Book,Page,LineNumber,Text
23,0017,001,ให้เหมาะแก่กาล  ให้ต้องตามสุภาษิตที่ว่า  พึงประกอบธุระให้เหมาะ 
23,0017,002,แก่กาลเทียว  ดังนี้.
23,0017,003,๓๐.  รกฺเขยฺย  อตฺตโน  สาธุํ    ลวณํ  โลณตํ  ยถา.  [ ๕๙ ]
23,0017,004,พึงรักษาความดีของตนไว้  ดั่งเกลือรักษาความเค็ม.
23,0017,005,( ของสมเด็จพระสังฆราช [ สา ] )
23,0017,006,ทำความดีเรื่อยมานาน  ชื่อเสียงก็ดีตลอดมา  ประพฤติผิดครั้ง
23,0017,007,หนึ่งเลยเสียชื่อเสียคน   เพราะรักษาความดีไม่ตลอด.  กลับคิด
23,0017,008,เห็นเข้ากับตัวว่า  อนิจจัง  ทำดีมาเป็นก่ายเป็นกอง  ทำผิดครั้งเดียว
23,0017,009,ถึงพินาศ  คิดอย่างนี้ผิด  ความดีที่ทำมาสิ้นกาลเท่าไร  ก็คงได้รับผลดี
23,0017,010,เต็มที่แล้ว   ครั้นทำชั่วลงมากแม้ครั้งเดียว  ก็ได้รับผลร้ายเหมาะกัน
23,0017,011,จะเอาความดีหลัง ๆ  มาคุ้มอะไรอีก.   บางทีที่ว่าประพฤติดีมีชื่อเสียง
23,0017,012,นั้น  ทำชั่วทั้งนั้น  แต่ยังไม่ปรากฏแก่ตาโลก  พอถึงคราวจะปรากฏ
23,0017,013,โทษในหนสุด  ความเสียแต่หลัง ๆ เลยผุดขึ้นมาหมด  จะว่าอย่างไร
23,0017,014,อย่างนี้.
23,0017,015,อนึ่ง  เช่น ฤษีตนหนึ่งได้ฌาน  เหาะเหินเดินอากาศได้  ใจเป็น
23,0017,016,รูปาวจรแล้ว  ภายหลังยินดีในกามารมณ์  ฌานเสื่อมต้องลงเดินดิน
23,0017,017,เป็นกามาวจรไปตามเดิม.
23,0017,018,ตามที่กล่าวมาทั้งทางโลกทางธรรมนี้  เป็นเรื่องรักษาความดีไม่
23,0017,019,ตลอด  ผู้มีปัญญาไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง  พึงรักษาความดีของตนไว้
23,0017,020,ให้ตลอดไป  ดุจเกลือรักษาความเค็มของตนอยู่เสมอ  ไม่ยักย้าย