Book,Page,LineNumber,Text
24,0003,001,ปฏิปักข์แก่บุตรในครรภ์แล้ว  โดยจะมีความใคร่ในรสอาหาร  หรือได้ 
24,0003,002,ทุกข์ทรมานด้วยโรคภัย  ก็พยายามอดออม  ไม่ยอมบริโภคสิ่งเหล่านั้น
24,0003,003,เป็นอันขาด.
24,0003,004,๒.  กิริยาอันเคลื่อนไหวที่เคยได้รับความสุขแต่ก่อน  ก็กลับต้อง
24,0003,005,สำรวมระวังมิให้กระทบกระเทือน   ด้วยเกรงจะเป็นอันตรายแก่บุตร
24,0003,006,ยิ่งครรภ์แก่  ความลำบากอลักเอลื่อในเรื่องบริหาร  ก็ยิ่งทวีขึ้นเป็นลำดับ
24,0003,007,(เรียกกันว่าอุ้มท้อง)   ต้องทรมานอดทนไปจนกว่าจักถึงเวลาคลอด
24,0003,008,(กำหนดในราว  ๙  หรือ  ๑๐ เดือน)  ตอนคลอดนั้นเป็นตอนเข้าด้วย
24,0003,009,เข้าเข็มที่มารดาจะต้องได้รับทุกขเวทนา  ด้วยความเจ็บปวดอันร้ายแรง
24,0003,010,เหลือที่จะทนทาน  บางคนต้องถึงเสี่ยงโชคไม่น้อยครั้ง  จิตใจของมารดา
24,0003,011,เวลานั้นกล่าวกันว่า  เท่ากับเข้าประจันบานด้วยข้าศึกซึ่งมีกำลังอานุภาพ
24,0003,012,อันใหญ่หลวง  หากเพลี่ยงพล้ำลงก็ถึงแก่ชีวิตพินาศทีเดียว  แม้เป็นโชค
24,0003,013,ดีรอดพ้นอันตรายจากตอนนี้ไปได้แล้วก็ดี   แต่จะวางใจเสียทีเดียวว่า
24,0003,014,จักไม่มีอันตรายอย่างอื่นเข้าแทรกแซงอีกหาได้ไม่  คงยังต้องระวังรักษา
24,0003,015,ตัวอยู่ในวงการคาบคุมของหมอไป  จนกว่าอาการจักเป็นปกติจึงจะนับว่า
24,0003,016,พ้นอันตรายได้  ต่อจากนี้ไป   มารดาบิดาจักต้องเข้ารับหน้าที่บริหาร
24,0003,017,บำรุงเลี้ยงดูไป   จนกว่าบุตรจะเติบโตสามารถรักษาตัวเองได้   ขนาด
24,0003,018,ที่จักวางธุระได้จริง   คงต้องถึงระยะมีเหย้าเรือนแยกครอบครัวออกไป
24,0003,019,เป็นหลักเป็นแหล่งแล้ว   เพราะตอนนี้มีหน้าที่บังคับให้ต้องเรียนรู้ถึง
24,0003,020,การปกครองตนเองและผู้อื่นอยู่ในตัว  ซึ่งจักได้กล่าวในบทต่อ ๆ ไป.
24,0003,021,การบริหารเลี้ยงดูเป็นเรื่องจุกจิกมาก   นับตั้งแต่ให้อาหาร  ให้