หรือว่าสัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้น  
21,0047,002,จงอย่ามีความเจ็บไข้ลำบากใจเลย  หรือว่าสัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นจงอย่ามี
21,0047,003,อุปัทวะทุกข์ภัยเกิดขึ้นในกายในใจเลย  หรือว่าสัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นจง
21,0047,004,เป็นสุข  ๆ รักษาตนพ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นทุกอิริยาบถ  เทอญ.
21,0047,005,เมตตาภาวนานี้  เป็นข้าศึกแก่โทสะและพยาบาทโดยตรง  เมื่อ
21,0047,006,โยคาพจรเจริญเมตตานี้  จะมละโทสะและพยาบาทเสียได้ด้วยดี  จิต
21,0047,007,ก็จะตั้งมั่นเป็นขสิกสมาธิ  และอุปจารสมาธิ  และอัปปนาสมาธิ  โดย
21,0047,008,ลำดับ  อนึ่ง  ผู้ที่เจริญเมตตาภาวนานี้  จะหลับอยู่ก็เป็นสุข  จะตื่น
21,0047,009,อยู่ก็เป็นสุข  จะฝันเห็นก็เป็นมงคลไม่ลามก ย่อมเป็นที่รักใคร่ยินดี
21,0047,010,ของมนุษย์และอมนุษย์ทั้งสิ้น  ไฟก็ไม่ไหม้ไม่เผาทำให้ร้อนได้ พิษทั้ง
21,0047,011,หลายคือพิษของสัตว์ที่มีพิษต่าง ๆ และพิษว่านพิษยา  และศัสตราวุธ
21,0047,012,ต่าง ๆ ก็ไม่อาจประทุษร้ายทำอันตรายแก่กายและชีวิตได้ สีหน้าย่อม
21,0047,013,ผ่องใสงาม จิตย่อมตั้งมั่นได้เร็วพลัน  เมื่อจะตายย่อมได้สติ  ไม่หลง
21,0047,014,ตาย  ตายแล้วแม้จะเกิดอีกก็ย่อมเกิดในที่ดีเป็นที่เสวยสุข  ถ้าไม่เสื่อม
21,0047,015,จากฌานก็ไปเกิดในพรหมโลก เมตตาภาวนามีอานิสงสคุณต่าง ๆ แก่
21,0047,016,ผู้ที่ได้เจริญฉะนี้.  เหตุดังนี้  ควรที่กุลบุตรจะมีอุตสาหะเจริญเมตตา
21,0047,017,กัมมัฏฐานนี้  เมตตาพรหมวิหาร  ยุติแต่เท่านี้.
21,0047,018,จะอธิบายในกรุณาพรหมวิหารต่อไปว่า  เมื่อโยคาพจรกุลบุตร
21,0047,019,ได้เห็นมนุษย์หรือสัตว์ที่ได้รับความทุกข์ลำบากอยู่  พึงถือเอาซึ่งมนุษย์
21,0047,020,และสัตว์นั้นเป็นอารมณ์แล้วจึงแผ่กรุณาจิตไปว่า  สัตว์ผู้นี้ถึงซึ่งความ
21,0047,021,ทุกข์ลำบากยิ่งนักหนอ  แม้ไฉนจะพึงพ้นจากทุกข์เหล่านี้ได้  ถ้าจะแผ่