Book,Page,LineNumber,Text
23,0005,001,๗.  ปฏิมํเสตมตฺตนา.  [ ๑๙ ] 
23,0005,002,จงพิจารณาตนด้วยตนเอง.
23,0005,003,ถ้าพิจารณาตนด้วยตนเองแล้ว  ก็จะเห็นผิด  เห็นถูก  ผิดจะได้เว้น
23,0005,004,ถูกจะได้ประพฤติ.   ว่าโดยคนสามัญ  ใครจะพิจารณา  ใครจะรู้เรื่อง
23,0005,005,ในใจของใครได้ตลอด.
23,0005,006,๘.  อตฺตานํ  น  ทเท  โปโส.  [ ๒๓ ]
23,0005,007,บุรุษไม่พึงให้ซึ่งตน.
23,0005,008,เกิดมาเป็นคนอย่ายอมมอบตนให้แก่ผู้อื่นง่าย ๆ  คำนี้ไม่ได้หมาย
23,0005,009,ให้เป็นคนเย่อหยิ่งถือตัว  ไม่ให้ยอมอยู่ใต้บังคับใคร.  จริงอยู่  ถ้าจำเป็น
23,0005,010,ต้องยอมพึงให้ท่านผู้อื่นใช้เป็นบ่าว  หรือปกครอง  ก็ต้องยอม  ถ้าไม่
23,0005,011,จำเป็นก็อย่ายอมง่าย ๆ.  คือถ้าพอจะทำมาหากินเลี้ยงชีพได้เอง  เหมือน
23,0005,012,คนอื่น ๆ ที่เขาทำได้  ก็ประพฤติให้ได้เช่นนั้น   ถ้าหน้าที่ของการงาน
23,0005,013,อันใหญ่  มีเจ้าหน้าที่เป็นหลายชั้น  ต้องอยู่ในหน้าที่ต่ำลงมาโดยความ
23,0005,014,สามารถเพียงนั้น  ก็ต้องประพฤติตามหน้าที่อย่างนั้น.   การที่จะได้เป็น
23,0005,015,ใหญ่เป็นโตบังคับบัญชาผู้คน  ไม่สำเร็จด้วยวิ่งเต้นเดินเหินขอร้อง  ย่อม
23,0005,016,สำเร็จด้วยความรู้ในวิทยานั้น ๆ จริง  และประพฤติตนดีงาม.   การที่
23,0005,017,บุคคลมีความรู้  ความประพฤติดีจริง ๆ นี้  ชื่อว่าไม่ยอมมอบตนให้แก่
23,0005,018,ผู้อื่นง่าย ๆ.  คนที่ยอมมอบตนให้แก่คนอื่นง่าย ๆ นั้น  คือคนเกียจคร้าน
23,0005,019,ไม่เอางานเอาการนั้นเอง.